VIP ☖ فهرست شیمی دان ها ☗

[☾♔TALAYEH_A♔☽]

آوگوست ویلهلم فون هفمان

آگوست ویلهلم فون هُفمَن

زاده ۸ آوریل ۱۸۱۸ ‏(۲۰۰ سال)
گیسن،

آلمان
درگذشت ۵ مهٔ ۱۸۹۲ (۷۴ سال)
برلین، آلمان
محل سکونت آلمان
انگلستان
ملیت آلمانی
محل تحصیل دانشگاه گوتینگن
شناخته‌شده برای آرایش هوفمن
حذف هافمن
Hofmann-Löffler reaction
جایزه‌ها مدال کاپلی (۱۸۷۵)
موقعیت‌های علمی
موضوع‌ها شیمی
مؤسسه‌ها دانشگاه بن، کالج سلطنتی شیمی، دانشگاه هومبولت برلین
استاد راهنما یوستوس فون لیبیش
دانشجوهای دکتری ریچارد آبگ، آدولف پینر، فریتس هابر، کارل فون‌آورس، Rudolf Hugo Nietzki, فردیناند تیمان، اویگن بامبرگر
تأثرگرفتگان ویلیام هنری پرکین
آگوست ویلهلم فون هُفمن (به آلمانی: August Wilhelm von Hofmann) (زادهٔ ۸ آوریل ۱۸۱۸، درگذشتهٔ ۵ مه ۱۸۹۲) یک شیمی‌دان آلمانی بود.

محتویات

• ۱ زندگی‌نامه
• ۲ ولتامتر هوفمن
• ۳ منابع
• ۴ مطالعهٔ بیشتر

زندگی‌نامه
هوفمن در سال ۱۸۱۸ در گیسن به دنیا آمد. وی نخست تمایلی به مطالعهٔ فیزیک و شیمی نداشت بلکه رشتهٔ حقوق و زبان‌شناسی را در گوتینگن برگزیده بود. اما پس از چندی به شیمی روی آورد و در دانشگاه گیسن، زیر نظر یوستوس فون لیبی در این زمینه آغاز به کار کرد.

کارهای هوفمن به طور وسیعی بخش شیمی آلی را پوشش می‌داد. نخستین تحقیق او در آزمایشگاه استادش لیبی در گیسن انجام شد. او در آن هنگام بر روی قطران زغال‌سنگ کار می‌کرد؛ او به دلیل تحقیق بر روی پایه‌های آلی نفتا، توانست آنیلین تولید کند. او از این ماده به عنوان نخستین عشقش یاد کرده‌است. همچنین هفمن نخستین کسی بود که دربارهٔ مدل‌های مولکولی مقاله منتشر کرد.

هُفمن در سال ۱۸۹۲ از دنیا رفت و در Friedhof der Dorotheenstädtischen und Friedrichswerderschen Gemeinden در برلین به خاک سپرده شد.[۱][۲]

ولتامتر هوفمن
ولتامتر هوفمن دستگاهی برای برق‌کافت آب است که ویلهلم هوفمن، خود، آن را اختراع کرده‌است.

 

[☾♔TALAYEH_A♔☽]

آلبرت هافمن

آلبرت هوفمن

آلبرت هوفمن در سال ۱۹۹۳
متولد ۱۱ ژانویه ۱۹۰۶
بدان، سوئیس
مرگ ۲۹ آوریل ۲۰۰۸ (۱۰۲ سال)
برگملی امنتال، سوئیس
شهروند سوئیس
ملیت سوئیسی
رشته فعالیت شیمی
دلیل شهرت کشف ال‌اس‌دی
آلبرت هوفمن (به آلمانی: Albert Hofmann) (١١ ژانویه ۱۹۰۶ – ۲۹ آوریل ۲۰۰۸)، شیمی‌دان سوئیسی بود که ماده روانگردان ال‌اس‌دی (به انگلیسی: LSD) را کشف کرد. این محقق ال‌اس‌دی را در سال ۱۹۳۸ در حین آزمایش بر روی قارچی که بر روی غلات رشد می‌کند، کشف کرد ولی اثرات آن را در سال ۱۹۴۳ و در پی مصرف تصادفی این ماده متوجه شد.

آلبرت هوفمن امیدوار بود که این دارو برای درمان بیماری‌های روانی مانند اسکیزوفرنی و همچنین پژوهش در نحوه عملکرد ذهن بشر استفاده شود. امروزه ال‌اس‌دی مصرف پزشکی رسمی ندارد اما دانشمندان در حال تحقیق بر روی امکان استفادهٔ درمانی از ال‌اس‌دی و دیگر ترکیبات مشابه برای درمان افسردگی و استفاده در روان‌کاوی هستند.[۱][۲]

محتویات

• ۱ فعالیت‌های علمی
  • ۱.۱ کشف ال‌اس‌دی
  • ۱.۲ جداسازی سیلوسایبین
• ۲ مرگ
• ۳ منابع
• ۴ پیوند به بیرون

فعالیت‌های علمی
کشف ال‌اس‌دی
هوفمن کارمند بخش شیمی دارویی آزمایشگاه ساندوز بود. او روی گیاه دارویی دریمیا ماریتیما و قارچ ارگوت برای بدست آوردن ترکیبات اصلی و ساخت دارو کار می‌کرد. او اولین بار ال‌اس‌دی را در ۱۶ نوامبر ۱۹۳۸ سنتز کرد اما اثرات آن را در ۱۶ آوریل ۱۹۴۳ متوجه شد، زمانی که او بصورت تصادفی دستش را به دهان و بینی و احتمالاً چشمانش تماس داد و باعث شد مقدار کمی از آن وارد بدنش شود.[۳] او تجربه خود را به این شکل توصیف کرد:

« وقتی که روی تختخوابم دراز کشیدم در عالم هذیان و هیجان و مـسـ*ـتی غوطه‌ور شدم. تمام اثاث خانه به دنبال هم حرکت می‌کردند و پیوسته تغییر رنگ می‌دادند. به نظرم می‌آمد که ستارگان آبی رنگ آسمان روی سقف خانه‌های شهر فرو می‌ریزند. پس از دو ساعت که در عالم بی‌خبری بودم، یادم آمد که همان روز مقدار کمی از عصاره قارچ چاودار خورده‌ام. فردای همان روز تصمیم گرفتم که همان آزمایش را با مصرف مقدار یک هزارم میلی‌گرم از این دارو تکرار کنم و نتیجه را یادداشت کنم و یادداشتم چنین بود؛ چهل دقیقه پس از خوردن این مقدار مختصری احساس سرگیجه کردم و بی‌اختیار قهقههٔ خنده سر دادم. جثهٔ کسانی که در اطرافم بودند به‌طور عجیبی کوچک شد. از همکارم در خواست کردم که مرا با دوچرخه به یک ویلا هدایت کند. با اینکه باسرعت با دوچرخه پا می‌زدیم، ولی احساس می‌کردم از جای خود تکان نمی‌خورم. پس از ۶ ساعت وضع عادی خود را بازیافتم. »
سه روز بعد یعنی ۱۹ آوریل ۱۹۴۳ هوفمن مقدار ۲۵۰ میکروگرم از ال‌اس‌دی را مصرف کرد. این روز امروزه با نام «روز دوچرخه» شناخته می‌شود به خاطر اینکه اثرات دارو هنگامی که هوفمن در حال راندن دوچرخه‌اش به سمت خانه‌اش بود آغاز شد.[۴]

جداسازی سیلوسایبین
آلبرت هوفمن در سال ۱۹۵۹ برای اولین بار موفق شد ترکیب روان‌گردان اصلی در قارچ Psilocybe mexicana را استخراج کند. او این ترکیب را سیلوسایبین و ترکیب روان‌گردانی که به میزان کمتر در این قارچ‌ها حضور داشت را سیلوسین نامید.[۵]

مرگ
هوفمن در ۲۹ آوریل ۲۰۰۸ درحالی که ۱۰۲ سال سن داشت در کنار نوه‌ها و نتیجه‌هایش بر اثر حمله قلبی فوت کرد. او و همسرش آنیتا، چهار فرزند داشتند.

 

[☾♔TALAYEH_A♔☽]

آلساندرو ولتا

الکساندر ولتا

Alessandro Giuseppe Antonio Anastasio Volta
متولد ۱۸ فوریهٔ ۱۷۴۵
کومو٬ایتالیا
مرگ ۵ مارس ۱۸۲۷ (۸۲ سال)
کومو٬ایتالیا
رشته فعالیت فیزیک
دلیل شهرت اختراع باتری و الکتروفور
جوایز مدال کاپلی (۱۷۹۴)
آلساندرو ولتا (به ایتالیایی: Alessandro Volta) (زاده ۱۸ فوریه ۱۷۴۵ - درگذشته ۵ مارس ۱۸۲۷) دانشمند نام‌دار ایتالیایی مخترع باتریهای نسل امروز است البته طبق گفته‌هایی طی تحقیقاتی عمل آمده روی باتری پارتیان که سالیان اخیر در منطقهٔ بین‌النهرین کشف شده‌است مشخص شده‌است که در حقیقت این ایرانیان بوده‌اند که بیش از ۲۰۰۰ سال پیش باتری شیمیایی را اختراع کرده و در آن زمان از آن برای آبکاری فلزات استفاده می‌کرده‌اند.[۱][۲]

محتویات

• ۱ زندگی‌نامه
• ۲ فعالیت علمی
• ۳ مرگ
• ۴ جستارهای وابسته
• ۵ منابع

زندگی‌نامه
ولتا در سال ۱۷۴۵ در کومو که در نزدیکی میلان ایتالیا بود به دنیا آمد. تحت نظر دایی‌های خود با اعتقادات یسوعی تربیت شد. ولتا تحصیلاتش را در مدرسهٔ مذهبی بنتسی ادامه داد و در آنجا بود که با کتاب لوکریتوس آشنا شد و به شدت تحت تأثیر قرار گرفت.

