آیدا.ف
کاربر نگاه دانلود
- عضویت
- 2017/02/07
- ارسالی ها
- 5,830
- امتیاز واکنش
- 35,457
- امتیاز
- 1,120
- سن
- 20
انواع ستاره
ستارگان اجرامي هستند آسمان ي که داراي منبع انرژي بوده (به سه صورت انرژي گرانشي ، حرارتي و هسته اي) و اين انرژي را با تابش خود بصورت امواج الکترومغناطيسي خرج مي کند(از امواج راديويي تا اشعه گاما)
بطور کلي ستارگان داراي مراحل مختلف جنيني ، کودکي و جواني و پيري هستند. پس از اکتشاف برابري جرم و انرژي توسط انيشتين ، دانشمندان تشخيص دادند، که کليه ستارگان بايد تغيير و تحول يابند. هر ستاره هنگامي که نور (انرژي) پخش مي کند، مقداري از ماده خويش را مصرف مي کند. ستارگان هميشگي نيستند، روزي به دنيا آمده اند و روزي هم از دنيا خواهند رفت. ستارگان گويهاي بزرگي از گاز بسيار گرم هستند که بواسطه نورشان مي درخشند.
در سطح دماي آنها هزاران درجه است و در داخل دمايشان بسيار بيشتر است. در اين دماها ماده نمي تواند به صورتهاي جامد يا مايع وجود داشته باشد. گازهايي که ستارگان را تشکيل مي دهند بسيار غليظتر از گازهايي هستند که معمولا بر سطح زمين وجود دارند. چگالي فوق العاده زياد آنها در نتيجه فشارهاي عظيمي است که در درون آنها وجود دارد. ستارگان در فضا حرکت مي کنند، اما حرکت آنها به آساني مشهود نيست. در يک سال هيچ تغييري را در وضعيت نسبي آنها نمي توان رديابي کرد، حتي در هزار سال نيز حرکت قابل ملاحظه اي در آنها مشهود نمي افتد.
نقش و الگوي آنها در حال حاضر کم و بيش دقيقا همان است که در هزار سال پيش بود. اين ثبات ظاهري در نتيجه فاصله عظيمي است که ميان ما و آنها وجود دارد. با اين فواصل چندين هزار سال
طول خواهد کشيد تا تغيير قابل ملاحظه اي در نقش ستارگان پديد آيد. اين ثبات ظاهري مکان ستارگان موجب شده است که نام متداول (ثوابت) به آنها اطلاق شود. اختر فيزيکدانان بر اين باورند که در بعضي کهکشانها ، از جمله کهکشان راه شيري ، ستارگان نوزاد بسياري در حال تولد هستند، افزون بر آن که پژوهشگران اظهار مي دارند تکامل ، تخريب و محصول نهايي يک ستاره ، به جرم آن بستگي دارد. در واقع سرنوشت نهايي ستاره که تا چه مرحله اي از پيشرفت خواهد رسيد با جرم ستاره ارتباط مستقيم دارد.
● نحوه تشکيل ستاره
گوي آتشين مورد نظر در نظريه انفجار بزرگ ، حاوي هيدروژن و هليوم بود، که در اثر انفجار بصورت گازها و گرد و غباري در فضا بصورت پلاسماي فضايي متشکل از ذرات بسياري از جمله الکترونها ، پروتونها ، نوترونها و نيز مقداري يونهاي هليوم به بيرون تراوش مي کند. با گذشت زمان و تراکم ماده دربرخي سحابيها شکل مي گيرند. اين مواد متراکم رشد کرده و توده هاي عظيم گازي را بوجود مي آورند که تحت عنوان پيش ستاره ها معروفند و با گذشت زمان به ستاره مبدل مي شوند. بسياري از اين توده ها در اثر نيروي گرانش و گريز از مرکز بزرگ و کوچک مي شوند، که اگر نيروي گرانش غالب باشد، رمبش و فرو ريزش ستاره مطرح مي شود و اگر نيروي گريز از مرکز غالب شود، احتمال تلاشي ستاره و شکل گيري اقمار و سيارات مي رود.
