متفرقه هنر سبک های هنری

[mah.s.a]

امپرسیونیسم
Impressionism

مهم‌ترين پديده‌ي قرن 19، اين انقلاب هنري است که بعد از «رمانتي‌سيسم» دومين شورش هنري عليه قراردادها مي‌باشد. اين عنوان از تابلويي اثر «مونه» به نام «امپرسيون» (طلوع آفتاب) اقتباس شد که نخستين بار در نمايشگاهي از آثار هنرمنداني شامل «رنوار»، «سيسلي»، «پيسارو» و «سزان» به نمايش گذاشته شده بود. اساس کار «امپرسيون»‌ها بر بازي با نور و تغيير رنگ‌ها در شرايط مختلف نوري استوار بود. ثبت لحظه‌اي از موضوع و عقيده‌ي آن‌ها مبني بر تغيير رنگ‌ها در اوقات مختلف روز، باعث خلق آثاري شد که بسيار درخشان و در عين حال ناواضح بودند. استفاده‌ي کم‌تر از رنگ‌هاي تيره و مخلوط نکردن رنگ‌ها بر روي پالت، از ويژگي‌هاي مهم اين سبک هنري مي‌باشند. از هنرمندان ديگر اين سبک مي‌توان «لوترک»، «دگا»، «گوگن»، «ون‌گوگ»، «سورا» و «سينياک» را نام برد که هر يک از اين نقاشان امپرسيون در روند کار خود يک‌سان نماندند و کم‌کم هر کدام از آن‌ها شيوه‌اي شخصي در نقاشي خود پيدا کردند که سرآغازي بر پيدايش سبک‌هاي ديگر بود.

 

[mah.s.a]

نئوامپرسیون
Neo-impressionism

اين سبک هنري که دنباله‌روي «امپرسيون»‌ها بود، در نيمه‌ي راه از آن‌ها جدا شده و سبکي مستقل پديد آورد. نقاشان امپرسيون‌ هر کدام ايده‌اي جديد و تازه نسبت به نقاشي داشتند و همين امر باعث پيدايش سبک‌هاي بعدي و شجاعت هنرمندان در ارائه‌ي نظريات جديد آن‌ها شد. «پل سزان»، از معروف‌ترين نقاشان اين سبک جديد امپرسيون بود که در ارائه‌ي آثار طبيعت بي‌جان خود، نوآوري‌هاي جديدي را ابداع نمود. «سورا» و «سينياک» با سبک نقطه‌گذاري خود در دوره‌هاي بعد مبدع شيوه‌ي «پوانتيليسم» (نقطه‌پردازي) بودند. اين سبک‌هاي جديد امپرسيون بر هنرمندان بزرگ بعدي يعني «گوگن» و «ون‌گوگ» ثأثير زيادي گذاشت و «لوترک» نيز در اين زمينه بي‌تأثير نماند. او چاپ‌هاي زيادي انجام داد که بيش‌تر به چاپ‌هاي ژاپني نزديک بود

 

[mah.s.a]

سمبولیسم
Symbolism

«گوگن»، از نقاشان «امپرسيون»، در شيوه‌ي شخصي خود يک سري تابلو به صورت سمبليک و نمادين از «هائيتي» ارائه داد که نقاشان ديگر از او الهام گرفتند و بدين ترتيب اين جريان هنري شکل گرفت. «سمبوليست»‌ها هنرمنداني رمزگرا بودند و نقاشي را براي بيان احساسات دروني خود انتخاب کردند و سبکي مشخص پديد آوردند که در حد درک همگان نبود. اين شيوه‌ي هنري با شعار «هنر براي هنر» عجين شده بود. «ماتيس»، «مارکه» و «روئو» از هنرمندان اين سبک مي‌باشند. «هانري روسو» نيز از نقاشان سمبوليست بود که «کولي خفته» از آثار مهم وي به شمار مي‌رود.

 

[mah.s.a]

فوویسم
Fauvism

واژه‌ي «فو» به معناي «وحشي» است. اين عنوان به عده‌اي از نقاشان نوآور در نمايشگاهي در پاريس داده شد که رنگ‌ها را با مايه‌هاي تند و وحشيانه در ضديت با سليقه‌ي مردم آن زمان به کار بردند. از نام‌آوران اين سبک «ماتيس»، «مارکه»، «فريس»، «آندره درن» و «ولامينک» بودند. از مشخصات اين سبک هنري مي‌توان به خطوط ساده و سياه در اطراف اشيا و اشکال و به‌کارگيري عناصر تزييني که ريشه در ويتراي کليساهاي دوره‌ي «گوتيک» داشتند، اشاره کرد. «گوگن» و «ون‌گوگ» را نيز بعدها در زمره‌ي اين سبک به حساب آوردند، اما امپرسيون‌ها را جزء اين گروه نمي‌دانستند. ماتيس به طور مشخصي در اين سبک هنري کار مي‌کرده است.

