*فریال*
کاربر نگاه دانلود
به گزارش سرویس فرهنگ و هنر ممتاز نیوز به نقل از بانی فیلم، « کالسکه» روی پرده آمده و این بار هم آرش معیریان یک قصه ساده را با زبانی طنز برای مخاطب تعریف کرده است.به بهانه این اکران، با این کارگردان گفت و گویی داشتیم تا بدانیم رویکردهای امروز او در سینما هنوز هم مخاطب محور است و اگر روزی سلیقه تماشاگران با فیلم های او همخوان نباشد، چه می کند؟
فیلمتان در حالی اکران شده که کمتر از یک ماه تا شروع جشنواره فیلم فجر، فرصت باقی مانده است و همیشه این نوبت از سال، به مذاق صاحبان آثار خوش نمیآید. نظر خودتان در این باره چیست؟
-من به عنوان کارگران تخصص زیادی در مورد شرایط اکران و زمان آن ندارم. بخش تولید در سینما یک بخش مشخص و تخصصی است واکران هم جدا از فرآیند تولید یک بخش ویژه است و دانش خود را میطلبد. به همین دلیل نظر خاصی در این مورد ندارم. اکران مناسب به توانمندی تهیه کننده و پخش کننده و شرایط تبلیغات ربط دارد. اگر یک فیلم، خودش از ویژگیهای تماشاگرپسند بهرهمند باشد و تبلیغات مناسبی برای آن صورت بگیرد در هر فصلی میتواند اکران خوبی داشته باشد. اگر فیلم به عنوان یک کالای فرهنگی و محصول رسانهای به درستی به مردم معرفی شود موفق میشود مردم را به سالنهای نمایشدهنده بیاورد. پس از ورود تماشاگر به سالن سینماست که مسوولیت کارگردان در برابر او شروع می شود. تا جایی که از مدیران سالنهای سینما شنیدهام اغلب تماشاگران از فیلم راضی بودهاند.
کمدی، ژانری بود که در دهه ۸۰ مخاطب بسیار داشت. چند سالی است که ذائقه مردم به سمت سینمای اجتماعی سوق پیدا کرده است. جالب است که شما در این شرایط باز هم فیلم طنز میسازید.-
سینما از لحاظ تأثیرگذاری بر مخاطب، موضوعی نیست که بتوان فرمولی برای آن در نظر گرفت. در هر جامعهای تنوع سلیقهای و مزاج وجود دارد و هر فیلمی اعم از کمدی، تراژدی، اجتماعی، جنگی و … پاسخدهنده به یکی از توقعات مخاطب است. اینکه بخواهیم مرزبندی کنیم و موفقیت سینما را تنها به یک ژانر محدود بدانیم، صحیح نیست. هر فیلمی با هر کیفیتی و در هر ژانری دایره به خصوصی از مخاطبان را مورد توجه قرار میدهد. در پاسخ به این سوال که چرا من به سراغ کمدی رفتهام باید بگویم الان دیگر اینطور نیست که کارگردانی به سراغ فیلمی برود. شرایط تولید سینمای ایران اینگونه است که تهیهکننده به سراغ کارگردان میآید. همانطور که میدانید من همه گونههای سینمایی را تجربه کردهام. به موازات فیلم «کالسکه» یک سریال تاریخی کار کردم درباره زندگی «مولانا». در کنار اینها فیلم جنگی یا کودک را هم تجربه کردهام. این خیلی واقعگرایانه نیست که فکر کنیم کارگردان به سراغ سوژهای میرود. بیشتر کارگردان برای ساخت یک فیلم، دعوت میشود. فیلم کمدی «کالسکه» هم به من پیشنهاد شد. متن را خواندم و خوشم آمد و شروع به کار کردم.
