▓▓ मालकीचे मराठी ▓▓

[☾♔TALAYEH_A♔☽]

एक सार्वत्रिक व्याकरण अस्तित्वात आहे का?
जेव्हा आपण एखादी भाषा शिकतो तेव्हा, तेव्हा आपण तिचे व्याकरण देखील शिकतो. मुले जेव्हा त्यांची स्थानिक भाषा शिकत असतात, तेव्हा हे आपोआप होते. त्यांचा मेंदू विविध नियम शिकत आहे हे त्यांच्या लक्षात येत नाही. असे असूनही, ते सुरुवातीपासूनच अचूकपणे त्यांच्या स्थानिक भाषा शिकतात. अनेक भाषा अस्तित्वात आहेत हे दिलेले असताना, अनेक व्याकरण प्रणाली देखील खूप आढळतात. परंतु एक सार्वत्रिक व्याकरण देखील आहे का? शास्त्रज्ञांनी यावर दीर्घ काळ अभ्यास केला आहे. नवीन अभ्यास उत्तर देऊ शकतात. कारण मेंदू संशोधकांनी मनोरंजक शोध घेतले आहेत. त्यांनी विषय अभ्यास व्याकरण नियमांचे परीक्षण केले होते. हे भाषा विषय शालेय विद्यार्थ्यांना होते. त्यांनी जपानी किंवा इटालियन चा अभ्यास केला आहे. व्याकरणाचे अर्धे नियम पूर्णपणे पूर्वरचित होते. तथापि, चाचणी विषयांना ते माहित नाही. अभ्यास केल्यानंतर विद्यार्थ्यांसमोर वाक्ये दिली गेली. ते वाक्य योग्य होते की नाही याचे मूल्यांकन केले होते. ते वाक्याच्या माध्यमातून काम करीत असताना, त्यांच्या मेंदूंचे विश्लेषण केले गेले. असे म्हणयाचे आहे कि, संशोधकांनी त्यांच्या मेंदूची क्रियाशीलता मोजली. ह्या मार्गाने मेंदू वाक्यांना कसे प्रतिक्रिया देतात याचे परीक्षण करू शकतात. आणि आमचा मेंदू व्याकरण ओळखतो ते दिसून येते! संभाषण प्रक्रिया होत असते तेव्हा, मेंदूचे विशिष्ट भाग सक्रिय होतात. ब्रोका केंद्र त्यापैकी एक आहे. ते मेंदूचा मोठ्या भागामध्ये डाव्या बाजूला स्थित आहे. विद्यार्थ्यांचा वास्तविक व्याकरणाच्या नियमांशी सामना होतो, तेव्हा ते फार सक्रिय होतात. दुसरीकडे पूर्वरचित नियमांसह, क्रियाशील असण्याची स्थिती पुष्कळ कमी होते. त्यामुळे सर्व व्याकरण प्रणाली समान आधारावर आहेत असे असू शकते. मग ते सर्व समान तत्त्वांचे अनुसरण करतील. आणि ही तत्त्वे आपल्यामध्ये स्वाभाविक असतील.

 

[☾♔TALAYEH_A♔☽]