فعالیت علمی

برخلاف نظر دایی‌هایش که می‌خواستند او در رشتهٔ وکالت تحصیل کند، ترجیح داد از نبوغ خود پیروی کند.

این نبوغ او را در هجده سالگی به مطالعه دربارهٔ برق کشانید. ولتا در بیست و نه سالگی معلم مدرسه شبانه‌روزی «کوم» گردید. در همین موقع اسباب‌های مختلف الکتریکی از قبیل الکتروفور، آب‌سنج، الکتروسکوپ و غیره را ساخت و شهرت بسیاری کسب نمود. در سال ۱۷۷۹ با سمت استادی در دانشگاه پاوی مشغول به کار شد ولتا در اختراع الکتروفور (دستگاه برق‌ساز) خود یعنی شگفت‌آورترین ابزار برقی پس از بطری لید این بینش را که صمغ (رزین) برق خود را بیش از شیشه حفظ می‌کند با این واقعیت تلفیق کرد که یک ورقهٔ فلزی و عایق بارداری که خوب تنظیم شده باشند می‌توانند جرقه‌های فراوان تولید کنند بی‌آنکه برق را ضعیف سازند در سال ۱۷۷۲ ولتا صورت مفصل و دشواری از Electtricismo artificial را منتشر کرد که بیش از پیش مؤید این نظر عجیب بود که برق‌های ناهم‌نام در پیوند یک عایق باردار و یک هادی که موقتاً به زمین وصل شده‌است فقط به این منظور یکدیگر را خنثی می‌کنند که در تجزیه‌های بعدی با تقویت مجدد پدید آیند گازسنج ولتا یکی از مهم‌ترین کشف‌های سده هیجدهم را محقق ساخت و آن عبارت بود از کشف ترکیب آب که لاووازیه در میان چیزهای دیگر با جرقه زدن اکسیژن و هیدروژن روی جیوه به دان پی برد.

تمبر یادبود الکساندر ولتا - انتشار در ۱۹۲۷ - ایتالیا (سومالی)
مطالعات بعدی ولتا در مورد هوا مربوط می‌شد به عمل و تأثیر گرما در گازها و بخارها تصور کلی او از گرما دنباله نظریه‌های کرافردوکرون دربارهٔ سیالات است با یک استثنای خاص گوآنکه منابع او پدیدهٔ گرمای نهان را به ترکیبی شیمیایی نسبت می‌دادند که موجب تغییر حالت بود او گرما را عمده ساخت و گرمای نهان را نتیجهٔ جهش بعدی در ظرفیت گرمایی ویژه دانست ولتا در اندازه‌گیری انبساط هوا به عنوان تابعی از گرما یا شاید تابعی از دمای که در دماسنج جیوه‌ای نشان داده می‌شود موفق‌تر بود ولی مجلاتی که مخصوص انتشار این نتایج بودند در خارج ایتالیا کمتر خوانده می‌شدند در هر حال حق قضیه «ثابت بودن ضریب انبساط هوا» بنابر رای یکپارچه کنگره بین‌المللی فیزیکدانان در کومو که به پاس صدمین سال درگذشت دو تشکیل شده بود بار دیگر به ولتا برگردانده شد در سال ۱۷۸۰ موضوع بحث مجامع علمی «الکتریسیته» بود والش ثابت کرده بود که تکان حاصل از تماس با ماهی تورپیل از نوع تکان‌های الکتریکی است. در سال ۱۷۷۳ ماهی مزبور را تشریح کرد و عنصر مولد الکتریسیته را پیدا نمود هنتر در همان عنصر مشابهی در بدن یکی از انواع مارماهی پیدا کرد به این ترتیب فکر اینکه حیوانات دیگر هم باید دارای این عضو باشند قوت گرفت لویی گالوانی استاد تشریح دانشگاه بولونی در سال ۱۷۸۰ این آزمایش را روی قورباغه انجام داد بطوریکه قورباغه را به برق‌گیر آویزان نمود و ملاحظه نمود که هنگام عبور ابر عمل انقباض در پنجه‌های قورباغه انجام می‌شود گالوانی برای اطمینان کامل در هوای خوب قورباغه را به بالکن فلزی منزل خودش آویزان کرد ولی نتایج قبلی را مشاهده نکرد یک شب که حوصله‌اش از نگرفتن نتیجه به سر آمده بود با عصبانیت قورباغه را از محلی که آویزان کرده بود جدا کرد و در این موقع به موجب تصادف دراثر تماس گازانبری که بوسیلهٔ آن قورباغه را گرفته بود با بالکن تکانی در قورباغه مشاهده می‌نماید و فکر می‌کند که واقعاً مسئله الکتریسیته حیوانی را کشف کرده‌است؛ ولی صدای مخالفی از ولتا بلند شد که الکتریسیته که در این عمل بوجود آمده‌است فقط در اثر تماس گاز انبر و بالکن آهنی است ولتا در واقع تجربیات گالوانی را تکرار نمود و درصدد برآمد که ثابت کند قورباغه دخالتی در ایجاد الکتریسیته نداشته‌است آنگاه سکه‌ای از نقره و قطعه‌ای روی به کار برد و آن‌ها را با پارچه پشمی اسیددار از هم جدا نمود و بدینوسیله پیل الکتریکی تشکیل شد این پیل فقط جرقه تولید نمی‌کرد بلکه جریانی متصل که در حال عبور بود ایجاد می‌نمود دانشمند بزرگ روز بیستم مارس ضمن نامه‌ای اکتشاف خود را به جامعه پادشاهی اطلاع می‌دهد و از همین زمان شهرت فراوانی در سراسر اروپا کسب می‌نماید و کشف او تأثیر عمیقی در مجامع علمی بوجود آورد و ناپلئون او را به پاریس دعوت می‌کند و از او می‌خواهد که تجربه‌اش را در مقابل آکادمی تکرار کند و بعد از اثبات آن او را به سمت کنت و سناتور کشور ایتالیا انتخاب می‌کند ولتا بعد از سه سال از شغل خود کناره می‌گیرد و به کوم می‌رود.

