VIP ۞ تـاریــخ ایـــران۞

[☾♔TALAYEH_A♔☽]

هرودوت چنین می‌نویسد:

اعضای اتحادیه به قلم هرودوت
برای تعیین قبایل عضو اتحادیه ماد باید به کلام هرودوت متوسل شد. او می‌گوید که مادها به شش قبیله تقسیم می‌شدند. البته هرودوت پس از تأسیس پادشاهی ماد، از شش قبیله مادی نام می‌برد و محتملا پیش از تأسیس پادشاهی ماد همهٔ قبایل مذکور اصالتاً مادی نبودند.

• بوسیان
• پارتاکنیان
• استروخاتیان
• آریزانتیان
• بودیان
• مغان[۱۲]

از میان اینان فقط نام یک قبیله یعنی پارتاکنیان که در ناحیهٔ اصفهان کنونی و جهت شرقی آن زندگی می‌کردند نامی است که ریشهٔ آن وضوحاً آریایی می‌باشد و در آسیای میانه هم شنیده شده‌است. اما راجع به قبایل دیگر ماد، فقط نام آریزانتیان اشتقاق روشن آریایی دارد؛ و ظاهراً باید کلمهٔ ایرانی آریا زنتو باشد.

 

[☾♔TALAYEH_A♔☽]

وضعیت سیـاس*ـی ماد
وضع سرزمین اتحادیه قبایل ماد در آغاز سال ۷۰۰ پ.م. بدینگونه بود که بخش اعظم ماد مرکزی یا قسمت علیای درهٔ قزل اوزن و ناحیهٔ همدان تا قزوین و به طریق اولیٰ نواحی غرب آنجا را، آشوریان جزو پادشاهی خویش ساخته و به چند ایالت زیر تقسیم کردند:

• زاموآ: شمال استان سلیمانیه
• پارسوآ: ناحیهٔ علیای رود دیاله که پایتخت آن دژ نیکور بود.
• کیشه‌سو: که مرکز آن دژی بود به همین نام.[۱۳]
• مادا:، بخش علیای رود قزل‌اوزن به معنی بسیار محدود. محتملا پایین‌تر از کیشه‌سو در مسیر رود قزل‌اوزن. حدس زده می‌شود بخشی از آن اراضی که جزو قلمرو دیاکو بوده بطور رسمی ماد نامیده می‌شده‌است.
• ساپاردا: که پیشتر بخشی از خارخار بود و محتملا در جنوب خط قزوین - زنجان قرار داشت. لوحی از گردنه ساپاردا سخن می‌گوید، از اینجا چنین مستفاد می‌گردد که ساپاردا در محلی کوهستانی قرار داشته‌است.
• خارخار: که مرکز آن دژی بود به همین نام در مغرب همدان و رسماً کارشاروکین نیز نامیده می‌شده.
• بیت کاری: (ناحیهٔ همدان کنونی)
• آراپخا: که مرکز آن شهر آراپخا یا کرکوک کنونی بود و ظاهراً بخشی از ناحیهٔ پیشین نامار و حتی ناحیهٔ شرقی درهٔ دیاله را شامل می‌گشت.
• بیت همبان: در مغرب استان کرمانشاه کنونی.

با اینحال، به استثنای نواحی زاموآ و پارسوآ و آراپخا که آشوریان در آنجا کاملاً استوار شده بودند[۱۴] و در آغاز قرن هشتم پ.م. عدّهٔ کثیری بیگانه در آن می‌زیستند قدرت آشوریان در نواحی دیگر ماد نسبتاً ضعیف بود. فرمانروایی ایشان بسته به چند قلعه بود که توسط سوریان و فلسطینیان و بابلیان[۱۵] مسکون گشته بود و در اطراف دژها قدرت واقعی در دست پیشوایان و خداوندان دهکده‌ها که بیشترشان به عشیرت‌ها و خاندان‌های پیشین پیشوایان منتسب بودند، قرار داشت؛ و آشوریان به زور سلاح و لشکرکشی می‌توانستند از مردم مالیات وصول کنند.

در جنوب نواحیی که مطیع آشور گشته بودند، الی‌پی[۱۶] قرار داشت که پادشاهی کوچک و نیمه مستقل و دورتر بسوی جنوب در کشور عیلام قرار داشت.