स्थानिक भाषा नेहमी सर्वात महत्वाची भाषा असते
आपली स्थानिक भाषा आपण प्रथम शिकलेली भाषा असते. हे आपोआप होत असते, त्यामुळे आपल्या ते लक्षात येत नाही . बहुतांश लोकांना फक्त एकच स्थानिक भाषा असते. इतर सर्व भाषा परकीय भाषा म्हणून अभ्यासल्या जातात. अर्थातच अनेक भाषांसोबत वाढणारे लोक देखील आहेत. तथापि, ते साधारणपणे अस्खलीतपणाच्या वेगवेगळ्या पातळीसह या भाषा बोलतात. अनेकदा, भाषा वेगळ्या पद्धतीने देखील वापरल्या जातात. उदाहरणार्थ, कामावर एका भाषेचा वापर केला जातो. दुसरी भाषा घरामध्ये वापरली जाते. आपण एखादी भाषा किती चांगल्या प्रकारे कसे बोलतो हे अनेक घटकांवर अवलंबून असते. आपण ती जेव्हा एखाद्या लहान मुलाप्रमाणे शिकतो तेव्हा, आपण विशेषत: ती फार चांगल्या प्रकारे शिकू शकतो. आपले उच्चार केंद्र जीवनाच्या या वर्षांत सर्वात प्रभावीपणे काम करत असते. किती वेळा आपण एखादी भाषा बोलतो हे देखील महत्त्वाचे आहे. जास्तीत जास्त आपण ती वापरु, आपण तितके ती उत्तम बोलतो. परंतु व्यक्ती तितक्याच चांगल्या प्रकारे दोन भाषा बोलू शकत नाही असा संशोधकांचा विश्वास आहे. एक भाषा नेहमी अधिक महत्त्वाची भाषा असते. प्रयोगांनी या गृहीताची पुष्टी केलेली वाटते. वेगवेगळ्या लोकांची एका अभ्यासात चाचणी घेण्यात आली. चाचणीतील अर्धे लोक अस्खलिखितपणे दोन भाषा बोलत. चिनी ही स्थानिक आणि इंग्रजी दुसरी भाषा होती. विषयातील इतर अर्धे फक्त इंग्रजी त्यांची स्थानिक भाषा म्हणून बोलत. चाचणी विषयांत इंग्रजीमध्ये सोपी कार्ये सोडविण्यास लागली. असे करत असताना, त्यांच्या मेंदूंची क्रियाशीलता मोजण्यात आली. आणि चाचणी विषयांचा मेंदूमध्ये फरक दिसू लागले! बहुभाषिक व्यक्तींमध्ये, मेंदूचा एक भाग विशेषतः सक्रिय होता. दुसरीकडे एकभाषिक व्यक्तीमध्ये, या भागात कोणतीही क्रिया झाली नाही. दोन्ही गटाने सारखेच जलद आणि चांगले कार्य केले. असे असूनही, अद्याप चिनी त्यांच्या मूळ भाषेत सर्वकाही अनुवादित करतात...

 

[☾♔TALAYEH_A♔☽]

तो जे बोलू इच्छितो ते त्याने लिहिणे आवश्यक आहे!
परकीय भाषा शिकणे नेहमी सोपे नसते. भाषा विद्यार्थ्यांना सुरुवातीला अनेकदा बोलणे विशेषतः कठीण वाटते. अनेकांना नवीन भाषेत वाक्य म्हणायचे धैर्य नाही. ते चुका होण्याला खूप घाबरत असतात. या विद्यार्थ्यांसाठी, लेखन हा एक उपाय असू शकतो. जो बोलायला शिकू इच्छितो त्याच्यासाठी त्याने त्याला शक्य तितके लिहावे! नवीन भाषांमधील लेखन आपल्याला तिच्याशी जुळवून घेण्यात मदत करते. यासाठी अनेक कारणे आहेत. लेखन बोलण्यापेक्षा वेगळे आहे. ती एक खूपच कठीण प्रक्रिया आहे. लिहिताना, आपण कोणता शब्द वापरावा हे लक्षात घेण्यासाठी अधिक वेळ घेतो. असे करण्यात, आपला मेंदू नवीन भाषेशी अधिक सखोल शक्तीनिशी कार्य करतो. आपण लिहितो तेव्हा आपण जास्त तणावमुक्त असतो. तेथे कोणीही उत्तरासाठी प्रतीक्षेत नाही. त्यामुळे आपण हळूहळू भाषेची भीती गमवू. शिवाय, लेखन सर्जनशीलतेला प्रोत्साहन देते. आपल्याला मोकळे वाटते आणि नवीन भाषेशी अधिक खेळतो. आपल्याला बोलण्यापेक्षा लेखन देखील जास्त वेळ परवानगी देते. आणि ते आपल्या स्मृतीचे समर्थन करते! परंतु लिहिण्याच्या सर्वात मोठा फायदा वस्तुनिष्ठ रूपाचा आहे. याचा अर्थ, आपण लक्षपूर्वक आपल्या शब्दरचनेच्या परिणामस्वरुपाचे परीक्षण करू शकतो. आपण आपल्या समोर प्रत्येक गोष्ट स्पष्टपणे पाहू शकतो. ह्या मार्गाने आपण आपल्या चुकांचे स्वतः निराकरण आणि क्रियेमध्ये ते शिकू शकतो. नवीन भाषेत आपण काय लिहितो हे तात्त्विकदृष्टया महत्वाचे नसते. काय महत्त्वाचे आहे तर नियमितपणे लिहिलेले वाक्य करणे. जर तुम्ही सराव करू इच्छित असल्यास तुम्ही प्राप्त होणार्‍या एका लेखणीशी मैत्री करणे शोधू शकाल. मग आपण कधीतरी एका व्यक्तीमध्ये भेटू शकतो. तुम्हाला दिसेल: बोलणे आता खूपच सोपे आहे!

