انواع کهکشان ها

[darya asli]

اگر انگشت شستتان را در طول بازو جلوی صورتتان بگیرید و به آسمان نگاه کنید، درآنجا و در پشت انگشتتان، در مخروطی فرضی، حدود 50000 کهکشان وجود دارد.

در این تاپیک قراره اول با کهکشانها و انواع آنها بیشتر آشنا بشیم بعد بریم سراغ معرفی کهکشان های معروف مثل کهکشان خودمون راه شیری و کهکشان آندرومدا و بعد هم به معرفی کهکشانهای خاص مثل کوازارها و کهکشانهای رادیویی می پردازیم.

امیدوارم این تاپیک به کمک شما دوستان عزیز پر بار باشد.

 

[darya asli]

کهکشان ها در مجموع از میلیاردها ستاره تشکیل شده اند که به سبب نیروی گرانششان در کنار هم جمع شده اند. آنها شکلهای بسیار متنوعی دارند؛ بیضوی، حلقه ای شکل، قرص ـ شکل به همراه بازوهای مارپیچی شبیه چرخ ارابه، مارپیچیهای میله دار که شبیه حرف z هستند، و برخی هم با شکل های کاملا نامنظم. قطر آنها از چند هزار تا چند صد هزار سال نوری متغییر است.

کهکشان ها به سبب کشش گرانشی متقابلشان در کنار هم جمع می شوند و گروه های محلی کهکشان ها را شکل می دهند، این گروه ها هم با قرار گرفتن کنار هم خوشه ها را تشکیل می دهند، که آنها هم کنار هم می آیند و ابرخوشه ها را تشکیل می دهند. این اجرام در گستره وسیعی از عالم پراکنده اند که نزدیک ترین آنها به کهکشان ما در فاصله 176000 سال نوری و دورترینشان در مرزهای انتهایی عالم، در فاصله 13.5 میلیارد سال نوری از ما قرار دارند.

تقریبا 400 میلیارد کهکشان در عالم وجود دارند که به این ترتیب، سنگ بناهای عالم اند. تلسکوپ فضایی هابل از نقطه ای از آسمان در مرکز ملاقه صورت فلکی دب اکبر، به اندازه یک دانه نمک آشپزخانه که در طول بازو بین دو انگشت نگهش دارید، تصویری شایسته ی تقدیر گرفته است. این تصویر حدود 1500 کهکشان را با ابعاد و اشکال گوناگون نشان میدهد که از اینجا تا مرزهای عالم پراکنده اند.

تصویر ژرف هابل از صدها کهکشان/ امتیاز تصویر: ویکیپدیا

گاهی دو کهکشان با هم برخورد میکنند،شاید واژه بهتر این باشد که بگوییم انها در هم ادغام میشوند،چون در تمام مدت رویارویی انها باهم،که چند میلیارد سال طول می کشد،حتی یک ستاره از یک کهکشان با ستاره ای از کهکشان دیگر برخورد نمی کند،چرا که فواصل بین ستاره ها درون کهکشان بسیار عظیم است.

استثنا در هسته کهکشان های مارپیچی است.وقتی دو کهکشان مارپیچی باهم ادغام می شوند،یک کهکشان بیضوی شکل میگیرد.کهکشان های حلقه ای -شکل زمانی تشکیل میشوند که یک کهکشان نامنظم کوچک از میان کهکشانی مارپیچی عبور کند.حلقه همیشه از میلیون ها ستاره نوزاد تشکیل شده است که در اثر فشار موج ضربه حاصل از عبور در ابرهای گاز و غبار کهکشان مارپیچی متولد شده اند.​

 

[darya asli]