در مشرق نواحی مسخرهٔ آشور سرزمین اتحادیهٔ قبایل ماد قرار داشت که مسخّر آشور نگشته بودند. در این دهکده‌ها پیشوایانی بنام خداوندان دهکده‌ها وجود داشت. بخش قابل ملاحظه‌ای از این نواحی را صحرانشینانی که اسب می‌پروردند و بر روی هم از لحاظ اقتصادی به مراتب از نواحی غربی‌تر ماد عقب‌تر بودند اشغال کرده بودند.[۱۷]

در غرب مسلماً ماننا از لحاظ پیشرفت و تکامل در میان همه قبایل ایرانی مقام اول را حائز بود.

 

[☾♔TALAYEH_A♔☽]

قزل‌اوزن
از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد
(تغییرمسیر از قزل اوزن)
پرش به ناوبری پرش به جستجو
مختصات:

۳۷٫۳۲۰۷°شمالی ۴۸٫۲۵۳۶۷°شرقی

قزل اوزن

سرچشمه چهل چشمه، قمچقا، شهرچای، هیرو چای، آرپا چای، زنجان چای، ابهر چای، قرانقو، آیدوغموش، هشترود
ریزشگاه دریای خزر
طول ۶۷۰ کیلومتر
قِزِل‌اوزَن یکی از طولانی‌ترین رودخانه‌های ایران است که از کوه‌های کردستان و استان آذربایجان شرقی سرچشمه گرفته و پس از پیوستن هیرو چائی، زنجان‌رود و شاهرود به آن به دریای خزر می‌ریزد. قزل‌اوزن در جنوب استان گیلان در درون آب دریاچه سد سفیدرود به رودخانه بزرگ شاه‌رود پیوسته و تشکیل رودخانه‌ای به نام سفیدرود می‌دهد.

محتویات

• ۱ نام
• ۲ مسیر
• ۳ شهرهای مسیر قزل‌اوزن
• ۴ منابع

 

[☾♔TALAYEH_A♔☽]

نام

قزل‌اوزن-خورشرستم-خلخال
قزل اوزن نامی است ترکی و از دو جزء قزل و اوزن تشکیل شده‌است.

قزل به معنای طلا و طلایی می‌باشد. به‌طور کلی در زبان ترکی چهار کلمه آق، قرا، گوی و قزل صفت مطلق رنگهای سفید و سیاه و آبی و سرخ می‌باشند ولی معنی اصطلاحی آن‌ها متفاوت است. در زبان ترکی صفت بر موصوف مقدم است و هرگاه هر یک از صفت‌های آغ، قرا، گوی و قزل با اسماء عام و عادی بکار روند رنگ آن اسم را بیان می‌کند؛ ولی هرگاه هر یک از صفت‌های مذکور مفهوم اسم عام را تغییر داده و از آن اسم خاص و اعلام درک شود آنگاه صفت مزبور به معانی بزرگ، عظیم، ارزشمند، شکوهمند، نیرومند، شریف، مقدس و پر شمار بوده و اسم مزبور را متمایز می‌نماید.[۱]

اوزن معنای شناور می‌دهد و به معنای رودخانه است. برابر تحقیقات مستشرق لهستانی، (Tadeusz Jan Kowalski) تادئوش یان کوالسکی،[۲] کلمه اوز در ترکی قدیم بمعنی آب فراوان یا رود بکار می‌رفته‌است.[۳]

بنابر توضیحات فوق کلمه قزل اوزن به معنی رودخانه بزرگ و شکوهمند می‌باشد.

خانم ژان دیولافوا در صفحه ۷۲ از کتاب خود به نام (فرانسوی: La Perse, la Chaldée et la Susiane 1881-1882, Paris, 1887) نام دره‌ای که این رودخانه از رشته کوه قافلانکوه عبور می‌کند[۴]

بخشی از این رود که از منجیل تا دریای خزر قرار دارد سفیدرود نامیده می‌شود. فرهنگستان ایران نام سفیدرود را برای تمام این رود مقرر کرد ولی هنوز از سرچشمه تا منجیل به قزل اوزن نامیده می‌شود. سفیدرود توسط مورخ رومی Ammianus Marcellinus[۵]به نام آماردوس ذکر شده‌است که با نام قوم آمارد ارتباط دارد و در منابع اسلامی آن را نهرالابیض خوانده‌اند.

