دلنوشته آثار نوشتاری نرگس صرافیان طوفان

[DabriA]

دیگر حوصله‌ای برای غصه خوردن و بغض کردن و درد کشیدن ندارم
وقتی ببینم چیزی یا کسی عذابم می‌دهد ؛ نمی‌سوزم !
یا می‌سازمش ، یا کاملا رهایش می‌کنم
اسمش منطقی شدن نیست !
آدم از یک جایی به بعد ، خسته می‌شود...
همین !​

 

[DabriA]

چه می توان گفت در بیانِ سوزشِ این زخم های تکراری ؟!
هربار بلایی تازه ...
و هربار ضمادهایی فاسد ،
که به کارِ هیچ زخمی نمی آیند !
طبیعی است این که زخم می خوریم ،
درد اینجاست که بد زخمیم ،
درد اینجاست که خوب نمی شویم ...​

 

[DabriA]

به خدا که بسپاری، حل می‌شود. خودم دیده‌ام؛ وقتی که از همه بریده بودم؛ بی هیچ چشم‌داشتی هوایم را داشت، در سکوت و آرامش، کار خودش را می‌کرد و نتیجه را نشانم می‌داد که یعنی ببین!
تو تنها نیستی.

خودم دیدم وقتی همه می‌گفتند این آخر خط است، با اشاره حالی‌ام می‌کرد که به دلت بد راه نده! تا من نخواهم هیچ‌ آخری، آخر نیست .
خودم دیدم وقتی همه سعی بر زمین زدنم داشتند، دستان مرا محکم می‌گرفت و مرا بالاتر می‌کشید
اوست از پدر پناه دهنده‌تر و از مادر، مهربان‌تر.
اوست از هرکسی تواناتر.
من کارم را به خدا سپرده‌ام و او هرگز بنده‌اش را ناامید نمی‌کند.
«أَلَیْسَ اللَّهُ بِكَافٍ عَبْدَهُ » ؟!
چرا.. کافی‌ست، به خدا که خدا همه‌جوره برای بنده‌اش کافی‌ست...​

 

[DabriA]

با خودم قرار گذاشته ام
به وقت تمام بیخیالی ها،توی تمام کافه ها،خیابان ها،کتاب فروشی ها...
خودم را به صرف انواع قهوه و نوشیدنی و موسیقی و شعر دعوت کرده ام
و به قدم زدن روی تمام سنگفرش های پیاده رو های این شهر
قرار گذاشته ام با خودم و با آسمان و ابرها
که رهاتر از همیشه در آسمان های خیال ،پرواز کنم و در آغـ*ـوش ابرهای آرامش، بخوابم و بخندم و آرام باشم...
قرار گذاشته ام با کبوتر ها،گربه ها،گنجشک ها
با برگ ها،با قاصدک ها،با گل ها
قرار گذاشته ام آنقدر برای خودم باشم که هرجای زندگی که دلم گرفت؛
با مرور حال خوب این روزهایم بخندم
و هرجا که کم آوردم ؛بی معطلی با خودم توی کافه ای،خیابانی،چیزی،قرار بگذارم...​

 

[DabriA]

آدم هایِ بی تفاوت ،‌ همیشه ، بی تفاوت نبوده اند !
روزی ، جایی ، برایِ کسی ، تمامِ احساسشان را گذاشته اند و ندیده ،
حرف هایشان را زده اند و نشنیده ،
آنقدر که به مرزِ بی حسیِ مطلق رسیده اند
جایی که حتی خودشان را یادشان نیست ،
جایی که دیگر ، حرفی برایِ گفتن ندارند !
بی توجهی ، آدم ها را بی توجه می کند ،
حتی به خودشان !
و این یعنی یک فرو پاشیِ مزمن ،
یعنی ؛ یک مرگِ تدریجی ...​

 

[DabriA]

کاش می‌شد تمام آدم‌های غمگین و
تنهای جهان را در آغـ*ـوش کشید،
برایشان چای ریخت،
کنارشان نشست و با چند کلام ساده،
به لحظاتشان رنگ آرامش پاشید
و حالشان را خوب کرد.
کاش می‌شد این را قاطعانه و آرام
در گوش تمام آدم ها گفت؛ که غم و اندوه، رفتنی است
و روزهای خوب در راه اند،
که حال همه‌مان خوب خواهد شد...​

 

[DabriA]

مراقب عزیزترین هایتان باشید ؛
هیچ موفقیت و پیشرفتی شما را از وجودِ آنها ، بی نیاز نمی کند !
آدمی هر چقدر هم که مستقل و قوی باشد ؛ همیشه محتاج است به کسانی که کنارشان بی هیچ تمهیدی ، خودش باشد ...​

 

[DabriA]

یک صبح هایی هم هستند که آدم می چسبد به رختخواب و هرکار می کند ، چشم و دلِ لعنتی اش باز نمی شود که نمی شود ... !
من به این صبح ها می گویم "صبح هایِ بی عشق" ‌.‌..
اصلاً آدم ، بدونِ عشق زندگی کند که چه ؟!
هر آدمی برای نفس کشیدن لازم دارد یک نفر عاشقش باشد ...
آن وقت حال و روزِ صبح هایش دیدن دارد ...
حال و روزِ صبح هایتان دیدنی !​

 

[Zynb_da]

باید قوی بود ،
باید از سخت ترین ضربه ها ، پله ساخت و بالاتر رفت ،
باید از بی انصافی ها ، درسِ انصاف گرفت و رویِ تمامِ بی مهری ها ، چشم بست !
نمی توان جلویِ سازهایِ ناکوکِ زمانه را گرفت ،
اما می توان مسیرِ درست را ادامه داد و نگرانِ هیچ چیز نبود ...
می توان انعطاف پذیر شد و با هر ضربه ، حالتِ بهتری گرفت ،
نه اینکه دلسرد و نا امید شد ،
نه اینکه جا زد و کنار کشید ...
تا بوده ، همین بوده ؛
هرچه بالاتر بروی و نزدیک تر به قله باشی ، باد و طوفان و زمین و زمانه ، سخت تر می گیرد !
من برایِ عبور ، منتظر نمی نشینم تا تمامِ آب هایِ جهان ، خشک شود ...
دل را به دریا می زنم و شنا می کنم !
و برایِ پرواز ، در انتظارِ اثباتِ نظریه ی تکاملیِ داروین ، نمی مانم ...
آسمان را به خانه ام می برم !
کامل نیستم ، اما کامل می شوم ... !

#نرگس_صرافیان_طوفان

 

[Zynb_da]

اعتمادم را گرفته‌اند رفیق، می‌ترسم حتی از حالم برایت بگویم، باور می‌کنی؟
یک روزی یک جایی، دلت اهلیِ آدمی می‌شود و از پنهانی‌ترین قسمت‌های احساس و زندگی‌ات برایش حرف می‌زنی،
حرف می‌زنی و تسکین پیدا می‌کنی، حرف می‌زنی و آرام می‌شوی، حرف می‌زنی و از رسوا شدن نمی‌ترسی.
قبول کن دردناک است ببینی همان آدم، جایی اهلیِ کسی شده و نه فقط خودش، که از ریزترین جزئیات وجود تو برایش حرف زده.
اعتماد ما را کشتند رفیق. می‌پرسی خوبم؟ -خوبم، همه چیز خوب است، غیر از این، حرفی برای گفتن نیست،
انگیزه‌ و دلیلی برای آرام شدن نیست.
من مدت‌هاست که دیگر حرفی برای گفتن ندارم...
با هیچ‌کس...

#نرگس_صرافیان_طوفان