مرگ
او در سال ۱۸۲۷ در هشتاد و دو سالگی درگذشت.

دانلود رمان و کتاب های جدید

 

[☾♔TALAYEH_A♔☽]

آلفرد نوبل

آلفرد نوبل

آلفرد نوبل
زاده آلفرد برنهارد نوبل
۲۱ اکتبر ۱۸۳۳
استکهلم، سوئد
درگذشت ۱۰ دسامبر ۱۸۹۶ (۶۳ سال)
سانرمو، پادشاهی ایتالیا
آرامگاه Norra begravningsplatsen، استکهلم، سوئد

۵۹°۲۱′۲۴٫۵۲″ شمالی ۱۸°۱′۹٫۴۳″ شرقی
شغل شیمی‌شناس، مهندس، مخترع، بازرگان و نیکوکار
شناخته‌شده برای اختراع دینامیت، بنیانگذار جایزه نوبل
امضاء

آلفرد برنارد نوبل، مخترع دینامیت و مؤسس جایزهٔ نوبل
آلفرد برنهارد نوبل (به سوئدی: Alfred Bernhard Nobel) (زادهٔ ۲۱ اکتبر ۱۸۳۳ در استکهلم، سوئد – درگذشتهٔ ۱۰ دسامبر ۱۸۹۶ در سانرمو، ایتالیا) شیمی‌دان، مهندس، مبتکر و اسلحه‌ساز سوئدی است که به عنوان مخترع دینامیت شناخته می‌شود. او از سال ۱۸۹۴ تا روز مرگش صاحب اسلحه‌سازی بزرگ بوفورس بود و در تغییر آن از یک کارخانه ذوب آهن به یک توپخانه‌سازی مدرن و یک کارخانه تولید مواد شیمیایی نقشی اساسی داشت. وی در آخرین وصیت‌نامه خود سرمایه حیرت انگیزش را برای تأمین هزینه‌های جایزهٔ نوبل اختصاص داد. عنصر شیمیایی نوبلیم به احترام او نام‌گذاری شده‌است.

محتویات

• ۱ پیشینهٔ فردی
• ۲ دینامیت
• ۳ جوایز نوبل
• ۴ نوبل در ایران
• ۵ جستارهای وابسته
• ۶ منابع
• ۷ پیوند به بیرون

پیشینهٔ فردی
نوبل، نوهٔ یکی از دانشمندان قرن هفدهم میلادی، اولاس رودبک (۱۶۳۰–۱۷۰۸)، فرزند سوم امانوئل نوبل (۱۸۰۱–۱۸۷۲) و آندریته آلسل (۱۸۰۵–۱۸۸۹) بود.

او که متولد استکهلم بود، همراه با خانواده‌اش در سال ۱۸۴۲ به سن پترزبورگ مهاجرت کرد. در آن جا پدرش (که اولین تخته چندلایی را اختراع کرده بود) یک کارخانه تسلیحات‌سازی ایجاد کرده بود و مین‌های آبی می‌ساخت.

آلفرد، در آن شهر، زیر نظر نیکلای نیکلایویچ زینین، به مطالعه شیمی پرداخت. در سال ۱۸۵۹، کارخانهٔ خانوادگی آن‌ها به عهده پسر دوم، لودویگ نوبل (۱۸۳۱–۱۸۸۸) گذاشته شد که آن را وسعت قابل ملاحظه‌ای بخشید. این شرکت خانوادگی، بعد از مدتی، ورشکسته شد و آلفرد، به همراه خانواده‌اش به آمریکا رفت. وی، تمام وقت خود را به تحقیق دربارهٔ مواد منفجره، مخصوصاً ایمن‌سازی و استفاده بهتر از نیتروگلیسیرین پرداخت. این ماده (نیتروگلیسیرین) در سال ۱۸۴۷ توسط آسکانیو سوبررو، یکی از دانشجویان تئوفیل- ژول پلوز در دانشگاه تورین کشف شده بود.

در پی آزمایش‌ها گوناگون، چندین انفجار در کارخانه‌ای که خانواده اش در هلنبوری خریده بودند به وقوع پیوست که در پی یکی از آن انفجار ها؛ در سال ۱۸۶۴ برادر کوچک آلفرد و چند نفر از کارگران کشته شدند.

سرانجام دینامیت در سال ۱۸۶۶ در کرومل (هامبورگ، آلمان) اختراع و در سال ۱۸۶۷ به ثبت رسید.

نوبل همچنین نمایش نامه‌ای به نام «نمسیس» را در قالب نثر به رشته تحریر درآورد که یک تراژدی چهار شخصیتی دربارهٔ نجیب‌زاده‌ای ایتالیایی به نام «بیاتریسه سنسی» است. این نثر که تا حدودی بر گرفته از درام سنسی اثر پرسی بیشه شلی است، در سال‌های آخر عمر نوبل به چاپ رسید. به جز سه نسخه، تمامی نسخ دیگر این کتاب به اتهام توهین به مقدسات بلافاصله بعد از فوت وی نابود گردید. یکی از سه نسخهٔ بجا مانده که به دو زبان سوئدی و اسپرانتو است، اولین بار در سال ۲۰۰۳ در سوئد به چاپ رسید.

ماسک مرگ آلفرد نوبل، زمان اقامت او در برک برن در کارلزکوگا، سوئد
دینامیت
نوبل دریافت که اگر نیتروگلیسیرین جذب یک ماده خنثی مانند دیاتومایت گردد، در هنگام جابجایی به مراتب امن تر خواهد بود و آن مخلوط را در سال ۱۸۶۷ به نام دینامیت ثبت کرد. او برای این کار از ترکیب سه واحد نیتروگلیسیرین و یک واحد دیاتومایت (که متشکل از ۸۶٪ سیلیس، ۵٪ سدیم، ۳٪ منیزیم و ۲٪ آهن است) به علاوه مقدار کمی کربنات سدیم استفاده کرد و آن را برای اولین بار در یک مراسم شکار در ردهیل، در سوری انگلستان به نمایش درآورد که مورد استقبال قرار گرفت.

امروزه بر روی دینامیت‌ها واژه «شدیداً منفجره» درج می‌شود. مفهوم این عبارت این است که این ماده قدرت تخریب بالایی دارد ولی از دستهٔ مواد منفجرهٔ آتشزا نیست. دینامیت اولین مادهٔ منفجرهٔ قابل کنترلی به حساب می‌رود که از باروت قدرت بیشتری دارد. این ماده ابتدا با نام «گرد منفجرهٔ نوبل» فروخته می‌شد ولی بعد از معرفی شدنش؛ شهرت بسیاری یافت و به عنوان جایگزین مطمئنی برای باروت و نیتروگلیسیرین مطرح شد. نوبل به دقت بر ساخت و ساز دینامیت نظارت می‌کرد و سریعاً باعث تعطیلی تولیدکنندگان غیرمجاز آن می‌شد. هر چند بعضی تجار آمریکایی با ایجاد تغییرات اندکی در ترکیب اصلی؛ او را دور زدند، با این حال دینامیت ثروت قابل توجهی نصیب نوبل کرد.

محصول بعدی او مخلوط نیتروگلیسیرین با ماده منفجره دیگری یعنی نیتروسلولوز (باروت فتیله) بود که به پیدایش ماده شفاف ژله مانندی منجر شد که از دینامیت نیز قدرتمند تر بود. جلی نیت یا ژل منفجره در سال ۱۸۷۶ به ثبت رسید که به روش مشابهی تولید می‌شد.

جوایز نوبل
گفته می‌شود که انتشار مطلب دروغین فوت نوبل در یک روزنامه فرانسوی در سال ۱۸۸۸، در حالی که او را به خاطر اختراع دینامیت گـ ـناه کار خوانده بود، او را به فکر ایجاد تصویر بهتری از خود نزد آیندگان واداشت. این نشریه این‌گونه نوشته بود: «فرشته مرگ مرده‌است، دکتر آلفرد نوبل، فردی که برای ایجاد راهی برای کشتن افراد بیشتر در زمان کمتر ثروتمند شده بود؛ دیروز فوت کرد.»