تاریخچه کشف کهکشان ها
در گذشته هر جرمی که با تلسکوپ و یا چشم غیر مسلح ابر مانند و مه آلود دیده می شد را سحابی می نامیدند. این طرز تفکر تا سال 1917 ادامه داشت ولی در همین سال ها بوسیله تلسکوپ 2/5 متری مونت ویلسون اجرامی که حاوی سحابی و ستاره های فراوانی بودند و خارج از کهکشان راه شیری قرار داشتند مشاهده شدند این اجرام بعد ها کهکشان نام گرفت. کهکشان ها زیر بنای جهان هستند. برخی از آنها ساختار فوق العاده ساده ای دارند و فقط از ستارگان معمولی تشکیل شده اند. از طرفی دیگر برخی از کهکشان ها ساختار بسیار پیچیده ای دارند و از ستارگان و گاز های خنثی و یونیزه ، ذرات غبار ، ابر های مولکولی و... تشکیل شده اند. درخشندگی یک کهکشان نسبطا درخشنده در حدود 10 به توان 12 برابر درخشندگی خورشید است. اما بیشتر آنها از این مقدار کم نور ترند به طوری که کم نور ترین آنها درخشندگی ای در حدود 10 به توان 5برابر درخشندگی خورشید را دارند. یک کهکشان غول پیکر در حدود 10 به توان 13 برابر جرم خورشید جرم دارد و شعاع آن می تواند در حدود 30 کیلو پارسک باشد ولی یک کهکشان کوتوله جرمی در حدود 10 به توان 7 برابر جرم خورشید ، و شعاعی در حدود 500 پارسک دارد. چگالی در قسمت های مختلف کهکشان متفاوت است.

 

[darya asli]

انواع کهکشان ها
انواع کهکشان ها
کهکشان به مجموعه ستارگان ، گاز و غبار گفته می شود که با نیروی جاذبه کنار هم نگاه داشته شده‌اند. کوچکترین کهکشانها دارای عرضی برابر با چند صد سال نوری ، شامل حدود 100000 میلیارد سال ستاره هستند. بزرگترین کهکشانها تا 3 میلیون سال نوری عرض دارند و شامل بیش از 1000 میلیارد ستاره هستند . اشکال کهکشانها بر اساس شیوه‌ای طبقه بندی می‌شود که طبق شیوه طبقه بندی ستاره شناس آمریکایی ، ادوین هابل (1953- 1986) ، شکل یافته است. در مورد تکامل کهکشانها اطلاعات قطعی کمی در دست است. تنها مطلب مورد اطمینان این است که کهکشانها میلیاردها سال پیش به شکل توده‌ای از ابرهای گازی و غباری بوجود آمدند.

کهکشان نامنظم
کهکشان های نامنظم هیچ شکل یا ساختار منظمی ندارند، آنها دارای جرم بیشتری از کهکشانهای دیگر هستند و بیشتر ستاره‌های موجود در آنها دارای طول عمر کم و درخشان می‌باشند. با وجود اینکه بسیاری از کهکشانهای نا منظم در بر گیرنده نواحی تابان گازی هستند که ستاره‌ها در آنها شکل می‌گیرند، بیشتر گاز میان ستاره ای کهکشانها بایستی متراکم شوند تا ستاره‌های جدیدی بوجود آورند. حدود 5% از هزار کهکشان درخشان را کهکشانهای نا منظم تشکیل می‌دهند. این در حالی است که یک چهارم کهکشانهای شناخته شده نیز کهکشانهای نامنظم هستند.

کهکشان مار پیچی
کهکشان های مارپیچی دارای بازوهایی هستند که شکلی مارپیچی در اطراف بر آمدگی مرکزی یا هسته ، قرصی ایجاد می‌کنند که چرخش هسته با چرخش بازوهای آن همراه می‌شود. جوانترین ستاره‌های کهکشانهای مارپیچی در بازوهای کم توده یافت می‌شوند و ستاره‌های کهن اکثرا در هسته متراکم قرار دارند. کهنترین ستاره‌ها در هاله‌های کروی پراکنده قرار دارند و اطراف قرص کهکشانی را فرا گرفته‌اند. بازوهای مذکور همچنین دارای غبار و گاز فراوانی هستند که منجر به تشکیل ستاره‌های جدید می‌شود.
کهکشان مارپیچی میله ای
کهکشان مارپیچی میله‌ای دارای یک هسته برآمدگی مرکزی کشیده شده و میله‌ای شکل است. همزمان با چرخش هسته اینطور به نظر می‌رسد که در هر سوی هسته یک بازو نیز می‌چرخد. برخی ستاره شناسان عقیده دارند کهکشان راه شیری نیز یک کهکشان مارپیچی میله‌ای است. شکل کهکشانهای مارپیچی و کهکشانهای مارپیچی میله‌ای متغیر است . از کهکشانهای با برآمدگیهای مرکزی بزرگ با بازوهای نه چندان بهم پیوسته تا کهکشانهای با برآمدگیهای مرکزی کوچک و بازوهای آزاد. گر چه کهکشانهای مارپیچی و مارپیچی میله‌ای پیش از این به عنوان دو نوع کهکشان متفاوت طبقه بندی می‌شدند، ولی امروزه ستاره شناسان آنها را مشابه می‌دانند.

کهکشان آندرومدا
کهکشان بیضوی
کهکشان های بیضوی از نظر شکل ، از شکل بیضی‌گون (شبیه توپ فوتبال امریکایی) تا شکل کروی متغیر هستند و اشکالی ما بین این دو نیز یافت می‌شوند. بر خلاف کهکشانهای دیگر که نوری آبی از ستاره‌های فروزان و کم عمر منعکس می‌کنند، کهکشانهای بیضوی زرد رنگ بنظر می‌رسند. علت این امر توقف شکل گیری ستارگان در این کهکشانها می‌باشد که در نتیجه تقریبا تمام نور آنها از ستاره‌های غول سرخ که دارای طول عمر زیادی هستند تأمین می‌شود .

NGC 1316
کهکشان فعال و غیر عادی
از تمام کهکشانها میزان معینی تشعشع الکترومغناطیسی ساطع می‌شود. برخی کهکشانها ، به طرز غیر عادی ، مقادیر زیادی تشعشع تابش می‌کنند. این کهکشانها ، کهکشانهای فعال نامیده می‌شوند. انرزی آنها از منبعی با جرم بسیار زیاد اما به هم فشرده که در مرکز کهکشان فعال قرار دارد تأمین می‌شود . انرژی اغلب بصورت اشعه ایکس ، موج رادیویی و همچنین نور است و میزان انرژی آزاد شده به قدری زیاد است که نمی‌توان تصور کرد ستاره‌ها آنرا بوجود آورده باشند. ستاره شناسان بر این عقیده اند که تنها جسمی که قادر است این مقدار انرژی را ازاد کند یک حفره سیاه فوق العاده پر جرم است. بنابر این، علت اینکه برخی کهکشانها از جمله کهکشان خودمان انرژی نسبتا کمی آزاد می‌کنند این است که حفره سیاه مرکزی کوچکی را در میان گرفته‌اند.
کوازارها
به نظر می‌رسد که کوازارها (شبه ستاره‌ها) هسته فعال کهکشانهای دور دست باشند. آنها درخشانترین ، سریعترین و دورترین اجرام شناخته شده در جهان هستند. کوازارها همانند ستارگان از سطح زمین به مثابه یک نقطه نورانی خیلی ریز دیده می‌شوند. اگر چه کوازارها فقط به اندازه منظومه شمسی هستند، نور برخی از آنها مسافتی در حدود 10 میلیارد سال نوری را طی می کند تا به ما برسد. ما برای اینکه بتوانیم چنین اجرام دوری را شناسایی کنیم نیاز به تابش زیاد نور آنها داریم. تشعشع انرژی بعضی از کوازارها حدود 100 برابر تشعشع کهکشانهای عظیم است. با گسترش جهان کوازارها که در لبه خارجی آن قرار دارند بسرعت از زمین فاصله می‌گیرند. دورترین کوازارهایی که قابل رویت حدود 12 میلیارد سال نوری در جهت انتهای قابل مشاهده جهان قرار دارند. بخاطر زمان زیادی که طول می‌کشد تا نور کوازارها به زمین برسد، این کهکشانها ستاره شناسان را قادر می‌سازند تا جهان را در اولین مراحل شکل گیری ، مورد مطالعه قرار دهند. کوازارها فوق العاده درخشان و در عین حال بسیار مهم فشرده می‌باشند. در مقایسه با گستره کهکشان راه شیری که 100000 سال نوری می‌باشد، کوازارها قطری معادل چند روز یا هفته نوری را تشکیل می‌دهند.