 

[mah.s.a]

کوبیسم
Cubism

پدر اين شيوه را مي‌توان به حق «سزان» دانست. اين شيوه با «پرده‌ي دوشيزگان آوينيون» اثر «پيکاسو» پايه‌گذاري شد. اصول اصلي اين هنر در بازنمايي واقعيت ذاتي و ادراکي هنرمند بر برش‌هاي هندسي موضوع و اشيا استوار است. به‌هم زدن نقطه‌ي ديد ثابت هنرمند در موضوع و چند ديد از چند نقطه، تحليل‌هاي هندسي از فضا و شکل، توجه به حجم و محدوديت رنگي، رنگ‌هاي تخت و ثابت، گزينش از يک مايه‌ي رنگي در کل اثر و برش‌هاي هندسي، از مشخصات ديگر اين سبک هنري مي‌باشد. «فرنان لژه»، «مارسل دوشان» و «خوان گري»، از پيروان «پيکاسو» در اين سبک هنري مي‌باشند

 

[mah.s.a]

اکسپرسیونیسم
Expressionism

بيان هيجانات و آشفتگي دروني و رواني هنرمند از طريق احساسات هنري مي‌باشد. «ون‌گوگ» را پدر «اکسپرسيونيسم» مي‌دانند. بعدها نقاشاني چون «کوکوشکا»، «اميل نولده»، «کرشنر» و «مونش» به روشني اين شيوه را در آثارشان معرفي کردند. شکل‌هاي ساده شده و بيان احساسي از طريق کنتراست، از مشخصات هنرمندان اين سبک مي‌باشند. «ماکس بکمن»، «ژرژ گروز»، «کته کل‌ويتس» و «فرانسيس بيکن»، از هنرمندان اين سبک هنري مي‌باشند.

 

[mah.s.a]

سورئالیسم
Surrealism

«سورئاليسم» عبارت است از فراي واقعيت و در هم‌آميختگي واقعيت و رؤيا در آثار هنرمند. سورئاليست‌ها ترکيبي غيرواقعي از عناصر واقعي جهان امروزي پديد مي‌آورند که نوعي توهم‌ تب‌زاي هنرمند مي‌باشد. از هنرمندان اين سبک مي‌توان «سالوادور دالي»، «رنه ماگريت»، «جاکومتي» و «شاگال» را نام برد.

 

[mah.s.a]

دادائیسم
Dadaism

«دادائيسم» بر نفي ارزش‌ها استوار بود. دادائيست‌ها هرگونه تحليل هنري و يا قوانين «کلاسيک» را به مسخره مي‌گرفتند و به پوچ‌گرايي رسيده بودند. اين مکتب ضد هنري «دادا» نام داشت و هنرمندان ديگر نيز کم‌کم به آن پيوستند. «تزارا»، «هوگوبال»، «آرپ» و «پيکابيا» همراه با «مارسل دوشان» که سبيلي بر «موناليزا» اضافه کرد، از هنرمندان اين دوره مي‌باشند

 

[mah.s.a]

انتزاع ‌یا آبستره

Abstract

واژه‌ي «آبستره» به معناي گنگ، مبهم و تار است و در مورد سبک هنري معني تجريد و انتزاع مي‌دهد. اين واژه در مورد هنرمنداني به کار رفت که آثارشان هيچ شباهتي به واقعيت نداشت و هدفشان شکستن سنت‌هاي جاافتاده‌ي قديمي بود. کلي‌نمايي و دور بودن از ارائه‌ي جزئيات و خصوصيات فردي، از مشخصات اين هنر مي‌باشند. «موندريان»، «استلا»، «کاندينسکي» و «اسميت» از هنرمندان اين دوره هستند. اين هنر به طور کلي فاقد موضوع خاصي است و بيش‌تر بر فرم و رنگ استوار است.

 

[mah.s.a]

کنستراکتیویسم
Constructivism

«ساختارگرايي حجمي» معني مي‌دهد، ولي در زمينه‌ي نقاشي نيز استفاده مي‌شود و عبارت است از ترکيب فرم ساختمان‌ها و ساختارهاي حجمي در کنار هم. «کنستراکتيويست»‌ها معتقدند بودند هنر بايد بازتاب تمدن باشد و بر همين اساس از مصالح نوين نظير ورقه‌ي فلزي، پلاستيک و سيم در آثارشان استفاده مي‌کردند. در اين شيوه عاطفه و احساس نقشي فرعي دارند. «نائوم گابو»، «ولاديمير تاتلين» و «پوسنر» از هنرمندان اين دوره مي‌باشند