baten kaitos
کاربر نگاه دانلود
در فضا، آب قطره‌های کروی شکل پیدا می‌کنند و اگر آنها را رها کنید، در هوا معلق شده و ضمن جابه‌جا شدن در داخل سفینه فضایی، موجب خیس شدن اشیایی می‌شوند که نباید آب ببینند. اما این تمام مشکل نیست. در مدار زمین، آب از روی بدن انسان به پایین نمی‌چکد و به‌طور عادی از لوله‌های فاضلاب به خارج جاری نمی‌شود. در مدار زمین هنگامی که انسان بدن خود را خیس می‌کند، آب تنها به‌صورت توده‌های ژله مانندی روی پوست جمع می‌شود.
حمام به کار رفته در ایستگاه فضایی آمریکایی «اسکای لب» که سال‌های 1973 و 1974 در مدار زمین قرار داشت. نمونه‌ای با دیواره‌های تاشونده بود. فضانوردان اسکای لب، می‌بایست هفته‌ای یک بار دوش بگیرند، لیکن برای برخی از آنها، جمع آوری آب استحمام از طریق مکیدن آن با کمک دستگاهی شبیه به جاروبرقی، چنان کار پردردسر محسوب می‌شد که تا جایی که امکان داشت، دوش نمی‌گرفتند و در عوض از ابرهای اسفنجی برای استحمام استفاده می‌کردند.
ایستگاه فضایی سالیوت-6 دارای حمام‌هایی با دیواره‌های تاشونده آکاردئونی بودند، کیهان نوردان مجبور بودند روی بینی خود، گیره‌ای بزنند تا مانع از ورود قطرات آب به داخل مجرای تنفسی‌شان شوند. آنان از طریق یک لوله هوا را از خارج از محفظه حمام استنشاق می‌کردند. بدین ترتیب، دوش گرفتن واقعاً یک عمل پر زحمت و ملال آور بود. فرض بر این بود که آنها هر ده روز یک بار حمام کنند؛ ولی طی یک مأموریت 185 روزه، آنان ماهی یک بار دوش گرفتند.
در ایستگاه فضایی بین‌المللی با استفاده از تجربه‌های قبلی در اسکای لب و سالیوت، کارشناسان پیشنهاد دادند حمام حذف شود چون هم مصرف آب بالایی داشت و مقدار آب برای شستشو محدودیت داشت زیرا حمل آب به مدار زمین هزینه زیادی دارد. ضمناً فضانوردان علاقه‌ای به استفاده از چنین دستگاهی را نداشتند در عوض، آنها با دستمال‌های مرطوب خودشان را تمیز می‌کنند.
حمام به کار رفته در ایستگاه فضایی آمریکایی «اسکای لب» که سال‌های 1973 و 1974 در مدار زمین قرار داشت. نمونه‌ای با دیواره‌های تاشونده بود. فضانوردان اسکای لب، می‌بایست هفته‌ای یک بار دوش بگیرند، لیکن برای برخی از آنها، جمع آوری آب استحمام از طریق مکیدن آن با کمک دستگاهی شبیه به جاروبرقی، چنان کار پردردسر محسوب می‌شد که تا جایی که امکان داشت، دوش نمی‌گرفتند و در عوض از ابرهای اسفنجی برای استحمام استفاده می‌کردند.
ایستگاه فضایی سالیوت-6 دارای حمام‌هایی با دیواره‌های تاشونده آکاردئونی بودند، کیهان نوردان مجبور بودند روی بینی خود، گیره‌ای بزنند تا مانع از ورود قطرات آب به داخل مجرای تنفسی‌شان شوند. آنان از طریق یک لوله هوا را از خارج از محفظه حمام استنشاق می‌کردند. بدین ترتیب، دوش گرفتن واقعاً یک عمل پر زحمت و ملال آور بود. فرض بر این بود که آنها هر ده روز یک بار حمام کنند؛ ولی طی یک مأموریت 185 روزه، آنان ماهی یک بار دوش گرفتند.
در ایستگاه فضایی بین‌المللی با استفاده از تجربه‌های قبلی در اسکای لب و سالیوت، کارشناسان پیشنهاد دادند حمام حذف شود چون هم مصرف آب بالایی داشت و مقدار آب برای شستشو محدودیت داشت زیرا حمل آب به مدار زمین هزینه زیادی دارد. ضمناً فضانوردان علاقه‌ای به استفاده از چنین دستگاهی را نداشتند در عوض، آنها با دستمال‌های مرطوب خودشان را تمیز می‌کنند.