 

[☾♔TALAYEH_A♔☽]

उच्चारांना शरीराच्या प्रतिक्रिया
बोलण्याची प्रक्रिया आपल्या मेंदूमध्ये होते. आपण जेव्हा ऐकतो किंवा वाचत असतो तेव्हा आपला मेंदू सक्रिय असतो. याचे विविध पद्धती वापरून मूल्यांकन करता येते. परंतु आपला मेंदू फक्त भाषिक प्रेरितास प्रतिसाद देत नाही. अलीकडील अभ्यासाने हे दाखवून दिले आहे कि भाषण आपले शरीर देखील सक्रिय बनविते. जेव्हा आपण ऐकतो किंवा ठराविक शब्द वाचतो तेव्हा आपले शरीर कार्य करते. वरील सर्व, शारीरिक प्रतिक्रियांचे वर्णन करणारे शब्द आहेत. 'स्मित' शब्द हे एक चांगले उदाहरण आहे. आपण जेव्हा हा शब्द वाचतो, तेव्हा आपण आपले "स्मित स्नायू" हलवितो. नकारात्मक शब्दांना देखील मोजता येण्याजोगा प्रभाव असतो. याचे एक उदाहरण म्हणजे वेदना हा शब्द आहे. आपण जेव्हा हा शब्द वाचतो तेव्हा आपले शरिर स्पष्ट वेदनेच्या प्रतिक्रिया प्रदर्शित करते. मग असे सांगितले जाऊ शकते की आपण जे एकतो किंवा वाचतो त्याचे अनुकरण करत असतो. भाषण जितके स्पष्ट असते तितके जास्त आपण त्याला प्रतिक्रिया देतो. एक तंतोतंत वर्णनाचा परिणाम म्हणून एक मजबूत प्रतिक्रिया असते. शारीरिक क्रियांच्या अभ्यासासाठी मूल्यांकन करण्यात आले. चाचणी विषयात विविध शब्द दर्शविले गेले होते. त्यामध्ये होकारार्थी आणि नकारार्थी शब्द होते. चाचणी दरम्यान चाचणी विषयाबद्दलचे चेहऱ्यावरील भाव बदलले. तोंडाच्या व कपाळाच्या हालचाली बदलल्या. ते त्या भाषणाचा आमच्यावर मजबूत प्रभाव आहे हे दर्शवविते. शब्द हे फक्त संवादाच्या एक साधनापेक्षा जास्त असतात. आपला मेंदू उच्चार देहबोलीमध्ये अनुवादित करतो. ते अद्याप नक्की कसे कार्य करते याचे संशोधन केले गेले नाही. अभ्यासाचे परिणाम परिणामकारक असतील हे शक्य आहे. डॉक्टर रुग्णांवर कसे उत्तम उपचार करता येतील यावर चर्चा करीत आहेत. कारण अनेक आजारी लोकांना एक लांब उपचारपद्धती घ्यावी लागते. आणि प्रक्रियेत भरपूर बोलणे आहे...

