شعر تاسیان|امیرهوشنگ‌ ابتهاج(ه.ا.سایه)

  • شروع کننده موضوع Emris
  • بازدیدها 966
  • پاسخ ها 86
  • تاریخ شروع

فاطمه معصومی

کاربر نگاه دانلود
کاربر نگاه دانلود
عضویت
2018/10/25
ارسالی ها
207
امتیاز واکنش
2,701
امتیاز
470
تاسیان / سایه


شادباش

بانگ ِ خروس از سرای دوست برآمد
خیز و صفا کن که مژده ی سحر آمد
چشم ِ تو روشن
باغ ِ تو آباد
دست مریزاد
همت ِ حافظ به همره ِ تو که آخر
دست به کاری زدی و غصه سر آمد
بخت ِ تو برخاست
صبح ِ تو خندید
از نفست تازه گشت آتش ِ امید
وه که به زندانِ ظلمت ِ شب ِ یلدا
نور ز خورشید خواستی و برآمد
گل به کنارست
باده به کارست
گلشن و کاشانه پر ز شور ِ بهارست
بلبل ِ عاشق بخوان به کام ِ دل ِ خویش
باغ ِ تو شد سبز و سرخ گل به بر آمد
جام ِ تو پرنوش
کام ِ تو شیرین
روز ِ تو خوش باد
کز پس ِ آن روزگار ِ تلخ تر از زهر
بار ِ دگر روزگار ِ چون شکر آمد
رزم ِ تو پیروز
بزم ِ تو پر نور
جام به جام ِ تو می زنم زره ژ دور
شادی ِ آن صبح ِ آرزو که ببینم
بوم ازین بام رفت و خوش خبر آمد
 
  • پیشنهادات
  • فاطمه معصومی

    کاربر نگاه دانلود
    کاربر نگاه دانلود
    عضویت
    2018/10/25
    ارسالی ها
    207
    امتیاز واکنش
    2,701
    امتیاز
    470
    تاسیان / سایه


    بازگشت

    بی مرغ آشیانه چه خالی ست
    خالی تر آشیانه ی مرغی
    کز جفت ِ خود جداست !
    آه ، ای کبوتران ِ سپید ِ شکسته بال
    اینک به آشیانه ی دیرین خوش آمدید
    اما دلم به غارت رفته ست
    با آن کبوتران که پریدند
    با آن کبوتران که دریغا
    هرگز به خانه بازنگشتند
     

    فاطمه معصومی

    کاربر نگاه دانلود
    کاربر نگاه دانلود
    عضویت
    2018/10/25
    ارسالی ها
    207
    امتیاز واکنش
    2,701
    امتیاز
    470
    تاسیان / سایه


    آزادی

    ای شادی !
    آزادی !
    ای شادی ِ آزادی !
    روزی که تو بازآیی
    با این دل ِ غم پرورد
    من با تو چه خواهم کرد ؟
    غم هامان سنگین است
    دل هامان خونین است
    از سر تا پامان خون می بارد
    ما سر تا پا زخمی
    ما سر تا پا خونین
    ما سر تا پا دردیم
    ما این دل ِ عاشق را
    در راه ِ تو آماج ِ بلا کردیم
    وقتی که زبان از لب می ترسید
    وقتی که قلم از کاغذ شک داشت
    حتی ، حتی حافظه از وحشت ِ در خواب سخن گفتن می آشفت
    ما نام ِ تو را در دل
    چون نقشی بر یاقوت
    می کندیم
    وقتی که در آن کوچه ی تاریکی
    شب از پی ِ شب می رفت
    و هول سکوتش را
    بر پنجره ی بسته فرو می ریخت
    ما بانگ ِ تو را با فوران ِ خون
    چون سنگی در مرداب
    بر بام و در افکندیم
    وقتی که فریب ِ دیو
    در رخت ِ سلیمانی
    انگشتر رایک جا با انگشتان می برد
    ما رمز ِ تو را چون اسم ِ اعظم
    در قول و غزل قافیه می بستیم
    از می از گل از صبح
    از آینه از پرواز
    از سیمرغ از خورشید
    می گفتیم
    از روشنی از خوبی
    از دانایی از عشق
    از ایمان از امید
    می گفتیم
    آن مرغ که در ابر سفر می کرد
    آن بذر که در خاک چمن می شد
    آن نور که در آینه می رقصید
    در خلوت ِ دل با ما نجوا داشت
    با هر نفسی مژده ی دیدار ِ تو می آورد
    در مدرسه در بازار
    در مسجد در میدان
    در زندان در زنجیر
    ما نام ِ تو را زمزمه می کردیم
    آزادی!
    آزادی !
    آزادی !
    آن شب ه، آن شب ها ، آن شب ها
    آن شب های ظلمت ِ وحشت زا
    آن شب های کابوس
    آن ش های بیداد
    آن شب های ایمان
    آن شب های فریاد
    آن شب های طاقت و بیداری
    در کوچه تو را جُستیم
    بر بام تو را خواندیم
    آزادی !
    آزادی !
    آزادی !
    می گفتم :
    روزی که تو بازآیی
    من قلب ِ جوانم را
    چون پرچم ِ پیروزی
    بر خواهم داشت
    وین بیرق ِ خونین را
    بر بام ِ بلند ِ تو
    خواهم افراشت
    می گفتم :
    روزی که تو باز آیی
    این خون ِ شکوفان را
    چون دسته گل ِ سرخی
    در پای تو خواهم ریخت
    وین حلقه ی بازو را
    در گردن ِ مغرورت
    خواهم آویخت
    ای آزادی !
    بنگر !
    آزادی !
    این فرش که در پای تو گسترده ست
    از خون است
    این حلقه ی گل خون است
    گل خون است ...
    ای آزادی !
    از ره ِ خون می آیی
    اما
    می آیی و من در دل می لرزم :
    این چیست که در دست ِ تو پنهان است ؟
    این چیست که در پای تو پیچیده ست ؟
    ای آزادی !
    آیا
    با زنجیر
    می آیی ؟ ...
     

    فاطمه معصومی

    کاربر نگاه دانلود
    کاربر نگاه دانلود
    عضویت
    2018/10/25
    ارسالی ها
    207
    امتیاز واکنش
    2,701
    امتیاز
    470
    تاسیان / سایه


    کیوان ستاره بود

    ما از نژاد ی آتش بودیم
    همزاد ِ آفتاب ِ بلند اما
    با سرنوشت ِ تیره ی خاکستر
    عمری میان کوره ی بیداد سوختیم
    او چون شراره رفت
    من با شکیب ِ خاکستر ماندم
    کیوان ستاره شد
    تا بر فراز ِ این شب ِ غمناک
    امید ِ روشنی را
    با ما نگاه دارد
    کیوان ستاره شد
    تا شب گرفتگان
    راه ِ سپیده را بشناسند
    کیوان ستاره شد
    که بگوید
    آتش
    آنگاه آتش است
    کز اندرون ِ خویش بسوزد
    وین شام ِ تیره را بفروزد
    من در تمام ِ این شب ِ یلدا
    دست ِ امید ِ خسته ی خود را
    در دست های روشن ِ او می گذاشتم
    من در تمام ِ این شب ِ یلدا
    ایمان ِ آفتابی ِ خود را
    از پرتو ِ ستاره ی او گرم داشتم
    کیوان ستاره بود
    با نور زندگانی می کرد
    با نور در گذشت
    او در میان ِ مردمک ِ چشم ِ ما نشست
    تا این ودیعه را
    روزی به صبحدم بسپاریم
     

    فاطمه معصومی

    کاربر نگاه دانلود
    کاربر نگاه دانلود
    عضویت
    2018/10/25
    ارسالی ها
    207
    امتیاز واکنش
    2,701
    امتیاز
    470
    تاسیان / سایه


    ز بالِ سرخ قناری…

    هجوم ِ غارت ِ شب بود و خون ِ گرم ِ شفق
    هنوز می جوشید
    هنوز پیکر ِ گلگون ِ آفتاب ِ شهید
    بر آن کرانه ی دشت ِ کبود می جنبید
    هنوز برکه ی غمگین به یاد می آورد
    پریده رنگی ِ روزی که دم به دم می کاست ...
    تو با چراغ ِ دل ِ خویش آمدی بر بام
    ستاره ها به سلام ِ تو آمدند :
    سلام !
    سلام برتو که از نور داشتی پیغام !
    سلام بر تو که چشم ِ تو گاهواره ی روز
    سلام بر تو که دست ِ تو آشیانه ی مهر
    سلام بر تو که روی تو روشنای ماست !
    تو چون شهاب گذشتی بر آن سکوت ِ سیاه
    تو چون شهاب نوشتی به خون ِ روشن ِ خویش
    که صبح ِ تازه ز خون ِ شهید خواهد خاست
    ز بال ِ سرخ ِ تو خواندم در آن غروب ِ قفس
    که آفتاب رها گشتن ِ قناری هاست
     

    فاطمه معصومی

    کاربر نگاه دانلود
    کاربر نگاه دانلود
    عضویت
    2018/10/25
    ارسالی ها
    207
    امتیاز واکنش
    2,701
    امتیاز
    470
    تاسیان / سایه


    بیرون شد از گُمار

    ره در جنگل ِ اوهام گم است
    سـ*ـینه بگشای چو دشت
    اگرت پرتو ِ خورشید ِ حقیقت یابد
    وقتی از جنگل ِ گم
    پا نهادی بیرون
    و رها گشتی
    از آن گره ِ کور ِ گمار
    ناگهان آبشاری از نور
    بر سرت می ریزد
    و آسمان
    با همه پهناوری ِ بی مرزش
    در تو می آمیزد
    ای فراز آمده از جنگل ِ کور !
    هستی ِ روشن ِ دشت
    آشکارا بادت !
    بر لب ِ چشمه ی خورشید ِ زلال
    جرعه ی نور گوارا بادت !
     

    فاطمه معصومی

    کاربر نگاه دانلود
    کاربر نگاه دانلود
    عضویت
    2018/10/25
    ارسالی ها
    207
    امتیاز واکنش
    2,701
    امتیاز
    470
    تاسیان / سایه


    دیباچه خون

    نه ، هراسی نیست
    من هزاران بار
    تیرباران شده ام
    و هزاران بار
    دل ِ زیبای مرا از دار آویخته اند
    و هزاران بار
    با شهیدان ِ تمام ِ تاریخ
    خون ِ جوشان ِ مرا
    به زمین ریخته اند
    سرگذشت ِ دل ِ من
    زندگی نامه ی انسان است
    که لبش دوخته اند
    زنده اش سوخته اند
    و به دارش زده اند
    آه ای بابک ِ خرم دین
    تولومومبا را می دیدی
    و لومومبا می دید
    مرگ ِ خونین مرا در بولیوی
    راز ِ سرسبزی ِ حلاج این است :
    ریشه در خون شستن
    باز از خون رُستن
    در ویتنام هزاران بار
    زیر ِ تیغ ِ جلاد
    زخم برداشته ام
    وندر آن آتش و خون
    باز چون پرچم ِ فتح
    قامت افرشته ام
    آه ، ای آزادی
    دیرگاهی ست که از اندونزی تا شیبی
    خاک ِ این دشت ِ جگر سوخته با خون ِ تو می آمیزد
    دیر گاهی ست که از پیکر ِ مجروح ِ فلسطین شب و روز
    خون فرو می ریزد
    و هنوز از لبنان
    دود بر می خیزد
    سال ها پیش ، مرا با کیوان کشتند
    شاه هر روز مرا می کشت
    و هنوز
    دست ِ شاهانه دراز است پی ِ کشتن من
    هم از آن دست ِ پلید است که در خوزستان
    در هویزه ، بستان ، سوسنگرد
    این چنین در خون آغشته شدم
    و همین امروز
    با مسلمانان ِ جوانی که خط ِ پشت ِ لبش
    تازه سبزی می زد کشته شدم
    نه ، هراسی نیست
    خون ِ ما راه ِ دراز ِ بشریت راگلگون کرده ست
    دست ِ تاریخ ، ظفرنامه ی انسان را
    زیب ِ دیباچه ی خون کرده ست
    آری ، از مرگ هراسی نیست
    مرگ ِ در میدان این آرزوی هر مرد است
    من دلم از دشمن کام شدن می سوزد
    مرگ ِ با دشنه ی دوست ؟
    دوستان ! این درد است
    نه ، هراسی نیست
    پیش ِ ما ساده ترین مسئله ای مرگ است
    مرگ ِ ما سهل تر از کندن ِ یک برگ است
    من به این باغ می اندیشم
    که یکی پشت ِ درش با تبری تیز کمین کرده ست
    دوستان گوش کنید
    مرگ ِ من مرگ ِ شماست
    مگذارید شما رابکشند
    مگذارید که من بار ِ دگر
    در شما کشته شوم
     

    فاطمه معصومی

    کاربر نگاه دانلود
    کاربر نگاه دانلود
    عضویت
    2018/10/25
    ارسالی ها
    207
    امتیاز واکنش
    2,701
    امتیاز
    470
    تاسیان / سایه


