Ati._.S81
کاربر نگاه دانلود
- عضویت
- 2021/01/16
- ارسالی ها
- 1,648
- امتیاز واکنش
- 3,336
- امتیاز
- 537
مسجد جامع ساوه از اولین مساجد ساخته شده در ایران است و می‌توان آثاری از سه دوره تاریخی پیش از اسلام، قرون نخستین اسلام و عصر صفویه را در ساختمان آن مشاهده کرد.
این بنا از لحاظ معماری، نقاشی، کاشی‌کاری و نیز تزئینات انجام شده‌ای همچون گچ‌بری بسیار ارزشمند است، چرا که در بنای آن می‌توان سه دوره تاریخی ساسانیان، قرون اولیه‌ی اسلامی و همچنین دوران پادشاهی حاکمان صفوی را مشاهده کرد. این مسجد کهن که از جاهای دیدنی ساوه به شمار می‌رود، دارای مساحتی بالغ بر ۴ هزار و ۲۰۰ متر مربع بوده و اثری است باشکوه و بی‌نظیر از هنرنمایی اساتید ایرانی و می‌توان آن را گوهری گرانبها از معماری و تزئینات خاص ایرانی نامید که در صحن، مناره، شبستان‌ها، محراب‌های قدیمی، ایوان‌ها، گنبد، دو محراب از عهد صفوی و دیگر قسمت‌های آن مشاهده کرد.
عکس از: ویکی پدیا
البته نباید از این مسئله غافل شد که به دلیل مرمت‌هایی که در دوران مختلف در مسجد جامع ساوه انجام شد، متاسفانه بنای اولیه تغییرات بسیاری داشته و تقریبا اثری از آن باقی نمانده و آنچه که امروزه شاهد آن هستیم، متفاوت از ساختمان اولیه‌ی مسجد است. از مهم‌ترین ویژگی‌های معماری در این مسجد قدیمی، ساخت آن به وسیله‌ی خشت و گل است؛ درواقع این مسجد به‌طور کامل از خشت و گل ساخته شده و همین امر آن را بنایی بی‌نظیر و منحصربه‌فرد ساخته است.
عکس از: ویکی پدیا
جالب است بدانید که باستان‌شناسان با درنظر گرفتن آثار باقیمانده‌ی تاریخی، از جمله حضور ساختمانی ساخته شده از گل و خشت آن هم به‌صورت متقاطع، که در طرفین ضلع جنوبی مسجد قرار دارد، احتمال می‌دهند که در دوران ایران باستان و در مکان امروزی مسجد، آتشکده‌ای برپا بوده است که پس از ظهور اسلام در ایران و این منطقه از خاک کشور، آن را به مسجد تبدیل کردهاند. در بخش مرکزی و در محل ساختمان صلیبی چشمه پوشی است که سازندگان آن را به شکل هندسی هشت ضلعی مختلفالاضلاع و با دهانه‌ای به مساحت تقریبی ۳۱ مترمربع و ارتفاعی برابر با ۹ متر که روی آن پوشیده نیست، ساخته‌اند.
همانگونه که پیش‌تر نیز بیان شد، این مسجد در دوران مختلفی مرمت شده و به شکل امروزی تبدیل شده است. به‌عنوان نمونه می‌توان از گنبدخانه‌ی مسجد نام برد. این گنبدخانه که در ضلع جنوبی ساختمان مسجد قرار دارد، به‌عنوان کهن‌ترین بخش از مسجد شناخته می‌شود و تاریخ ساخت آن متعلق به قرون چهار و پنج هجری است. همچنین تاریخ احداث مناره‌ی مسجد نیز متعلق به قرن ششم هجری است و مورخان تاریخ ساخت ایوان غربی را نیز برابر با قرن هشتم هجری اعلام کردهاند.
عکس از: gallery.aftab.cc
مناره‌ی مسجد، یکی دیگر از بخش‌های مسجد جامع ساوه است که متعلق به دوران سلجوقی است و این بخش از مسجد، به‌عنوان یکی از آثار ملی کشور به ثبت رسیده است. مناره با ارتفاعی بالغ بر ۱۴ متر و قطری برابر با ۳ متر و ۵۰۰ سانتی‌متر است که سازندگان در داخل آن پله‌هایی به صورت مارپیچ و مزین به نقش‌های متنوع و برجسته تعبیه کردهاند. بخش پایین این مناره‌ی کهن، ساده و بدون هیچ تزئین خاصی است و این در حالی است که هنرمندان ایرانی، بخش بالایی مناره را به نقش‌های آجری زیبا و قابل توجه، مزین کردهاند. مناره‌ی مسجد در زمان احداث به صورت کاملا عمودی و به ارتفاع ۳۰ متر ساخته شده است که به دلیل سیل ایجاد شده از طغیان رودخانه‌ی مزدقان، آسیب دیده و عمود بودن خود را از دست داده است.