شما یکی از کارگردانانی هستید که هنوز ذائقه مخاطب را ارجحتر از سلیقه شخصی خودتان در فیلمسازی، میدانید. در این مورد صحبت کنید.-م
ن در حوزه تولید بخش خصوصی قبل از هر چیز جلب رضایت مخاطب را در نظر میگیرم و فکر میکنم این چیزی است که با مرور کارنامه من نیز به خوبی مشهود است. ممکن است از جانب کسانی با عنوان فیلمساز گیشه و تجاری مورد نقد هم قرار بگیرم اما هیچ ابایی ندارم از اینکه برای سینمای بخش خصوصی و نه دولتی مخاطب ساز باشم. همیشه این الزام را برای خودم در نظر داشتهام که مراقب نفع مالی و معنوی تهیهکنندهای باشم که دلسوز سینماست و از جیب خودش برای پروژهای پول میگذارد. سالن سینمایی که با ظرفیت حداقل چهارصد نفر ساخته میشود باید یک سانس پر داشته باشد، بنابراین سلیقه خودم به عنوان کارگردان، آخرین سلیقهای است که به آن از سمت خودم توجه میشود. سلیقه مخاطب، آن هم مخاطب عام و نه خاص، اولویت کار من است. تا زمانی که من برای بخش خصوصی فیلم میسازم این جمله را بر زبان نمیآورم که «فیلم، فیلم من است و هر کسی دوست ندارد میتواند آن را تماشا نکند.» به سلیقه بزرگ ترین قشر مخاطب باید احترام گذاشته شود تا وقتی تماشاگر به سالن سینما میآید به غیر از دیدن کار، این احساس را داشته باشد که فیلمساز تلاش خودش را کرده تا حال و هوا، روحیه و ذائقه او را عوض کند و در نهایت با یک خرسندی از سالن خارج شود. من در حوزه بخش خصوصی همیشه یک فیلمساز اداری با نگاه فیلمسازی سرگرمکننده خواهم بود. البته در حوزه سینمای دولتی یا رسانه ملی با نگاههایی که اقتضای شرایط همانها ایجاب میکنده، فیلم یا سریال میسازم، هرچند که آنجا هم مخاطب، سهم بسزایی در رویکرد من دارد.
در ترکیب بازیگرانتان مهران غفوریان را دارید که اخیراً کم کار شده. انتخابهای شما در این بخش، بر چه اساسی صورت گرفت؟-
من خلاقیت بازیگرانم را در این فیلم ستایش میکنم و اساسا همه کسانی که تا امروز با من کار کردهاند، نزد من ارزش و احترام زیادی دارند. با یک انگیزه و خواست حرفهای به سراغ این بازیگران رفتهام و همه آنان به خوبی از پس نقش خود برآمدند. شرایط زمانی و مالی بازیگران هم در انتخاب شدن آنان سهم ویژهای دارد. همیشه تلاشم در این جهت بوده که از توانمندی بازیگر در راستای فیلم استفاده کنم. اینکه تا چه حد در باوراندن پرسوناژ به مخاطب موفق عمل کردهایم، به توانایی من به عنوان کارگردان و شخص بازیگر برمیگردد. هر بازیگری از توانمندی و هنرمندی خاص خودش برخوردار است و وقتی قبول میکند در فیلم من حضور داشته باشد باید کاری کنم که هم خودش در پایان از خروجی کارش رضایت داشته باشد و هم من از او به بهترین شکل ممکن در جهت در آمدن نقش استفاده کرده باشم.اگر قرار باشد یک تم روایی برای
«کالسکه» مشخص کنید، آن چیست؟ مهاجرت؟
-نه وجه غالب فیلم، مهاجرت نیست و تنها به کمک آن به داستان ورود پیدا میکنیم. تم کار، اعتماد است و اطمینانی که باید بین زوجهای جوان وجود داشته باشد. خردهداستانهای دراماتیک فیلم به بهانه موضوع سفر، شکل میگیرد یا افت و خیز پیدا میکند. این فیلم محدودتی در مخاطب هم قائل نمیشود. اساساً ما وقتی میخواهیم فیلمی را بسازیم، به طیفهای مختلفی از تماشاگر فکر میکنیم و «کالسکه» هم مثل اغلب فیلمهای من با همه مردم و حتی کسی که ملیت ایرانی ندارد، ارتباط برقرار می کند.