کوازار
کهکشان رادیویی
تمامی کهکشانها ، موج رادیویی ، نور قابل رویت و انواع تشعشع از خودشان تولید می‌نمایند. انرژی رادیویی یک کهکشان رادیویی خیلی متراکمتر از انرژی کهکشانهای معمولی است. این انرژی از دو قطعه خیلی بزرگ ، یا ابرهای عظیم الجثه متشکل از ذرات در حال دور روشن از کهکشانها تشتشع می‌یابند . این ابرهای عظیم از فورانهای گازی که از مرکز کهکشان با سرعتی معادل یک پنجم سرعت نور خارج می‌شوند، در آسمان شکل می‌گیرند. به نظر می‌رسد که فوران این انرژی عظیم توسط یک حلقه پیوستگی صورت می‌گیرد که یک حفره سیاه خیلی متراکم را در بر می‌گیرد و در مرکز کهکشان واقع است. از هر یک میلیون کهکشان فقط یکی از آنها یک کهکشان رادیویی است.

 

[darya asli]

کهکشان های فعال (Active galaxy)

بعد از این که وسایل طیف سنجی به کمک کیهان شناسان آمد تعتدادی جرم با انرژی های عجیب توجه کیهان شناسان را جلب کرد. این اجرام دسته ای از کهکشان ها بودند که با نام کهکشان های فعال و یا اختروش ها شناخته می شوند. کهکشان های فعال به کهکشان هایی گفته می شود که انرژی گسیل شده از آنها بیش از ده هزار برابر انرژی گسیل شده از کل کهکشان راه شیری باشد. به عبارتی دیگر کهکشان های فعال به کهکشان هایی می گویند که انرژی هسته آن 10 به توان 16 برابر انرژی گسیل شده خورشید باشد. کهکشان های فعال عموما در طول موج های فرابنفش دیده می شوند و بر اساس انتقال به سرخ رسیده از آنها به سه دسته کهکشان های رادیویی ، کهکشان های سیفرت و کوازار ها طبقه بندی می شوند. هسته کهکشان های فعال بسیار کوچک بوده و در حد یک پارسک است که این واقعیت بسیاری از معادلات فیزیکی و ترمودینامیکی ما را نسبت به این اجرام پر انرژی برهم می زند. برای یک اختروش معمولی دوره تناوب افت و خیز بین 80 تا 200 روز است.تفاوت اصلی میان این سه دسته کهکشان رادیویی ، سیفرت و اختروش ها این است که کهکشان های رادیویی از امواج رادیویی که از دو بازو انتهایی و ابتدایی یک کهکشان بیضوی به ما می رسند تشخیص داده می شوند ولی کهکشان های سیفرت گونه ای از کهکشان ها هستند که جرم به بیرون پرتاب می کنند. دسته سوم این کهکشان ها ، اختروش ها هستند که بیشترین قرمز گرایی را دارند و طبق قانون هابل ، بیشترین فاصله را از ما دارند. یعنی دور ترین اجرامی که تا کنون بشر آنها را دیده است اختر وش ها هستند.