    آه آینه

    او راز گیسوان ِ بلندش شناختند
    ای خاک این همان تن ِ پاک است ؟
    انسان همین خلاصه ی خاک است ؟
    وقتی که شانه می زد
    انبوه ِ گیسوان ِ بلندش را
    تا دوردست ِ آینه می راند
    اندیشه ی خیال پسندش را
    او با سلام صبح
    خندان ، گلی ز آینه می چید
    دستی به گیسوانش می برد
    شب را کنار می زد
    خورشید را در آینه می دید
    اندیشه ی برآمدن ِ روز
    بارانی از ستاره فرو می ریخت
    در آسمان ِ چشم ِ جوانش
    آنگاه آن تبسم ِ شیرین
    در می گشود بر رخ ِ آیینه
    از باغ ِ آفتابی ِ جانش
    دزدان ِ کور ِ آینه ، افسوس
    آن چشم ِ مهربان را
    از آستان ِ صبح ربودند !
    آه ای بهار ِ سوخته
    خاکستر ِ جوانی
    تصویر ِ پر کشیده ی آیینه ی تهی
    با یاد ِ گیسوان بلندت
    آیینه در غبار ِ سحر آه می کشد
    مرغان باغ بیهده خواندند
    هنگام ِ گل نبود
     

    فاطمه معصومی

    کاربر نگاه دانلود
    کاربر نگاه دانلود
    عضویت
    2018/10/25
    ارسالی ها
    207
    امتیاز واکنش
    2,701
    امتیاز
    470
    تاسیان / سایه


    ارغوان

    ارغوان ! شاخه ی همخون ِ جدامانده ی من
    آسمان ِ تو چه رنگ است امروز ؟
    آفتابی ست هوا ؟
    یا گرفته ست هنوز ؟
    من در این گوشه که از دنیا بیرون است
    آسمانی به سرم نیست
    از بهاران خبرم نیست
    آنچه می بینم دیوارست
    آه ، این سخت ِ سیاه
    آن چنان نزدیک است
    که چو بر می کشم از سـ*ـینه نفس
    نفسم را بر می گرداند
    ره چنان بسته که پروازِ نگه
    در همین یک قدمی می ماند
    کورسویی ز چراغی رنجور
    قصه پرداز ِ شبِ ظلمانی ست
    نفسم می گیرد
    که هوا هم اینجا زندانی ست
    هر چه با من اینجاست
    رنگ ِ رخ باخته است
    آفتابی هرگز
    گوشه ی چشمی هم
    بر فراموشی ِ این دخمه نینداختهاست
    اندرین گوشه ی خاموش ِ فراموش شده
    کز دم ِ سردش هر شمعی خاموش شده
    یاد ِرنگینی در خاطر ِ من
    گریه می انگیزد :
    ارغوانم آنجاست
    ارغوانم تنهاست
    ارغوانم دارد می گرید
    چون دل ِ من که چنین خون آلود
    هر دم از دیده فرو می ریزد
    ارغوان !
    این چه رازی ست که هر بار بهار
    با عزای دل ِ ما می آید
    که زمین هر سال از خون ِ پرستوها رنگین است
    وین چنین بر جگر سوختگان
    داغ برداغ می افزاید
    ارغوان ، پنجه ی خونین ِ زمین !
    دامن ِ صبح بگیر
    وز سواران ِ خرامنده ی خورشید بپرس
    کی بر این دره ی غم می گذرند
    ارغوان ، خوشه ی خون !
    بامدادان که کبوترها
    بر لب ِ پنجره ی باز ِ سحر غلغله می آغازند
    جان ِ گل رنگ ِ مرا
    بر سر ِ دست بگیر
    به تماشاگه ِ پرواز ببر
    آه ، بشتاب که همپروازان
    نگران ِ غم ِ همپروازند
    ارغوان ، بیرق ِ گلگون ِ بهار !
    تو برافراشته باش
    شعر ِ خونبار ِ منی
    یاد ِ رنگین ِ رفیقانم را
    بر زبان داشته باش
    تو بخوان نغمه ی ناخوانده ی من
    ارغوان ، شاخه ی همخون ِ جدامانده ی من !
     

    فاطمه معصومی

    کاربر نگاه دانلود
    کاربر نگاه دانلود
    عضویت
    2018/10/25
    ارسالی ها
    207
    امتیاز واکنش
    2,701
    امتیاز
    470
    تاسیان / سایه


    کوچ

    نقشی که باران می زند بر خاک
    خطی پریشان
    از سرگذشت ِ تیره ی ابرست
    ابری که سرگردان به کوه و دشت می راند
    تا خود کدامین جویبارش خُرد
    روزی به دریا بازگردانَد
     

    برخی موضوعات مشابه

    بالا