● مقياس قدري
همه ستارگان به شش طبقه روشنايي که قدر ناميده مي شود، تقسيم شده اند. روشنترين ستارگان داراي قدر اول و کم نورترين ستارگان که توسط چشم غير مسلح قابل روءيت بودند به عنوان ستارگان قدر ششم و بقيه ستارگان داراب قدرهاي بين ۱۶ - ۱ هستند. قدر يک ستاره عبارت است از: سنجش لگاريتمي از روشنايي ستارگان ، اگر قدر يک ستاره را با m نمايش دهيم، داريم:
ـ (قدر ظاهري) ۲.۵logL + Cte = m-
ـ که مقدار ثابت Cte همان صفر مقياس قدري است.
● روشنايي ستاره
مقدار انرژي تابيده شده از ستاره به واحد سطح زمين را روشنايي يکم ستاره مي نامند. مقدار ثابت (صفر مقدار قدري) را طوري انتخاب مي کنند که قدر ستاره &#۹۴۵; چنگ رومي (Vega) برابر صفر شود. علامت منفي در فرمول نشان مي دهد که قدر روشنايي ستاره بالا باشد، داراي قدر پايين خواهد بود.
● ستارگان اصلي
ستارگان اصلي ، ستارگاني هستند که در نوار باريکي قرار مي گيرند که از گوشه چپ بالا تا گوشه راست پايين کشيده شده است. ستارگان داغ و نوراني در گوشه چپ بالا و ستارگان سرد و کم نور در گوشه راست پايين جاي دارند. ستارگان سري اصلي در حالت تعادل هستند. ستاره هاي آبي ، سفيد ، زرد و قرمز در اين سري هستند.
● دماي ستارگان
▪ دماي سطح ستارگان داغ آبي رنگ ، ۲۰۰۰۰ درجه کلوين است. آنها بسيار سنگينتر و داغتر هستند.
▪ دماي سطح ستارگان سفيد در حدود ۹۰۰۰ درجه کلوين است.
▪ ستارگان زرد ، سرد هستند و دمايشان به ۶۰۰۰ درجه کلوين مي رسد.
▪ خورشيد ما ، يکي از ستارگان زرد سري اصلي است. دما در سطح خورشيد ۶۰۰۰ درجه کلوين است. بنابراين انتظار مي رود که دما در مرکز خورشيد به مراتب از ۲x۱۰۶ درجه کلوين بيشتر باشد.
▪ ستارگان قرمز ، کوچکترين و سردترين ستارگان اصلي هستند و دمايشان ميان ۲۲۰۰ تا ۲۷۰۰ درجه کلوين است.
● غولها و ابرغولها
غولها و ابرغولها در بيرون سري اصلي جاي دارند. آنها بطور غير معمولي ، پر جرم و نوراني هستند. هسته آنها فرو ريخته و اکنون در لايه هاي بيروني ستاره ، ماده به انرژي تبديل مي شود. رنگ غولها ممکن است قرمز يا زرد باشد. ابرغولها به رنگ سفيد ، آبي ، زرد يا قرمز هستند. آنها کميابتر از غولها هستند.
● کوتوله هاي سفيد
کوتوله هاي سفيد نيز در بيرون سري اصلي واقع هستند. آنها کم نور بوده و ماده بسيار فشرده اي دارند. شانزده و نيم سانتيمتر مکعب از ماده آنها حدود يک تن جرم دارد. در اين ستاره ها تغييرات انرژي بسيار کمي صورت مي گيرد.