هسته فعال کهکشان مسیه 87 که یک کهکشان رادیویی است / امتیاز تصویر: ویکیپدیا

کهکشان های سیفرت (Seyfert galaxy)
در سال 1963 (در بعضی از منابع 1943 هم یاد شده است) کارل سیفرت تعدادی از کهکشان های مارپیچی و ماپیچی میله ای را با خطوط نشری غیر عادی و پهن کشف کرد. این کهکشان ها دارای هسته های بسیار غیر عادی و روشن بودند. خطوط نشری این کهکشان ها بیش از 12 بار پهن تر از طیف حاصل از سایر کهکشان ها بود. نکته قابل توجه درباره این کهکشان ها که کهکشان های سیفرت نامیده شده اند این است که همیشه ماپیچی هستند و فقط 5 درصد آنها امکان دارد که بیضوی باشند همچنین برعکس این گفته در باره کهکشان های رادیویی درست است. اگر کل کهکشان های مارپیچی را در نظر بگیریم حددود یک درصد آنها سیفرت هستند. سیفرت ها بر اساس طیفشان به دو دسته تقسیم می شوند. دسه اول سیفرت هایی با خطوط بالمر پهن (OII) و دسته دوم دارای خطوط بالمر و کمی پهن تر از دسته اول هستند. مهم ترین ویژگی کهکشان های سیفرت که در نمودار هابل با So نشان داده می شوند عبارت اند از :
1- هسته های دخشان و بسیار کوچک
2- طیف های هسته ای
3- خطوط نشری بسیار پهن
4- سیگنال های رادیویی بسیار فشرده و با تابندگی کم
یک نتیجه جالب که از کهکشان های سیفرت بدست می آید این است که سیفرت ها عموما ترجیح میدهند در یک سیستم مارپیچی دوتایی بسته باشند. درمورد کهکشان های سیفرت این نکته حائز اهمیت است که در هنگام چرخش یک جرم به دور سیاهچاله بر اساس دینامیک حرکت دایره ای و تکانه زاویه ای ، آن جرم به شکل بک دیسک در می آید مانند شکلی که حلقه های زحل دارند. اگر این جرم در حال گردش از حد معینی معروف به حد ادینگتون بیشتر شود ، ماده به صورت یک جت بسیار باریک از دو قطب سیستم شروع به فوران می کند. یعنی سیاهچاله فرضی مر کز تا جرم معینی از ماده را می تواند تحمل کند و اگر جرم بیش از این حد معین شود ، شاهد فوران ماده از این سیستم خواهیم بود. اغلب کهکشان های سیفرت دارای جت های یونیده هستند که در هنگام خروج ، میدان مغناتیسی عجیبی را به دور خود تشکیل می دهند.

 

[darya asli]

کهکشان های رادیویی

در سال 1931 فردی به نام کارل یانسکی عضو آزمایشگاه های بل تلفن تصادفا سیگنال های رادیویی را که از فضای خارجی می آمد کشف کرد. بعد ها در سال 1951 فردی به نام والتر باده در حین کار با تلسکوپ 5 متری پالومار از لحاظ اپتیکی یک منبع انرژی مشخص را به عنوان دجاجه A شناسایی کرد. دجاجه A کهکشانی است با فاصله ای حدود 700 میلیون سال نوری. ماهیت این منبع تازمانی که والتر باده هویت آن را مشخص کرد فهمیده نشده بود. این کار وی سبب ایجاد عصر نوینی در اختر شناسی به نام اختر شناسی رادیویی بود. کهکشان های رادیویی بسیار غیر عادی هستند مانند کهکشان دجاجه A که تابش های آن در طول موج های رادیویی حدود یک میلیون برابر یک کهکشان معمولی است. منابع رادیویی را می توان بر اساس قطر ظاهریشان به دو دسته گسترده و متراکم طبقه بندی کرد. منابع گسترده قطر زاویه ای بیش از یک ثانیه قوسی دارند و احتمالا قطر واقعی آنها 10 تا 100 پارسک است. منابع رادیویی متراکم قطر زاویه ای کمتر از یک ثانیه قوسی دارند و قطر واقعی آنها کمتر از 10 پارسک است. M87 نمونه ای از یک کهکشان رادیویی است که گسیل انرژی رادیویی آن تقریبا 100 برابر گسیل انرژی NGC 1068 است. جرم M87 بیش از د برابر جرم کهکشان راه شیری است و جرم هسته کهکشانی آن حدود 5 میلیارد برابر جرم خورشید است.

اختروش ها

در اوایل سال های 1960 میلادی دانشمندان نوعی منبع رادیویی کشف کردند که بیش از آنکه کهکشانی بوشد نوعی شبه ستاره بود. این منبع ، منابع رادیویی شبه ستاره ای و یا به اختصار اختروش نامیده شد. نخستین مورد از این اشیاع 3C273 بود.

