متون ادبی کهن راز مثل ها

[White Moon]

️ داستان #ﺿﺮﺏ_ﺍﻟﻤﺜﻞ
️ ﻧﺮﻭﺩ ﻣﯿﺦ ﺁﻫﻨﯿﻦ ﺩﺭ ﺳﻨﮓ.

️ ﻣﻮﺭﺩ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ:
ﺍﻓﺮﺍﺩﯼ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻧﺎﺩﺍﻧﯽ ﻫﯿﭻ ﻧﺼﯿﺤﺘﯽ ﺭﺍ ﻗﺒﻮﻝ ﻧﻤﯽﻛﻨﻨﺪ.

️ داستان
ﺭﻭﺯﯼ ﺭﻭﺯﮔﺎﺭﯼ، ﻛﺎﺭﻭﺍﻧﯽ ﺑﻪ ﻗﺼﺪ ﺗﺠﺎﺭﺕ ﺍﺯ ﺍﯾﺮﺍﻥ ﻋﺎﺯﻡ ﯾﻮﻧﺎﻥ ﺷﺪ. ﺩﺭ ﺁﻥ ﺩﻭﺭﻩ ﻫﺮ ﻛﺎﺭﻭﺍﻧﯽ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻗﺼﺪ ﺗﺠﺎﺭﺕ ﻋﺎﺯﻡ ﺳﺮﺯﻣﯿﻨﯽ ﻣﯽﺷﺪ ﻣﺴﺎﻓﺮﺍﻧﺶ ﭼﻨﺪ ﺷﺘﺮ ﻭ ﺍﺳﺐ ﻛﺮﺍﯾﻪ ﻣﯽﻛﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﻛﺎﻻﯾﯽ ﻛﻪ ﻗﺼﺪ ﻓﺮﻭﺵ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ ﺑﺮ ﺣﯿﻮﺍﻧﺎﺕ ﻣﯽﺑﺴﺘﻨﺪ ﻭ ﻋﺎﺯﻡ ﺳﻔﺮ ﻣﯽﺷﺪﻧﺪ. ﺩﺭ ﺑﻌﻀﯽ ﺍﺯ ﻣﺴﯿﺮﻫﺎﯼ ﻛﻮﻫﺴﺘﺎﻧﯽ ﻧﯿﺰ ﮔﺎﻫﯽ ﻋﺪﻩﺍﯼ ﺩﺯﺩ ﻭ ﺭﺍﻫﺰﻥ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺍﯾﻦ ﻛﺎﺭﻭﺍﻥﻫﺎ ﺣﻤﻠﻪ ﻣﯽﻛﺮﺩﻧﺪ. ﺍﻣﻮﺍﻟﺸﺎﻥ
ﺭﺍ ﻣﯽﺩﺯﺩﯾﺪﻧﺪ ﻭ ﺍﮔﺮ ﻣﻘﺎﻭﻣﺖ ﻣﯽﻛﺮﺩﻧﺪ ﺣﺘﯽ ﺻﺎﺣﺒﯿﻦ ﻛﺎﻻ ﺭﺍ ﻫﻢ ﻣﯽﻛﺸﺘﻨﺪ.
ﻣﺴﺎﻓﺮﯾﻦ ﺍﯾﻦ ﻛﺎﺭﻭﺍﻥ ﺑﻪ ﺳﻼﻣﺖ ﺑﻪ ﯾﻮﻧﺎﻥ ﺭﺳﯿﺪﻧﺪ ﻭ ﻛﺎﻻﻫﺎﯼ ﯾﻮﻧﺎﻧﯽ ﺭﺍ ﺑﺎ ﻛﺎﻻﻫﺎﯼ ﺧﻮﺩ ﺧﺮﯾﺪﻭﻓﺮﻭﺵ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺍﯾﺮﺍﻥ ﺑﺎﺯﮔﺸﺘﻨﺪ. آن‌ها ﺩﺭ ﻣﺴﯿﺮ ﺑﺎﺯﮔﺸﺖ
ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺩﺍﻡ ﯾﻚ ﮔﺮﻭﻩ ﺭﺍﻫﺰﻥ ﯾﻮﻧﺎﻧﯽ ﮔﯿﺮ ﺍﻓﺘﺎﺩﻧﺪ ﻭ ﺗﻤﺎﻡ ﺍﻣﻮﺍﻝ ﻭ ﺩﺍﺭﺍﯾﯽ ﺗﺠﺎﺭ ﻏﺎﺭﺕ ﺷﺪ، ﺣﺘﯽ ﺷﺘﺮ ﻭ ﺍﺳﺐ ﻛﺎﺭﻭﺍﻧﯿﺎﻥ ﺭﺍ ﻫﻢ ﺍﺯ آن‌ها ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ. ﺗﺠﺎﺭ ﺑﯿﭽﺎﺭﻩ ﻫﺮﭼﻪ ﮔﺮﯾﻪ ﻭ ﻧﺎﻟﻪ ﻭ ﺍﻟﺘﻤﺎﺱ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻫﯿﭻ ﻓﺎﯾﺪﻩﺍﯼ
ﻧﺪﺍﺷﺖ ﭼﻮﻥ ﺭﺍﻫﺰﻧﺎﻥ ﯾﻮﻧﺎﻧﯽ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﺍﺻﻼً ﺯﺑﺎﻥ ﻓﺎﺭﺳﯽ ﺑﻠﺪ ﻧﺒﻮﺩﻧﺪ. ﺩﺭ ﻣﯿﺎﻥ ﻣﺴﺎﻓﺮﯾﻦ ﻟﻘﻤﺎﻥ ﺣﻜﯿﻢ ﻫﻢ ﺣﻀﻮﺭ ﺩﺍﺷﺖ.
ﻟﻘﻤﺎﻥ ﮔﻮﺷﻪﺍﯼ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺭﻓﺘﺎﺭ ﻏﺎﺭﺗﮕﺮﺍﻥ ﺭﺍ مشاهده می‌کرد به او ﮔﻔﺘﻨﺪ: ﺗﻮ ﺣﻜﯿﻤﯽ! ﺑﺎ این‌ها ﺻﺤﺒﺖ ﻛﻦ، ﺷﺎﯾﺪ ﺳﺨﻨﯽ ﭘﻨﺪﺁﻣﯿﺰ ﺍﺯ ﺯﺑﺎﻥ ﺗﻮ ﺩﻝ ﺩﺯﺩﺍﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺭﺣﻢ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﺣﺪﺍﻗﻞ ﺷﺘﺮﻫﺎ ﻭ ﺍﺳﺐﻫﺎﯼ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﺎ ﺑﺎﺯﮔﺮﺩﺍﻧﺪ.
ﻟﻘﻤﺎﻥ ﮔﻔﺖ:
ﺑﺎ ﭼﻪ ﻛﺴﯽ ﺣﺮﻑ ﺑﺰﻧﻢ ﻭ ﭘﻨﺪ ﺩﻫﻢ؟ ﺩﻝ
ﺍﯾﻦ ﺍﻓﺮﺍﺩ ﺍﺯ ﺳﻨﮓ ﺷﺪﻩ، ﺍﮔﺮ ﻧﺼﯿﺤﺖ ﻭ ﺍﻧﺪﺭﺯ ﺩﺭ ﺩﻝ ﺍﯾﻦ ﺑﻨﺪﻩﻫﺎﯼ ﺧﺪﺍ ﺭﺍﻫﯽ ﺩﺍﺷﺖ، ﺍﯾﻦ ﻗﺪﺭ ﺳﻨﮕﺪﻻﻧﻪ ﺍﻣﻮﺍﻝ ﻭ ﺩﺍﺭﺍﯾﯽﻫﺎﯼ ﻣﺮﺩﻡ ﺭﺍ ﻏﺎﺭﺕ ﻧﻤﯽﻛﺮﺩﻧﺪ. ﺣﺮﻑ ﺯﺩﻥ ﻣﻦ ﻫﯿﭻ ﻓﺎﯾﺪﻩﺍﯼ ﻧﺪﺍﺭﺩ، ﻧﺮﻭﺩ ﻣﯿﺦ ﺁﻫﻨﯿﻦ ﺩﺭ ﺳﻨﮓ‏.​

 

[White Moon]

️ مگر کار دختر جعفر را کردی.

