معلم عزیزم،استاد بزرگوارم،
تو رابه چه مانند کنم !
دل دریایی ات لبریز از آرامش است
همچون کوه استوار از حوادث روزگار ایستاده ای
خورشید نگاهت گرمابخش ما
وحرارت ِ کلبه ی سردِ ناامیدی ما.
قدوم سبز تو
سبزینه کوچه باغ های زندگی ما
تپش قلب تو آهنگ خوش هستی
و جوشش نشاط
در غزل شیوای زندگیِ سوته دلان
ما چگونه سپاس گوییم مهربانی و لطف تو را!
که سرشار از عشق است
آری در مقابل این همه عظمت و شکوه تو،
مرا نه توان سپاس و نه کلام وصف است.
تنها پروانه جانم بر گرد شمع وجودت
عاشقانه چنین می سراید :
روزت مبارک استاد عزیزم
معلم تو را سپاس : ای آغاز بی پایان ، ای وجود بی کران ، تو را سپاس .ای والا مقام ، ای فراتر از کلام، تورا سپاس. ای که همچون باران بر کویر خشک اندیشه ام باریدی سپاست می گویم، تو را به اندازه تمام مهربانی هایت سپاس می گویم . ای نجات بخش آدمیان از ظلمت جهل و نادانی،ای لبخندت امید زندگی و غضبت مانع گمراهی تو را سپاس می گویم . این تویی که با دستان پر عطوفتت گلهای علم و ایمان را در گلستان وجود می پرورانی و شهد شیرین دانش را به کام تشنگان می ریزی. پس تو را ای معلم به وسعت نامت سپاس می گویم . همان نامی که چهار حرف بیشتر ندارد ، اما کشیدن هر حرف و صدایش زمانی به وسعت تاریخ نیاز دارد.
