اخبار سینما و تلوزیون بهترین بازی های عالم سینما در قرن بیست و یکم

[🍫 Dark chocolate]

مجله دیجی کالا: سایت سینمایی Taste of Cinema بهترین بازی‌های قرن بیست و یکم را در سکانس‌های درخشان فیلم‌های مختلف معرفی کرده است که بازیگران ایرانی هم از آن سهم بـرده‌اند.

هزاره سوم تا اینجا پر از سکانس‌های درخشان بوده است، اما این فهرست خودش را محدود به بازی بازیگران در سکانس‌های درخشان کرده است. بازی بازیگران در این سکانس که ممکن است اول، وسط یا آخر فیلم باشد مبحث مورد نظر ماست.

سکانسی که ممکن است بازیگر به تنهایی در آن حضور داشته باشد یا در مقابل کسی نقش‌آفرینی بکند. ممکن است کاراکتری را که نقش‌اش را بازی می‌کند برای اولین‌بار در این سکانس ببینیم. این‌ها سکانس‌هایی هستند که بازیگران بهترین بازی‌شان را در آن‌ها ارائه داده‌اند

 

[🍫 Dark chocolate]

۱۳) ژولیت بینوش (کپی برابر اصل)

• کارگردان: عباس کیارستمی
• سکانس: تحول

عباس کیارستمی همیشه فرم و روایت را در فیلم‌هایش به چالش کشیده است، اما در این فیلم ما یک انتقال ناگهانی داریم که فضا و اتمسفر بازی را برای کل پرده آخر فیلم تغییر می‌دهد.

ژولیت بینوش در فیلم نقش زن بی‌نامی را بازی می‌کند که به همراه ویلیام شیمل اطراف روستای توسکان می‌چرخد. مردی که در فیلم یک نویسنده است و در زندگی واقعی خواننده اپرا.

نزدیک به دو سوم فیلم این دو نفر غریبه‌هایی هستند که اخیرا با هم ملاقات کرده‌اند و بعد از ساعت‌ها حرف زدن درباره هنر شروع می‌کنند به این که شبیه یک زوج بازی کنند.

یک زن مسن تصور می‌کند که آن مرد همسر زن است و کاراکتر بینوش هم خیلی ساده با این موضوع کنار می‌آید. سکانس این سوال را برای تماشاگر ایجاد می‌کند که آیا نویسنده و زن بازی می‌کنند یا همه چیز واقعی است؟ ارتباط واقعی میان آن‌ها چیست؟

برای بقیه فیلم می‌بینیم که رابـ ـطه‌شان زمین‌گیر می‌شود (البته اگر تا این لحظه رابـ ـطه سرپایی بوده است)، اما این سکانس که خیلی طبیعی توسط شیمل و بینوش بازی می‌شود ما را وادار می‌کند که ادامه سفر این دو غریبه را خیلی راحت دنبال کنیم.

 

[🍫 Dark chocolate]

۱۲) نائومی واتس (جاده مالهالند)

• کارگردان: دیوید لینچ
• سکانس: آزمون بتی

دیوید لینچ مشهور است به این که از بازیگرانش بازی‌های دیوانه‌واری می‌گیرد. بازیگرانش در فیلم‌ها موفق می‌شوند در گستره وسیعی از اوج یک بازی ملودرام تا فیلم وحشت روانشناسانه را معمولا در یک فیلم تجربه کنند.

وقتی نوبت به نائومی واتس می‌رسد که نقش نفس‌گیر بتی را در «جاده مالهالند» بازی کند حتی برای ما به عنوان مخاطب هم تجربه دشواری است. بعد از تمرین آزمونش ما انتظار داریم همان‌طور که خودش می‌گوید حین انجام آن مثل بمب بترکاند.

در حالی که ما چیز خاصی در آن صحنه نمی‌بینیم، اما فضای عجیب و غریب آن را احساس می‌کنیم. درنهایت همه تشویق می‌کنند و بتی لبخندی از سر رضایت می‌زند. چیزی که این صحنه را برجسته می‌کند اجرای پرفراز و نشیب واتس است.

سکانسی که در این فیلم نئو-نوآر اسرارآمیز سورئالیستی جزو معدود سکانس‌هایی است که به شیوه واقع‌گرایانه ساخته شده است.

 

[🍫 Dark chocolate]

۱۱) میشل ویلیامز و رایان گاسلینگ (ولنتاین غمگین)

• کارگردان: درک سیانفرانس
• سکانس: دین و سیندی در آشپزخانه

بعد از تماشای این که دین و سیندی در گذشته عاشق یکدیگر شده‌اند و تلاش می‌کنند که ازدواج‌شان را در زمان حال حفظ کنند، درباره این زوج به نتایجی می‌رسیم که قلب ما را می‌شکند.