اکنون بیش از ۲۰۰٬۰۰۰ اختروش شناخته شده‌اند که اکثر آنها در «پیمایش آسمان دیجیتال sloan» مشاهده شده‌اند همه طیف‌های مشاهده شده اختروشها دارای انتقال سرخ بین ۰٫۰۶ تا ۶/۵ می‌باشند. با کاربرد قانون هابل برای این انتقال سرخ، می‌توان نشان داد که آنها بین ۷۸۰ میلیون تا ۲۸ میلیارد سال نوری از ما فاصله دارند. به علت فاصله زیاد با دورترین اختروشها و سرعت محدود نور، ما آنها و فضای اطراف آنها را در زمان برانگیختگی شدید کیهان تازه متولد شده مشاهده می‌کنیم. اکثر اختروشها بیش از ۳ میلیارد سال نوری از ما فاصله دارند. اگرچه اختروشها در زمانی که از زمین مشاهده شوند، کمرنگ می‌باشند این حقیقت که آنها از فاصله‌های دور، قابل رؤیت هستند به این معناست که اختروشها درخشانترین اجسام در کیهان می‌باشند. اختروشی که در آسمان، درخشان تر به نظر می‌رسد. ۲۷۳ ۳C در صورت فلکی قو (دجاجه- virgo) می‌باشد که دارای قدر ظاهری ۱۲/۸ می‌باشد ولی دارای قدرمطلق ۲۶/۷- می‌باشد. از فاصله حدود ۳۳ سال نوری این جسم در آسمان همانند خورشید ما می‌درخشد. بنابراین درخشندگی این اختروش، حدود ۲ تریلیون برابر درخشندگی خورشید ما با حدود ۱۰۰ برابر درخشندگی نور میانگین کهکشان‌های بزرگ مانند راه شیری می‌باشد اگرچه این استنباط بر مبنای این فرض است که که اختروش انرژی را در تمام جهات ساطع می‌کند. یک هسته کهکشانی فعال می‌تواند مرتبط با جهش قوی انرژی و مواد باشد و نیاز به ساطع شدن در تمام جهات ندارد. در کیهانی که شامل صدها میلیارد کهکشان می‌باشد. اکثر آنها دارای هسته فعال در میلیاردها سال پیش بوده و میلیاردها سال نوری فاصله دارند و از نظر آماری معلوم شده که هزاران جهش انرژی به سمت ما، هدف گیری می‌کنند و بعضی، مستقیم تر از دیگران می‌باشند. در بسیاری از موارد این احتمال وجود دارد که هر چه اختروش درخشانتر باشد، هدف گیری آن به سوی ما، مستقیم تر می‌باشد. اختروش بسیار درخشان (۵۲۵۵ + ۰۸۲۷۹ Apm) در زمانی که در سال ۱۹۹۸ کشف شد، دارای قدر مطلق ۲/۳۲- بود. اگرچه تصویر برداری با قدرت تفکیک بالا با تلسکوپ فضایی هابل و تلسکوپ m۱۰ (keck) نشان می‌دهد که این سیستم دارای لنز گرانشی می‌باشد. مطالعه لنز گرانشی در این سیستم نشان می‌دهد که آن تا ضریب ۱۰ ~ بزرگ نمایی شده‌است و هنوز بسیار درخشانتر از اختروش مجاور مانند ۲۷۳ c 3 می‌باشد. اختروشها در کیهان قدیم، متداول‌تر بودند. این کشف توسط schmidt Maarten در سال ۱۹۶۷، شواهد قوی در برابر کیهان‌شناسی ثابت ltoylc Fred و طرفدار کیهان‌شناسی انفجار بزرگ بود. این سیاه چاله‌ها به طور همگام با توده ستاره‌های موجود در کهکشان میزبان خود به صورتی که در حال حاضر قابل درک نمی‌باشند، رشد یافته‌اند. یک تصور موجود این است که جهش‌ها، تابش و باد از اختروشها، شکل گیری ستاره‌های جدید در کهکشان میزبان را متوقف می‌سازد که این فرایند بازخورد نامیده می‌شود. جهش‌هایی که امواج رادیویی قوی در بعضی از اختروشهای موجود در مراکز دسته کهکشان‌ها، ایجاد می‌کنند. دارای قدرت کافی برای بازداری خنک شدن و افتادن گاز گرم در این کهکشان‌ها بر روی کهکشان مرکزی می‌باشند.