دانلود رمان و کتاب های جدید

 

[☾♔TALAYEH_A♔☽]

مسیر
این رودخانه از ارتفاعات چهل‌چشمه استان کردستان (شهرستان دیواندره) سرچشمه گرفته و پس از عبور از منطقه گروس (بیجار) و جذب رودخانه‌های متعدد وارد جلگه خمسه شده و رودخانه‌های زنجان‌رود و ابهرچای را ضمیمه خود ساخته و به مسیر خود ادامه داده و در حدود پلدختر وارد تنگه کوهستانی قافلانکوه شده و از کنار این کوهستان گذشته و نرسیده به شهر میانه رودخانه‌های قرانقو، آیدوغموش و هشترود را که بالاخره به میانه‌رود می‌پیوندند و از غرب به شرق جریان دارند ضمیمه خود ساخته و در محل در عرض جغرافیائی ۳۷ درجه و ۳۰ دقیقه عرض شمالی و ۴۸ درجه و ۰۵ دقیقه طول شرقی بعد از روستای کوهبنان در شهرستان میانه، وارد شهرستان خلخال می‌شود. در حوزهٔ خلخال عمدهٔ رودهائی که جاری هستند پس ار پیوستن به رودخانهٔ هیرو چائی در محل دربند مشکول که حد شهرستان خلخال و کوثر می‌باشد؛ به رودخانهٔ قزل اوزن می‌پیوندند. از مهم‌ترین رودخانه هائی که جزء شعبات هیرو چائی محسوب می‌گردند، رودخانه‌های نورعلی چائی، قزباخان، کالار چائی، چلنبر چائی و آرپاچائی و همچنین رودخانهٔ مهم شاهرود است که پس از طی مسیر در بخش شاهرود شهرستان خلخال و خروج از حوزهٔ شهرستان خلخال در محل روستای سرخ‌آباد واقع در شهرستان طارم استان زنجان به قزل اوزن می‌پیوندد. آب دریافتی رودخانهٔ قزل اوزن از حوزهٔ شهرستان خلخال در حدود ۵۰۰ میلیون متر مکعب در سال تخمین زده شده‌است که با توجه به عمدهٔ برداشت هائی که در بالادست‌های قزل اوزن صورت می‌پذیرد به نظر می‌رسد در حال حاضر تنها عامل حیات این رودخانه باشد. پس از خروج از شهرستان خلخال مسیر قزل اوزن در دلتای طارم استان زنجان پس از سیراب نمودن باغات زیتون و شالیزارهای برنج در محل شهرستان منجیل در استان گیلان با رودخانهٔ شاهرود قزوین تلاقی یافته و سپیدرود را شکل می‌دهند.

دانلود رمان و کتاب های جدید

 

[☾♔TALAYEH_A♔☽]

شهرهای مسیر قزل‌اوزن

• بیجار
• حلب
• دندی
• ماه‌نشان
• ساری آغل
• میانه
• کاغذکنان
• کزج
• هشجین
• چورزق
• آب‌برزیوه

دانلود رمان و کتاب های جدید

 

[☾♔TALAYEH_A♔☽]

بیجار
از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد
پرش به ناوبری پرش به جستجو
بیجار

کشور

ایران
استان کردستان
شهرستان بیجار
بخش مرکزی
نام(های) دیگر بیجار گروس
مردم
جمعیت ۵۶٫۸۵۷ نفر[۱]
جغرافیای طبیعی
مساحت ۵٬۳۵۰ کیلومترمربع
ارتفاع از سطح دریا ۱٬۹۴۰ متر
آب‌وهوا
میانگین دمای سالانه ۱۰٫۸ سانتی‌گراد
میانگین بارش سالانه ۳۳۸٫۵ میلی‌متر
روزهای یخبندان سالانه ۱۰۷
اطلاعات شهری
ره‌آورد قالی بیجار، قالیچه، گلیم بیجار، ترشی هفت بیجار، شیرینی شیرمال سنتی، حلوا سوهانی
پیش‌شماره تلفنی ۰۸۷
شناسهٔ ملی خودرو

ایران ج ۶۱
تابلوی خوش‌آمد به شهر

بیجار
روی نقشه ایران

۳۵٫۸۷°شمالی ۴۷٫۵۲°شرقیمختصات:

۳۵٫۸۷°شمالی ۴۷٫۵۲°شرقی

تصویر شهر بیجار از جنوب به شمال بین سال‌های ۱۹۱۸–۱۹۱۴ (جنگ جهانی اول)

تصویر هوایی شهر بیجار در سال ۱۳۳۷ شمسی

تصویر هوایی شهر بیجار در سال ۱۳۴۷ شمسی
بیجار یکی از شهرهای استان کردستان، مرکز شهرستان بیجار و از قدیمی‌ترین شهرهای ایران است. بیجار در گذشته مرکز ولایت گروس بوده‌است.[۲] این شهر ۱٬۹۴۷ متر از سطح دریا ارتفاع دارد و از لحاظ ارتفاع ۷۷۰ متر از تهران و ۴۲۵ متر از سنندج بلندتر است.

فاصله شهر بیجار تا سنندج مرکز استان کردستان ۱۴۲ و تا شهر تهران ۴۷۲ کیلومتر می‌باشد. شهر بیجار از شمال غربی به کوه نقاره کوب با ارتفاع ۲٬۲۱۰ متر و از مغرب به کوه نِسار با ارتفاع ۲٬۳۵۰ متر و از جنوب غربی به کوه بادامستان با ارتفاع ۲٬۲۲۵ محدود می‌شود. بیجار منطقه‌ای کوهستانی است؛ با آب و هوایی سرد و خشک.

جمعیت این شهر بر پایه سرشماری عمومی نفوس و مسکن سال ۱۳۹۵ برابر با ۵۶٫۸۵۷ نفر می‌باشد.[۱] اکثر اهالی شهر بیجار به زبان کردی سورانی با لهجهٔ گروسی[۳] همچنین در منطقه بیجار گروس به گویش‌های کلهری و گورانی نیز تکلم می‌کنند.[۳][۴][۵][۶] مردم این شهر پیرو دین اسلام (تشیع و تسنن) هستند.

محتویات

• ۱ نام
  • ۱.۱ سهرورد
  • ۱.۲ گروس
  • ۱.۳ زرین کمر
• ۲ جغرافیای تاریخی
• ۳ تاریخ
  • ۳.۱ دوران مادها
  • ۳.۲ دوران هخامنشیان
  • ۳.۳ مغول‌ها تا صفویه
  • ۳.۴ دوره صفویه
  • ۳.۵ دوره افشاریه
  • ۳.۶ دوره زندیه
  • ۳.۷ دوره قاجار
  • ۳.۸ جنبش مشروطه
  • ۳.۹ جنگ جهانی اول
  • ۳.۱۰ تصاویر بیجار در جنگ جهانی اول
  • ۳.۱۱ قحطی سال ۱۲۹۸–۱۲۹۶ ایران
  • ۳.۱۲ قبل از تقسیم‌بندی استانی
  • ۳.۱۳ دوران پهلوی
  • ۳.۱۴ استان‌های شش‌گانه
  • ۳.۱۵ استان‌های ده‌گانه
  • ۳.۱۶ استان چهارم
  • ۳.۱۷ ضمیمه استان همدان
  • ۳.۱۸ پیوستن به استان کردستان
• ۴ جغرافیای طبیعی و انسانی
  • ۴.۱ موقعیت جغرافیایی
  • ۴.۲ کوه‌های بیجار
  • ۴.۳ منطقه حفاظت‌شده بیجار
  • ۴.۴ رودخانه‌ها و منابع آب
  • ۴.۵ سد گل‌بلاغ
• ۵ آب وهوا
  • ۵.۱ وضع جوی (سال ۱۳۹۰)
• ۶ مردم‌شناسی
  • ۶.۱ جمعیت
  • ۶.۲ معضل مهاجرت
  • ۶.۳ نمودار رشد جمعیت
  • ۶.۴ هرم جمعیتی
  • ۶.۵ زبان
  • ۶.۶ دین و مذهب
  • ۶.۷ یهودیان بیجار
  • ۶.۸ آیین‌های سنتی
  • ۶.۹ غذاها و خوراک‌های محلی
  • ۶.۱۰ بازی‌های محلی بیجار
  • ۶.۱۱ افراد سرشناس بیجار گروس
• ۷ آموزش و فرهنگ
  • ۷.۱ تاریخچه آموزش و مدارس
  • ۷.۲ دانشگاه‌ها
  • ۷.۳ کتاب‌خانه‌ها
  • ۷.۴ بیمارستان و مراکز درمانی
• ۸ زیرساخت‌های اولیه
• ۹ صنایع
  • ۹.۱ کارخانه‌ها و معادن بیجار
  • ۹.۲ شرکت سیمان کردستان (بیجار)
  • ۹.۳ سیلو و انبارهای گندم
• ۱۰ صنایع دستی
  • ۱۰.۱ قالی بیجار
  • ۱۰.۲ گلیم بیجار
• ۱۱ آثار باستانی و تاریخی بیجار گروس
  • ۱۱.۱ قلعه قمچقای
  • ۱۱.۲ بازارها و ساختمان‌های قدیمی
  • ۱۱.۳ مجموعه بازار بیجار
  • ۱۱.۴ تیمچه حاج شهباز
  • ۱۱.۵ سرای امیرتومان
  • ۱۱.۶ چهارباغ گروس
• ۱۲ جاذبه‌های گردشگری بیجار
  • ۱۲.۱ پیست اسکی نسار
• ۱۳ تاریخچهٔ شهرداری بیجار
  • ۱۳.۱ شکل شهری و وظایف شهرداری در آن دوره
  • ۱۳.۲ ساختمان شهرداری
• ۱۴ ترابری
• ۱۵ محلات شهر
• ۱۶ مکان‌های تفریحی
• ۱۷ امکانات و اماکن ورزشی
• ۱۸ جستارهای وابسته
• ۱۹ منابع
• ۲۰ پیوند به بیرون