این بنا از لحاظ معماری، نقاشی، کاشی‌کاری و نیز تزئینات انجام شده‌ای همچون گچ‌بری بسیار ارزشمند است، چرا که در بنای آن می‌توان سه دوره تاریخی ساسانیان، قرون اولیه‌ی اسلامی و همچنین دوران پادشاهی حاکمان صفوی را مشاهده کرد. این مسجد کهن که از جاهای دیدنی ساوه به شمار می‌رود، دارای مساحتی بالغ بر ۴ هزار و ۲۰۰ متر مربع بوده و اثری است باشکوه و بی‌نظیر از هنرنمایی اساتید ایرانی و می‌توان آن را گوهری گرانبها از معماری و تزئینات خاص ایرانی نامید که در صحن، مناره، شبستان‌ها، محراب‌های قدیمی، ایوان‌ها، گنبد، دو محراب از عهد صفوی و دیگر قسمت‌های آن مشاهده کرد.
عکس از: ویکی پدیا
البته نباید از این مسئله غافل شد که به دلیل مرمت‌هایی که در دوران مختلف در مسجد جامع ساوه انجام شد، متاسفانه بنای اولیه تغییرات بسیاری داشته و تقریبا اثری از آن باقی نمانده و آنچه که امروزه شاهد آن هستیم، متفاوت از ساختمان اولیه‌ی مسجد است. از مهم‌ترین ویژگی‌های معماری در این مسجد قدیمی، ساخت آن به وسیله‌ی خشت و گل است؛ درواقع این مسجد به‌طور کامل از خشت و گل ساخته شده و همین امر آن را بنایی بی‌نظیر و منحصربه‌فرد ساخته است.
عکس از: ویکی پدیا
جالب است بدانید که باستان‌شناسان با درنظر گرفتن آثار باقیمانده‌ی تاریخی، از جمله حضور ساختمانی ساخته شده از گل و خشت آن هم به‌صورت متقاطع، که در طرفین ضلع جنوبی مسجد قرار دارد، احتمال می‌دهند که در دوران ایران باستان و در مکان امروزی مسجد، آتشکده‌ای برپا بوده است که پس از ظهور اسلام در ایران و این منطقه از خاک کشور، آن را به مسجد تبدیل کردهاند. در بخش مرکزی و در محل ساختمان صلیبی چشمه پوشی است که سازندگان آن را به شکل هندسی هشت ضلعی مختلفالاضلاع و با دهانه‌ای به مساحت تقریبی ۳۱ مترمربع و ارتفاعی برابر با ۹ متر که روی آن پوشیده نیست، ساخته‌اند.
همانگونه که پیش‌تر نیز بیان شد، این مسجد در دوران مختلفی مرمت شده و به شکل امروزی تبدیل شده است. به‌عنوان نمونه می‌توان از گنبدخانه‌ی مسجد نام برد. این گنبدخانه که در ضلع جنوبی ساختمان مسجد قرار دارد، به‌عنوان کهن‌ترین بخش از مسجد شناخته می‌شود و تاریخ ساخت آن متعلق به قرون چهار و پنج هجری است. همچنین تاریخ احداث مناره‌ی مسجد نیز متعلق به قرن ششم هجری است و مورخان تاریخ ساخت ایوان غربی را نیز برابر با قرن هشتم هجری اعلام کردهاند.
عکس از: gallery.aftab.cc
مناره‌ی مسجد، یکی دیگر از بخش‌های مسجد جامع ساوه است که متعلق به دوران سلجوقی است و این بخش از مسجد، به‌عنوان یکی از آثار ملی کشور به ثبت رسیده است. مناره با ارتفاعی بالغ بر ۱۴ متر و قطری برابر با ۳ متر و ۵۰۰ سانتی‌متر است که سازندگان در داخل آن پله‌هایی به صورت مارپیچ و مزین به نقش‌های متنوع و برجسته تعبیه کردهاند. بخش پایین این مناره‌ی کهن، ساده و بدون هیچ تزئین خاصی است و این در حالی است که هنرمندان ایرانی، بخش بالایی مناره را به نقش‌های آجری زیبا و قابل توجه، مزین کردهاند. مناره‌ی مسجد در زمان احداث به صورت کاملا عمودی و به ارتفاع ۳۰ متر ساخته شده است که به دلیل سیل ایجاد شده از طغیان رودخانه‌ی مزدقان، آسیب دیده و عمود بودن خود را از دست داده است.
آخرین ویرایش توسط مدیر:
