Mårzï¥ē
کاربر نگاه دانلود
ما در کهکشانی به نام راه شیری زندگی میکنیم . یک کهکشان بسته ی مارپیچ بدین معنی که شکل مارپیچی از توده های ستاره ای در پهنای خود دارد. این کهکشان تقریبا بزرگ است-حداقل 100000 سال نوری قطر دارد و دومین کهکشان بزرگ در رده ی کهکشان های گروه محلی محسوب میشود.
شگفت انگیز تر اینکه این حجم از ستارگان ، گازها، سیارات و دیگر اجرام همانند یک چرخ دنده در حال گردش هستند و با سرعت 270 کیلومتر در ثانیه ( 68 مایل در ثانیه) حرکت میکنند و 200 میلیون سال طول میکشد تا یک دور خود را کامل کنند-بر طبق اطلاعات رصدخانه رادیو ملی. اما چرا اینگونه ؟
طبق اطلاعات این رصدخانه حدود 225 میلیون سال طول میکشد تا منظومه ی شمسی یک دور کامل در راه شیری طی کند. آخرین باری که ما در موقعیت اتمام یک دوره کامل خود بودیم دایناسورها در حال ظهور بودند.
دانشمندان با استفاده از رادیو تلسکوپ ها توانستند از این چرخش نقش برداری کنند. آنها نقطه هایی را مورد آزمایش قرار داده اند که در آن ستارگان در حال شکل گیری بودند و توجه مخصوص به مناطقی داشتند که در آن مولکول های گاز تابش های رادیویی را افزایش میدهند. این مناطق میزرهای کیهانی لقب گرفته اند. مناطقی که در طول موج طیف رادیویی به شدت میدرخشند.
در حالی که زمین گردش میکند تغییر مکان این مولکول ها میتواند در برابر اجرام بسیار دورتر نقشه برداری شود. اندازه گیری از این تغییر مکان نشان میدهد که چگونه کل ساختار راه شیری گردش میکند و حتی میتواند اطلاعاتی در مورد جرم کهکشان ارائه دهد. تا اینجا مطالب واضح بودند اما در مرحله ی اول سوال این است که چرا راه شیری گردش میکند ؟
اگر به گذشته و به کیهان اولیه نگاهی بیندازیم تا حدی پاسخ را یافته ایم -چند نظریه در مورد عملکرد کلی آنها وجود دارد : زمانی هیدروژن و هلیوم به فراوانی وجود داشت همراه با مناطقی چگال تر از سایر مناطق. در مناطق چگال تر گازها به صورت ابرهای پیش کهکشانی باهم ادغام شدند و چگال ترین مناطق آنها به ستارگان تبدیل شدند.
این ستارگان به سرعت سوخته و به خوشه های کروی شکل تبدیل شدند اما گرانش همچنان به انقباض ابرها و گازها ادامه داد. در حالی که ابرها منقبض میشدند دیسک های چرخانی را تشکیل دادند. این دیسک های در حال گردش با گرانش خود گاز و غبار بیشتری را جذب کردند و دیسک های کهکشانی را ایجاد کردند. در داخل دیسک کهکشانی ستارگان جدید شکل گرفتند. آنچه که بیرون از محدوده ی ابر اصلی باقی می ماند خوشه های کروی و هاله های گازی غبار و ماده ی تاریک است.
برای درک بهتر مسئله میتوانید خمیر پیتزا را در حال پرتاب به هوا تصور کنید که چرخش در هوا از خمیر یک دیسک مسطح میسازد ، درست مانند کهکشان در شکل پیچیده تر. و به نظر میرسد ماده ی تاریک سهم به سزایی در چرخش یکنواخت کهکشان است.
شگفت انگیز تر اینکه این حجم از ستارگان ، گازها، سیارات و دیگر اجرام همانند یک چرخ دنده در حال گردش هستند و با سرعت 270 کیلومتر در ثانیه ( 68 مایل در ثانیه) حرکت میکنند و 200 میلیون سال طول میکشد تا یک دور خود را کامل کنند-بر طبق اطلاعات رصدخانه رادیو ملی. اما چرا اینگونه ؟
طبق اطلاعات این رصدخانه حدود 225 میلیون سال طول میکشد تا منظومه ی شمسی یک دور کامل در راه شیری طی کند. آخرین باری که ما در موقعیت اتمام یک دوره کامل خود بودیم دایناسورها در حال ظهور بودند.
دانشمندان با استفاده از رادیو تلسکوپ ها توانستند از این چرخش نقش برداری کنند. آنها نقطه هایی را مورد آزمایش قرار داده اند که در آن ستارگان در حال شکل گیری بودند و توجه مخصوص به مناطقی داشتند که در آن مولکول های گاز تابش های رادیویی را افزایش میدهند. این مناطق میزرهای کیهانی لقب گرفته اند. مناطقی که در طول موج طیف رادیویی به شدت میدرخشند.
در حالی که زمین گردش میکند تغییر مکان این مولکول ها میتواند در برابر اجرام بسیار دورتر نقشه برداری شود. اندازه گیری از این تغییر مکان نشان میدهد که چگونه کل ساختار راه شیری گردش میکند و حتی میتواند اطلاعاتی در مورد جرم کهکشان ارائه دهد. تا اینجا مطالب واضح بودند اما در مرحله ی اول سوال این است که چرا راه شیری گردش میکند ؟
اگر به گذشته و به کیهان اولیه نگاهی بیندازیم تا حدی پاسخ را یافته ایم -چند نظریه در مورد عملکرد کلی آنها وجود دارد : زمانی هیدروژن و هلیوم به فراوانی وجود داشت همراه با مناطقی چگال تر از سایر مناطق. در مناطق چگال تر گازها به صورت ابرهای پیش کهکشانی باهم ادغام شدند و چگال ترین مناطق آنها به ستارگان تبدیل شدند.
این ستارگان به سرعت سوخته و به خوشه های کروی شکل تبدیل شدند اما گرانش همچنان به انقباض ابرها و گازها ادامه داد. در حالی که ابرها منقبض میشدند دیسک های چرخانی را تشکیل دادند. این دیسک های در حال گردش با گرانش خود گاز و غبار بیشتری را جذب کردند و دیسک های کهکشانی را ایجاد کردند. در داخل دیسک کهکشانی ستارگان جدید شکل گرفتند. آنچه که بیرون از محدوده ی ابر اصلی باقی می ماند خوشه های کروی و هاله های گازی غبار و ماده ی تاریک است.
برای درک بهتر مسئله میتوانید خمیر پیتزا را در حال پرتاب به هوا تصور کنید که چرخش در هوا از خمیر یک دیسک مسطح میسازد ، درست مانند کهکشان در شکل پیچیده تر. و به نظر میرسد ماده ی تاریک سهم به سزایی در چرخش یکنواخت کهکشان است.