دانلود رمان و کتاب های جدید

 

[☾♔TALAYEH_A♔☽]

نام
مورد اطمینان‌ترین ریشه‌یابی نام شهر بیجار، برگرفته از درختان بید فراوان در منطقه بوده که آن‌جا بیدزار نام داشته‌است. در زبان کردی به بید (بی) و به زار (جار) گفته می‌شود، می‌توان گفت بیجار دگرگون شده کلمه بیدزار است. بیجار کلمه‌ای است که ریشه در زبان پهلوی دارد، و چون زبان کردی با زبان پهلوی قرابت خاصی دارد، با این نظر که (بی) از زمان‌های گذشته و در موارد مختلف، مصحف یا لهجه‌ای از بید (درخت بید) بوده‌است[۷] و جار نیز پسوند مؤخر امکنه و لهجه‌ای از (زار) بوده‌است، با توجه به اینکه در کتاب ترجمه تاریخ طبری هم به معنای (زار) به‌کار رفته‌است؛[۸] پس می‌توان گفت: بی‌جار - بیجار، کلمه‌ای به معنای بیدزار بوده‌است.[۹]
در اسناد قدیمی نوشتن بیدجار رواج داشته‌است، همچنین در بعضی زبان‌های غربی این شهر با نام بیدجار شناخته شده‌است.

سهرورد
در بسیاری از منابع تاریخی تا دوران مغول و سلجوقیان، گروس با نام سهرورد شناخته می‌شود. در قرون اولیه اسلامی تا قرن هفتم هجری قمری قسمت زیادی از گروس جزو شهر سهرورد بوده‌است. شهر سهرورد در قرن هفتم در جریان حمله مغول‌ها به ایران نابود می‌شود و بعد از آن سهرورد از توابع گروس به حساب می‌آید.
سهرورد معرب (سورهَ بَرد) به زبان کردی به معنی (سنگ کوچک قرمز)، قریه‌ای از مناطق سابق بیجار گروس بوده‌است که سالیان پیش بر اساس دستور میرزا شفیع مازندرانی، صدراعظم فتحعلی شاه قاجار آن را از حوزه گروس جدا نموده و به ولایت خدابنده زنجان ضمیمه نمودند، زمانی که سهرورد جزو گروس بوده به (قره قوش) معروف بوده‌است.[۱۰]

گروس
در بسیاری از منابع تاریخی از بیجار به‌عنوان بیجار گروس یاد می‌شود، گروس ولایتی به مرکزیت بیجار بود که تا قبل از تقسیم‌بندی استانی در دوره پهلوی اول وجود داشت.

زرین کمر
نام اداری منطقه بیجار گروس در زمان صفویان بوده‌است.