هر كس یك كاری كه كسی نكرده بكند كه بخواهند خیلی از او تعریف كنند می‌گویند:
«‌ها! فلانی كار دختر جعفر را كرد».
یا اگر كسی به خاطر كاری خیلی خودنمایی بكند و بخواهند مذمتش كنند می‌گویند:
«چه خبره مگه كار دختر جعفر را كردی؟»

می‌گویند در گذشته و در روستایی یك اربـاب زندگی می‌كرد كه خیلی ظالم و بی‌رحم بود و اسمش هم «قلی خان» بود. یكی از ظلم‌هاش این بود كه از مردم بیگاری می‌گرفت. مثلاً وقتی می‌خواست خانه‌ای بسازد یا دیواری بكشد مردم را به زور سر كار می‌برد. تا اینكه یك شب عروسی یك پسری بوده. فردا كه می‌شود داماد را به زور می‌برد سر كار تا گل بسازد و خنچه بزند. عروس كه توی خانه بوده، فكر و خیال به سرش می‌زند و دلش هوای شوهرش را می‌كند. می‌آید سر كار، پیش مردها كه كار می‌كرده‌اند و چادرش را از سرش برمی‌دارد و بنا می‌كند گل لگد كردن. مردها می‌گویند:
«تو جلو این همه مرد خجالت نمی‌كشی چادرت را زمین گذاشتی و گل لگد می‌كنی؟»
عروس می‌گوید:
«طوری نیست اگر می‌دانستم عیب دارد این كار را نمی‌كردم»
همینطور كه كار می‌كردند قلی خان پیدایش می‌شود؛ وقتی كه خوب نزدیك می‌شود زن چادرش را به سرش می‌كشد و رویش را تنگ می‌گیرد و كناری می‌نشیند. مردها موقعی كه رفتار او را می‌بینند می‌گویند:
«ما چند نفر مرد، اینجا كار می‌كردیم روبه ‌روی ما اصلاً رو نگرفتی حالا از قلی خان اینطوری رو گرفتی و كناری نشستی!»
زن جواب می‌دهد:
«قلی خان مرد بود از او رو گرفتم شماها زن بودید و از شما رو نگرفتم!»
مردها می‌گویند:
«چطور است كه قلی خان مرد هست و ما زنیم؟»
زن جواب می‌دهد:
«او مرد هست كه شماها را به زور به بیگاری می کشد، شماها اگر مرد هستید او را بگیرید بگذارید لای دیوار.»
مردها كه این سرزنش و سركوفت را می‌شنوند خونشان به جوش می‌آید و قلی خان را می‌گیرند و می‌گذارند لای دیوار اما یك تكه از لباسش را بیرون از دیوار نگه می‌دارند كه باقی بماند و عبرت ظالم‌های دیگر بشود و این قصه به یادگار بماند.
چون اسم پدر این دختر جعفر بوده می‌گویند:
«مگر كار دختر جعفر را كردی؟»​

 

[White Moon]

️ داستان #ﺿﺮﺏ_ﺍﻟﻤﺜﻞ
‏️ ان‌شاءالله ﮔﺮﺑﻪ ﺍﺳﺖ‏.

در ﻗﺪﯾﻢ ﺣﻤﺎﻡ ﺭﻓﺘﻦ ﺑﻪ ﺍﯾﻦ ﺭﺍﺣﺘﯽ ﮐﻪ ﺍﻻﻥ ﺗﺼﻮﺭ ﻣﯽﮐﻨﯿﺪ ﻧﺒﻮﺩ ﻭ ﺣﻤﺎﻡ ﺭﻓﺘﻦ ﺑﺮﺍﯼ ﻫﺮ ﮐﺲ ﮐﻠﯽ ﺩﻧﮓ ﻭ ﻓﻨﮓ ﻭ ﻫﺰﯾﻨﻪ داشت.
ﻣﺮﺩﯼ ﺻﺒﺢ سحرﮔﺎﻩ بعد از ﺣﻤﺎﻡ کردن ﺍﺯ ﮔﺮﻣﺎﺑﻪ ﺑﯿﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪ، ﺩﺭ ﻫﻤﯿﻦ ﺣﯿﻦ ﺳﮕﯽ ﺩﺭ ﺩﺭﻭﻥ ﭼﺎﻟﻪ ﺁﺑﯽ ﺟﺴﺖ، مقداری آب به پاشید.
ﺩﺭ ﺷﺮﻉ ﺍﺳﻼﻡ ﺁﺏ ﺁﻏﺸﺘﻪ ﺑﻪ ﺳﮓ ﻧﺠﺲ ﺍﺳﺖ ﺍﻣﺎ ﺁﻏﺸﺘﻪ ﺑﻪ ﮔﺮﺑﻪ ﻧﻪ! ﻣﺮﺩ ﺍﺯ ﺗﺎﺭﯾﮑﯽ ﺳﺤﺮﮔﺎﻫﯽ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﮐﺮﺩ ﻭ ﺑﻪ ﺧﻮﺩﺵ ﮔﻔﺖ: ‏
ﺍﻥ ﺷﺎﺍﻟﻠﻪ ﮔﺮﺑﻪ ﺍﺳﺖ‏.

ﺍﯾﻦ #ﺿﺮﺏ_ﺍﻟﻤﺜﻞ ﺯﻣﺎﻧﯽ ﺑﻪﮐﺎﺭ ﻣﯽﺭﻭﺩ ﮐﻪ ﻓﺮﺩﯼ ﺧﻮﺩﺵ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻧﺎﺩﺍﻧﯽ ﻣﯽﺯﻧﺪ ﻭ ﻣﯽﺧﻮﺍﻫﺪ ﺧﻮﺩﺵ ﺭﺍ ﮔﻮﻝ ﺑﺰﻧد.
​

 

[White Moon]

️ داستان #ﺿﺮﺏ_ﺍﻟﻤﺜﻞ
️ حاجی حاجی مکه.


کاربرد
‏ﺍﯾﻦ ﻋﺒﺎﺭﺕ ﻫﻨﮕﺎﻣﯽ ﺑﻪﮐﺎﺭ ﻣﯽﺭﻭﺩ ﮐﻪ ﺩﻭﺳﺖ ﻭ ﺁﺷﻨﺎﯾﯽ ﭘﺲ ﺍﺯ ﺯﻣﺎﻧﯽ ﺩﺭﺍﺯ ﺑﻪ ﺩﯾﺪﻥ ﺩﻭﺳﺘﺎﻥ ﻭ ﺑﺴﺘﮕﺎﻧﺶ ﺑﯿﺎﯾﺪ ﻭ ﯾﺎ ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﭘﻮﻝ ﯾﺎ ﭼﯿﺰﯼ ﺭﺍ ﮐﻪ ﻭﺍﻡ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺍﺳﺖ ﺑﺮﻧﮕﺮﺩﺍﻧﺪ.

داستان
‏«ﺣﺞ » ﺩﺭ ﻟﻐﺖ ﺑﻪ ﻣﻌﻨﯽ ﻗﺼﺪ ﮐﺎﺭﯼ ﮐﺮﺩﻥ ﺍﺳﺖ. ﺍﻣﺎ ﺩﺭ ﺷﺮﯾﻌﺖ ﺍﺳﻼﻡ ﺑﻪ ﻣﻌﻨﯽ ﺑﻪ ﻣﮑﻪ ﺭﻓﺘﻦ ﻭ ﺯﯾﺎﺭﺕ ﺍﺯ ﮐﻌﺒﻪ ﻣﯽﺑﺎﺷﺪ.
ﺩﺭ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﮐﻪ ﺍﻣﮑﺎﻧﺎﺕ ﺍﻣﺮﻭﺯﯼ ﻣﺎﻧﻨﺪ
ﻫﻮﺍﭘﯿﻤﺎ ﻭﺟﻮﺩ ﻧﺪﺍﺷﺖ ﻭ ﺯﺍئران ﻧﺎﮔﺰﯾﺮ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﺑﺎ ﺍﺳﺐ ﻭ ﻗﺎﻃﺮ ﻭ ﺷﺘﺮ ﻭ ﮐﺠﺎﻭﻩ ﺍﺯ ﺻﺤﺮﺍﻫﺎﯼ ﺳﻮﺯﺍﻥ ﻭ ﺑﯿﺎﺑﺎﻥﻫﺎﯼ ﺑﯽﺁﺏ ﻭ ﻋﻠﻒ ﺑﮕﺬﺭﻧﺪ، ﺳﻔﺮﺷﺎﻥ ۴ ﺗﺎ ۶ ﻣﺎﻩ ﺑﻪ ﺩﺭﺍﺯﺍ ﻣﯽﮐﺸﯿﺪ ﻭ ﺍﮔﺮ ﺍﺯ ﮔﺮﺩﺑﺎﺩﻫﺎﯼ ﺳﺨﺖ ﻭ ﺩﺳﺘﺒﺮﺩ ﺭﺍﻫﺰﻧﺎﻥ ﻭ ﺟﺰ ﺍﯾﻦﻫﺎ ﺟﺎﻥ ﺳﺎﻟﻢ ﺑﻪ ﺩﺭ ﻣﯽﺑﺮﺩﻧﺪ ﺷﺎﯾﺪ ﻣﯽﺗﻮﺍﻧﺴﺘﻨﺪ ﯾﮏ ﺑﺎﺭ ﺩﺭ ﻋﻤﺮﺷﺎﻥ ﺑﻪ ﺯﯾﺎﺭﺕ ﮐﻌﺒﻪ ﻧﺎﯾﻞ ﺷﻮﻧﺪ. ﺑﯿشﺗﺮ ﺣﺎﺟﯿﺎﻥ ﭘﺲ ﺍﺯ ﺑﺎﺯﮔﺸﺖ ﺍﺯ ﺳﻔﺮ ﺣﺞ ﺑﻪ ﺩﻟﯿﻞ ﺳﺨﺘﯽﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﺮﺷﻤﺮﺩﯾﻢ ﻭ ﻧﯿﺰ ﺍﺧﺘﻼﻓﺎﺕ ﺷﯿﻌﻪ ﻭ ﺳﻨﯽ، ﺑﻪﻭﯾﮋﻩ ﺩﺭ ﺩﻭﺭﻩ ﺳﻼﻃﯿﻦ ﺻﻔﻮﯼ ﻭ ﺍﻣﭙﺮﺍﺗﻮﺭﯼ ﻋﺜﻤﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﻣﻮﺟﺐ ﺑﺮﻭﺯ ﺣﻮﺍﺩﺙ ﻧﺎﮔﻮﺍﺭ ﻭ
ﮐﺸﺘﺎﺭﻫﺎﯼ ﺑﯽﺭﺣﻤﺎﻧﻪ ﻣﯽﮔﺮﺩﯾﺪ، ﺍﺯ ﻣﺴﺎﻓﺮﺕ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﺑﻪ ﻋﺮﺑﺴﺘﺎﻥ ﻭ ﺯﯾﺎﺭﺕ ﮐﻌﺒﻪ ﭼﺸﻢ ﭘﻮﺷﯽ ﻣﯽﮐﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺍﻣﮑﺎﻥ ﺩﯾﺪﺍﺭ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﺑﺎ ﺣﺎﺟﯿﺎﻥ ﺳﻔﺮ ﻗﺒﻠﯽ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﮔﻮﺭ ﻣﯽﺑﺮﺩﻧﺪ. ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﺭﻭ ﺣﺎﺟﯿﺎﻥ ﺍﯾﺮﺍﻧﯽ ﮐﻪ ﺍﺯ ﮔﻮﺷﻪ ﻭ ﮐﻨﺎﺭ ﮐﺸﻮﺭ ﭘﻬﻨﺎﻭﺭ ﺍﯾﺮﺍﻥ ﺩﺭ ﻣﮑﻪ ﺑﺎ ﯾﮑﺪﯾﮕﺮ ﺁﺷﻨﺎ ﻣﯽﺷﺪﻧﺪ، ﭼﻮﻥ ﺍﻣﮑﺎﻥ ﺩﯾﺪﺍﺭﯼ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺧﻮﺩ ﺍﯾﺮﺍﻥ ﻧﺪﺍﺷﺘﻨﺪ، ﭘﺲ ﺍﺯ ﭘﺎﯾﺎﻥ ﻣﺮﺍﺳﻢ ﺣﺞ ﻭ ﻫﻨﮕﺎﻣﯽ ﮐﻪ ﺁﻫﻨﮓ ﺑﺎﺯﮔﺸﺖ ﺑﻪ ﺍﯾﺮﺍﻥ ﻭ ﺯﺍﺩﮔﺎﻩ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻣﯽﮐﺮﺩﻧﺪ، ﮔﺎﻩ ﺑﻪ ﺷﻮﺧﯽ ﻭ
ﮔﺎﻩ ﺑﻪ ﺟﺪ ﺑﻪ ﯾﮑﺪﯾﮕﺮ ﻣﯽﮔﻔﺘﻨﺪ: ‏
«ﺣﺎﺟﯽ ﺣﺎﺟﯽ ﻣﮑﻪ‏»،
ﯾﻌﻨﯽ ﺩﯾﮕﺮ ﺍﻣﮑﺎﻥ ﺩﯾﺪﺍﺭﯼ ﻣﯿﺎﻥ ﻣﺎ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﻧﻤﯽﺁﯾﺪ ﻣﮕﺮ ﺁﻥ ﮐﻪ ﺩﺳﺖ ﺗﻘﺪﯾﺮ ﻭ ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﻣﺎ ﺭﺍ ﻋﺎﺯﻡ ﺳﻔﺮ ﺣﺞ ﮐﻨﺪ ﻭ ﻣﺎ ﺑﺘﻮﺍﻧﯿﻢ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﯾﮑﺪﯾﮕﺮ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻣﮑﻪ
ﺑﺒﯿﻨﯿﻢ ‏(ﮐﻪ ﺍﻣﺮﯼ ﺑﺴﯿﺎﺭ ﻧﺎﺩﺭ ﺑﻮﺩ)
​

 

[White Moon]

️ داستان #ﺿﺮﺏ_ﺍﻟﻤﺜﻞ
️ ان‌شاءالله ۱۲۰ ﺳﺎﻝ ﺯﻧﺪﻩ ﺑﺎﺷﯽ



ﺩﺭ ﺍﯾﺮﺍﻥ ﺑﺎﺳﺘﺎﻥ ﻫﺮ ﯾﮏ ﺍﺯ ﺳﯽ ﺭﻭﺯ ﻣﺎﻩ ﻧﺎﻣﯽ ﺩﺍﺷﺘﻪﺍﻧﺪ؛ ﺭﻭﺯ ﻧﺨﺴﺖ ﺍﻭﺭﻣﺰﺩ ﺑﻮﺩﻩ ﻭ ﺷﺶﺭﻭﺯ ﭘﺴﯿﻦ ﻧﺎﻡ ﺷﺶ ﺍﻣﺸﺎﺳﭙﻨﺪ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺧﻮﺩ ﺩﺍﺷﺘﻪﺍﻧﺪ ﺩﺭ ﺍﯾﺮﺍﻥ ﺑﻪ ﺁﯾﯿﻦ ﺑﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﻫﺮﮔﺎﻩ ﻧﺎﻡ ﺭﻭﺯ ﻭ ﻣﺎﻩ ﯾﮑﯽ ﻣﯽﺷﺪ، ﺟﺸﻦﻣﯽﮔﺮﻓﺘﻨﺪ. ﻣﯽﺩﺍﻧﯿﻢ ﮐﻪ ﺳﺎﻝ ﺧﻮﺭﺷﯿﺪﯼ 365 ﺭﻭﺯ ﻭ 6 ﺳﺎﻋﺖ ﻭ ﺍﻧﺪﯼ ﺍﺳﺖ. ﺍﻣﺮﻭﺯﻩ ﺑﺮﺍﯼ ﺩﺭ ﺷﻤﺎﺭ ﺁﻭﺭﺩﻥ ﺍﯾﻦ 6 ﺳﺎﻋﺖ، ﺩﺭ ﻫﺮ 4 ﺳﺎﻝ ﯾﮏ ﺳﺎﻝ ﺭﺍ 366 ﺭﻭﺯﻩ ‏(ﮐﺒﯿﺴﻪ) ﻣﯽﮔﯿﺮﯾﻢ. ﺗﺎ ﺯﻣﺎﻥ ﺳﺎﺳﺎﻧﯿﺎﻥ ﺑﻪ ﺁﯾﯿﻦ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺑﻪﺟﺎﯼ ﺍﯾﻦ ﮐﺎﺭ، ﻫﺮ 120 ﺳﺎﻝ ﯾﮏ ﺳﺎﻝ ﺭﺍ 13ﻣﺎﻫﻪ ﺑﮕﯿﺮﻧﺪ. ﺍﯾﻦ ﯾﮏ ﻣﺎﻩ ﺭﺍ ﻣﺮﺩﻣﺎﻥ ﺩﺳﺖ ﺍﺯ ﮐﺎﺭ ﻣﯽﮐﺸﯿﺪﻧﺪ ﻭ ﺑﻪ ﮐﺎﻣﺮﺍﻧﯽ ﻭ ﺳﺮﺧﻮﺷﯽ ﻣﯽﮔﺬﺭﺍﻧﺪﻧﺪ.ا
ﮔﺮ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﻫﻢ ﺍﯾﺮﺍﻧﯿﺎﻥ ﺑﺮﺍﯼﮐﺴﺎﻥ ﻭ ﺩﻭﺳﺘﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺯﻧﺪﮔﯽ 120 ﺳﺎﻟﻪ ﺁﺭﺯﻭ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ ﻭ ﯾﺎ ﺍﮔﺮ ﮐﺴﯽ ﺳﺨﻦ ﺍﺯ ﻣﺮﮒ ﺧﻮﺩ ﺑﮕﻮﯾﺪ، ﺷﻨﻮﻧﺪﻩ ﺑﯽﺩﺭﻧﮓ ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ ‏«ﺑﻌﺪ ﺍﺯ 120ﺳﺎﻝ»، ﺭﯾﺸﻪ ﺩﺭ ﻫﻤﯿﻦ ﻧﮑﺘﻪ ﺩﺍﺭﺩ؛ ﯾﻌﻨﯽ ﺍﻣﯿﺪﻭﺍﺭﻡ ‏«120 ﺳﺎﻝ ﺯﻧﺪﻩ ﺑﺎﺷﯽ ﺗﺎ ﺁﻥ ﯾﮏ ﺳﺎﻝ 13 ﻣﺎﻫﻪ ﻭ ﺁﻥ ﻣﺎﻩ ﻭﯾﮋﻩ ﺭﺍ ﺑﺒﯿﻨﯽ.»​

 

[White Moon]

️ داستان #ﺿﺮﺏ_ﺍﻟﻤﺜﻞ
️ هیزم تر به کسی فروختن

️ کاربرد
ﻫﯿﺰﻡ ﺗﺮ ﺑﻪ ﮐﺴﯽ ﻓﺮﻭﺧﺘﻦ، ﮐﻨﺎﯾﻪ ﺍﺯ ﻓﺮﯾﺐ ﺩﺍﺩﻥ ﺍﺯ ﻗﺒﯿﻞ: ﻭﻓﺎ ﻧﮑﺮﺩﻥ ﺑﻪ ﻋﻬﺪ، ﺑﺎ ﺣﯿﻠﻪ ﺍﺯ ﻗﻮﻝ ﻭ ﻗﺮﺍﺭ ﺷﺎﻧﻪ ﺧﺎﻟﯽ ﮐﺮﺩﻥ، ﮔﻨﺪﻡ ﻧﻤﺎﯾﯽ ﻭ ﺟﻮ ﻓﺮﻭﺷﯽ، ﺩﻭ ﺭﻭﯾﯽ ﮐﺮﺩﻥ
ﻭ ﻫﻤﯿﻦ ﮐﻪ ﺧﺮ ﺍﺯ ﭘﻞ ﮔﺬﺷﺖ ﺑﺪ ﻟﻌﺎﺑﯽ ﮐﺮﺩﻥ ﺍﺳﺖ. ﺑﻪﻋﺒﺎﺭﺕ ﺩﯾﮕﺮ ﺍﯾﻦ #ﺿﺮﺏ_ﺍﻟﻤﺜﻞ ﺩﺭ ﻣﻮﺭﺩ ﮐﺴﯽ ﺑﻪﮐﺎﺭ ﻣﯽرﻭﺩ ﮐﻪ ﺑﺪﻭﻥ ﻫﯿﭻ ﺩﻟﯿﻠﯽ ﺩﺭ ﻣﻘﺎﻡ ﺩﺷﻤﻨﯽ ﻭ ﻧﺎﺟﻮﺍﻧﻤﺮﺩﯼ ﺑﺮﺁﯾﺪ ﻭ ﮐﺴﯽ ﺭﺍ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺍﻭ ﻫﯿﭻ ﺍﺻﻄﮑﺎﮎ ﻣﻨﺎﻓﻌﯽ ﻧﺪﺍﺭﺩ ﺑﮑﻮﺑﺪ ﻭ ﺯﯾﺎﻥ ﻭ ﺿﺮﺭ ﺑﺮﺳﺎﻧﺪ. ﺩﺭ ﭼﻨﯿﻦ ﻣﻮﺭﺩ ﮔﻔﺘﻪ ﻣﯽﺷﻮﺩ:
ﺑﻪ ﻓﻼﻧﯽ ﻫﯿﺰﻡ ﺗﺮﯼ ﻧﻔﺮﻭﺧﺘﯿﻢ ﮐﻪ ﺑﺎ ﻣﺎ ﺩﺷﻤﻨﯽ می‌کند.

️ داستان
ﻫﻤﺎﻥ ﻃﻮﺭ ﮐﻪ ﻣﯽﺩﺍﻧﯿﻢ ﻫﯿﺰﻡ ﻫﻤﺎﻥ ﭼﻮﺏ ﺧﺸﮏ ﺳﻮﺧﺘﻨﯽ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺍﺯ ﭼﻮﺏﻫﺎﯼ ﻏﯿﺮﺻﻨﻌﺘﯽ ﻭ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩﺀ ﺟﻨﮕﻞﻫﺎ ﻭ ﯾﺎ ﺷﺎﺧﻪﻫﺎﯼ ﺑﺮﯾﺪﻩ ﺷﺪﻩ ﺩﺭﺧﺘﺎﻥ ﺑﺎﻍﻫﺎ ﻭ
ﺑﯿﺸﻪﻫﺎ ﺑﻪﺩﺳﺖ ﻣﯽﺁﯾﺪ ﻭ ﭘﺲ ﺍﺯ ﻣﺪﺗﯽ ﺭﻃﻮﺑﺖ ﻭ ﺁﺏﻫﺎﯼ ﺟﻤﻊ ﺷﺪﻩ ﺩﺭ ﻣﻨﺎﻓﺬﺵ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺗﺎﺑﺶ ﺧﻮﺭﺷﯿﺪ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﻣﯽﺩﻫﺪ ﻭ ﺑﺮﺍﯼ ﺳﻮﺧﺖ ﺁﻣﺎﺩﻩ ﻣﯽﺷﻮﺩ.
ﻫﯿﺰﻡ ﻭﻗﺘﯽ ﺧﺸﮏ ﺑﺎﺷﺪ ﻫﻢ ﺧﻮﺏ ﻣﯽﺳﻮﺯﺩ ﻭ ﺍﯾﺠﺎﺩ ﺣﺮﺍﺭﺕ ﻣﯽﮐﻨﺪ ﻭ ﻫﻢ ﺫﺭﻩﺍﯼ ﺩﻭﺩ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻣﺘﺼﺎﻋﺪ ﻧﻤﯽﺷﻮﺩ ﺗﺎ ﭼﺸﻢ ﺭﺍ ﺁﺯﺍﺭ ﺩﻫﺪ ﻭ ﺩﺭ ﻭ ﺩﯾﻮﺍﺭ ﺍﻃﺎﻕ ﻭ
ﺁﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ ﺭﺍ ﺳﯿﺎﻩ ﻭ ﮐﺜﯿﻒ ﮐﻨﺪ.
ﺩﺭﺯﻣﺎﻥﻫﺎﯼ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﻫﯿﭻ ﭼﯿﺰ ﺑﻪ ﺍﻧﺪﺍﺯﻩﺀ ﻫﯿﺰﻡ ﺗﺮ ﺍﻫﻞ ﺧﺎﻧﻪ ﺭﺍ ﺁﺯﺍﺭ ﻧﻤﯽﺩﺍﺩ ﺯﯾﺮﺍ ﺩﺭﺁﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ ﺑﺎ ﻫﯿﺰﻡ ﺗﺮ ﻏﺬﺍﯼ ﻣﻄﺒﻮﻉ ﺑﻪﺩﺳﺖ ﻧﻤﯽﺁﻣﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺍﻃﺎﻕﻫﺎ ﻫﻢ ﺑﻪﺟﺎﯼ ﺁﻧﮑﻪ ﮔﺮﻣﯽ ﺩﻫﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺯﮐﺎﻡ ﻭ ﺳﺮﻣﺎﺧﻮﺭﺩﮔﯽ ﺟﻠﻮﮔﯿﺮﯼ ﮐﻨﺪ ﺩﻭﺩﺵ ﺑﻪ ﭼﺸﻢ، ﻣﯽﺭﻓﺖ ﻭ ﺗﻤﺎﻡ ﺍﺷﯿﺎﺀ ﻭ ﻟﻮﺍﺯﻡ ﺧﺎﻧﻪ ﺭﺍ ﺩﻭﺩﺁﻟﻮﺩ ﻣﯽﮐﺮﺩ.