در تاریخ ۲۷ نوامبر ۱۸۹۵ در باشگاه نروژی ها-سوئدی‌ها در پاریس، آلفرد نوبل آخرین وصیت‌نامه خود را امضا کرد و بیشتر دارایی خود را به جایزه‌ای اختصاص داد تا همه ساله بدون توجه به ملیتی خاص، به افراد شایسته اهدا گردد.

او بر اثر سکته قلبی در گذشت و مبلغ ۳۱ میلیون کرون سوئد، حدوداً معادل ۴٫۲ میلیون دلار آمریکا به جایزه مذکور تعلق یافت. آلفرد برنارد نوبل هرگز ازدواج نکرد. مقبرهٔ وی در نورّابگراونینگزپلاتسن در استکهلم قرار دارد.

نوبل در ایران
روایت‌هایی در خصوص سفر آلفرد نوبل به شهر رشت وجود دارد.[۱]روبرت و لویی نوبل، برادران آلفرد نوبل که صاحب یک شرکت اکتشاف نفت بودند، برادران آلفرد نوبل ساکن شهر رشت و در این شهر با اجازه‌نامه قانونی دولت در سال ۱۲۹۰ هجری شمسی[۲] صاحب انبار نفت بودند، و در عمارتی دوطبقه در میانهٔ محوطهٔ فعلی صدا و سیمای رشت واقع در خیابان نوبل (بلوار رسالت فعلی)[۳] سکونت داشت وی در این شهر به تجارت با کشورهای شمال دریاچهٔ کاسپین (خزر) می‌پرداخت. نوبل از برادرش آلفرد هم برای بازدید از ایران و رشت دعوت کرد که او نیز آن زمان که هنوز شهرت چندانی نداشت برای مدتی به ایران می‌آید و مهمان برادر می‌شود. با فوت نوبل تاجر، از آنجا که وارثی نداشت، خانهٔ او متروک می‌شود.

دانلود رمان و کتاب های جدید

 

[☾♔TALAYEH_A♔☽]

آلفرد ورنر

آلفرد ورنر

آلفرد ورنر، شیمی‌دان سوییسی
متولد ۱۲ دسامبر ۱۸۶۶
مولوز , آلزاس
مرگ ۱۵ نوامبر ۱۹۱۹ (۵۲ سال)
زوریخ, سوئیس
ملیت سوییسی
رشته فعالیت شیمی معدنی
محل کار دانشگاه زوریخ
دانش‌آموختهٔ دانشگاه زوریخ
دانشگاه صنعتی زوریخ
دلیل شهرت فلزات واسطه
جوایز

جایزه نوبل شیمی (۱۹۱۳)
آلفرد ورنر (به انگلیسی: Alfred Werner) ‏ شیمیدان سوییسی و برنده جایزه نوبل شیمی در سال ۱۹۱۳ است. وی اولین برنده جایزه نوبل در رشته شیمی معدنی است، این در حالی‌است که تا ۶۰ سال بعد هیچ شیمی‌دانی در شیمی معدنی جایزه نوبل را نبرد.



زندگی‌نامه
ورنر در آذرماه سال ۱۲۴۵ خورشیدی در شهر مولهوس فرانسه (از ۱۲۵۰ خورشیدی آلمان)، به دنیا آمد. برای تحصیل شیمی به سوییس رفت و در سال ۱۲۶۹ خورشیدی در موسسه فدرال پلی‌تکنیک سوییس در زوریخ موفق به اخذ مدرک دکترا شد. پس از گذراندن دوره پسا دکترا در پاریس برای تدریس به سوییس بازگشت و در دانشگاه زوریخ مشغول به کار شد.



اهمیت علمی
ورنر نخستین کسی است که ساختار صحیح هشت‌وجهی را برای کوردیناسیون فلزات واسطه پیشنهاد داد که در آن فلز به صورت مرکزی و لیگاندها در اطراف فلز قرار می‌گیرند.

دانلود رمان و کتاب های جدید

 

[☾♔TALAYEH_A♔☽]

الکساندر برودین

الکساندر برودین

زاده ۱۲ نوامبر ۱۸۳۳
سن پترزبورگ، امپراتوری روسیه
درگذشت ۲۷ فوریه ۱۸۸۷ (۵۳ سال)
سن پترزبورگ، امپراتوری روسیه
شغل آهنگساز و شیمیدان
الکساندر پرفیریه ویچ برودین (به روسی: Александр Порфирьевич Бородин) آهنگساز و شیمیدان روس در ۱۲ نوامبر ۱۸۳۳ در سن پترزبورگ به دنیا آمد و در ۲۷ فوریه ۱۸۸۷ در همان شهر درگذشت. او به همراه مودست موسورگسکی، میلی بالاکیرف، نیکولای ریمسکی کورساکف و سزار کوئی عضو «گروه پنج» بود.

