VIP همه چیز درباره نجوم (نجوم چیست؟)

[☾♔TALAYEH_A♔☽]

مأموریت‌ها
فهرست زیر، مأموریت‌هایی است که برای بررسی دنباله‌دارها انجام گرفته‌است:[۱۰][۱۱]

فضاپیما تاریخ پرتاب شرح عملیات
پایونیر ۷[۱۲] ۱۷ اوت ۱۹۶۶ در ۲۰ مارس ۱۹۸۶ رصدهایی از دنباله‌دار هالی انجام داد.
پایونیر ونوس ۱[۱۳] ۲۰ مارس ۱۹۷۸ در ۴ دسامبر ۱۹۷۸ وارد مدار ناهید شد.
ماهوارهٔ دنباله‌داری بین‌المللی[۱۴] ۱۰ اوت ۱۹۷۸ در مارس ۱۹۸۶ رصدهایی از دنباله‌دار هالی انجام داد.
ویگا ۱[۱۵] ۱۵ دسامبر ۱۹۸۴ در سال ۱۹۸۶ دنباله‌دار هالی را مشاهده کرد.
ویگا ۲[۱۶] ۲۱ دسامبر ۱۹۸۴ کنارگذر با دنباله‌دار هالی از ۷ تا ۱۱ مارس ۱۹۸۶.
فضاپیمای ساکیگیک[۱۷] ۷ ژانویهٔ ۱۹۸۵ کنارگذر با دنباله‌دار هالی در ۱۱ مارس ۱۹۸۶.
فضاپیمای جیوتو[۱۸] ۲ ژوئیهٔ ۱۹۸۵ کنارگذر با دنباله‌دار هالی در ۱۴ مارس ۱۹۸۶ و دنباله‌دار گریک-اسکجلرپ در ۱۰ ژوئیهٔ ۱۹۹۲.
فضاپیمای سوزی[۱۹] ۱۸ اوت ۱۹۸۵ کنارگذر با دنباله‌دار هالی در ۸ مارس ۱۹۸۶.
فضاپیمای گالیله[۲۰] ۱۸ اکتبر ۱۹۸۹ در ژوئیهٔ ۱۹۹۴ مشاهداتی از برخورد دنباله‌دار شومیکر-لوی ۹ به دست آورد.
کاوشگر فضایی اولیس[۲۱] ۶ اکتبر ۱۹۹۰ کنارگذر با دنباله‌دار هایاکوتاک در ۱ مه ۱۹۹۶.
فضاپیمای دیپ اسپیس ۱[۲۲] ۲۴ اکتبر ۱۹۹۸ توسط دانشمندان به نزدیک یک دنباله‌دار برای دیدن هسته و ساختار آن فرستاده‌شد.
فضاپیمای استارداست[۲۳] ۷ فوریهٔ ۱۹۹۹ کنارگذر با دنباله‌دار ویلد ۲ در ۲ ژانویهٔ ۲۰۰۴ و دنباله‌دار تمپل ۱ در ۱۴ فوریهٔ ۲۰۱۱.
مأموریت فضایی کانتور[۲۴] ۳ ژوئیهٔ ۲۰۰۲ برای بررسی دنباله‌دارهای انکه و ۷۳پی شواسمن-وخمن ساخته‌شد.
مأموریت فضایی برخورد ژرف[۲۵] ۱۲ ژانویهٔ ۲۰۰۵ در ۴ ژوئیهٔ ۲۰۰۵ به تمپل ۱ برخورد کرد و سپس فعال‌شد و کنارگذر با ۱۰۰/پی هارتلی ۱ در ۴ نوامبر ۲۰۱۰.
کاوشگر نقشه‌بردار فروسرخ میدان وسیع[۲۶] ۱۴ دسامبر ۲۰۰۹ بیش از ۲/۷ میلیون نگاره از کهکشان‌های دوردست، سیارک‌ها و دنباله‌دارهای نزدیک زمین گرفته‌است.
مأموریت سوهو[۲۷] ۲ دسامبر ۱۹۹۵ از ۲۷ تا ۳۰ نوامبر ۲۰۱۳ دنباله‌دار سی/۲۰۱۲ اس۱ را خواهد دید.
فضاپیمای رزتا[۲۸] ۲ مارس ۲۰۰۴ کتارگذر با دنباله‌دار شوریکو-جریشمنکو در مه ۲۰۱۴.

