- عضویت
- 2017/05/18
- ارسالی ها
- 35,488
- امتیاز واکنش
- 104,218
- امتیاز
- 1,376
میتوان گفت که هرگاه کلمهای برای جملهی پایه، نهاد باشد، «را» نمیپذیرد، هرچند از نظر معنا، برای جملهی پیرو، مفعول باشد. اما اگر کلمهای برای جملهی پایه، مفعول باشد، «را» میپذیرد، اگرچه ظاهراً به جای نهاد نشسته باشد. در جملهی زیر، «پیامبرانی» با این که در آغاز آمده، مفعول جملهی پایه است؛ از این رو همراه «را» میآید:
پیامبرانی را میشناسیم که بر قوم خود نفرین کردند.
در اینجا، جملهی پایه این است: پیامبرانی را میشناسیم.
جملهی پیرو نیز این است: [آن پیامبران] بر قوم خود نفرین کردند.
پس تحلیل دستوری این جمله چنین است:
- نهاد جملهی پایه: ما (محذوف به قرینهی لفظی)
- مفعول جملهی پایه: پیامبرانی
- نهاد جملهی پیرو: آنان (محذوف به قرینهی لفظی)
- متمِّم جملهی پیرو: قوم خود
- فعل جملهی پیرو: نفرین کردند.
پی نوشت:
لفظ صحیح متمم برخلاف آن چه که عموم فکر میکنند، مُ/تَم/مِم است که به صورت مُتَمِّم نوشته میشود.
مَ/تَم/مَم که به صورت مَتَمَّم نوشته شود، اشتباه است.
پیامبرانی را میشناسیم که بر قوم خود نفرین کردند.
در اینجا، جملهی پایه این است: پیامبرانی را میشناسیم.
جملهی پیرو نیز این است: [آن پیامبران] بر قوم خود نفرین کردند.
پس تحلیل دستوری این جمله چنین است:
- نهاد جملهی پایه: ما (محذوف به قرینهی لفظی)
- مفعول جملهی پایه: پیامبرانی
- نهاد جملهی پیرو: آنان (محذوف به قرینهی لفظی)
- متمِّم جملهی پیرو: قوم خود
- فعل جملهی پیرو: نفرین کردند.
پی نوشت:
لفظ صحیح متمم برخلاف آن چه که عموم فکر میکنند، مُ/تَم/مِم است که به صورت مُتَمِّم نوشته میشود.
مَ/تَم/مَم که به صورت مَتَمَّم نوشته شود، اشتباه است.
آخرین ویرایش توسط مدیر: