دلنوشته ☆~دَرد نِوشت~☆

[کوکیッ]

غمگینم و این ربطی به خیابان ولیعصر ندارد
که درختانش سال‌هاست مرا از یاد بـرده‌اند
غمگینم و این ربطی به تو ندارد
که پسر همسایه‌ام نبودی
تا هر صبح پنجره را باز کنم
بی آنکه جواب سلامت را بدهم
با بنفشه‌ای در گیسوانم
کاش به زنی که عاشق است
می‌آموختند چگونه انتقام بگیرد
غمگینم که عشق این‌همه مهربان است

#مژگان عباسلو

 

[کوکیッ]

و این منم
زنی تنها
در آستانه فصلی سرد
در ابتدای درک هستی آلوده زمین
و یأس ساده و غمناک آسمان
و ناتوانی این دست‌های سیمانی
در کوچه باد می‌آید
این ابتدای ویرانی است
آن روز هم که دست‌های تو ویران شدند باد می‌آمد
ستاره‌های عزیز
ستاره‌های مقوایی عزیز
وقتی در آسمان، دروغ وزیدن می‌گذرد
دیگر چگونه می‌شود به سوره‌های رسولان سرشکسته پناه آورد؟
ما مثل مرده‌های هزاران هزارساله به هم می‌رسیم و آنگاه
خورشید بر تباهی اجساد ما قضاوت خواهد کرد
من سردم است
من سردم است و انگار هیچوقت گرم نخواهم شد
ای یار، ای یگانه‌ترین یار
آن نوشید*نی مگر چندساله بود؟
ایمان بیاوریم
ایمان بیاوریم به آغاز فصل سرد
ایمان بیاوریم به ویرانه‌های باغ تخیل
به داس‌های واژگون شده بیکار
و دانه‌های زندانی
نگاه کن که چه برفی می‌بارد
شاید حقیقت آن دو دست جوان بود، آن دو دست جوان
که زیر بارش یک‌ریز برف مدفون شد
و سال دیگر وقتی بهار
با آسمان پشت پنجره هم‌خوابه می‌شود
و در تنش فوران می‌کنند
فواره‌های سبز ساقه‌های سبک‌بار
شکوفه خواهد داد ای یار، ای یگانه‌ترین یار
ایمان بیاوریم به آغاز فصل سرد

#فروغ فرخزاد

 

[کوکیッ]

دلم یک ترانه غمگینِ خارجی می‌خواهد
با زبانی که نمی‌فهمم چیست
می‌خواهم به دردی که نمی‌دانم چیست
زار زار گریه کنم

#بهرنگ قاسمی

 

[کوکیッ]

غم نام‌های بسیاری دارد
مرا ببخش که غمگینم
و به هر نامی که صدایم می‌زنی
گریه‌ام می‌گیرد
با من حرف بزن
صدایت هم‌نوایی تمام سازهاست
کودکان هنوز در گلویت می‌رقصند
و چیزی از جنگ نمی‌دانند
مرا ببخش که خوشبخت نیستم
و نمی‌توانم از جهان
تنها به عکس‌های زیبایی که برایم فرستادی
دل خوش کنم

#مهسا چراغعلی

 

[کوکیッ]

سلام می‌گویم پنجره‌ها را
سلام می‌گویم کوچه‌ها را
کوچه به کوچه تو را در ترانه‌هایم می‌خوانم
کسی نمی‌آید پنجره را به رویم بگشاید
کسی که پنجره را رو به کوچه بگشاید
انگار کوچه‌های شهر غمگین‌اند
و من دوباره تو را عاشقانه می‌خوانم
تو در کدام پنجره نشسته‌ای که من نمی‌بینم!؟
تو با کدام پنجره رفیقی که من نمی‌دانم
سلام می‌گویم
تمام پنجر‌های شهر را سلام می‌گویم

#ابراهیم شکیبایی

 

[کوکیッ]

هربار گریه می‌کنم
و انگار
جمله‌ای را گم کرده‌ام
دلتنگی‌ها هیچ وقت راه دوری نمی‌روند
مثل شانه‌های مادر
که هر بار گریه کردم
لرزید
دیگر چه فرقی می‌کند
حرفی که از دهانِ فنجان‌ها می‌گذرد
و دلم را گرم نمی‌کند
از کدام مزرعه قهوه به تنهایی‌ام ریخته است؟
دیگر چه فرقی می‌کند
به صدای غمگین پرنده‌های پشتِ پنجره‌ام گوش بسپارم
یا با اولین قطار با خودم دور شوم؟
دیگر چه فرقی می‌کند؟
هربار گریه کردم
که قرار بود
چیزی نگویم

#امیرمحمد مصطفی‌زاده

 

[کوکیッ]

ما به اندوه‌هایمان
آب و دانه دادیم
پرنده شدند
پرشان دادیم
اهلی‌تر از آن بودند که تنهایمان بگذارند اما
دوباره برگشتند
با جفت‌هایشان

#رويا شاه حسین زاده

 

[کوکیッ]

ﺭﺳﯿﺪﻥ ﺍﻣﻼﯼ ﺩﺭﺳﺖ‌ﺗﺮ ﻓﻌﻞ ﺍﻓﺘﺎﺩﻥ ﺍﺳﺖ
ﺑﻪ ﻫﻤﺎﻥ ﻣﻌﻨﯽ
ﺑﻪ ﻫﻤﯿﻦ ﺩﺭﺩﻧﺎﮐﯽ
ﻓﺮﻗﯽ ﻫﻢ ﻧﻤﯽ‌ﮐﻨﺪ
ﺳﯿﺐ ﺍﺯ ﺷﺎﺧﻪ
ﯾﺎ ﻣﻦ ﺍﺯ ﻗﻠﺐ ﺗﻮ

 

[کوکیッ]

دیر آمده‌ای محبوب من
آنقدر دیر
که به پنج زبان زنده دنیا هم
دوستم بداری
هیچ اتفاق عاشقانه‌ای
سکوت بارانی این دیدار را نخواهد شکست
گل سرخ‌ات را
بر سر این شعر پرپر کن
ردیف و قطعه را هم به خاطر بسپار
تاوان دیر رسیدن گاهی
تنها
با یک عمر گریه پرداخت می‌شود

#بهرام محمودی

 

[کوکیッ]

برای بار هزارم می‌گویم که دوستت دارم
چگونه می‌خواهی شرح دهم چیزی را که شرح‌دادنی نیست؟
چگونه می‌خواهی حجم اندوهم را تخمین بزنم؟
اندوهم چون کودکی‌ست
هر روز زیباتر می‌شود و بزرگ‌تر
بگذار به تمام زبان‌هایی که می‌دانی و نمی‌دانی بگویم
تو را دوست دارم
بگذار لغت‌نامه را زیر و رو کنم
تا واژه‌ای بیایم هم‌‌اندازه اشتیاقم به تو
و واژه‌هایی که سطح سـ*ـینه‌هایت را بپوشاند
با آب، علف، یاسمن
بگذار به تو فکر کنم
و دلتنگت باشم
به‌خاطر تو گریه کنم و بخندم
و فاصله وهم و یقین را بردارم

نزار قبانی
مترجم: آرش افشار