محتویات

• ۱ زندگی‌نامه
• ۲ برخی از آثار
• ۳ پیوند به بیرون
• ۴ شنیدن آثار
• ۵ منابع

زندگی‌نامه
آلکساندر برودین فرزند یک شاهزاده گرجی است.[۱] او در سال که در سال ۱۸۳۳ در سن پترزبورگ روسیه چشم به جهان گشود و از ۹ سالگی آموختن موسیقی را آغاز و در همین سن آهنگ‌سازی را نیز شروع کرد. پدرش از افسران قدیمی ارتش بود و مایل بود پسرش نیز به ارتش ملحق شود ولی برودین دل به هوای موسیقی داشت و چون پدرش علاقه او را دید به تشویق او پرداخت.[۲]
برودین در سال ۱۸۵۰ به دانشکده پزشکی وارد شد و در سال ۱۸۵۵ با در دست داشتن دیپلم شیمی و طب، استاد شیمی دانشکده شد. او در رشته علمی خود تحقیقات بسیاری انجام داده‌است و رسالات متعددی در شیمی نوشته که کم از آثار موسیقی ندارد. علاوه بر آثار ارزشمند بسیاری که در دنیای موسیقی به جا گذاشته‌است، در سمت استاد دانشگاه در رشته شیمی و به عنوان یک دانشمند و محقق در تمام اروپا شناخته می‌شد.
برودین در بیست و هشت سالگی با بالاکیرف آشنا شد و به زودی یکی از افراد گروه پنج شد و پس از آن تمام زمان آزاد خود را به موسیقی اختصاص داد.
او مردی خوش‌قلب، خوش‌بین و صوفی‌منش بود که خصوصیات انسانی‌اش در موسیقی‌اش نیز جلوه‌گر می‌شد. در سفری که به ایتالیا و اتریش و آلمان و فرانسه کرد بیش از پیش به موسیقی علاقه‌مند شد و نکات جدیدی را آموخت. در بازگشت به روسیه نخستین اثر بزرگ خود سمفونی می بمل ماژور را نوشت اما به دلیل مشغولیتهای علمی اتمام آن تا آخر عمرش به درازا انجامید. سمفونی دوم در سی مینور که در سال‌های ۱۸۷۱ تا ۱۸۷۷ نوشته شد، از شهرت بیشتری برخوردار است. پوئم سمفونیک در چمنزارهای آسیای میانه در زمان او باعث شهرت فوق‌العاده او شد. برخی از ترانه‌های برودین مثل ملکه دریا و سرزمین خرم تو نیز جذاب دلکش‌اند.[۳] اما مهم‌ترین اثر برودین اپرای شاهزاده ایگور است که تصنیف آن تا آخرین روزهای عمرش ادامه داشت و هرگز موفق به اتمام آن نشد. پس از مرگش ریمسکی کورساکف و گلازنف آن را تکمیل کردند. این اپرا که یکی از مهم‌ترین آثار گروه پنج است از حیث رنگ‌آمیزی ارکستر و آواز، زیبایی خاصی دارد. به خصوص رقـ*ـص‌های پلوتسی آن بسیار معروف است.

برخی از آثار

• اپرای شاهزاده ایگور
• سمفونی‌ها
• رقـ*ـص استپهای آسیای مرکزی
• چهارنوازی برای سازهای زهی
• سونات برای ویلنسل و پیانو

دانلود رمان و کتاب های جدید

 

[☾♔TALAYEH_A♔☽]

• 
  الکساندر بوتلروف
  الکساندر بوتلروف
  
  
  
  متولد ۱۵ سپتامبر ۱۸۲۸
  چیستوپول , Kazan Governorate , امپراتوری روسیه
  مرگ ۱۷ اوت ۱۸۸۶ (۵۷ سال)
  بوتلروفکا ، امپراتوری روسیه
  ملیت روسی
  رشته فعالیت شیمی
  محل کار دانشگاه دولتی سن پترزبورگ
  دانشگاه غازان
  دانش‌آموختهٔ دانشگاه غازان
  استاد راهنما نیکولای زینین
  دانشجویان دکتری وی Alexei Yevgrafovich Favorskii
  Vladimir Markovnikov
  Alexander Mikhaylovich Zaytsev
  دلیل شهرت کاشف الـ*کـل جامد
  الکساندر میخایلوویچ بوتلروف (به روسی: Алекса́ндр Миха́йлович Бу́тлеров) (زادهٔ ۱۵ سپتامبر ۱۸۲۸ - درگذشته ۱۷ اوت ۱۸۸۶) شیمی‌دان روس و از پرورش دهنده‌های اصلی نظریهٔ ساختار شیمیایی (۱۸۶۱-۱۸۵۷) بود. وی نخستین کسی بود که مفهوم پیوند کووالانسی را وارد فرمول‌های ساختاری کرد. او نخستین یابندهٔ هگزامین است (۱۸۵۹) و کسی است که توانست واکنش فورموز (به انگلیسی: Formose reaction) را بدست آورد. دهانهٔ یکی از کوه‌های ماه برای بزرگداشت او بوتلروف نام نهاده شده‌است.
  