 

[☾♔TALAYEH_A♔☽]

ساختار
هسته

قطر دنباله‌دار ۲۹پی/شواسمن-واچمن احتمالاً حدود ۲۰ کیلومتر است. (نگاره‌ای با رنگ‌های کاذب و دروغین از تلسکوپ فضایی اسپیتزر)
هسته یا قلب دنباله‌دار تکه‌های جامدی در مرکز گیسوی آن و مانند یک گلولهٔ برفی ناپاک است که از یخ ساخته شده‌است.[۲۹] هسته که بخش مرکزی دنباله‌دار است، مخزن گرد و غبار و گازهای منجمد است.[۳۰] هستهٔ دنباله‌دار اسفنجی شکل است و درون آن شمار بسیار چاله و حفره وجود دارد. هنوز هیچ‌کسی نمی‌داند که هسته دارای حفره‌های کم و بزرگ یا حفره‌های بسیار و کوچک است. اگر شمار کمی حفرهٔ بزرگ بر روی هسته وجود داشته‌باشد، یعنی این که این دنباله‌دار از سنگ‌های یخی ناپاک ساخته‌شده و اگر شمار بسیاری حفرهٔ کوچک بر روی آن وجود داشته‌باشد، یعنی این که این دنباله‌دار از گلوله‌های یخی ناپاک ساخته شده‌است.[۲۹]

هسته از نوع خاصی از گرد و غبار به نام «کرکی» ساخته شده‌است، چون کرکی می‌تواند سبک وزن و پر از سوراخ مانند اسفنج باشد. درون سوراخ‌ها از یخ آب مانند، کربن دی‌اکسید (یخ خشک) و کربن مونوکسید (که از خودروها خارج می‌شود) ساخته شده‌است.[۳۱] لایه‌های بالایی هسته از گرد و غبار ساخته شده‌است. گرد و غبار غیر فرار متشکل از برخی کانی‌های سیلیکات و غنی از کربن، هیدروژن، اکسیژن و نیتروژن است. در هسته، نسبت جرم فرار به جرم غیر فرار نزدیک به یک است.[۳۰]

مشاهدات هستهٔ دنباله‌دارهای هیل-باپ و کوهوتک به دانشمندان ایده‌های تازه دربارهٔ ترکیب و تکامل دنباله‌دارها داده‌است. اما هنوز دانشمندان نمی‌دانند که آیا هستهٔ دنباله‌دارها مانند بخش‌های جامد زمین، سخت یا مانند یک گلولهٔ برفی، نرم است. کاوشگر فضایی رزتا برای یافتن میزان سختی دنباله‌دارها امیدوارکننده است. وقتی که دنباله‌دار به خورشید نزدیک می‌شود، شروع به تبخیر می‌کند و یک گیسو و یک دم دیدنی و جذاب پدید می‌آید. این تبخیر تنها در جاهای خاص هسته روی می‌دهد که «جت» نامیده می‌شود. دنباله‌دار هالی هنگامی که در سال ۱۹۸۶ به خورشید نزدیک می‌شد، بر روی سطح خود سه جت داشت.[۳۱]

اندازهٔ هسته معمولاً ناشناخته است، زیرا اندازه‌گیری آن دشوار است، اما اندازه‌گیری قابل اطمینانی از ۱۰ هستهٔ دنباله‌دار به عمل آمده‌است. بسیاری از این هسته‌ها دارای قطرهای چند کیلومتر تا ۱۰ تا ۲۰ کیلومتر هستند. برای نمونه، هستهٔ ۲۹پی/شواسمن-واچمن احتمالاً حدود ۲۰ کیلومتر و قطر دنباله‌دار هیل-باپ احتمالاً ۴۰ کیلومتر است. البته موارد خاصی مانند دنباله‌دار هالی و ۱۹پی/بورلی دارای هسته‌ای سیب‌زمینی‌شکل هستند.

 

[☾♔TALAYEH_A♔☽]

گیسو

ابر پیرامون دنباله‌دار سی/۱۹۸۳ اچ۱، گیسوی آن است.
وقتی که یخ‌های موجود در هستهٔ دنباله‌دار تبخیر می‌شود، تبدیل به یک ابر بزرگ پیرامون بخش مرکزی دنباله‌دار می‌شود و به سرعت گسترش می‌یابد. این ابر که گیسو نامیده می‌شود، جو دنباله‌دار است و می‌تواند تا میلیون‌ها مایل گسترش یابد. این ابر بسیار نازک و باریک و ۱۰٬۰۰۰ بار نازک‌تر و باریک‌تر از یک ابر در جو زمین است.[۳۲] هنگامی که دنباله‌دار در حضیض خود است، گیسوی آن معمولاً حدود ۱۰۰٬۰۰۰ کیلومتر و توسط باد خورشیدی مانند یک قطرهٔ اشک درآمده‌است.[۳۳] گیسوی دنباله‌دارها دارای دو جزء اصلی است:

۱. گیسوی گازی: متشکل از مولکول‌های آزادشده از هسته توسط گرمایش خورشیدی و تصعید است. هنگامی که هستهٔ دنباله‌دار آشکار است، مولکول‌های گیسوی آن در معرض تابش مستقیم خورشید قرار می‌گیرند و می‌توانند به شیوه‌های مختلف آسیب ببینند. سپس بیشتر مولکول‌ها از هم جدا و از هسته خارج می‌شوند. برای نمونه:

H + HO → فشار قوی + H۲O

H + O → فشار قوی + OH

در واکنش‌های بالا، مولکول آزادشده از هسته یک فوتون جذب می‌کند و به دو قطعه شکسته می‌شود. علاوه بر این، گونه‌های گازی دنباله‌دارها می‌توانند یونیزه شوند. مانند واکنش زیر:

CO+ → فشار قوی + CO

۲. گیسوی گرد و غباری: متشکل از ذرات گرد و غبار کشانده‌شده از هسته است. ذرات گرد و غبار دنباله‌دارها در همهٔ اندازه‌ها یافت می‌شوند و قابل رؤیت‌ترین آن‌ها قطری حدود ۱ میکرون (۰/۰۰۱ میلی‌متر) دارد.[۳۴]

دم

دم دنباله‌دار سی/۲۰۰۶ پی۱ بسیار بلند و کشیده است.

دم یونی آبی رنگ دنباله‌دار ۱۷پی هولمز در سمت راست آن دیده می‌شود.
به‌طور کلی، دنباله‌دارها دارای دو نوع دم هستند:[۳۵]

۱. دم یونی: گازهای خنثی در گیسوی دنباله‌دار می‌توانند توسط فوتون‌های فرابنفش خورشیدی یونیزه شوند. مانند واکنش زیر:

CO+ → فشار قوی + CO

میدان مغناطیسی ستاره‌ای خورشید توسط بادهای خورشیدی جابه‌جا می‌شود و هم‌چنین یون‌ها نیز به نیروهای مغناطیسی حساسند. در نتیجه، یون‌ها از گیسو پاک‌سازی می‌شوند و درون یک دم یونی بلند می‌روند. از آن‌جا که CO+ شایع‌ترین یون است، نور آبی بهتر از نور قرمز پراکنده می‌شود و دم یونی به چشم انسان اغلب آبی رنگ به نظر می‌رسد. هم‌چنین، نیروی مغناطیسی بسیار قوی است و طناب‌ها، گره‌ها و نوارهایی تولید می‌کند که دم یونی را از دم گرد و غباری جدا می‌کند.

۲. دم گرد و غباری: متشکل از ذرات گرد و غبار رانده‌شده از گیسو توسط فشار ناشی از تابش خورشیدی است. در مقایسه با دم یونی، دم گرد و غباری به نظر می‌رسد که سفید رنگ یا کمی صورتی رنگ باشد. ذرات گرد و غبار دم دنباله‌دارهایی که به صورت جداگانه در مداری پیرامون خورشید هستند، به دلیل اثر فشار تابشی، گرانش آن‌ها به خورشید کمتر از گرانش آن‌ها به هسته است. این موجب می‌شود که دم گرد و غباری خمیده و منحنی باشد.

 

[☾♔TALAYEH_A♔☽]

دنباله‌دارهای قابل‌توجه
دنباله‌دارهای بزرگ

نگاره‌ای از دنباله‌دار بزرگ ۱۸۸۲ که در کیپ‌تاون، آفریقای جنوبی گرفته شده‌است.
نوشتار اصلی: دنباله‌دار بزرگ
شمار کمی از دنباله‌دارها که دیدنی و قابل‌توجه و چشمگیر هستند، با عنوان «دنباله‌دارهای بزرگ» شناخته می‌شوند؛ فقط باید مجموعه‌ای از شرایط رخ‌دهد. این دنباله‌دارها آن‌قدر بزرگ نیستند که با چشم غیرمسلح دیده شوند؛ با این حال وقتی به خورشید نزدیک می‌شوند، سطوح یخی آن‌ها تبخیر می‌شود و مقدار زیادی از گاز و گرد و غبار آن‌ها فرار می‌کند و جو و دم‌های بسیار بزرگی شکل می‌گیرد که دیدنی و قابل‌توجه است. اگر این شرایط رخ‌دهد، دنباله‌دار تبدیل به یک دنباله‌دار بزرگ خواهد شد. علاوه بر این، اگر دنباله‌دار نزدیک زمین شود و دم آن به آسانی دیده شود، عنوان دنباله‌دار بزرگ را به خود می‌گیرد. در هر دو مورد، دنباله‌دار بزرگ باید در آسمان تاریک دیده شود. در ژوئیهٔ سال ۸۷ پیش از میلاد، نخستین دنباله‌دار بزرگ که دنباله‌دار هالی بود، در آسمان دیده‌شد.[۳۷]