 

[☾♔TALAYEH_A♔☽]

अंध व्यक्ती भाषणावर अधिक कार्यक्षमतेने प्रक्रिया करतात
जे लोक पाहू शकत नाहीत ते चांगले ऐकतात. परिणामी, ते दररोजचे जीवन सोप्या पद्धतीने जगू शकतात. परंतु अंध लोक भाषणावर चांगल्याप्रकारे प्रक्रिया करू शकतात. असंख्य वैज्ञानिक संशोधनाअंती या निष्कर्षाप्रत आले आहेत. संशोधक विषयाच्या चाचणीसाठी ध्वनिमुद्रण ऐकत होते. बोलण्याचा वेग नंतर अत्यंत वाढला होता. असे असूनही, अंधांचे चाचणी विषय ध्वनिमुद्रण समजू शकत होते. दुसरीकडे, पाहू शकणारे चाचणी विषय मोठ्या प्रयत्नाने समजू शकत होते. बोलण्याचा दर त्यांच्यासाठी फारच उच्च होता. दुसर्‍या प्रयोगाचे ही तसेच परिणाम आले. पाहणार्‍या आणि अंधांच्या चाचणी विषयांमध्ये विविध वाक्ये ऐकली. वाक्याचा प्रत्येक भाग कुशलतेने हाताळण्यात आला. अंतिम शब्द एका निरर्थक शब्दाने पुनर्स्थित करण्यात आला. चाचणी विषयांमध्ये वाक्यांचे मूल्यांकन केले होते. त्यांना ते वाक्य योग्य किंवा अर्थहीन होते हे ठरवायचे होते. ते वाक्यांच्या माध्यमातून कार्य करीत असताना, त्यांच्या मेंदूंचे विश्लेषण केले गेले. संशोधकांनी मेंदूच्या ठराविक लहरी मोजल्या. असे केल्याने, ते मेंदू कार्‍याचे निराकरण किती लवकर करतो हे पाहू शकले. अंध चाचणी विषयामध्ये, एक ठराविक संकेत फार लवकर दिसून आले. हे संकेत वाक्य विश्लेषित केलेले आहे असे दाखवते. दृश्य चाचणी विषयांमध्ये, हे संकेत खूपच नंतर दिसून आले. अंध लोक भाषण प्रक्रिया अधिक कार्यक्षमतेने का करतात हे अद्याप माहित झाले नाही. परंतु शास्त्रज्ञांकडे एक सिद्धांत आहे. ते त्यांचा मेंदूचा विशिष्ट भाग सर्वशक्तीनिशी वापरतात असे मानतात. हा भाग म्हणजे ज्यासह पाहणारे लोक दृश्यमान गोष्टींवर प्रक्रिया करू शकतात. हा भाग अंधांमध्ये पाहण्यासाठी वापरला जात नाही. त्यामुळे हा इतर कामांसाठी उपलब्ध असतो. या कारणास्तव, अंधांना भाषण प्रक्रियेसाठी अधिक क्षमता असते...

 

[☾♔TALAYEH_A♔☽]

शब्द आपल्याला काय सांगतात
जगभरात लाखो पुस्तके आहेत. आतापर्यंत लिहीलेली कितीतरी अज्ञात आहेत. ह्या पुस्तकांमध्ये पुष्कळ ज्ञान साठवले जाते. जर एखाद्याने ती सर्व वाचली तर तर त्याला जीवनाबद्दल बरेच माहित होईल. कारण पुस्तके आपल्याला आपले जग कसे बदलते हे दाखवतात. प्रत्येक कालखंडाची स्वतःची पुस्तके आहेत. त्यांना वाचून कोणीही लोकांना काय महत्वाचे आहे हे ओळखू शकतो. दुर्दैवाने, कोणीही प्रत्येक पुस्तक वाचू शकत नाही. परंतु आधुनिक तंत्रज्ञान पुस्तकांचे विश्लेषण करण्यास मदत करू शकते. अंकचिन्हीय पद्धत वापरून, माहितीप्रमाणे पुस्तके साठविली जाऊ शकतात. त्यानंतर, त्यातील घटकांचे विश्लेषण केले जाऊ शकते. अशा प्रकारे, भाषातज्ञ आपली भाषा कशी बदलली आहे ते पाहतात. तथापि, शब्दांची वारंवारिता मोजण्यासाठी, ते आणखी मनोरंजक देखील आहे. असे करण्याने काही विशिष्ट गोष्टींचे महत्त्व ओळखले जाऊ शकते. शास्त्रज्ञांनी 5 दशलक्ष पेक्षा जास्त पुस्तकांचा अभ्यास केला आहे. ही गेल्या पाच शतकातील पुस्तके होती. एकूण 500 अब्ज शब्दांचे विश्लेषण केले गेले. शब्दांची वारंवारिता लोकांनी आत्ता आणि तेव्हा कसे वास्तव्य केले हे दाखवते. कल्पना आणि रूढी भाषेत परावर्तीत होतात. उदाहरणार्थ, 'मेन'[पुरुष] शब्दाने काही अर्थ गमावला आहे. तो पूर्वी पेक्षा आज कमी प्रमाणात वापरला जातो. दुसरीकडे, 'वुमेन' [स्त्री] शब्दाची वारंवारिता लक्षणीय वाढली आहे. शब्दाकडे पाहून आपल्याला काय खायला आवडेल हे देखील एखादा पाहू शकतो. शब्द 'आइस्क्रीम' पन्नासाव्या शतकामध्ये फार महत्वाचा होता. यानंतर, शब्द 'पिझ्झा' आणि 'पास्ता' लोकप्रिय झाले. 'सुशी' पद काही वर्षामध्ये पसरले आहे. सर्व भाषा प्रेमींसाठी चांगली बातमी आहे ... आपली भाषा दरवर्षी अधिक शब्द कमाविते!