اختروشها از نظر درخشندگی در مقیاس‌های زمانی مختلف، متفاوت می‌باشند. بعضی از آنها از نظر درخشندگی در هر چند ماه، هفته، روز یا ساعت، متفاوت می‌باشند. این بدین معناست که اختروشها انرژی خود را از ناحیه بسیار کوچکی ایجاد و ساطع می‌کنند، زیرا هر بخش از اختروش در تماس با بخش‌های دیگر در مقیاس زمانی هماهنگ با اختلاف درخشندگی می‌باشد. همینطور، اختروشی که در مقیاس زمانی چند هفته‌ای، متفاوت می‌باشد نمی‌تواند بزرگتر از چند هفته نوری باشد. انتشار مقدار زیادی انرژی از یک ناحیه کوچک نیاز به منبع قدرت موثر و کارآمدتر از ترکیب هسته‌ای دارد که انرژی ستاره‌ها را تامین می‌کند. آزاد شدن انرژی گرانشی توسط موادی که وارد یک سیاهچاله بزرگ می‌شوند، تنها فرایندی است که می‌تواند این انرژی بالا را به طور پیوسته تولید کند. سیاهچاله‌ها توسط بعضی از منجمان در سال ۱۹۶۰ به صورت بسیار مرموز و غیرعادی در نظر گرفته می‌شدند و آنها بیان می‌کردند که انتقال سرخ از بعضی فرایندهای دیگر ناشی می‌شود بنابراین اختروشها آن گونه که قانون هابل بیان می‌کند، دور نیستند. این بحث انتقال سرخ به مدت چند سال طول کشید. بسیاری از شواهد حالا نشان می‌دهند که انتقال سرخ اختروشها به علت گسترش هابل بوده و اختروشها، همانگونه که در ابتدا تصور می‌شد، قوی می‌باشند. اختروشها دارای ویژگی‌های یکسان با کهکشان‌های فعال می‌باشند ولی قوی تر می‌باشند. تابش آنها به صورت غیر حرارتی بوده و بعضی دارای جهش و اجزائی مانند اجزای کهکشان‌های رادیویی می‌باشند که دارای مقدار قابل توجهی انرژی به شکل ذرات پر انرژی میvباشند. اختروشها می‌تواند به روی طیف کامل الکترومغناطیسی قابل مشاهده از جمله اشعه‌های رادیویی، مادون قرمز، نوری، فرابنفش، اشعه x و حتی اشعه گاما، شناسایی شوند. اکثر اختروشها در نزدیک فرابنفش، درخشان‌تر می‌باشند ولی به علت انتقال سرخ چشمگیر این منابع، این حداکثر روشنایی به صورت قرمز در فاصله ۹۰۰۰ انگستروم در نزدیک مادون قرمز مشاهده می‌شوند. بخش کمی از اختروشها انتشار رادیویی قوی را نشان می‌دهند که از جهش موادی که نزدیک به سرعت نور حرکت می‌کنند به وجود می‌اید. این جهش‌ها از نمای پایین به صورت نقاط قرمز و مشتعل در نظر گرفته شده و دارای نواحی می‌باشند که از مرکز، سریع‌تر از سرعت نور، دور می‌شوند این یک خطای دید به علت ویژگی‌های نسبیت خاص می‌باشد. انتقال سرخ اختروشها از خطوط طیفی قوی اندازه‌گیری می‌شود که به طیف‌های نوری و فرابنفش آنها غالب می‌باشد. این خطوط، روشن تر از طیف پیوسته می‌باشند. این پهنا به علت انتقال دوپلر می‌باشد که توسط سرعت بالای گاز ساطع شده از این خطوط ایجاد می‌شود. حرکات سریع به طور قوی نشان دهنده یک توده بزرگ می‌باشند. خطوط انتشار هیدروژن، هلیوم، کربن، منیزیم، آهن و اکسیژن، درخشانترین خطوط می‌باشند. اتم‌هایی که از این خطوط ساطع می‌شوند، از خنثی تا بسیار یونیزه، متغیر می‌باشند، یعنی بسیاری از الکترون‌ها از یون عاری بوده، بنابراین به صورت باردار، باقی می‌ماند. این دامنه گسترده یونیزاسیون نشان می‌دهد که گاز توسط اختروش منتشر می‌شود که نمی‌توانداین دامنه گسترده یونیزاسیون را تولید کند. اختروشهای آهنی نشان دهنده خطوط انتشار قوی ناشی از آهن پایین یونیزاسیون، مانند ۷۸۱۵ – ۱۸۵۰۸ IRAS می‌باشند.

Please, ورود or عضویت to view URLs content!

یک تصویرسازی هنری از یک اختروش / امتیاز تصویر: ویکی پدیا