دنباله‌دار مسیر خورشیدی
نوشتار اصلی: دنباله‌دار مسیر خورشیدی

پخش رسانه
طراحی از مدار یک دنباله‌دار مسیر خورشیدی
دنباله‌دار مسیر خورشیدی طبقهٔ ویژه‌ای از دنباله‌دارهاست که به هنگام حضیض خود، فاصلهٔ بسیار کمی (حدود ۸۵۰٬۰۰۰ مایل) با خورشید دارند. حتی بسیاری از آن‌ها به فاصلهٔ چند هزار مایلی خورشید نیز می‌رسند. ماندن در این فاصله از خورشید برای دنباله‌دارها بسیار دشوار است. آن‌ها در معرض تابش خورشیدی قرار می‌گیرند؛ البته فشار فیزیکی تابش خورشیدی به شکل‌گیری دم دنباله‌دارها کمک می‌کند. علاوه بر این، دنباله‌دارها در نزدیکی خورشید، نیروهای جزر و مد بسیار قوی یا فشار گرانشی را تجربه می‌کنند. در این محیط خصمانه و دشمن‌وار، بسیاری از دنباله‌دارها با این سفر پیرامون خورشید دیگر زنده نمی‌مانند و از میان می‌روند. اگرچه آن‌ها به سطح خورشید سقوط نمی‌کنند، اما خورشید می‌تواند آن‌ها را از میان ببرد. بسیاری از دنباله‌دارهای که دارای مدارهای مشابه هستند، «کروز پاس» نامیده می‌شوند و جمعی دیگر متعلق به گروهی به نام «گروه کروز» هستند. نزدیک به ۸۵ درصد دنباله‌دارها توسط دنباله‌دار سوهو در این بزرگراه مداری دیده می‌شوند. دانشمندان بر این باورند که صدها یا هزاران سال پیش، یک دنباله‌دار مسیر خورشیدی وجود داشت که فروپاشید و دنباله‌دارهای کروز پاس باقی‌ماندهٔ آن‌ها هستند. در ۲۸ نوامبر ۲۰۱۳، سی/۲۰۱۲ اس۱ به حضیض خود (۷۳۰٬۰۰۰ مایل فاصله از خورشید) خواهد رسید. مدار این دنباله‌دار نشان می‌دهد که می‌تواند با این حرکت از منظومهٔ خورشیدی فرار کند.

 

[☾♔TALAYEH_A♔☽]

موضوعات مرتبط
تفکیک از اجرام آسمانی دیگر

یک بارش شهابی اسدی در سال ۲۰۰۹
تفاوت اصلی میان دنباله‌دارها و سیارک‌ها چیزی است که آن‌ها از آن ساخته شده‌است. سیارک‌ها از فلزات و مواد سنگی و دنباله‌دارها از یخ، گرد و غبار و مواد سنگی ساخته شده‌اند. هر دو جسم آسمانی حدود ۴/۵ میلیارد سال پیش در اوایل منظومهٔ خورشیدی ساخته‌شدند. سیارک‌ها نسبت به دنباله‌دارها بسیار نزدیک‌تر به خورشید هستند، جایی که برای باقی ماندن یخ به حالت جامد بسیار گرم است. اما دنباله‌دارها نسبت به سیارک‌ها دورتر از خورشید هستند، جایی که یخ در آن ذوب نمی‌شود. یکی دیگر از تفاوت‌های میان این دو جسم آسمانی این است که دنباله‌دارها دم دارند و سیارک‌ها فاقد دم هستند. از دیگر تفاوت‌های این دو شیء فضایی می‌توان به الگوهای مداری آن‌ها اشاره کرد. دنباله‌دارها به مدارهای بسیار طولانی و دراز تمایل دارند و چندین بار ۵۰٬۰۰۰ واحد نجومی از خورشید فاصله می‌گیرند. در حالی که سیارک‌ها به مدارهای کوتاه‌تر و دایره‌ای‌شکل‌تر تمایل و در کمربند سیارک‌ها وجود دارند. تعداد دو شیء فضایی از تفاوت‌های دیگر آن‌هاست. تنها ۳٬۵۷۲ دنباله‌دار تا ۲۰ ژوئن ۲۰۰۹ کشف شده‌است، اما میلیون‌ها سیارک وجود دارد.[۳۹]