 

[☾♔TALAYEH_A♔☽]

सर्जनशील भाषा
आज, सर्जनशीलता एक महत्वाचे वैशिष्ट्य आहे. प्रत्येकजण सर्जनशील होऊ इच्छित आहे. कारण सर्जनशील लोक बुद्धिमान मानले जातात. तसेच आपली भाषा देखील सर्जनशील असावी. पूर्वी, लोक शक्य तितके योग्यरित्या बोलण्याचा प्रयत्न करत. आज व्यक्तीने शक्य तितक्या कल्पकतेने बोलले पाहिजे. जाहिरात आणि नवीन प्रसारमाध्यमे याची उदाहरणे आहेत. एखादा भाषेला कसे खुलवू शकतो हे ते प्रदर्शित करतात. गेल्या 50 वर्षामध्ये सर्जनशीलतेचे महत्त्व कमालीचे वाढले आहे. संशोधन देखील घटनेशी संबंधित आहे. मानसशास्त्रज्ञ, शिक्षक आणि तत्त्वज्ञ सर्जनशील प्रक्रियेचे परीक्षण करत आहेत. सर्जनशीलता म्हणजे काहीतरी नवीन तयार करण्याची क्षमता होय. त्यामुळे एक सर्जनशील वक्ता नवीन भाषिक स्वरूप निर्माण करतो. ते शब्द किंवा व्याकरणातील रचना असू शकतात. सर्जनशील भाषेचा अभ्यास करून, भाषातज्ञ भाषा कशी बदलते हे ओळखू शकतात. परंतु सर्वांनाच नवीन भाषिक घटक समजत नाहीत. तुम्हाला सर्जनशील भाषा समजून घेण्यासाठी ज्ञान आवश्यक आहे. त्याला भाषा कसे कार्ये करते हे माहित असले पाहिजे. आणि भाषिक ज्या जगात राहतो त्या जगाशी तो परिचित असणे आवश्यक आहे. तरच तो त्यांना काय सांगायचे आहे हे समजू शकतो. अल्पवयातील अशिष्ट भाषा याचे एक उदाहरण आहे. लहान मुले आणि तरुण लोक नेहमी नवीन पदांचा शोध लावत असतात. प्रौढांना अनेकदा हे शब्द समजत नाही. आता, अल्पवयातील अपभ्रंश स्पष्ट करणारे शब्दकोष प्रकाशित झाले आहेत. परंतु ते सहसा फक्त एका पिढीनंतर कालबाह्य होतात! तथापि, सर्जनशील भाषा शिकली जाऊ शकते. प्रशिक्षक त्यात अनेक अभ्यासक्रम देतात. नेहमी सर्वात महत्त्वाचा नियम: आपल्या आतील आवाज कार्‍यान्वित करा!