● ستارگان متغير
ستارگان متغير نورانيت متغيري دارند. آنها شامل نواختران و ابر نواختران ، قيقاووسيها و دوتاييهاي گرفتگي هستند. نورانيت نواختران و ابر نواختران ناگهان چندين قدر افزايش مي يابد و سپس به تدريج به حالت اول بر مي گردد. به نظر مي رسد که نواختر مرحله اي است که ستاره فرو مي ريزد تا به کوتوله سفيد تبديل شود. ابر نواختران بسيار پر جرم تر از نواختران هستند.
برخي از آنها ممکن است بعد از اوج نورانيت ، آنقدر کم نور شوند که ديگر به چشم نيايند. برخي ديگر ، در اثر انفجار ، مقادير زيادي ماده به فضا مي پراکنند. سحابي خرچنگ باقيمانده انفجار يکي از ابر نواخترها است. در دو هزار سال گذشته تنها انفجار شش يا هفت ابر نواختر گزارش شده است. قيفاووسيها ستارگان متغير ديگري هستند که لايه بيروني آنها بطور متناوب منبسط و منقبض مي شود.
دماي سطح ستاره به هنگام انقباض ، افزايش مي يابد. اختلاف دما در اين حالت از ۷۰۰ تا ۱۲۰۰ درجه کلوين است. قيفاووسيهايي که دوره تناوبشان بلند است، نوراني هستند و برعکس ، آنهايي که دوره تناوب کوتاهتري دارند ، کم نور و کوچک اند. از اينرو ، اخترشناسان مي توانند از دوره تناوب قيفاووسيها به نورانيت واقعي آنها پي ببرند و به عنوان مقياسي براي اندازه گيري فاصله مورد استفاده قرار دهند.
● دوتاييهاي گرفتگي
دوتاييهاي گرفتگي منظومه هايي از دو يا چند ستاره هستند که به دور مرکز جرم مشترکشان مي گردند. در بيشتر حالتها ، يک ستاره کم نور و کم جرم بوده و ستاره ديگر پر نور و بزرگ است. هنگامي که ستاره کم نور از مقابل ستاره ديگر مي گذرد، جلو نور آن را مي گيرد و از اينرو ستاره بزرگ کم نور ديده مي شود.
ستارگان اجرامي هستند آسمان ي که داراي منبع انرژي بوده (به سه صورت انرژي گرانشي ، حرارتي و هسته اي) و اين انرژي را با تابش خود بصورت امواج الکترومغناطيسي خرج مي کند(از امواج راديويي تا اشعه گاما)
بطور کلي ستارگان داراي مراحل مختلف جنيني ، کودکي و جواني و پيري هستند. پس از اکتشاف برابري جرم و انرژي توسط انيشتين ، دانشمندان تشخيص دادند، که کليه ستارگان بايد تغيير و تحول يابند. هر ستاره هنگامي که نور (انرژي) پخش مي کند، مقداري از ماده خويش را مصرف مي کند. ستارگان هميشگي نيستند، روزي به دنيا آمده اند و روزي هم از دنيا خواهند رفت. ستارگان گويهاي بزرگي از گاز بسيار گرم هستند که بواسطه نورشان مي درخشند.
در سطح دماي آنها هزاران درجه است و در داخل دمايشان بسيار بيشتر است. در اين دماها ماده نمي تواند به صورتهاي جامد يا مايع وجود داشته باشد. گازهايي که ستارگان را تشکيل مي دهند بسيار غليظتر از گازهايي هستند که معمولا بر سطح زمين وجود دارند. چگالي فوق العاده زياد آنها در نتيجه فشارهاي عظيمي است که در درون آنها وجود دارد. ستارگان در فضا حرکت مي کنند، اما حرکت آنها به آساني مشهود نيست. در يک سال هيچ تغييري را در وضعيت نسبي آنها نمي توان رديابي کرد، حتي در هزار سال نيز حرکت قابل ملاحظه اي در آنها مشهود نمي افتد.
نقش و الگوي آنها در حال حاضر کم و بيش دقيقا همان است که در هزار سال پيش بود. اين ثبات ظاهري در نتيجه فاصله عظيمي است که ميان ما و آنها وجود دارد. با اين فواصل چندين هزار سال
طول خواهد کشيد تا تغيير قابل ملاحظه اي در نقش ستارگان پديد آيد. اين ثبات ظاهري مکان ستارگان موجب شده است که نام متداول (ثوابت) به آنها اطلاق شود. اختر فيزيکدانان بر اين باورند که در بعضي کهکشانها ، از جمله کهکشان راه شيري ، ستارگان نوزاد بسياري در حال تولد هستند، افزون بر آن که پژوهشگران اظهار مي دارند تکامل ، تخريب و محصول نهايي يک ستاره ، به جرم آن بستگي دارد. در واقع سرنوشت نهايي ستاره که تا چه مرحله اي از پيشرفت خواهد رسيد با جرم ستاره ارتباط مستقيم دارد.
● نحوه تشکيل ستاره
گوي آتشين مورد نظر در نظريه انفجار بزرگ ، حاوي هيدروژن و هليوم بود، که در اثر انفجار بصورت گازها و گرد و غباري در فضا بصورت پلاسماي فضايي متشکل از ذرات بسياري از جمله الکترونها ، پروتونها ، نوترونها و نيز مقداري يونهاي هليوم به بيرون تراوش مي کند. با گذشت زمان و تراکم ماده دربرخي سحابيها شکل مي گيرند. اين مواد متراکم رشد کرده و توده هاي عظيم گازي را بوجود مي آورند که تحت عنوان پيش ستاره ها معروفند و با گذشت زمان به ستاره مبدل مي شوند. بسياري از اين توده ها در اثر نيروي گرانش و گريز از مرکز بزرگ و کوچک مي شوند، که اگر نيروي گرانش غالب باشد، رمبش و فرو ريزش ستاره مطرح مي شود و اگر نيروي گريز از مرکز غالب شود، احتمال تلاشي ستاره و شکل گيري اقمار و سيارات مي رود.
● مقياس قدري
همه ستارگان به شش طبقه روشنايي که قدر ناميده مي شود، تقسيم شده اند. روشنترين ستارگان داراي قدر اول و کم نورترين ستارگان که توسط چشم غير مسلح قابل روءيت بودند به عنوان ستارگان قدر ششم و بقيه ستارگان داراب قدرهاي بين ۱۶ - ۱ هستند. قدر يک ستاره عبارت است از: سنجش لگاريتمي از روشنايي ستارگان ، اگر قدر يک ستاره را با m نمايش دهيم، داريم:
ـ (قدر ظاهري) ۲.۵logL + Cte = m-
ـ که مقدار ثابت Cte همان صفر مقياس قدري است.
● روشنايي ستاره
مقدار انرژي تابيده شده از ستاره به واحد سطح زمين را روشنايي يکم ستاره مي نامند. مقدار ثابت (صفر مقدار قدري) را طوري انتخاب مي کنند که قدر ستاره &#۹۴۵; چنگ رومي (Vega) برابر صفر شود. علامت منفي در فرمول نشان مي دهد که قدر روشنايي ستاره بالا باشد، داراي قدر پايين خواهد بود.
● ستارگان اصلي
ستارگان اصلي ، ستارگاني هستند که در نوار باريکي قرار مي گيرند که از گوشه چپ بالا تا گوشه راست پايين کشيده شده است. ستارگان داغ و نوراني در گوشه چپ بالا و ستارگان سرد و کم نور در گوشه راست پايين جاي دارند. ستارگان سري اصلي در حالت تعادل هستند. ستاره هاي آبي ، سفيد ، زرد و قرمز در اين سري هستند.
● دماي ستارگان
▪ دماي سطح ستارگان داغ آبي رنگ ، ۲۰۰۰۰ درجه کلوين است. آنها بسيار سنگينتر و داغتر هستند.