بقایای کوچک‌تر از یک سیارک، شهاب‌وار نامیده می‌شود. بیشتر شهاب‌وارهایی که وارد جو زمین می‌شوند، به اندازه‌ای کوچک هستند که نمی‌توانند وارد سطح زمین شوند و تبخیر می‌شوند و در این حالت عناوین مختلفی (شهاب یا شهاب‌سنگ) می‌گیرند.[۴۰] وقتی که شهاب‌وار وارد جو زمین می‌شود، گرم می‌شود و نور رشته‌ای مانندی از آن دیده می‌شود که شهاب نام دارد.[۴۱] اما گاهی اوقات شهاب‌وارها از جو زمین می‌گذرند و بر روی زمین می‌افتند که این جسمی که بر روی زمین افتاده‌است را شهاب‌سنگ می‌نامند.[۴۲]

دنباله‌دارهای مشهور
دنباله‌دار تاریخ یا سال کشف کاشف یا کاشفان
دنباله‌دار هالی[۴۳] ۱۷۰۵ ادموند هالی
دنباله‌دار بزرگ ۱۷۴۴[۴۴] ۲۹ نوامبر ۱۷۷۳ ژان-فیلیپ د شزو
دنباله‌دار انکه[۴۵] ۱۷۸۶ پیر مچین
دنباله‌دار بیلا[۴۶] ۲۷ فوریهٔ ۱۸۲۶ بارون ویلهلم فون بیلا
دنباله‌دار دوناتی[۴۷] ۲ ژوئن ۱۸۵۸ جیووانی باتیستا دوناتی
دنباله‌دار تمپل ۱[۴۸] ۳ آوریل ۱۸۶۷ ویلهلم تمپل
دنباله‌دار بزرگ ۱۸۸۲[۴۹] ۱ سپتامبر ۱۸۸۲ گروهی از ملوانان ایتالیایی
دنباله‌دار ۱۷پی هولمز[۵۰] نوامبر ۱۸۹۲ ادوین هولمز
دنباله‌دار بزرگ ژانویهٔ ۱۹۱۰[۴۹] ۱۳ ژانویهٔ ۱۹۱۰ بینندگان چندگانه
دنباله‌دار آکیا-سکی[۵۱] ۱۸ سپتامبر ۱۹۶۵ کیرو آکیا، سوتومیو سکی
دنباله‌دار شوریمو-جریشمنکو[۵۲] ۱۹۶۹ کلیم ایوانویچ شوریمو، سوتلانا ایوانوفنا جریشمنکو
دنباله‌دار کوهوتک[۵۳] مارس ۱۹۷۳ لوبوش کوهوتک
دنباله‌دار ویلد ۲[۵۴] ۶ ژانویهٔ ۱۹۷۸ پل ویلد
دنباله‌دار شومیکر-لوی ۹[۵۵] ۲۴ مارس ۱۹۹۳ کارولین شومیکر، یوجین شومیکر، دیوید لوی
دنباله‌دار هیل-باپ[۵۶] ۲۳ ژوئیهٔ ۱۹۹۵ آلن هیل، توماس باپ

 

[☾♔TALAYEH_A♔☽]

ستارهٔ بیت‌اللحم
نوشتار اصلی: ستاره بیت‌اللحم

ستایش کودک توسط مغ. ستارهٔ بیت‌اللحم بالای سر کودک نشان داده شده‌است. این نقاشی توسط جوتو دی بوندوته کشیده شده‌است که او شاهد دنباله‌دار هالی در سال ۱۳۰۱ بوده‌است.
ستارهٔ بیت‌اللحم یک پدیدهٔ آسمانی ذکرشده در انجیل متی و راهنمای سه مغ به زادگاه عیسی مسیح است. رویدادهای طبیعی نشان می‌دهد که ستارهٔ بیت‌اللحم می‌توانسته یک ابرنواختر، دنباله‌دار (دنباله‌دار هالی در ۱۱ یا ۱۲ سال پیش از میلاد قابل مشاهده بود)، شهاب‌سنگ یا مقارنهٔ سیاره‌ها بوده‌باشد. سال زایش مسیح نامشخص است، اما احتمالاً میان ۴ تا ۶ سال پیش از میلاد بوده‌است. کتاب مقدس می‌گوید که دو نفر این ستاره را دیده‌اند.[۵۷] آن سه مغ فرزانگانی از سرزمین پارس یا ایران و قادر به خواندن ستاره‌ها بودند.[۵۸]