 

[☾♔TALAYEH_A♔☽]

अनुवांशिक परिवर्तन बोलणे शक्य करते
मनुष्य पृथ्वीवरील एकमेव बोलू शकणारा प्राणी आहे. हे त्याला प्राणी आणि वनस्पती पासून वेगळे करते. अर्थात प्राणी आणि वनस्पती देखील एकमेकांशी संवाद साधतात. तथापि, ते किचकट शब्दावयवातील भाषा बोलत नाहीत. परंतु माणूस का बोलू शकतो? बोलण्यासाठी सक्षम होण्याकरिता काही शारीरिक वैशिष्ट्ये आवश्यक आहेत. शारीरिक वैशिष्ट्ये फक्त मानवामध्ये आढळतात. तथापि, याचा अर्थ त्यांना मानवाने अपरिहार्यपणे विकसित केले पाहिजे असे नाही. उत्क्रांतिच्या इतिहासात,कारणाशिवाय काहीही घडत नाही. कोणत्यातरी कालखंडात, मानवाने बोलायला सुरुवात केली. आपल्याला ते अद्याप माहित नाही की ते नक्की केव्हा घडले. परंतु असे काहीतरी घडले असावे ज्यामुळे माणूस बोलू लागला. संशोधकांना अनुवांशिक परिवर्तन जबाबदार होते असा विश्वास आहे. मानववंशशास्त्रज्ञांनी विविध जिवंत प्राण्यांच्या अनुवांशिक सामग्रीचीतुलना केली आहे. भाषणावर विशिष्ट जनुकांचा प्रभाव होतो हे सर्वज्ञ आहे. ज्या लोकांमध्ये ते खराब झाले आहे त्यांना भाषणात समस्या येतात. तसेच ते स्वत:ला व्यक्त करु शकत नाहीत आणि शब्द कमी वेळात समजू शकत नाही. ह्या जनुकांचे मानव,कपि/चिंपांझी आणि उंदीर यांच्यामध्ये परीक्षण करण्यातआले. ते मानव आणि चिंपांझी मध्ये फार समान आहे. केवळ दोन लहान फरक ओळखले जाऊ शकतात. परंतु हे फरक मेंदूमध्ये त्यांच्या अस्तित्वाची ओळख करून देते. एकत्रितपणे इतर जनुकांसह, ते मेंदू ठराविक क्रियांवर परिणाम घडवितात. त्यामुळे मानव बोलू शकतात तर, चिम्पान्झी बोलू शकत नाहीत. तथापि, मानवी भाषेचे कोडे अद्याप सुटलेले नाही. एकटे जनुक परिवर्तनासाठी उच्चार सक्षम करण्यास पुरेसे नाही. संशोधकांनी मानवी जनुक उंदरामध्ये बिंबवले. ते त्यांना बोलण्याची क्षमता देत नाही. परंतु त्यांचा 'ची ची' आवाज कल्लोळ निर्माण करतो.

 

[☾♔TALAYEH_A♔☽]

