ملکه هایی در جایگاه شاهنشاهی تاریخ

[آے ام بݪآ●_●]

بوراندخت یا پوراندخت(به پارسی میانه: BoranPahlavi.png؛ ۵۹۰ – ۶۲۸ یا ۶۳۱) بیست و هشتمین پادشاه ساسانی ملکهٔ ساسانی، دختر خسرو پرویز بود.[۱] عموم مردم او را اشتباها اولین شاه زن ایرانی میدانند در حالی که اولین شاه زن ایرانی موزا( تراموزا) و دومین شاه زن ایرانی ملکه دینگ همسر یزدگرد دوم ساسانی بود و مردم به این دلیل اشتباه میکنند چرا وی برعکس ملکه موزا که یک بـرده روم و ملکه دینگ یک اشراف زاده بزرگ پارس بود وی از خود خاندان سلطنتی و خون سلطنت را داشت و برعکس آنان بیگانه از سلطنت نبود. سکه‌هایی که از بوران برجای مانده، به سال اول، دوم و سوم پادشاهی وی تاریخ‌گذاری شده‌اند. بوران در تاریخ ۱۷ ژوئن ۶۲۹ میلادی بر تخت سلطنت نشست و سلطنتش در ۱۶ ژوئن ۶۳۰ میلادی پایان یافت. به گزارش سبئوس، وی در بهار سال ۶۳۰ میلادی، پس از کشته شدن شهروراز رباینده تاج و تخت، بر تخت شاهی نشست؛ هر چند بوران، نه همسر شهروراز، بلکه گویا بیوه قباد دوم شیرویه/شیروی بوده‌است. برخی از نویسندگان، دوره پادشاهی بوران را یک سال و چهار ماه و برخی دیگر، یک سال و شش ماه دانسته‌اند. سبئوس پادشاهی بوران را دو سال می‌داند. در حقیقت گویا در پائیز سال ۶۳۱ میلادی درگذشت. به گزارش رویدادنامه سریانی بی نام و رویدادنامه سیرت، بوران را خفه کرده‌اند. رویدادنامه سیرت، پیروز فرمانده سپاه ایران را قاتل بوران خوانده‌است.

 

[آے ام بݪآ●_●]

آزرمی‌دخت، (به پارسی آزرمی دخت، ارزمی دخت، ارزمین دخت، آذرومی دخت)؛ ملکهٔ ساسانی بود که به گزارش طبری در سال ۶۳۰ پ. م چند ماه بر اریکه پادشاهی نشست. وی خواهر ملکه بوران (پادشاهی ۶۳۰ یا ۶۳۱ پ. م) و دختر خسرو پرویز بود. نام آزرمی دخت به معنی «دختر شخص محترم» می‌باشد که اشاره به پدرش خسرو دوم دارد. در دوران پر آشوب پایانی ساسانی، آگاهی اندکی از این ملکه داریم، با این همه سکه‌های بر جای مانده از آزرمی دخت گواه پادشاهی وی می‌باشد.

 

[آے ام بݪآ●_●]

موسا یا موزا (به انگلیسی: Musa) ملکهٔ اشکانی (۲ ق.م- ۴ م) و مادر و همسر فرهاد پنجم (فرهادک) اشکانی بود. فلاویوس جوزفوس مورخ یونانی او را تراموزا می‌نامد. وی به مدت ۷ سال در زمان همسرش فرهاد چهارم نایب السلطنه امپراتوری وی بود و به مدت ۴ سال تا هنگام مرگ به صورت مشترک با فرهاد پنجم در سلطنت شریک بود و اولین شاه زن ایرانی بود و اصلیت یونانی داشت.
او کنیزی رومی بود که اکتاویوس٬ امپراتور روم (۲۷ ق.م- ۱۴ م) او را به‌عنوان هم خوابه و در ازای استرداد درفش‌های روم که سپاه کراسوس آن‌ها را در جنگ حران در ۵۳ ق.م از دست داده بود و هنوز در ایران مانده بودند، به فرهاد چهارم (۲ ق.م- ۳۷ م)، پادشاه اشکانی هدیه کرد.

استرداد این درفش‌ها موجب جشن و شعف فوق‌العاده‌ای در روم گشت و شاعران رومی که قصدشان خوشامدگویی برای اکتاویوس بود، این کار را به منزلهٔ جبران شکست‌های گذشته یا همچون فتحی درخشان تلقی کردند. تراموزا کنیزک رومی که در این هنگام زوجهٔ فرهاد چهارم و در واقع ملکهٔ دربار وی شده بود، نیز در این کار نقش عمده‌ای داشت. چند سال بعد هم، این زن که کودکی به نام فرهادک برای شاه زاییده بود، به بهانهٔ لزوم تأمین جان این فرزند و اجتناب از هر گونه توطئه احتمالی داخلی، فرهاد چهارم را وادار کرد تا سایر پسران خود را از دربار دور سازد. فرهاد چهارم هم چهار پسر را با اقربای آن‌ها که در حرم وی بودند، به روم فرستاد تا در آنجا تربیت شوند (ح ۷ ق.م). فقط فرهادک (فرهاد پنجم) را با مادرش نزد خود نگه داشت. وقتی که فرهادک (فرهاد پنجم) به سن بلوغ رسید، به تحـریـ*ک مادر (موزا) و از بیم آنکه برادرانش عنوان ولیعهدی را به دست آورند، پدر را زهر داد و خود به نام فرهاد پنجم با مادرش موزا به تخت نشست (ح ۲ ق.م).

 

[آے ام بݪآ●_●]

دینَگ همسر یزدگرد دوم شاهنشاه ساسانی و مادر هرمز سوم ، پیروز سوم و بلاش یکم (سلطنت: ۴۵۷-۴۵۹ میلادی) پادشاه ایران از دودمان ساسانیان بود.ملکه دینگ زنی بسیار قدرتمند بود و به هنگام پادشاهی کوتاه هرمز تا هنگام مرگ فرمانروای پایتخت بود و در عمل حکمران ساسانی بود.[۱]یزدگرد دوم در سنوات آخر سلطنتش به سختی گرفتار جنگ کیداریان بود و در سال ۴۴۷ میلادی به مرگ طبیعی فوت شد. پسر ارشدش هرمز سوم که با لقب پادشاهی در سگستان حکومت داشت، به تخت نشست اما برادر کوچک او پیروز ادعای سلطنت داشت و با سپاهی که از نواحی شرقی آورده بود به هرمز که در ری اقامت داشت حمله برد.
در مدت جنگ این دو شاهزاده مادرشان دینگ در تیسفون سلطنت می‌کرد اکنون مهری موجوداست که صورت این ملکه با اسم و لقبش بانبشنان بانیش (ملکهٔ ملکه‌ها) به حروف پهلوی در آن کنده شده‌است. این بانو تاجی بر سر دارد که برفراز آن گیسوانش بشکل گویی با نوار کوچکی بسته شده‌است. گوشواره‌ای که دارای سه مروارید است در گوش و گلوبند مرواریدی در گردنش دیده می‌شود و گیسوان مجعدش به چندین رشته بافته و فروافتاده‌است.