در اوایل سدهٔ هفدهم، یوهانس کپلر گفت که بیت‌اللحم ممکن‌است که یک نواختر باشد.[۵۷] به گفتهٔ کالین هامفریس در «ستارهٔ بیت‌اللحم –دنباله‌داری در ۵ سال پیش از میلاد– و زادروز عیسی» در مجلهٔ انجمن سلطنتی اخترشناسی در سال ۱۹۹۱، عیسی مسیح احتمالاً در پنج سال پیش از میلاد زاده شده‌است. در آن زمان، یک دنباله‌دار بزرگ، جدید و با حرکت آهسته به نام «سوئی-هزینگ» ثبت شده‌بود. هامفریس بر این باور است که این دنباله‌دار همان ستارهٔ بیت‌اللحم است.[۵۹]

خرافات پیرامون دنباله‌دارها
دنباله‌دارها در بسیاری از فرهنگ‌های مختلف در سراسر جهان و در طول زمان از وحشت و ترس الهام گرفته شده‌اند. آن‌ها عناوینی هم‌چون «پیشروی حکم مجازات» و «تهدید گیتی» به خود گرفته‌اند. این اجرام هم‌چنین به عنوان پیشگویان فاجعه‌ها و پیامبران خدا در نظر گرفته می‌شدند. در دوران باستان، دنباله‌دارها قابل‌توجه‌ترین اشیاء در آسمان شب بودند. در بسیاری از فرهنگ‌ها، دنباله‌دارها حاملان پیام‌های خدایان هستند. برای نمونه، در برخی از فرهنگ‌ها، دم دنباله‌دارها ظاهر سر یک زن با موهای بلند پشت سرش است.

دانلود رمان و کتاب های جدید

 

[☾♔TALAYEH_A♔☽]

فهرست دنباله‌دارها

• ۱۷پی هولمز
• دنباله‌دار هالی
• دنباله دار لولین A1367H
• دنباله‌دار ایکیا-سکی
• دنباله‌دار هیل-باپ
• دنباله‌دار اوترما
• دنباله‌دار کوهوتک
• دنباله‌دار شومیکر-لوی

دانلود رمان و کتاب های جدید

 

[☾♔TALAYEH_A♔☽]

۱۷پی هولمز

۱۷پی\هولمز

اکتشاف
کشف‌کننده: ادوین هولمز
تاریخ کشف: ۶ نوامبر ۱۸۹۲
(تارخ ژولینی ۲۴۵۴۴۰۰٫۵)
نام‌گذاری‌ موقت: 1892V1; 1892III
1892f; 1899L1
1899II; 1899d
1906III; 1906f
1964O1; 1964X
1964i; 1972I
1971b; 1979IV
1979f; 1986V
1986f; 1993VII
1993i
مشخصات مداریالف
دوره: ۲۷ اکتبر ۲۰۰۷
اوج: ۵٫۱۸۳۶۱۰ واحد نجومی
نزدین: ۲٫۰۵۳۲۱۸ واحد نجومی
نیم‌قطر بزرگ: ۳٫۶۱۸۴۱۴ واحد نجومی
برون‌مرکزی: ۰٫۴۳۲۵۶۴
دوره تناوب: ۶٫۸۸۲۹۹۴ سال ژولینی
تمایل مداری: ۱۹٫۱۱۲۶°
نزدین قبلی: ۴ می ۲۰۰۷
نزدین بعدی: ۲۲ مارس ۲۰۱۴

۱۷پی هولمز دنباله‌داری دوره‌ای در سامانه خورشیدی‌مان است، که توسط منجم آماتور بریتانیائی ادوین هولمز در ۶ نوامبر ۱۸۹۲ کشف شده‌است. فقط در مدت ۴۲ ساعت در اکتبر ۲۰۰۷، از قدر حدود ۱۷ به حدود ۲٫۸ درخشان شده‌است. این به مفهوم تغییر درخشندگی بیش از نیم میلیون بار است. و این شناخته‌ترین واپاشی یک دنباله‌دار است. در ۹ نوامبر ۲۰۰۷، برای مدتی گیسوی هولمز وسیع‌ترین جرم دستگاه خورشیدی بود، حتی وسیع تر از خورشید. (اگر چه در استانداردهای دستگاه خورشیدی، جرم دنباله‌دار بسیار کم است.)