  الکساندر بوتلروف در چیستوپول در خانواده‌ای زمین دار به دنیا آمد.
  
  نگارخانه
• 

دانلود رمان و کتاب های جدید

 

[☾♔TALAYEH_A♔☽]

آلن مک‌دایارمید

آلن مک‌دایارمید

متولد ۱۴ آوریل ۱۹۲۷
مسترتن، نیوزلند
مرگ ۷ فوریهٔ ۲۰۰۷ (۷۹ سال)
درکسل هیل، پنسیلوانیا
ملیت نیوزیلند-ایالات متحده آمریکا
محل کار دانشگاه پنسیلوانیا
دانشگاه سنت اندروز
دانشگاه تگزاس در دالاس
دانش‌آموختهٔ دانشگاه ویکتوریا در ولینگتون
دانشگاه ویسکانسین
دلیل شهرت برای کشف و توسعهٔ پلیمررسانا
جوایز The Francis J. Clamer Medal (۱۹۹۳)

جایزه نوبل شیمی (۲۰۰۰)
آلن گراهام مک‌دایارمید (به انگلیسی: Alan Graham MacDiarmid) (زاده ۱۴ آوریل ۱۹۲۷ – درگذشته ۷ فوریه ۲۰۰۷) شیمی‌دان آمریکایی زاده نیوزیلند بود که در سال ۲۰۰۰ «برای کشف و توسعهٔ پلیمررسانا»[۱] به طور مشترک به همراه آلن هیگر و هیدکی شیریکاوا موفق به دریافت جایزه نوبل شیمی شد.

دانلود رمان و کتاب های جدید

 

[☾♔TALAYEH_A♔☽]

آلن هیگر

آلن هیگر

متولد ۲۲ ژانویهٔ ۱۹۳۶ ‏(۸۳ سال)
سو سیتی، آیووا
ملیت ایالات متحده
رشته فعالیت فیزیک، شیمی
محل کار دانشگاه پنسیلوانیا
دانشگاه کالیفرنیا، سانتا باربارا
دانش‌آموختهٔ دانشگاه نبراسکا
دانشگاه کالیفرنیا، برکلی
استاد راهنما Alan Portis
دلیل شهرت برای کشف و توسعهٔ پلیمررسانا
جوایز

جایزه نوبل شیمی (۲۰۰۰)
جایزه بالزان
ENI award
آلن جی هیگر (به انگلیسی: Alan Jay Heeger) (متولد ۲۲ ژانویه ۱۹۳۶) فیزیک‌دان آمریکایی است. در سال ۲۰۰۰ «برای کشف و توسعهٔ پلیمررسانا»[۱] جایزه نوبل شیمی به وی اهدا شد.

دانلود رمان و کتاب های جدید

 

[☾♔TALAYEH_A♔☽]

الیاس کوری

الیاس کوری

متولد ۱۲ ژوئیهٔ ۱۹۲۸ ‏(۹۰ سال)
مثوئن، ماساچوست
ملیت ایالات متحده آمریکا
تبار لبنانی
رشته فعالیت شیمی آلی
محل کار دانشگاه هاروارد
دانش‌آموختهٔ مؤسسه فناوری ماساچوست
دانشجویان دکتری وی Ryōji Noyori
دلیل شهرت برای توسعه تئوری و متدولوژی سنتز آلی
(Retrosynthetic analysis)
جوایز مدال فرانکلین (۱۹۷۸)
جایزه ولف در شیمی (۱۹۸۶)
جایزه ژاپن (۱۹۸۹)

جایزه نوبل شیمی (۱۹۹۰)

نشان پریستلی (۲۰۰۴)
دین مسیحی [نیازمند منبع]
الیاس جیمز کوری (به انگلیسی: Elias James Corey) (متولد ۱۲ ژوئیه ۱۹۲۸) یک شیمی‌دان آمریکایی است. در سال ۱۹۹۰ «برای توسعه تئوری و متدولوژی سنتز آلی»[۱]و به ویژه کار در زمینه آنالیز سنتز برگشتی، جایزه نوبل شیمی به او اهدا شد.

به گمان بسیاری او یکی از بزرگترین شیمی‌دانهای زنده دنیا محسوب می‌گردد. او معرف‌ها، روش‌های سنتزی و سنتزهای جامع بیش شماری را توسعه داده‌است که با این دستاوردها موجب پیشرفت قابل ملاحظه و چشمگیر شیمی آلی گردیده‌است.

دانلود رمان و کتاب های جدید