دلنوشته ♦قهوهـ ـی سرد :)

[- کـیـمـیا -]

آری، پاییز نزدیک است،
اما پاییز که همیشه صدای خش و خش برگ ها در گذر ها نیست،
پاییز که همیشه با بوی مهر نمی آید،
پاییز گاهی در زیر سیگاری روی میز، زیر انبوهی از خاکستر است،
گاهی حوالی عطری تلخ پشت یقه ی لباسی تا شده،
گاهی هم نم بارانیست که گوشه چشمانت می درخشد.
پاییز که همیشه لای برگ های زرد و نارنجی نیست،
گاهی در دل کاجیست میان یک کاجزار همیشه سبز،
گاهی قهوه ایست که سر می رود، غذاییست که ته می گیرد و لبخندیست که بی بهانه بر لبانت می نشیند.
ساده بگویمت،
دلتنگ که باشی پاییز نزدیک است...
-روزبه معین

​

 

[- کـیـمـیا -]

تا حالا پشه زدتت یا اینکه تا حالا زخم خوردی؟
می بینی چه حالی می ده این خاروندنش؟
هم حال می ده و هم درد داره، تازه جاش هم می مونه...
داستان من هم شده این خاروندن، با یه کسی که نیست زندگی کردم،
آی انقدر حال می داد، آی انقدر درد داشت، تازه جاش هم مونده!

[هنگامی که باران پیانو می نوازد]
-روزبه معین

​

 

[- کـیـمـیا -]

حس کردم
که چقدر
دلم واسه خودم تنگ شده...!
تلخ ترین حس دلتنگی،
دلتنگی واسه خودته،
واسه کسی که بودی!

-روزبه معین

​

 

[- کـیـمـیا -]

شنیده ام چشم به راه باران پاییزی
کنار پنجره اتاقت می نشینی و بـ..وسـ..ـه بر سیگار می زنی
خوش به حال سیگارها
شنیده ام تنهایی به کافه می روی
خیابان ها را متر می کنی
بی دلیل می خندی
شنیده ام خواب هایت زمستانی شده اند
روزهایت کوتاه، موهایت کوتاه...
راستی، کنار همیشگی هایت، شب های تنهایی، دلتنگ من هم می شوی؟

-روزبه معین

​

 

[- کـیـمـیا -]

جانم، خودت را خوب بپوشان
زمستان در راه است،
سوز می آید، برف می بارد،
برف رُک تر از باران است،
جانم، مواظب رد پاها باش

-روزبه معین

​

 

[- کـیـمـیا -]

از اون پنجره خوب بیرون را نگاه کن،
آدم ها میان و میرن و برگ های زرد را زیر پاشون له می کنن.
برگ ها خرد میشن،صدا میدن،
ولی هیچ کدوم از آدم ها یادشون نمیاد این ها همون برگ هایی هستند که تو بهار و تابستون سرپناه سبزشون بودن.
اینه معنی انسان، فراموشکار!

-روزبه معین

 

[- کـیـمـیا -]

خیلی از آدم ها وقتی زخمی رو صورتشون می افته،
تا یک مدت به آیینه نگاه نمی کنن،
تا دیدن اون زخم آزارشون نده.
زخمشون خوب میشه، ولی اون ها خودشون رو از یاد می برن.
اما من بعد از زخمی که رو صورتم افتاد،
هر روز جلو آیینه نشستم و خودم رو نگاه کردم، با خودم حرف زدم و کلنجار رفتم...
درد داشت، هم زخم و هم دیدنش، اما خودم رو از یاد نبردم.

[هنگامی که باران پیانو می نوازد]
-روزبه معین

 

[- کـیـمـیا -]

برایت آرزوهای ساده می کنم؛

آرزو می کنم
شب ها خواب های خوب ببینی
و صبح ها سر حوصله ملافه های سفید را مرتب کنی،
پنجره اتاقت را باز کنی و هنگامی که چایت را می نوشی آفتاب روی گونه ات بنشیند.
آرزو می کنم به کسی که دوستش داری بگویی، دوستت دارم
اگر نه امیدوارم قدرت این را داشته باشی که لبخندهای مصنوعی بزنی
آرزو می کنم کتاب های خوب بخوانی، آهنگ های خوب گوش کنی،
عطر های خوب ببویی، با آدم های خوب حرف بزنی و فراموش نکنی که هیچ وقت دیر نیست بودن چیزی که دوست داری باشی

-روزبه معین

 

[- کـیـمـیا -]

من خیلی فکر کردم تا فهمیدم این رو!
اینکه خسته میشیم، از همه چی!
از تنهایی خسته میشیم و دوست داریم با کسی باشیم
از با کسی بودن خسته میشیم.
دوست داریم تنها باشیم،از کار کردن خسته میشیم و دوست داریم استراحت کنیم،
اما حتی از استراحت کردنم خسته میشیم و دوست داریم کاری کنیم.
از داشتن، نداشتن، بودن، نبودن، خواستنن، نخواستن..
از همه چی زود خسته میشیم.
من خیلی فکر کردم تا این ها رو فهمیدم،اما دروغ چرا، من حتی از فهمیدنم خسته شدم.

-روزبه معین

​

 

[- کـیـمـیا -]

می گفت عشق مثل یک بیماری میمونه
که تو هر آدمی یک جور بروز میکنه،
یکی بدبین میشه،
یکی مهربون میشه،
یکی غمگین میشه،
یه سری هم از ترس واگیردار بودن رها می کنن میرن!

من تنها حسی که دارم دلتنگیه،
ولی یه سوال مثل خوره افتاده تو سرم،
اگه دیگه دلتنگ کسی نشم چی؟

-روزبه معین

​