l 2 l 1 = 0.4 m 2 − m 1 {\displaystyle {\frac {l_{2}}{l_{1}}}=0.4^{m_{2}-m_{1}}}

l 2 l 1 = 0.4 2.8 − 17 {\displaystyle {\frac {l_{2}}{l_{1}}}=0.4^{2.8-17}}

l 2 l 1 = 0.4 − 14.2 {\displaystyle {\frac {l_{2}}{l_{1}}}=0.4^{-14.2}}

l 2 l 1 = 447454 {\displaystyle {\frac {l_{2}}{l_{1}}}=447454}

محتویات

• ۱ اکتشاف
• ۲ واپاشی ۲۰۰۷
  • ۲.۱ فرضیه‌های واپاشی ۲۰۰۷
• ۳ هسته ثانویه
• ۴ فروریزش داخلی
• ۵ منابع
• ۶ پیوند به بیرون

دانلود رمان و کتاب های جدید

 

[☾♔TALAYEH_A♔☽]

اکتشاف

ادوین هولمز به طور منظم کهکشان آندرومدا (M31) را رصد می‌کرد، او در ۶ نوامبر ۱۸۹۲ در حالی که M31 را رصد می‌کرد دنباله‌دار ۱۷پی هولمز را کشف کرد. ادوین هولمز توانست این دنباله‌دار را کشف کند چون قدر آن مشابه واپاشی ۲۰۰۷ دچار تغییر شده بود، ۱۷پی هولمز قبل از محو شدن از حد دیدپذیری به مدت چند هفته با قدر ۴ تا ۵ درخشان شده بود.

کشف دنباله‌دار توسط ادوارد والتر ماندر (رصد خانه سلطنتی، گرینویچ، انگلستان)، ویلیام هنری ماو (انگلستان)، کید (برام لی، انگلستان) مورد تائید قرار گرفت، و کشف‌های مستقل دیگری در ۸ نوامبر توسط توماس داوید اندرسون (ادینبورگ، اسکاتلند) و در ۹ نوامبر توسط مایک برون (ویلکس، آمریکا)، و جون اِوِن داویسون (ماکای، کوئنزلند، استرالیا) انجام شده بودند.

اولین مدارهای بیضی شکل ۱۷پی هولمز توسط هنریچ کریتز و جِورج ماری سِیرل مستقلانه محاسبه شده بودند. سرانجام تاریخ حضیض، ۱۳ ژوئن و دروه تناوب مداری، ۶٫۹ سال تعیین شد.

دنباله‌دار ۱۷پی هولمز در سال‌های ۱۸۹۹ و ۱۹۰۶ رصد شده بود، اما بعد از ۱۹۰۶ تا وقتی که در ۱۶ ژولای ۱۹۶۴ توسط الزابت رِاُمِر (رصدخانه دریایی آمریکا، فلاگ ستاف، آریزونا، آمریکا) بازیافت شد گم شده بود. با کمک پیش بینی‌های کامپیوتری برین جی مارسدن، دنباله‌دار پس از هر برگشتِ مجدد، رصد شده است.

دانلود رمان و کتاب های جدید

 

[☾♔TALAYEH_A♔☽]

واپاشی ۲۰۰۷

در ۲۵ اکتبر ۲۰۰۷ دنباله‌دار شبیه یک ستارهٔ جدید در صورت فلکی برساوش دیده می‌شد.
بین ۲۳ – ۲۴ اکتبر ۲۰۰۷، دنباله‌دار هولمز خیلی درخشان تر شد، فقط در مدت چند ساعت از قدر ۱۷ به قدر ۲٫۵ رسید. یعنی حدود ۱۵ قدر یا یک میلیون بار درخشان تر از شب قبل. خبر این فوران عظیم به سرعت در اینترنت پخش می‌شود و منجمان آماتور و اخترشناسان حرفه‌ای با گرایش رصد و تحلیل دنباله‌دارها در کشورهای مختلف منتظر شب می‌مانند تا در آسمان صاف هولمز را جستجو کنند. دنباله‌دار که تا شب قبل، فقط با تلسکوپ‌های بزرگ‌تر از یک متر دیده می‌شد حالا حتی از بزرگ‌ترین شهرهای جهان با چشم غیر مسلح همچون ستاره‌ای از قدر دوم پیدا بود. اولین شخصی که این تغییر را گزارش کرد جی ای هنری کوئز سانتانا از تِنِریف در کانرای ایسلند بود؛ او در تصویر سی سی دی از دنباله‌دار کم فروغ هولمز پدیده عجیبی را می‌بیند. دنباله‌دار که تا ساعاتی قبل از قدر ۱۷ و دور از دسترس بیشتر تلسکوپهای آماتوری بود، اکنون به قدر ۱۰ رسیده است. او به سرعت گزارش خود را به رصدگران دیگر و گروه اینترنتی رصدگران دنباله‌دار می‌فرستد. دقایقی بعد رامون نِوز از بارسلونا قدر دنباله‌دار را ۷٫۳ اطلاع داد. ساعاتی بعد رصدگری از ژاپن آن را از قدر ۷ گزارش می‌کند و کمتر از ۲۴ بعد در شامگاه ۲۴ اکتبر رصدگرانی از اروپا و ایران آن را ناباورانه از قدر ۲٫۵ می‌بینند. مشاهده آن به آسانی با چشم برهنه به صورت ستاره‌ای زرد رنگ در برساووش امکان داشت، و در ۲۵ اکتبر ۱۷پی هولمز به عنوان سومین ستاره درخشان در آن صورت فلکی مطرح شد. هولمز از ابتدای شب تا سپیده دم در آسمان شمالی دیده می‌شد و هزاران هزار رصدگر با چشم برهنه یا ابزارهای پیچیده، حتی از برخی عرض‌های نیم کره جنوبی، به تماشای تحول آن نشستند. این فوران سریع یکی از عجیب‌ترین پدیده‌های تاریخ نجوم، دست کم در یک قرن گذشته بوده است.

