این امر میبن آن است که فرهنگهای مزبور، از همان بدو ورود و استقرار در فلات ایران، درحد فاصل سالهای ۱۰۰۰-۱۵۰۰ ق.م. با فنآوری فلزکاری و ذوب و استخراج آهن و مس و ساخت آلیاژ برنز و فلز طلا، بهطورکامل آشنا بودهاند.
کاوشهای محوطه باستانی قلی درویش جمکران (قم)، مربوط به فرهنگهای عصر آهن I،II نمونه بازر آن است. دراین محوطه چند کوره ذوب فلز و فلزگری در فرهنگهای عصر آهن حاشیه غربی کور مرکزی ایران است. کیفیت و کمیت آثار فلزی بهدستآمده از فرهنگهای عصر آهن ایران در مناطق گیلان و طالش، آذربایجان، کردستان، لرستان، فلات مرکزی و... از دیدگاههای مختلف حائز اهمیت است. وجود آثار بسیار شاخص با درجه هنری بسیار بالا، از جنس طلا و نقره و برنز و حجم زیاد ادوات رزمی آهنی از یک طرف مبین توسعه اقتصادی جوامع ایندوره است و از سوی دیگر معرف پیشرفت هنری و شکوفایی فنآوری فلزکاری دراین دوره است. از یک دیدگاه دیگر، حجم قابل توجه آثار طلا و نقره با اعتلای هنری آن در ایندوره، به وضوح ساختار طبقاتی، باتوجه به مدارک موجود میتوان دریافت که جوامع این دوره، به آن درجه از تکامل اجتماعی رسیده بودند که در آن، حرفههایی بهطورکامل تخصصی وجود داشتهاست و روابط اجتماعی آن، تحت نظارت مدیریتهای متخصص سیـاس*ـی- نظامی قرارداشته و از سطح وسیع ارتباطات بازرگانی- اقتصادی، با مناطقی دور و نزدیک برخوردار بودهاند. آثار طلایی، نقرهای و برنزی گنجینههای مارلیک، املش، لرستان، حسنلو، زیویه و... تصویر نسبتا روشنی ازساختار جوامع ایندوره را نشان میدهد.