Behtina
کاربر نگاه دانلود
- عضویت
- 2015/11/08
- ارسالی ها
- 22,523
- امتیاز واکنش
- 65,135
- امتیاز
- 1,290
برترین ها: هرمان ملویل زاده ۱ اوت ۱۸۱۹ در نیویورک سیتی، رمان‌نویس، شاعر و نویسنده آمریکایی و خالق رمان بی‌نظیر «موبی‌دیک» در دهه ۱۹۲۰ میلادی است. هرمان در سال 1832 پدرش را از دست داد و با برادر بزرگترش شروع به کار در حرفه خانوادگی ملویل ها نمود.
در اواسط دهه سی قرن نوزدهم نویسندگی را شروع کرد، ولی به خاطر شرایط مالی بد خانواده، نتوانست روی آن تمرکز کند. وقتی حرفه خانوادگی آنها در سال 1839 ورشکست شد، برادر بزرگتر هرمان برایش کاری روی عرشه یک کشتی تجاری به نام سنت لارنس پیدا کرد. او با این کشتی به لیورپول سفر کرد و سپس تا چند سال به کار کردن روی عرشه کشتی ها ادامه داد و به همین ترتیب بود که توانست به جزایر و نقاط ناشناخته و عجیب و غریب سفر کند.
اولین رمانش که «تیپی» نام داشت را در سال 1846 نوشت و موضوع آن درباره یکی از سفرهایش به پلی‌نزی فرانسه بود. وقتی در سال 1844 نزد خانواده اش بازگشت، متوجه شد که وضع مالی آنها بهتر شده و بعد از آنکه برادرش بطور غیرمنتظره ای از دنیا رفت، ملویل مسئولیت کامل حمایت از خانواده را با نویسندگی بر عهده گرفت.
با این حال، با ادامه کار نویسندگی با مقبولیت زیادی روبرو نشد. ولی با انتشار رمان «موبی‌دیک» در سال 1851 توانست کمی از توجه عموم را به خود جلب کند. وقتی که به سن 33 سالگی رسید، حرفه او با شکست روبرو شد و به نقطه ای رسیده بود که از لحاظ روانی در حال از هم پاشیدن بود.
همان زمان بود که نوشتن رمان های تخیلی را رها کرده و به شعر روی آورد، ولی در این کار هم تحسین زیادی دریافت نکرد. با آنکه هرمان ملویل یکی از مهمترین و مشهورترین نویسندگان آمریکایی در اواخر دهه چهل قرن بیستم بود، ولی هرگز در طول حیاتش شهرت و تحسینی که به دنبالش بود را نیافت.
به مناسبت زادروز این نویسنده بزرگ، ده جمله معروف از او را گردآوری کرده ایم که در زیر می خوانید:
1. «انسان تصور می کند که با گفتن حرف های بزرگ، چیزهای سخت را درک می کند.»
2. «ما نمی توانیم فقط برای خودمان زندگی کنیم. هزاران تار ما را به همنوعان‌مان متصل می کنند و در میان این تارها، پودهای مهربانی نیز هست، اعمال ما مانند علت عمل می کنند و به شکل اثر و واکنش به سوی ما بازمی گردند.»
3. «بهتر است با منحصر بفرد بودن شکست بخوریم تا با تقلید برنده شویم.»
4. «امید تقلای روح است که از آنچه فانی است رها می شود و بر ابدیت خود شهادت می دهد.»
5. «بگذارید سخن بگوئیم، حتی اگر اشتباه و ضعف از خود نشان دهیم – زیرا ضعیف بودن و علم به آن و نشان دادن آن، نشانه ای از قدرت است، نه به نحوی مشخص و خودنمایانه، بلکه به طور تصادفی و بدون فکر از قبل بر روی آن.»
6. «آنکه هرگز در جایی شکست نخورده است، آن فرد هرگز نمی تواند انسان بزرگی شود.»
7. «آشنایی با خطر مرد شجاع را شجاع‌تر می کند، ولی از جسارت او می کاهد.»
8. «لبخند وسیله برگزیده تمام ابهامات است.»
9. «سرنوشت من هرچه باشد، خندان به سوی آن خواهم رفت.»