در حالی که تلسکوپ‌های بزرگ جزئیات دنباله‌دار را درحد عالی نشان می‌دادند، تا ۲۶ اکتبر رصدهای چشم برهنه منظره‌ای شبیه یک ستاره ارائه می‌کرد. بعد از این تاریخ، رصدهای چشم برهنه نیز هولمز را بیشتر شبیه به دنباله‌دار معرفی کرد. هنگام واپاشی ۲۰۰۷ هولمز، دنباله‌دار در نزدیکی مقابله با زمین بود، و از آنجائی که گیسوی دنباله در جهت خلاف خورشید قرار داشت، منجمان از زمین گیسوی هولمز را در امتداد هسته می‌دیدند. و این دنباله‌دار را به شکل کرهٔ درخشان نمایان می‌کرد.

بنا بر محاسبات مداری و درخشندگی، قبل از واپاشی ۲۰۰۷، هسته دنباله‌دار در حدود ۳٫۴ کیلومتر تخمین زده شده بود. بعد از اکتبر ۲۰۰۷ قطر ظاهری دنباله از ۳٫۳ دقیقه قوسی به ۱۳ دقیقه قوسی افزایش یافت؛ حدود نیم قطر ظاهری ماه در آسمان. چنین قطری ظاهری در فاصله حدود ۲ واحد نجومی، به این معنی است که قطر واقعی دنباله‌دار به بیش از ۱ میلیون کیلومتر رسیده است، یا حدود ۷۰ در صد قطر واقعی خورشید. برای مقایسه، فاصله ماه از زمین ۳۸۰٬۰۰۰ کیلومتر است. بنابراین، هنگام واپاشی ۲۰۰۷ دنباله‌دار هولمز، کره‌ای قطورتر از قطر مدار ماه به دور زمین بود. در ۹ نوامبر ۲۰۰۷ قطر جو رقیق دنباله‌دار ۱۷پی هولمز ۱٫۴ میلیون کیلومتر (۰٫۹ میلیون مایل) محاسبه شد.

در ۲۵ اکتبر ۲۰۰۷ دنباله‌دار هولمز بزرگ‌ترین جرم یکتا در سامانه خورشیدی بود، حتی بزرگ‌تر از خورشید!
این کار توسط راحیل استیونسون، جان کلِینا، پدرو لاسردا از انستیتو نجوم دانشگاه هاوائی انجام شد. آنها در رصدها از دوربین میدان-عریض روی تلسکوپ کانادا-فرانسوی هاوائی (سی اف اچ تی) استفاده کردند. این دوربین هنوز یکی از معدود ابزارهای حرفه‌ای است که قادر به ضبط کل دنباله‌دار در یک عکس می‌باشد. بین یانگ، نونُ پِگزین هو و داوید جِویت سایر منجمانی بودند که در فعالیت دانشگاه هاوائی بر روی دنباله‌دار مطالعه می‌کردند. در ۹ نوامبر ۲۰۰۷، دنباله‌دار در منطقه‌ای به وسعت بزرگ‌تر از خورشید پراکنده شد، به طور خلاصه چیزی معادل وسعت بزرگ‌ترین جو در دستگاه خورشیدی.

دانلود رمان و کتاب های جدید