▪ دماي سطح ستارگان سفيد در حدود ۹۰۰۰ درجه کلوين است.
▪ ستارگان زرد ، سرد هستند و دمايشان به ۶۰۰۰ درجه کلوين مي رسد.
▪ خورشيد ما ، يکي از ستارگان زرد سري اصلي است. دما در سطح خورشيد ۶۰۰۰ درجه کلوين است. بنابراين انتظار مي رود که دما در مرکز خورشيد به مراتب از ۲x۱۰۶ درجه کلوين بيشتر باشد.
▪ ستارگان قرمز ، کوچکترين و سردترين ستارگان اصلي هستند و دمايشان ميان ۲۲۰۰ تا ۲۷۰۰ درجه کلوين است.
● غولها و ابرغولها
غولها و ابرغولها در بيرون سري اصلي جاي دارند. آنها بطور غير معمولي ، پر جرم و نوراني هستند. هسته آنها فرو ريخته و اکنون در لايه هاي بيروني ستاره ، ماده به انرژي تبديل مي شود. رنگ غولها ممکن است قرمز يا زرد باشد. ابرغولها به رنگ سفيد ، آبي ، زرد يا قرمز هستند. آنها کميابتر از غولها هستند.
● کوتوله هاي سفيد
کوتوله هاي سفيد نيز در بيرون سري اصلي واقع هستند. آنها کم نور بوده و ماده بسيار فشرده اي دارند. شانزده و نيم سانتيمتر مکعب از ماده آنها حدود يک تن جرم دارد. در اين ستاره ها تغييرات انرژي بسيار کمي صورت مي گيرد.
● ستارگان متغير
ستارگان متغير نورانيت متغيري دارند. آنها شامل نواختران و ابر نواختران ، قيقاووسيها و دوتاييهاي گرفتگي هستند. نورانيت نواختران و ابر نواختران ناگهان چندين قدر افزايش مي يابد و سپس به تدريج به حالت اول بر مي گردد. به نظر مي رسد که نواختر مرحله اي است که ستاره فرو مي ريزد تا به کوتوله سفيد تبديل شود. ابر نواختران بسيار پر جرم تر از نواختران هستند.
برخي از آنها ممکن است بعد از اوج نورانيت ، آنقدر کم نور شوند که ديگر به چشم نيايند. برخي ديگر ، در اثر انفجار ، مقادير زيادي ماده به فضا مي پراکنند. سحابي خرچنگ باقيمانده انفجار يکي از ابر نواخترها است. در دو هزار سال گذشته تنها انفجار شش يا هفت ابر نواختر گزارش شده است. قيفاووسيها ستارگان متغير ديگري هستند که لايه بيروني آنها بطور متناوب منبسط و منقبض مي شود.
دماي سطح ستاره به هنگام انقباض ، افزايش مي يابد. اختلاف دما در اين حالت از ۷۰۰ تا ۱۲۰۰ درجه کلوين است. قيفاووسيهايي که دوره تناوبشان بلند است، نوراني هستند و برعکس ، آنهايي که دوره تناوب کوتاهتري دارند ، کم نور و کوچک اند. از اينرو ، اخترشناسان مي توانند از دوره تناوب قيفاووسيها به نورانيت واقعي آنها پي ببرند و به عنوان مقياسي براي اندازه گيري فاصله مورد استفاده قرار دهند.
● دوتاييهاي گرفتگي
دوتاييهاي گرفتگي منظومه هايي از دو يا چند ستاره هستند که به دور مرکز جرم مشترکشان مي گردند. در بيشتر حالتها ، يک ستاره کم نور و کم جرم بوده و ستاره ديگر پر نور و بزرگ است. هنگامي که ستاره کم نور از مقابل ستاره ديگر مي گذرد، جلو نور آن را مي گيرد و از اينرو ستاره بزرگ کم نور ديده مي شود.