ﺷﺎﯾﺪ ﺍﯾﻦ ﺳﻮﺍﻝ ﭘﯿﺶ ﺁﯾﺪ ﮐﻪ ﻫﯿﺰﻡ ﻓﺮﻭﺵ ﺑﻪﺟﺎﯼ ﻫﯿﺰﻡ ﺧﺸﮏ ﭼﻪ ﺍﺻﺮﺍﺭﯼ ﺩﺍﺷﺖ ﮐﻪ ﻫﯿﺰﻡ ﺗﺮ ﺑﻔﺮﻭﺷﺪ ﻭ ﺳﺮ ﻭ ﺻﺪﺍﯼ ﻣﺮﺩﻡ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺑﯿﺎﻭﺭﺩ؟
ﺟﻮﺍﺏ ﺳﻮﺍﻝ ﺍﯾﻦ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺗﻬﯿﻪ ﻭ ﺗﺪﺍﺭﮎ ﻫﯿﺰﻡ ﺗﺮ ﺧﺮﺝ ﺯﯾﺎﺩ ﻧﺪﺍﺷﺖ ﻭ ﺑﻪ ﻣﺤﺾ ﺁﻧﮑﻪ ﺍﺯ ﺩﺭﺧﺖ ﻗﻄﻊ ﻣﯽﺷﺪ ﺑﻪ ﺧﺮﯾﺪﺍﺭ ﺑﯽﺍﻃﻼﻉ، ﺗﺤﻤﯿﻞ ﻣﯽﺷﺪ ﻭ ﺗﺒﺪﯾﻞ ﺑﻪ ﭘﻮﻝ ﻣﯽﺷﺪ ﺩﺭﺻﻮﺭﺗﯽ ﮐﻪ ﺑﺮﺍﯼ ﺗﻬﯿﻪ ﻫﯿﺰﻡ ﺧﺸﮏ ﻣﺠﺒﻮﺭ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﺷﺎﺧﻪﻫﺎﯼ ﺑﺮﯾﺪﻩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻣﺤﻞ ﻭﺳﯿﻌﯽ ﺭﻭﯼ ﻫﻢ ﺑﭽﯿﻨﻨﺪ ﻭ ﻣﺪﺗﯽ
ﻃﻮﻻﻧﯽ ﺻﺒﺮ ﮐﻨﻨﺪ ﺗﺎ ﺭﻃﻮﺑﺘﺶ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺣﺮﺍﺭﺕ ﺧﻮﺭﺷﯿﺪ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺑﺪﻫﺪ ﻭ ﺑﺮﺍﯼ ﺳﻮﺧﺖ، ﺁﻣﺎﺩﻩ ﮔﺮﺩﺩ.
ﺑﻪ ﻫﻤﯿﻦ ﺟﻬﺎﺕ ﺩﺭ ﺯﻣﺎﻥﻫﺎﯼ ﻗﺪﯾﻢ ﻫﯿﺰﻡ ﻓﺮﻭﺵﻫﺎ ﻫﺰﺍﺭ ﺣﯿﻠﻪ ﻭ ﻧﯿﺮﻧﮓ ﺑﻪﮐﺎﺭ ﻣﯽﺑﺮﺩﻧﺪ ﮐﻪ ﻫﯿﺰﻡ ﺗﺮ ﺑﻔﺮﻭﺷﻨﺪ ﻭ ﺑﺎ ﻫﺰﯾﻨﻪ ﮐﻤﺘﺮ، ﺳﻮﺩ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺑﺒﺮﻧﺪ ﻭﻟﯽ ﺧﺮﯾﺪﺍﺭ ﻫﯿﺰﻡ ﻫﻢ ﺑﻪ ﺩﻗﺖ ﺳﺮ ﻭ ﺗﻪ ﭼﻮب‌ها ﺭﺍ ﻭﺍﺭﺳﯽ
ﻣﯽﮐﺮﺩ ﻭ ﻫﺰﺍﺭ ﻗﺴﻢ ﻣﻦ ﺑﻤﯿﺮﻡ ﻭ ﺗﺮﺍ ﺑﻪ ﺧﺪﺍ ﻭ ﺟﺎﻥ ﻣﻮﻻ ... ﻧﺜﺎﺭ ﻫﯿﺰﻡ ﻓﺮﻭﺵ ﻣﯽﮐﺮﺩ ﺗﺎ ﻫﯿﺰﻡ ﺗﺮ ﻧﻔﺮﻭﺷﺪ ﻭ ﺳﺎﮐﻨﺎﻥ ﺧﺎﻧﻪ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺯﺣﻤﺖ ﻧﯿﻨﺪﺍﺯﺩ ﺩﺭ ﻏﯿﺮ ﺍﯾﻦ ﺻﻮﺭﺕ
ﺍﮔﺮ ﻫﯿﺰﻡ ﺩﻭﺩ ﻣﯽﮐﺮﺩ ﺩﺭ ﺩﻝ، ﻫﯿﺰﻡ ﻓﺮﻭﺵ ﺭﺍ ﻧﻔﺮﯾﻦ ﻣﯽﮐﺮﺩﻧﺪ. ﺍﮔﺮ ﻏﺬﺍ ﺧﻮﺏ ﻧﻤﯽﭘﺨﺖ ﯾﺎ ﺑﻮﯼ ﺩﻭﺩ ﻣﯽﮔﺮﻓﺖ ﺑﻪ ﻋﺰﯾﺰﺍﻥ ﻫﯿﺰﻡ ﻓﺮﻭﺵ ﺩﺷﻨﺎﻡ ﻣﯽﺩﺍﺩﻧﺪ!
ﺧﻼﺻﻪ ﻫﺮ ﻧﺎﮐﺎﻣﯽ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺣﺴﺎﺏ ﻫﯿﺰﻡ ﻓﺮﻭﺵ ﻣﯽﮔﺬﺍﺷﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﻫﯿﺰﻡ ﺗﺮ ﻓﺮﻭﺧﺘﻪ ﻭ ﻣﻮﺟﺐ ﺑﺮﻭﺯ ﺁﻥ ﺣﻮﺍﺩﺙ ﮔﺮﺩﯾﺪﻩ.​

 

[White Moon]

️ داستان #ﺿﺮﺏ_ﺍﻟﻤﺜﻞ
ﺑﺴﻮﺯﺩ ﭘﺪﺭ ﻋﺎﺷﻘﯽ.

ﺍﺻﻄﻼﺡ ﺑﺴﻮﺯﺩ ﭘﺪﺭ ﻋﺎﺷﻘﯽ ﻣﺮﺑﻮﻁ ﺑﻪ ﯾﮑﯽ ﺍﺯ ﺍﺷﻌﺎﺭ ﺍﺳﺘﺎﺩ ﺷﻬﺮﯾﺎﺭ ﺍﺳﺖ.

ﭘﺪﺭ ﻋﺸﻖ ﺑﺴﻮﺯﺩ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺁﻣﺪ ﭘﺪﺭﻡ
ﻣﻦ ﺧﻮﺩ ﺁﻥ ﺳﯿﺰﺩﻫﻢ ﮐﺰ ﻫﻤﻪ ﻋﺎﻟﻢ ﺑﻪ ﺩﺭﻡ،

ﺩﺍﺳﺘﺎﻥ ﺯﯾﺮ، ﺩﺍﺳﺘﺎﻥ ﻋﺸﻖ ﺷﻬﺮﯾﺎﺭ ﮐﻪ عشقی ﺟﺎﻥ ﮔﺪﺍﺯ ﻭ ﺳﻮﺯﻧﺎﮎ ﺍﺳﺖ ﺭﺍ ﺭﻭﺍﯾﺖ ﻣﯽﮐﻨﺪ ﮐﻪ ﺑﺴﯿﺎﺭ ﺯﯾﺒﺎ ﻭ ﻋﺎﺷﻘﺎﻧﻪ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺯﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺧﯿﺎﻝ ﺷﻬﺮﯾﺎﺭ ﺩﺭ ﺁﺳمان
ﺟﻮﺍﻧﯽﻫﺎﯾﺶ ﺑﺎﻝ ﻣﯽﮔﺸﺎﯾﺪ ﻭ ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ:

ﻭﻗﺘﯽ ﮐﻪ ﺩﺭ ﮐﺸﺎﮐﺶ ﻣﯿﺪﺍﻥ ﻋﺸﻖ
ﻣﻐﻠﻮﺏ ﺷﺪﻡ ﻭ ﺍﻃﺮﺍﻓﯿﺎﻥ ﻧﺎﻣﺮﺩ، ﻣﻌﺸﻮﻗﻪﺍﻡ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻧﺎﻣﺮﺩﯼ ﺭﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﺣﺴﻦ ﻭ ﺟﻮﺍﻧﯽ ﻭ ﺁﺯﺍﺩﮔﯽ ﻭ ﻋﺸﻖ ﻭ ﻫﻨﺮﻡ ﻫﻤﻪ ﺩﺭ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﻗﺪﺭﺕ ﺯﺭ ﻭ ﺳﯿﻢ ﺗﺴﻠﯿﻢ ﺷﺪﻧﺪ ﺩﺭ ﺧﻮﯾﺸﺘﻦ ﺷﮑﺴﺘﻢ. ﮔﻮﯾﯽ ﮐﻪ ﻻﺷﻪ ﺧﺸﮑﯿﺪﻩﺍﻡ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺷﺎﻧﻪﻫﺎﯼ ﻣﻨﺠﻤﺪﻡ ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻪ ﻭ ﺑﻪ ﻫﺮ ﺳﻮ ﻣﯽﮐﺸﺎﻧﺪﻡ. ﺑﻬﺎﺭﻡ ﺩﺭ ﻟﮕﺪﮐﻮﺏ ﺧﺰﺍﻥ، ﺗﺎﺭﺍﺝ ﻃﻮﻓﺎﻥ ﻧﺎﮐﺎﻣﯽ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻧﯿﺸﺨﻨﺪ ﺩﺷﻤﻨﺎﻧﻢ ﭼﻮﻧﺎﻥ ﺧﻨﺠﺮ ﺯﻫﺮﺁﻟﻮﺩ ﺩﻟﻢ ﺭﺍ ﭘﺎﺭﻩ ﭘﺎﺭﻩ ﻣﯽﮐﺮﺩ. ﺭﻭﺯﮔﺎﺭ ﻃﺎﻗﺖ ﺳﻮﺯﯼ ﺩﺍﺷﺘﻢ. ﺁﻭﺍﺭﻩ ﺷﻬﺮﻫﺎ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩﻡ. ﺍﺯ ﺍﺩﺍﻣﻪ ﺗﺤﺼﯿﻞ ﺩﺭ ﺩﺍﻧﺸﮕﺎﻩ ﻃﺐ ﻭﺍ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺑﻮﺩﻡ ﻭ ﺍﺯ ﻋﺸﻖ ﺷﻮﺭﺁﻓﺮﯾﻨﻢ ﻫﯿﭻ ﺧﺒﺮﯼ ﻧﺪﺍﺷﺘﻢ. ﺍﺯﺩﻭﺍﺝ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﻧﻤﯽﺩﺍﻧﺴﺘﻢ ﺧﻮﺷﺒﺨﺖ ﺍﺳﺖ ﯾﺎ ﻧﻪ؟
ﺗﻘﺮﯾﺒﺎً ﺳﻪ ﺳﺎﻝ ﭘﺲ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﺷﮑﺴﺖ ﺳﻨﮕﯿﻦ ﺑﻪ ﺗﻬﺮﺍﻥ ﺳﻔﺮ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻡ. ﺭﻭﺯ ﺳﯿﺰﺩﻩ ﺑﺪﺭ ﺩﻭﺳﺘﺎﻥ ﻣﺮﺍ ﺑﺮﺍﯼ ﮔﺮﺩﺵ ﺑﻪ ﺑﺎﻏﯽ ﻭﺍﻗﻊ ﺩﺭ ﮐﺮﺝ ﺑﺮﺩﻧﺪ ﺗﺎ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺍﻧﺒﺴﺎﻁ
ﺧﺎﻃﺮﯼ ﺷﻮﺩ. ﺩﺭ ﺣﻠﻘﻪ ﺩﻭﺳﺘﺎﻥ ﺑﻮﺩﻡ ﺍﻣﺎ ﺍﺿﻄﺮﺍﺑﯽ ﺟﺎﻧﮑﺎﻩ ﻣﺮﺍ ﻣﯽﻓﺮﺳﻮﺩ. ﺗﺸﻮﯾﺸﯽ ﺑﻨﯿﺎﻥ ﮐﻦ ﺑﻪ ﺳﯿﻨﻪﺍﻡ ﭼﻨﮓ ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻪ ﻭ ﻗﻠﺒﻢ ﺭﺍ ﻣﯽﻓﺸﺮﺩ، ﺍﺯ ﯾﺎﺭﺍﻥ ﻓﺎﺻﻠﻪ ﮔﺮﻓﺘﻢ. ﺭﻓﺘﻢ ﺩﺭ ﮐﻨﺞ ﺧﻠﻮﺗﯽ ﺯﯾﺮ ﺩﺭﺧﺘﯽ، ﺗﻨﻬﺎ ﻧﺸﺴﺘﻢ ﻭ ﺑﻪ ﯾﺎﺩ ﮔﺬﺷﺘﻪﻫﺎﯼ ﺷﻮﺭﺁﻓﺮﯾﻦ ﺗﻬﺮﺍﻥ ﺍﺷﮏ ﺭﯾﺨﺘﻢ. ﭘﺮ ﺍﺯ ﺍﺷﺘﯿﺎﻕ ﺳﺮﻭﺩﻥ ﺑﻮﺩﻡ، ﻧﺎﮔﻬﺎﻥ ﺗﻮﭖ ﭘﻼﺳﺘﯿﮑﯽ ﺻﻮﺭﺗﯽ ﺭﻧﮕﯽ ﺑﻪ ﭘﻬﻠﻮﯾﻢ ﺧﻮﺭﺩ ﻭ ﺭﺷﺘﻪ ﺍﻓﮑﺎﺭﻡ ﺭﺍ ﭘﺎﺭﻩ ﮐﺮﺩ، ﺩﺧﺘﺮﮐﯽ ﺑﺴﯿﺎﺭ ﺯﯾﺒﺎ ﻭ ﺷﯿﺮﯾﻦ ﺑﺎ ﻟﺒﺎﺱﻫﺎﯼ ﺭﻧﮕﯿﻦ ﺩﺭ
ﺑﺮﺍﺑﺮﻡ ﺍﯾﺴﺘﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺑﺎ ﺗﺮﺩﯾﺪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻭ ﺗﻮﭖ ﻣﯽﻧﮕﺮﯾﺴﺖ، ﻧﻤﯽﺗﻮﺍﻧﺴﺖ ﺟﻠﻮ ﺑﯿﺎﯾﺪ ﻭ ﺗﻮﭘﺶ ﺭﺍ ﺑﺮﺩﺍﺭﺩ. ﺷﺎﯾﺪ ﺍﺯ ﻇﺎﻫﺮ ﮊﻭﻟﯿﺪﻩﺍﻡ ﻣﯽﺗﺮﺳﯿﺪ، ﺗﻮﭖ ﺭﺍ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻢ ﻭ
ﺑﺎ ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﯽ ﺻﺪﺍﯾﺶ ﮐﺮﺩﻡ، ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺷﯿﺮﯾﻨﯽ ﺯﺩ. ﺟﻠﻮ ﺁﻣﺪ ﺩﺳﺘﯽ ﺑﻪ ﻣﻮﻫﺎﯾﺶ ﮐﺸﯿﺪﻡ، ﺗﻮﭖ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻣﻦ ﮔﺮﻓﺖ ﻭ ﺑﻪ ﺳﺮﻋﺖ ﺩﻭﯾﺪ. ﺑﺎ ﻧﮕﺎﻩ ﺗﻌﻘﯿﺒﺶ ﮐﺮﺩﻡ ﺗﺎ ﺑﻪ ﻧﺰﺩﯾﮏ ﭘﺪﺭ ﻭ
ﻣﺎﺩﺭﺵ ﺭﺳﯿﺪ ﻭ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺳﺮﺍﺳﯿﻤﻪ ﺩﺭ ﺁﻏﻮﺵ ﻣﺎﺩﺭ ﺍﻧﺪﺍﺧﺖ. ﻭﺍﯼ ... ﻧﺎﮔﻬﺎﻥ ﺳﺮﻡ ﮔﯿﺞ ﺭﻓﺖ، ﺍﺣﺴﺎﺱ ﮐﺮﺩﻡ ﺑﯿﻦ ﺯﻣﯿﻦ ﻭ ﺁﺳمانم ﺩﯾﮕﺮ ﻓﺎﺻﻠﻪﺍﯼ ﻧﯿﺴﺖ ... ﺍﻭ ﺑﻮﺩ ... ﻋﺸﻖ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺭﻓﺘﻪ ﻣﻦ ... ﻫﻤﺮﺍﻩ ﺑﺎ ﺷﻮﻫﺮ ﻭ ﻓﺮﺯﻧﺪﺵ!
... ﺁﺭﯼ ... ﺍﻭ ﺑﻮﺩ ... ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﺳﻨﮓ ﻋﺸﻖ ﺑﺮ ﺑﺮﮐﻪ ﺍﺣﺴﺎﺳﻢ ﺍﻓﮑﻨﺪ ﻭ ﺍﻣﻮﺍﺝ ﺣﺴﺮﺕ ﺁﻟﻮﺩ ﻧﺎﮐﺎﻣﯿﺶ، ﻣﺮﺯﻫﺎﯼ ﺷﮑﯿﺒﺎﯾﯿﻢ ﺭﺍ ﻭﯾﺮﺍﻥ ﺳﺎﺧﺖ ﻭ ﺍﯾﻦ ﻏﺰﻝ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺭﻭﺯ ﺩﺭ ﺑﺎﻍ ﺳﺮﻭﺩﻡ

