گل و گیاه سیب زمینی پا فیلی:

ساینا · 2015/07/01

خصوصیات گیاهشناسی:

"گیاه سیب زمینی پا فیلی" یکی از گیاهان غده ای و مخصوص نواحی گرمسیری است که در ابتدا در آفریقا، جنوب آسیا، جنوب شرقی آسیا و نواحی گرمسیر جزایر اقیانوس آرام رشد می کرد.
به دلیل پتانسیل بالای تولید و محبوبیت این گیاه، می توان از آن به عنوان محصولی سودآور بهره گرفت و تولید آن را افزایش داد.

سیب زمینی پافیلی یکی از گیاهان چندساله است که تا حدود 80 سانتیمتر یا بیشتر می تواند رشد کند.
این گیاه بوی بسیار بد و متعفنی تولید می کند. مادگی (گل های ماده) و پرچم ها (گل های نر) روی یک گیاه قرار دارند و در اندام ها و توده های استوانه ای شکلی قرار دارند.
میوه ها سته ای بوده و در صورت رسیدن کامل به رنگ قرمز دیده می شوند. این میوه ها کاملاً گرد نبوده بلکه به شکل نیمه گرد یا تخم مرغی شکل دیده می شوند.

شرایط محیط رشد:

سیب زمینی پافیلی در نواحی گرمسیر می روید. و در نواحی بومی خود، در سایه و خاک های غنی از مواد غذایی رشد می کند. اما برای رشد بهینه، شرایطی نیمه آفتابی را برخی از کشورها بیشتر ترجیح می دهد.
این گیاهان نسبت به زمستان های سرد مقاوم نیستند. ولی در برخی نواحی نیمه گرمسیری می توانند در خارج از گلخانه نیز کشت شوند.
غده ها در پاییز و پس از قطع اندام های هوایی برداشت می شوند.

کاربردها و خواص درمانی:

غده ها و یا بخش های سبز این گیاه در برخی نواحی به عنوان غذا مورد استفاده قرار می گیرند.
سیب زمینی پافیلی که به صورت خودرو در هند می روید به عنوان دارو در این نواحی مورد استفاده قرار می گیرد.
غده های این گیاه برای درمان برونشیت، آسم، دردهای شکمی، استفراغ، اسهال خونی، بزرگی طحال، بواسیر، پیل پایی (افزایش حجم و بزرگی بخش هایی از بدن)، بیماری های ناشی از ضعف خونی و بیماری روماتیسم تجویز می گردد.
مطالعات فارماکولوژی تأثیرات مختلف این گیاه را به خصوص در درمان بیماری هایی مانند بیماری پروستات، فعالیت های ضد دردی و فعالیت سم زدایی را ثابت کرده است.
کورم این گیاه دارای آنزیم آمیلاز فعال، بتولینیک اسید، تریکونتان، لوپئول، استیگماسترول، بتاسیتوسترول، پالمیتات، گلوکز، گالاکتوز، رامنوز و گزایلوز می باشد.
غده های این گیاه بسیار گس بوده و در صورت خوردن و قورت دادن احساس ناراحتی و سوزش در ناحیه ی دهان، گلو و معده ایجاد می شود که این امر به دلیل وجود بلورهای اگزالات کلسیم است.
این غده ها همچنین در اندونزی پس از برنج و ذرت، منشأ کربوهیدرات هستند.

تکثیر:

تکثیر این گیاهان از طریق کشت غده های آنها صورت می گیرد. این غده ها را می توان در بهار و پس از رفع خطر سرما در عمق 15 سانتیمتری خاک کشت نمود.
از طریق کشت بذرها نیز می توان اقدام به تکثیر این گیاهان نمود. بذرها را در گلخانه های گرم و در کیسه ها یا گلدان های پلاستیکی کشت می کنند. این بذرها حدود یک تا هشت هفته در دمای 24 درجه سانتیگراد جوانه می زنند. بذرها را نیز در بهار یا تابستان پس از رفع آخرین خطر سرما، کشت می کنند.