به نظر میرسد چندان هول و ولای حضور در جشنواره و رقابتهای اینچنینی را نداشته باشید. چرا؟
-به نکته خیلی جالبی اشاره کردید. من هیچ وقت تلاش نکردم به نیت حضور در جشنواره فیلم بسازم. اینطور که از آمار و ارقام برمیآید، به نظر میرسد برخی آثار تنها و تنها برای دیده شدنهای جشنوارهای ساخته میشوند. اغلب آنها چهار-پنج ماه مانده به بهمنماه با یک ریتم تند و عجولانه تولید میشوند تا اکرانی با حداکثر۱۲ نمایش در جشنواره داشته باشند و بعد هم فراموش میشوند. البته خدای نکرده هیچ گاردی نسبت به جشنواره ندارم چون حضور جشنوارهها برای سینمای هر کشوری مغتنم است، اما به این دلیل که انگیزههای حضور در جشنواره کمی تغییر پیدا کرده و هویتش را به شکلی از دست داده، به جرئت میگویم هرگز برای حضور در جشنواره فیلمی نساختهام و چنین قصدی را در آینده هم ندارم. اگر فیلمی فی نفسه از قابلیتهایی برخوردار باشد که بتوان آن را در جشنواره شرکت داد قطعا خوشحال میشوم اما هرگز اینطور نیست که تنها به سودای حضور در جشنواره دست روی سوژهای بگذارم که مخاطبپسند نیست و در اکران عمومی هم موفقیتی به دست نمیآورد. اولین چیزی که برای من مهم است این است که فیلم بتواند در سینمای تهران و شهرستان اکران و دیده شود و مردم لـ*ـذت ببرند. اگر قابلیتهای جشنوارهای هم داشته باشد، اتفاق خوبی است اما این چیزی نیست که در اولویتهای من قرار بگیرد.
به نظر میرسد نفس کار هنری است که برای شما اهمیت دارد و حتی مدیوم هم چندان مهم نیست، کما اینکه امسال در تلویزیون هم یک پروژه سنگین را پذیرفتید.-
من برای رسانه ملی ارزش و اهمیت خاص قائل هستم. هیچ کدام از نگاههای موجود در بخش خصوصی را در ارتباط با رسانه ملی به عنوان یک مرکز دولتی به کار نمیبندم. صدا و سیما از ویژگیهای خوبی برخوردار است که مرا به عنوان یک فیلمساز بر آن میدارد که فرهنگسازی و تعالی هنر را در فیلمم لحاظ کنم. کار کردن در حوزه رسانه از نوعی تبحر، تخصص، نگاه فرهنگی و ارزشی متعالی و همسو با اهداف اخلاقی، اسلامی، ایرانی و اجتماعی باشد. وقتی کسی فیلمسازی را به عنوان یک حرفه و نه صرفا دلمشغولی میپذیرد علاقمند است که در حوزه رسانه ملی فعالیت کند و فارغ از معیارهای فریبنده گیشه نیز کار کند. فیلمساز در تلویزیون باید به سمت و سویی پیش برود که بتواند حرفی برای همه اقشار جامعه در سراسر کشور داشته باشد و صدا و سیما نیز از این نظر حوزه حساس و دقیقی است و ما باید با نگاهی هوشمندانه و دقیق به سمت فعالیت در آن برویم. با افتخار برای صدا و سیما کار میکنم و این چیزی است که همیشه به آن اذعان داشتهام.
در پایان حرفی باقی مانده که بخواهید عنوان کنید؟
بخش مهمی از سینمای امروز دارد با سرمایه بخش خصوصی ساخته میشود و وقتی فیلمی مجوز اکران پیدا میکند قطعا همه خط قرمزهایش را پشت سر گذاشته و برای دیده شدن توسط مردم مجاز شمرده شده است. هزینه های تبلیغات شهری از جمله بیلبوردها و پوسترها بسیار گران است و در حال حاضر صدا و سیما میتواند مهمترین حمایتهای تبلیغاتی را برای سینما انجام دهد. مسوولان صدا و سیما نیز با توجه به دلسوزی و حساسیتی نسبت به مقوله سینما دارند حتما به این موضوع واقف هستند، بنابراین آرزو میکنم تلویزیون همچنان در زمینه پخش تیزر تلویزیونی، دلسوز و حمایتگر باشد و امید را در دل تهیه کنندگان بخش خصوصی نگه دارد