پدرت گوهر خود را به زر و سیم فروخت
پدر عشق بسورزد که درآمد پدرم​

 

[White Moon]

️ داستان #ﺿﺮﺏ_ﺍﻟﻤﺜﻞ
برو شیر درنده باش‌

در گذشته مردی کشاورز زندگی می‌کرد که هرگاه بذری می‌کاشت به ثمر نمی‌نشست و کشاورز از این رو بسیار غمگین بود. روزی از روزها کشاورز روباهی دید که یک دست ندارد و یکی از پاهایش شکسته است اما با این حال بسیار سرحال است و لاغر نبود. پیش خود گفت:
خدایا این روباه بدون دست و پا از کجا می‌خورد.
ساعتی بعد صدای غرش شیری را شنید و دید که روباه به سوی محلی پشت درختان رفت، پس کشاورز روباه را تعقیب کرد و با شگفتی دید که در آنجا لاشه حیوانی است که شیر آن را رها کرده و روباه ته مانده شیر را خورد. مرد که این را دید دانست که روباه هر روز از لاشه‌های شکار شده توسط شیر تغذیه می‌کند پس با خود گفت:
کار خدا را بیین که چگونه هوای حیوان خود را دارد، پس اینکه می‌گویند خداوند روزی رسان است درست است. وقتی می‌شود روزی خود را بی‌زحمت به‌دست آورد پس من چرا این همه تلاش کنم و در پایان هم چیزی به‌دست نمی‌آورم پس من هم باید مثل روباه رفتار کنم.
پس به مسجد رفت و در آنجا نشست تا خداوند درب رحمت را به رویش بگشاید و روزی‌اش را برایش بفرستد. روز نخست بدون هیچ اتفاقی گذشت اما مرد ناامید نشد. روزها پی هم می‌گذشتند و مرد کشاورز همچنان به امید روزی بی‌زحمت و تلاش از سوی خدا در گوشه مسجد نشسته بود. این وضع همچنان ادامه داشت تا اینکه روزی پیری رهگذر و فرهیخته برای عبادت به مسجد آمد و به سوی مرد کشاورز رفت و احوال او را پرسید و مرد کشاورز هر آنچه بر وی گذشته بود برای پیرمرد بازگو کرد همچنین هدفش برای آمدن به مسجد را نیز برای پیرمرد بازگفت.
پیرمرد گفت:
«درست است که خداوند روزی رسان است اما داستان تو همانند آن روباه نیست زیرا تو انسانی توانا هستی و خدا به تو خرد و تندرستی داده است تا کار کنی و خودت روزی‌ات را به‌دست آوری. پس همیشه تلاش کن که مانند شیر باشی تا علاوه بر خودت به دیگران نیز روزی رسانی و نه آنکه محتاج دیگران باشی و این را همیشه از من به خاطر داشته باش
"برو شیر درنده باش"».​

 

[White Moon]

️ داستان #ﺿﺮﺏ_ﺍﻟﻤﺜﻞ
از پشت خنجر زد.

پناه بر خدا از منافقان روزگار که در لباس دوستی جلوه می‌کنند ولی چون وثوق و اعتماد طرف مقابل را جلب کردند در فرصت مناسب از "پشت خنجر می‌زنند" و دشنه را تا دسته در قلب دوست فريب خورده فرو می‌کنند. افراد منافق به سابقه تاريخ و شوخ چشمی‌های روزگار هرگز روی خوش نديدند و اگر احياناً چند صباحی از باده غرور و خيانت سرمست بودند، آن سرمستی ديری نپاييد و آن شهد موقت به شرنگ جانکاه و جانگداز مبدل گرديد.

اکنون ببينيم چه کسی برای اولين بار از پشت خنجر زد و فرجام کار محرک اصلی به کجا انجاميد:


هنگامي که ذونواس فرزند شواحيل (يا به قولی تبع الاوسط پادشاه يمن موسوم به حنيفة بن عالم) را به قتل رسانيد و به دستياری بزرگان و امرای کشور بر مسند سلطنت مستقر گرديد، چون پيرو هيچ مذهبی نبود و يا به روايتی از آيين موسی پيروی می‌کرد، در مقام آزار و کشتار امت مسيح برآمد و کار ظلم و شکنجه را نسبت به اين قوم بجایی رسانيد که عاقبت پادشاه حبشه، که دين مسيحيت داشت، در صدد دفع و رفع وی برآمد و يکی از سرداران نامی خود به نام ارياط را با هفتاد هزار سپاهی به کشور يمن اعزام داشت.