10. «قدرت و توانایی واقعی هرگز زیبایی یا هارمونی را خدشه‌دار نمی کند، بلکه اغلب به آن می افزاید و در هر چیزی که فوق العاده زیبایی وجود دارد، قدرت با جادو ارتباطی تنگاتنگ دارد.»
در اواسط دهه سی قرن نوزدهم نویسندگی را شروع کرد، ولی به خاطر شرایط مالی بد خانواده، نتوانست روی آن تمرکز کند. وقتی حرفه خانوادگی آنها در سال 1839 ورشکست شد، برادر بزرگتر هرمان برایش کاری روی عرشه یک کشتی تجاری به نام سنت لارنس پیدا کرد. او با این کشتی به لیورپول سفر کرد و سپس تا چند سال به کار کردن روی عرشه کشتی ها ادامه داد و به همین ترتیب بود که توانست به جزایر و نقاط ناشناخته و عجیب و غریب سفر کند.
اولین رمانش که «تیپی» نام داشت را در سال 1846 نوشت و موضوع آن درباره یکی از سفرهایش به پلی‌نزی فرانسه بود. وقتی در سال 1844 نزد خانواده اش بازگشت، متوجه شد که وضع مالی آنها بهتر شده و بعد از آنکه برادرش بطور غیرمنتظره ای از دنیا رفت، ملویل مسئولیت کامل حمایت از خانواده را با نویسندگی بر عهده گرفت.
با این حال، با ادامه کار نویسندگی با مقبولیت زیادی روبرو نشد. ولی با انتشار رمان «موبی‌دیک» در سال 1851 توانست کمی از توجه عموم را به خود جلب کند. وقتی که به سن 33 سالگی رسید، حرفه او با شکست روبرو شد و به نقطه ای رسیده بود که از لحاظ روانی در حال از هم پاشیدن بود.
همان زمان بود که نوشتن رمان های تخیلی را رها کرده و به شعر روی آورد، ولی در این کار هم تحسین زیادی دریافت نکرد. با آنکه هرمان ملویل یکی از مهمترین و مشهورترین نویسندگان آمریکایی در اواخر دهه چهل قرن بیستم بود، ولی هرگز در طول حیاتش شهرت و تحسینی که به دنبالش بود را نیافت.
به مناسبت زادروز این نویسنده بزرگ، ده جمله معروف از او را گردآوری کرده ایم که در زیر می خوانید:
1. «انسان تصور می کند که با گفتن حرف های بزرگ، چیزهای سخت را درک می کند.»
2. «ما نمی توانیم فقط برای خودمان زندگی کنیم. هزاران تار ما را به همنوعان‌مان متصل می کنند و در میان این تارها، پودهای مهربانی نیز هست، اعمال ما مانند علت عمل می کنند و به شکل اثر و واکنش به سوی ما بازمی گردند.»
3. «بهتر است با منحصر بفرد بودن شکست بخوریم تا با تقلید برنده شویم.»
4. «امید تقلای روح است که از آنچه فانی است رها می شود و بر ابدیت خود شهادت می دهد.»
5. «بگذارید سخن بگوئیم، حتی اگر اشتباه و ضعف از خود نشان دهیم – زیرا ضعیف بودن و علم به آن و نشان دادن آن، نشانه ای از قدرت است، نه به نحوی مشخص و خودنمایانه، بلکه به طور تصادفی و بدون فکر از قبل بر روی آن.»
6. «آنکه هرگز در جایی شکست نخورده است، آن فرد هرگز نمی تواند انسان بزرگی شود.»
7. «آشنایی با خطر مرد شجاع را شجاع‌تر می کند، ولی از جسارت او می کاهد.»
8. «لبخند وسیله برگزیده تمام ابهامات است.»
9. «سرنوشت من هرچه باشد، خندان به سوی آن خواهم رفت.»
10. «قدرت و توانایی واقعی هرگز زیبایی یا هارمونی را خدشه‌دار نمی کند، بلکه اغلب به آن می افزاید و در هر چیزی که فوق العاده زیبایی وجود دارد، قدرت با جادو ارتباطی تنگاتنگ دارد.»