कोड -स्विचिंग [संकेत-बदल]
जास्तीत जास्त द्वैभाषिक लोकांची वाढ होत आहे. ते एकापेक्षा जास्त भाषा बोलू शकतात. यातील खूपसे लोक कधीकधी भाषा बदलतात. यावरून कोणती भाषा वापरणे योग्य आहे हे ते परिस्थितीवरून ठरवतात. उदाहरणार्थ, ते कामाच्या ठिकाणी घरी वापरतात त्यापेक्षा वेगळी भाषा बोलतात. असे करून ते स्वतःला आजूबाजूच्या वातावरणाशी जुळवून घेतात. पण आपोआप सांकेतिक भाषेचा वापर होण्याची शक्यता असते. याला कोड-स्विचिंग [संकेत-बदल] असे म्हणतात. कोड स्विचिंग मध्ये भाषा ही बोलत असताना मधूनच बदलली जाते. बोलणारा भाषा का बदलतो यामागे खूप करणे असू शकतात. कधीकधी त्यांना एकाच भाषेत योग्य शब्द सापडत नाही. ते स्वतःला दुसर्‍या भाषेत चांगल्या प्रकारे मांडू शकतात. असेही असू शकते कि लोकांना एखाद्या भाषेत बोलताना खूप आत्मविश्वास वाटू शकतो. ते या भाषा खाजगी गोष्टींसाठी वापरू शकतात. कधीकधी एखादा शब्द भाषेत उपलब्ध नसतो. अशा वेळी भाषिकाला भाषा बदलावी लागते. किंवा त्यांचे बोलणे समोरचा समजू शकणार नाही म्हणून ते भाषा बदल करतात. अशा बाबतीत कोड स्विचिंग [संकेत-बदल] गुप्त भाषेसारखी काम करते. हल्ली, भाषेचा मिश्रण टीकात्मक झाले आहे. ही अशी गोष्ट आहे कि भाषिक दुसर्‍या भाषेत बरोबर बोलू शकत नाही. आता याकडे पाहण्याचा दृष्टीकोन बदललाय. कोड स्विचिंग आता विशेष द्वैभाषिक समजली जाते. भाषिकांचा कोड स्विचिंगचा वापर बघणे खूप मजेदार असेल. कधीकधी ते जे भाषा बोलतात ती बदलत नाहीत. संवादाचे दुसरे घटकही बदलतात. खूपजण दुसर्‍या भाषेत खूप मोठ्याने, जलद आणि खूप स्पष्टपणे बोलतात. किंवा एकदम ते हावभाव आणि चेहर्‍यावरील भाव बदलतात. याप्रकारे नेहमीच कोड स्विचिंग हे काही प्रमाणात संस्कृती बदलणारे आहे.

 

[☾♔TALAYEH_A♔☽]

यांत्रिक भाषांतरण
एखद्या माणसाला लेख रुपांतर करून हवे असेल तर त्याला खूप पैसे द्यावे लागतात. व्यावसायिक भाषांतरण खूप महागडे असते. हे टाळण्यासाठी दुसरी भाषा समजण्याचे महत्व वाढत आहे. संगणक शास्त्रज्ञ आणि संगणक द्वैभाषिकांना ही अडचण सोडवावी लागेल. ते रूपांतरण साधनांच्या विकासासाठी काही काळ काम करत आहेत. आज खूप अशा वेगळ्या योजना आहेत. पण यंत्र रुपांतराची गुणवत्ता खूपशी चांगली नाही. मात्र या योजना त्यासाठी चुकीच्या नाहीत. भाषा ही खूप गुंतागुंतीची रचना आहे. दुसरीकडे संगणक हा साध्या गणित तत्वांवर आधारित आहे. म्हणून ते नेहमीच भाषेवर योग्य प्रक्रिया करू शकत नाही. रुपांतर योजनेत संपूर्ण भाषा शिकावीच लागते. ते घडण्यासाठी सराईत लोकांना हजारो शब्द आणि नियम शिकवावे लागतील. हे प्रत्यक्षात अवघड आहे. संगणक आवाज क्रमांक असणे सोपे आहे.. हे त्याठिकाणी चांगले आहे. संगणक हे अशा गणना करू शकते कि ज्याचे मिश्रण हे सामान्य आहे. हे अशा गोष्टी ओळखते उदाहरणार्थ, कधीकधी जे शब्द एकापुढे एक असतात. यासाठी लेख हा वेगवेगळ्या भाषेत द्यायला हवा. याप्रकारे एखाद्या भाषेचे मूळ काय आहे ते शिकत येते. या सांख्यिक प्रकारे रुपांतरणाचा विकास आपोआप होईल. मात्र संगणक माणसाची जागा घेऊ शकत नाही. यंत्र हे मानवी बुद्धीची भाषेच्या बाबतीत बरोबरी करू शकत नाही. मग रूपांतरण करणारे आणि दुभाषिक यांच्यासाठी खूप वेळासाठी काम उपलब्ध होईल. भविष्यात साध्या लेखांचे रुपांतर संगणकाद्वारे केले जाऊ शकते. गाणी, कविता आणि साहित्य, दुसरीकडे ही सजीव घटकांची गरज असते. हे भाषेसाठी मानवी भावनांना पोसतात. आणि याप्रकारे हे चांगले आहे…