Elka Shine
مدیر بازنشسته
- عضویت
- 2016/07/11
- ارسالی ها
- 4,853
- امتیاز واکنش
- 14,480
- امتیاز
- 791
کتاب سفرنامه یوشیدا ماساهارو خاطرات سفیر ژاپن در ایران است که به شرح مسافرت خود در سال های ۱۲۹۷ و ۱۲۹۸ هجری قمری ـ در اواخر دوره ی سلطنت ناصرالدین شاه قاجار ـ به ایران می پردازد. در یکی از حکایت هایی که در این کتاب آمده او شرحی از ناآشنایی وزیر امور خارجه ایران از اوضاع و احوال زمانه و حتی بی اطلاعی از نقشه جغرافیا ارائه می دهد.
میرزا سعید خان (انصاری، مؤتمن الملک) به وزارت خارجه گمارده شد. این میرزا سعید خان مردی سالخورده بود و به هیچ زبان خارجی آشنایی نداشت. یک روز خبر آوردند که وزیر خارجه معین شده است. به دیدن او که رفتم، سر صحبت را گشود، و با لحن تعارف آمیز از دعوتی که (از شاه ایران) شده بود، تشکر کرد: « در سفر اخیر قبله عالم به اروپا، البته اعلیحضرت همایون به کشور شما آمدند و از پذیرایی گرم و مهمان نوازیتان خرسند شدند. » در ملاقات امروز، میرزا علی خان مترجم جوان وزارت امور خارجه که انگلیسی را روان حرف می زد، بیانات وزیر را ترجمه می کرد. دیدم که او با این حرف وزیر دستپاچه شد و نمی دانست که چه بکند. اما زود بر خود مسلط شد و کوشید تا وزیر را از اشتباه بیرون بیاورد، و آهسته در گوش میرزا سعید خان گفت که ناصرالدین شاه از ژاپن دیدن نکرده است، و ژاپن در اروپا نیست. اما میرزا سعید خان به حرف این جوان وقعی نگذاشت، و میرزا علی خان که مکدر و ناراحت هم شده بود ناچار و با صدای آهسته عین بیانات میرزا سعید خان را برایم ترجمه کرد. من پاسخ دادم: «ژاپن در منتها الیه خاور دور است. اعلیحضرت پادشاه ایران هنوز به کشور ما تشریف فرما نشده اند.» مترجم، میرزا علی خان، خیس عرق شده بود و نمی دانست که چه بکند. پیدا بود که با نگاهش به وزیر می گوید: «دیدی! من که گفتم! چرا رسوایمان کردی؟» توانستم فکر و حال مترجم جوان را از چهره اش بخوانم. میرزا علی خان با لحن بسیار احترام آمیز گفته ام را برای وزیر ترجمه کرد. من دوست نداشتم که این گونه حرفها به میان بیاید و توی ذوق بزند، و نمی خواستم که غرور وزیر تازه حریحه دار بشود.( صفحات ۱۶۷ و ۱۶۸)
میرزا سعید خان (انصاری، مؤتمن الملک) به وزارت خارجه گمارده شد. این میرزا سعید خان مردی سالخورده بود و به هیچ زبان خارجی آشنایی نداشت. یک روز خبر آوردند که وزیر خارجه معین شده است. به دیدن او که رفتم، سر صحبت را گشود، و با لحن تعارف آمیز از دعوتی که (از شاه ایران) شده بود، تشکر کرد: « در سفر اخیر قبله عالم به اروپا، البته اعلیحضرت همایون به کشور شما آمدند و از پذیرایی گرم و مهمان نوازیتان خرسند شدند. » در ملاقات امروز، میرزا علی خان مترجم جوان وزارت امور خارجه که انگلیسی را روان حرف می زد، بیانات وزیر را ترجمه می کرد. دیدم که او با این حرف وزیر دستپاچه شد و نمی دانست که چه بکند. اما زود بر خود مسلط شد و کوشید تا وزیر را از اشتباه بیرون بیاورد، و آهسته در گوش میرزا سعید خان گفت که ناصرالدین شاه از ژاپن دیدن نکرده است، و ژاپن در اروپا نیست. اما میرزا سعید خان به حرف این جوان وقعی نگذاشت، و میرزا علی خان که مکدر و ناراحت هم شده بود ناچار و با صدای آهسته عین بیانات میرزا سعید خان را برایم ترجمه کرد. من پاسخ دادم: «ژاپن در منتها الیه خاور دور است. اعلیحضرت پادشاه ایران هنوز به کشور ما تشریف فرما نشده اند.» مترجم، میرزا علی خان، خیس عرق شده بود و نمی دانست که چه بکند. پیدا بود که با نگاهش به وزیر می گوید: «دیدی! من که گفتم! چرا رسوایمان کردی؟» توانستم فکر و حال مترجم جوان را از چهره اش بخوانم. میرزا علی خان با لحن بسیار احترام آمیز گفته ام را برای وزیر ترجمه کرد. من دوست نداشتم که این گونه حرفها به میان بیاید و توی ذوق بزند، و نمی خواستم که غرور وزیر تازه حریحه دار بشود.( صفحات ۱۶۷ و ۱۶۸)
