نظریه‌ی غالب این است که داروهای ضد افسردگی غلظت یک یا چند ماده‌ی شیمیایی مغزی (پیام‌رسان‌های عصبی) را که اعصاب مغزی از آنها برای برقرارکردن ارتباط با یکدیگر استفاده می‌کنند، افزایش می‌دهد.
پیام‌رسان‌های عصبی‌ای که تحت‌تأثیر داروهای ضد افسردگی قرار می‌گیرند، شامل نوراپی‌نفرین (norepinephrine)، سروتونین (serotonin) و دوپامین (dopamine) هستند.
انواع مختلف داروهای ضد افسردگی بر پیام‌رسان‌های عصبی متفاوتی تأثیر می‌گذارند و اینکه کدام پیام‌رسان عصبی تحت‌تأثیر قرار می‌گیرد، بعضی از عوارض جانبی و تداخل‌های دارویی بالقوه‌ی آنها را تعیین می‌کند.
تمام داروهای ضد افسردگی موجود مؤثر هستند و در بیشتر موارد افسردگی، شواهد خوبی وجود ندارد که نشان دهد یک داروی ضدافسردگی مؤثرتر از داروی دیگر است.
پیام‌رسان‌های عصبی‌ای که تحت‌تأثیر داروهای ضد افسردگی قرار می‌گیرند، شامل نوراپی‌نفرین (norepinephrine)، سروتونین (serotonin) و دوپامین (dopamine) هستند.
انواع مختلف داروهای ضد افسردگی بر پیام‌رسان‌های عصبی متفاوتی تأثیر می‌گذارند و اینکه کدام پیام‌رسان عصبی تحت‌تأثیر قرار می‌گیرد، بعضی از عوارض جانبی و تداخل‌های دارویی بالقوه‌ی آنها را تعیین می‌کند.
تمام داروهای ضد افسردگی موجود مؤثر هستند و در بیشتر موارد افسردگی، شواهد خوبی وجود ندارد که نشان دهد یک داروی ضدافسردگی مؤثرتر از داروی دیگر است.