دانلود رمان و کتاب های جدید

 

[☾♔TALAYEH_A♔☽]

جغرافیای تاریخی
ارتفاع شهر بیجار از سطح دریا ۱۹۴۰ متر است، شهر بیجار در یک چاله ساختمانی از سازنده‌های الیگو میوسن قرار گرفته و اطراف آن را گنبده‌های طاقدیسی آهکی احاطه نموده‌است و راه‌های ارتباطی شهر از طریق سه دره‌ای که در سه طرف شهر قرار گرفته‌است انجام می‌گیرد.
در مورد تاریخ بنای شهر بیجار هیچ اثر مستندی در دست نیست، اما تاریخ شهر را بر اساس اثر باستانی موجود در داخل شهر، موسوم به تپه قلعه بالا یا قلعه بانو، می‌توان تشخیص داد، با این‌که هنوز هیچ‌گونه حفاری علمی بر روی آن انجام نشده‌است اما طبق بررسی‌های سطحی که بر روی این تپه توسط دکتر عزت‌الله نگهبان صورت گرفته، قدمت شهر را به هزاره سوم قبل میلاد مسیح نسبت می‌دهد.[۱۱] همچنین در بررسی سطحی که در سال ۱۳۸۱ بر روی تپه انجام گرفت، می‌توان قدمت شهر را به هزاره چهارم قبل میلاد نسبت داد، در این گزارش آمده‌است: تعدادی سفال با پوشش قرمز و سیاه خاکستری براق با شاموت کاه در این تپه به دست آمده‌است که نزدیک به سفال‌های دوره مس و سنگ می‌باشد، همچنین سفال‌های دیگری در سطح تپه با پوشش نخودی و با تزیین هندسی به رنگ قهوه‌ای روشن و تیره به‌دست آمده‌است که نزدیک به سفال‌های سیلک ۴ (هزاره سوم قبل میلاد) می‌باشد، و علاوه بر آن‌ها سفال‌های سیاه خاکستری براق، احتمالاً در عصر مفرغ نیز در سطح تپه به‌دست آمده‌است، با توجه به درصد بیشتر نمونه‌های سفالی که مربوط به دوران تاریخی به‌ویژه دوران پارت و ساسانی است، استقرار دوران تاریخی این محوطه نیز پررنگ و قابل توجه می‌باشد، در ادامه بررسی سفال‌های سطح تپه قلعه بالا، سفال‌های بدون لعاب و لعاب‌دار مربوط به دوران اسلامی نیز به‌دست آمده‌است که بیان‌گر آخرین استقرار این محوطه در دوران اسلامی است.

دانلود رمان و کتاب های جدید

 

[☾♔TALAYEH_A♔☽]

تاریخ
بیجار شهری است بسیار قدیمی و تاریخی، برخی از مورخان قدمت آن را به هزاره سوم پیش از میلاد مسیح نسبت می‌دهند.[۲]

دوران مادها
ایران در زمان مادها به دو قسمت بزرگ تقسیم شده بود، قسمت اول ماد کوچک یا آتروپاتن که شامل آذربایجان و قسمتی از کردستان بوده و قسمت دوم ماد بزرگ به پایتختی اکباتان همدان که بیشتر مناطق ایران را شامل می‌شد. اما مناطق گروس به عنوان مرز بین دو قسمت ماد بوده و به حدی به دو پایتخت ماد در آذربایجان تخت سلیمان و همدان نزدیک بوده‌است که گاهی آن را جز ماد کوچک و گاهی جز ماد بزرگ به‌شمار آورده‌اند. ایگور دیاکونوف نویسنده تاریخ ماد، گروس را جز ماد کوچک[۱۲] و حسن پیرنیا نویسنده تاریخ ایران باستان جزو ماد بزرگ می‌داند.[۱۳] الیزابت ناومان، بیجار را در آخرین مرحله از راه ارتباطی پایتخت آذربایجان به اکباتان پایتخت مادها می‌داند بااستناد به نوشته‌های دیاکونوف و ناومان بیجار گروس جزئی از قلمرو ماد کوچک آتروپاتن به‌شمار می‌آید که در طول دوران ماد حدود ۱۳۰ سال به علت اهمیت سوق الجیشی بالای خود همیشه از مراکز مورد توجه مادها بوده‌است.

دانلود رمان و کتاب های جدید