رایان گاسلینگ و میشل ویلیامز در فیلم درک سیانفرانس به اوج کارنامه کاری‌شان دست پیدا می‌کنند. درست پیش از پایان فیلم سیندی را می‌بینیم که دیگر از تحمل این وضعیت پرفراز و نشیبی که میان او و دین وجود دارد خسته شده.

از طرف دیگر دین کاملا تسلیم اوست و در حالی که هر دو شروع به گریه می‌کنند شروع به مشت زدن به دیوار می‌کند.

بازی آن‌ها سرشار از تنش است و باعث می‌شود نفس‌مان را حبس کنیم برای این که نمی‌خواهیم حتی کوچکترین لحظه میان آن دو نفر را هم از دست بدهیم. هر دیالوگ و حرکتی که در این سکانس وجود دارد کامل و بی‌نقص است. انگار ما شاهد زندگی واقعی یک زوج هستیم که در آستانه جدایی از یکدیگر قرار دارند.

 

[🍫 Dark chocolate]

۱۰) خاویر باردم (جایی برای پیرمرد‌ها نیست)

• کارگردان: جوئل و اتان کوئن
• سکانس: صدایش بزن

سکانسی که احتمالا چکیده کارنامه جوئل و اتان کوئن می‌تواند باشد. پر تنش، سیاه، طعنه‌آلود، اگزیستانسیالیستی و همه این‌ها به لطف بازی خاویر باردم است.

سکانسی که در یک بستر ساده برای پرداخت پول بنزین اتفاق می‌افتد. خاویر باردم با متصدی پمپ بزنین بازی مرگ و زندگی به راه می‌اندازد.

همه آن خوی شیطانی و البته فلسفه‌اش را که در انداختن سکه و شیر یا خط آمدنش هویدا می‌شود، اینجا به نمایش می‌گذارد. در مقابل آن حس گیجی متصدی پمپ بنزین باعث می‌شود که حس و حال این سکانس تا این اندازه خوب از کار دربیاید.

اگر هر بازیگر دیگری این سکانس را بازی می‌کرد احتمالا از دست می‌رفت. باردم همه ویژگی‌ها و خصوصیات کاراکتری را که نقش‌اش را بازی می‌کند در این سکانس نشان می‌دهد.

زبان بدن و ارتباط چشمی دو بازیگر در این سکانس باعث می‌شود که مخاطبان چشم از پرده برندارند در حالی که حتی دقیقا هدف سکانس را هم نمی‌دانند.

 

[🍫 Dark chocolate]

۹) مدز میکلسون (شکار)

• کارگردان: توماس وینتربرگ
• سکانس: لوکاس با تئو رو در رو می‌شود

بعد از این که لوکاس با بازی مدز میکلسون برای جرمی که مرتکب نشده یا لااقل هیچ‌گاه برای آن توضیحی نداده از سوی جامعه طرد می‌شود و حتی مورد ضرب و شتم قرار می‌گیرد در مهمانی کریسمس بچه‌ها با تئو روبه‌رو می‌شود که دخترش کلارا هم در آنجا حاضر است.

همان دختربچه‌ای که به او تهمت زده. میکلسون در این فیلم تلاش می‌کند تا غرور و بی‌گناهی‌اش را به روشی آبرومندانه حفظ کند. روی یک نیمکت تنها و بی‌حرکت می‌نشیند. اما وقتی سکانس جلوتر می‌رود شروع به حرکت می‌کند و برای توضیح دادن به سمت تئو می‌رود.

این سکانس نشان می‌دهد که میکلسون چطور کنترل بدنش را کامل در دست دارد.

در حالی که تقریبا هیچ حرکتی ندارد و مثل یک جسد است یقه لارسون (بازیگر نقش تئو) را می‌گیرد. انگار که می‌خواهد او را هم شریک تجربه غرق‌شدنش کند. این یکی از سکانس‌های احساساتی و پرتنش فیلم است.

 

[🍫 Dark chocolate]

۸) کریستف والتز (بی‌آبرو‌های لعنتی)

• کارگردان: کوئنتین تارانتینو
• سکانس: روزی روزگاری در فرانسه اشغال شده توسط نازی‌ها

سکانسی با کلنل هانس لاندای باهوش، کاریزماتیک و شیطانی که نقش‌اش را کریستف والتز بازی می‌کند. این سکانس احتمالا یکی از بهترین افتتاحیه‌های تاریخ سینماست.

پریر لاپادیت ساکت در دستان کلنل اسیر شده است. در فیلم‌های تارانتینو معمولا بازی میان دو بازیگر از یک کمدی سیاه به تدریج تبدیل به تقابلی ترسناک می‌شود.

در حالی که این دو نفر به زبان انگلیسی و فرانسه با هم دیالوگ می‌گویند همه حرکات والتز در مقابل لاپادیت ترسیده که در سکوت به او خیره شده، بی‌نقص است.