در جنگي که بين ارياط و ذونواس رخ داد، ذونواس به سختی شکست خورده، منهزم گرديد و ارياط زمام امور يمن را در دست گرفت. دير زمانی از امارت ارياط در يمن نگذشت که يکی از سرداران سپاه او موسوم به ابرهه که نسبت به وی حسد می‌ورزيد، سپاهياني فراهم آورده متوجه شهر صنعا پايتخت يمن شد. ارياط مردی سلحشور و شجاع بود و ابرهه می‌دانست که از عهده وی در ميدان جنگ بر نخواهد آمد.
بنابراين در صنعا به غلام خود غنوده دستور داد که وقتی در ميدان جنگ با ارياط روبرو می‌شود و او را به کار جنگ و جدال مشغول می‌دارد؛ وی ناگهان از پشت به ارياط حمله کند و کارش را بسازد. چون ابرهه و ارياط مقابل يکديگر قرار گرفتند، ارياط با ضربت شمشير خود چنان بر فرق ابرهه نواخت که تا نزديک ابروی وی، شکافي عظيم برداشت! ولی در همين موقع غنوده به دستور اربـاب خود، ارياط را نامردانه از "پشت خنجر زد" و به قتل رسانيد.
وقتی که خبر کشته شدن ارياط به نجاشی پادشاه حبشه رسيد، سخت برآشفت و سوگند ياد کرد که تا قدم بر خاک يمن نگذارد و موی سر ابرهه را به دست نگيرد از پای ننشيند. چون ابرهه از قصد نجاشی و سوگندی که ياد کرده بود آگاه شد، تدبيری انديشيد و نامه‌ای مبنی بر پوزش و معذرت با انبانی از خاک يمن و موی سر خويش توسط يکی از کسان و نزديکان به حضور سلطان حبشه فرستاد و در نامه معروض داشت:
«برای آنکه سوگند سلطان راست آيد، خاک يمن و موی سر خويش را فرستادم».
عبارت مثلی از پشت خنجر زد احتمال دارد سابقه قديمی‌تر داشته باشد، زيرا افراد محيل و مکار در هر عصر و زمانی وجود دارند و هميشه کارشان اين است که ناجوانمردانه از پشت خنجر بزنند. ولی واقعه‌ای که جمله بالا را بر سر زبان‌ها انداخت به قسمی که رفته رفته به‌صورت #ضرب_المثل درآمده محققاً همين غدر و خيانت و منافقی ابرهه بوده است؛ چو قبل از اين واقعه هيچ گونه علم و اطلاعی از واقعه مهم ديگر مقدم بر واقعه ابرهه و ارياط در دست نيست. حضرت علی ابن ابيطالب (ع) در اين زمينه می‌فرمايد: «چيزی سخت‌تر و مهم‌تر از دشمنی پنهانی نديدم».
✓​

 

[White Moon]

️ داستان #ﺿﺮﺏ_ﺍﻟﻤﺜﻞ
️ با زبان خوش مار را می‌توان از سوراخش بیرون کشید.

در روزگاران گذشته و در روستایی سرسبز مردمانی مهربان در کنار یکدیگر زندگی می‌کردند و روگار به سر می‌بردند.
عده‌ای از ایشان که در صحرا با یکدیگر کار می‌کردند در هنگام ظهر و وقت خوردن غذا کنار هم می‌نشستند و هرکس با خوشی سفره خود را می‌گشود و نان و پنیر خود را می‌خورد و کسی را با کسی کار نبود. اما روزی از روزها که مردمان آبادی در سایه دیوار کاروانسرایی مشغول خوردن نان و استراحت کردن بودند، چند مرد جنگی سوار بر اسب سر رسیدند و بی‌صدا اسبشان را در طویله‌ای بستند و شمشیر به‌دست و خشمگین بیرون آمدند. سردسته سواران هنگامی که نان خوردن مردم را دید بر سر جمع آن‌ها ایستاد و گفت:
«این چه جور غذا خوردن است؟»
مردم که چنین شنیدند با تعجب به یکدیگر نگریستند و گفتند:
«مگر چه اشکالی دارد؟ مگر تو عیبی در آن می بینی؟»
سوار سری جنباند و گفت:
«بله، عیبش این است که شما همسفر هستید ولی همسفره نیستید و این خود کاری اشتباه است.»
پیرمرد آهی بلند کشید و گفت:
«ما مردمی ساده هستیم و همه همشهری و خودی هستیم و رسم ما چنین است»
سوار با خشم پا بر زمین کوبید و گفت:
«همان که گفتم. باید به فرمان من عمل کنید وگرنه اینجا را ویران می‌کنم و شاید هم سر از تن کسی جدا سازم.»
مردم آبادی که دیدند مرد بسیار پر زور است و چاره‌ای ندارند، ترسیدند و به ناچار سفره‌ها را یکی کردند و نان و پنیرها را در هم ریختند ولی خب در اصل خشونت مسئله را حل نکرد. سوار همچنان حیران به آنان می‌نگریست و هنگامی که سفره بزرگ را دید گفت:
«خب اکنون درست شد. منظور من درست همین بود.»
سوار شمشیرزن پس از گفتن این سخنان سوار بر اسبش شد و رفت و همین که کمی دورتر شد مردم نفس راحتی کشیدند و دوباره به رسم دیرین خودشان سفره‌ها را جدا کردند و نان‌ها را یکی یکی برداشتند و تکه‌های پنیر را از کنار هم جدا کردند. در این هنگام مسافری رهگذر از راه رسید. پس او نیز آمد و نشست و سفره نان و پنیرش را گشود و سپس شروع به سخن گفتن کرد و گفت:
«من از جایی دور آمده‌ام و اکنون از دیدار شما بسیار خرسندم زیرا دیگر در این مکان تنها نیستم. امیدوارم همیشه همین گونه جمعتان جمع باشد و دلتان خوش. نمی‌دانم با کدامتان هم نمک باشم، ای کاش سفره یکی بود. خب ما همه برادریم. ما هم در آبادی خود همین گونه غذا می‌خوردیم درست مانند شما. البته بسیار خوب هم بود اما چرا خوب بود؟ برای اینکه زندگی مردم با هم تفاوت دارد، یکی بیشتر دارد و یکی کمتر، یکی دندان دارد و یکی ندارد، یکی آبرو دارد و نمی‌خواهد دیگران بدانند که چه می‌خورد، سلیقه‌ها هم با هم تفاوت دارند. ولی یک روز که چند نفر با هم به سفر می‌رفتیم گفتیم دوستان اکنون که همسفر هستیم همسفره نیز باشیم. پس نان و پنیرها را درهم شکستیم و دیدیم اینگونه هم بهتر شد زیرا اگر مهمانی از راه برسد سفره بزرگ آبرومندتر است و اگر هم غریبه‌ای از راه برسد ما را همدل و همفکر و دوست و یگانه می‌بیند و دیگر جرأت نمی‌کند بر ما بزرگی بفروشد. پس از آن دیگر هرکجا که هستیم سفره‌ها را یکی می‌کنیم. دوستان بدانید که برکت و رحمت در سفره بزرگ است.»
ناگهان کسی از میان جمع گفت:
«پس خوب است اکنون هم سفره‌ها را یکی کنیم و نان‌ها را در هم بشکنیم.»
ریش سفید جمع که تا آن هنگام سکوت کرده بود پس از کمی اندیشه گفت:
«دوستان زود همه نان‌ها و پنیرها را چنان در هم بریزید که دیگر شناخته نشوند. این مرد درست می‌گوید برکت و رحمت در سفره بزرگ است.»
دیگری گفت:
«آن مرد شمشیرزن هم که همین را می‌خواست.»
پیرمرد پوزخندی زد و پاسخ داد:
«بله او هم همین را می‌گفت او از صلح سخن می‌گفت ولی با جنگ می‌گفت و تلخ و با زور هم پیش می‌رفت اما به عکس این دوست عزیز ما خوب و شیرین سخن می‌گوید و با مهربانی سخن به زبان می‌آورد زیرا با زبان خوش مار را هم می‌توان از سوراخ بیرون کشید.»
✓​