از خلال حرکات میان دو بازیگر است که ما از همین جا با کاراکتر هانس لاندا آشنا می‌شویم. کاراکتری که در حقیقت بقیه فیلم برمبنای آن شکل می‌گیرد. تارانتینو در این سکانس با کمک والتز ما را برای فیلم جنگی‌اش که شبیه یک وسترن اسپاگتی است، آماده می‌کند.

 

[🍫 Dark chocolate]

۷) شارلوت رمپلینگ (۴۵ سال)

• کارگردان: اندرو هی
• سکانس: کیت در مهمانی

شارلوت رمپلینگ و تام کورتنی در فیلم اندرو هی یک کارگاه بازیگری سطح بالا ارائه می‌دهند. فیلم درباره زوج میانسالی است که سالگرد ازدواج‌شان را در شرایطی جشن می‌گیرند که راز‌های گذشته برملا می‌شوند.

فیلم سکانس‌های فوق‌العاده زیاد دارد، اما سکانس‌های پایانی فیلم درخشان است. در حالی که کاراکتر کورتنی از مهمانی با دوستانش لـ*ـذت می‌برد، رمپلینگ کاملا در نقطه مقابل اوست.

ما او را می‌بینیم که یک لبخند تصنعی روی لب دارد و در حالی که همسرش سخنرانی می‌کند غرق در افکار خودش است. در دستشویی تنها به چهره خودش در آینه خیره می‌شود و این سکانس به آن رقـ*ـص آخر پیوند می‌خورد.

جایی که کیت (با بازی رمپلینگ) همه تلاش‌اش را می‌کند تا اشکش سرازیر نشود. رمپلینگ در این فیلم احساسات متضاد و پیچیده زیادی را به نمایش می‌گذارد. شما می‌توانید خشم، تردید و عدم قطعیت را در کاراکتر کیت با بازی رمپلینگ به سادگی ببینید.

 

[🍫 Dark chocolate]

۶) کیسی افلک (منچستر بای د. سی)

• کارگردان: کنت لونرگان
• سکانس: لی و رندی در خیابان به هم می‌خورند

بعد از این که اولین نشانه‌های خوش‌بینی را در فیلم با یک موسیقی متن فوق‌العاده می‌بینیم، لی (با بازی کیسی افلک) در شهر قدم می‌زند و به سمت همسر سابقش رندی (با بازی میشل ویلیامز) می‌رود.

در حالی که این مواجهه منحصربه‌فرد را در فیلم لونرگان می‌بینیم لحن فیلم تغییر می‌کند. لی و رندی به آرامی شروع به صحبت می‌کنند و ما شاهد یک سکانس غمگین از تلاش آن‌ها برای آشتی و مصالحه و آینده‌ای نامعلوم هستیم.

بعد از تراژدی که سال‌ها پیش میان‌شان رخ داده است این که دقیقا چه اتفاقی میان آن دو افتاده آشکار نمی‌شود. ما شاهد احساسات مهربانانه و واقعی از سمت افلک هستیم، اما سعی می‌کند که احساساتش را بیش از حد بروز ندهد.

این سکانسی تند و تلخ و بسیار احساساتی است. این اوج بازی کیسی افلک در کارنامه بازیگری‌اش است. سکانسی که به شدت انسانی است.

 

[🍫 Dark chocolate]

۵) یوآکین فونیکس و فیلیپ سیمور هافمن (استاد)

• کارگردان: پل توماس اندرسون
• سکانس: لنکستر، فردی را آزمایش می‌کند

بعد از این که از ابتدای فیلم مدتی را با کاراکتر‌های فردی کوئل (با بازی یوآکین فونیکس) و لنکستر داد (با بازی فیلیپ سیمور هافمن) سپری کردیم، حالا شخصیت‌های متفاوت آن‌ها را می‌بینیم و جهان‌های جداگانه‌ای که در آن فعالیت می‌کنند.

درنتیجه وقتی به سکانسی می‌رسیم که درنهایت این دو نفر کاملا با هم تنها می‌مانند همه چیز شبیه صحنه یک نمایش است. دو بازیگری را داریم که بازی‌شان وابسته به یکدیگر شکل می‌گیرد و به هم پاسخ می‌دهند.

لنکستر می‌خواهد بیشتر درباره این بداند که چرا فردی تبدیل به چنین آدمی شده است. درنتیجه سکانس با یک سری سوالات سبک شکل می‌گیرد و بعد در حقیقت وجود دو مرد عمیق و عمیق‌تر می‌شود.

بازی هافمن در این فیلم بعد از مرگش بسیار ستایش می‌شود و فونیکس هم ثابت می‌کند که بازیگر برجسته هزاره سوم است.