▓▓ मालकीचे मराठी ▓▓

[☾♔TALAYEH_A♔☽]

दोन भाषा - दोन भाषणांचे केंद्र
जेव्हा आपण भाषा शिकतो तेव्हा आपल्या बुद्धीची भूमिका काहीच नसते. हे कशामुळे तर वेगवेगळ्या भाषांना वेगवेगळी साठवण्याची जागा असते. आपण ज्या भाषा शिकतो त्या सगळ्याच भाषा एकाच वेळेस साठवल्या जात नाहीत. शिकलेल्या भाषा जसजशा प्रौढ होतात तशी त्याला स्वतःची साठवणुकीची जागा असते. म्हणजे बुद्धी नवीन नियमांची प्रक्रिया वेगवेगळ्या ठिकाणी करते. ते मूळ भाषेबरोबर साठवले जात नाहीत. ज्या द्वैभाषिक लोकांचा विकास होतो ते दुसरीकडे फक्त आपल्या बुद्धीच्या एकाच भागाचा वापर करतात. अनेक संशोधने या निष्कर्षावर आली आहेत. बुद्धीचा अभ्यास करणार्‍यांनी खूपशा चाचणी विषयांचे परीक्षण केले आहे. हे चाचणी विषय दोन भाषांत अस्खलितपणे बोलतात. चाचणी गटातील एक गटाचा मात्र दोन भाषांचा विकास झाला आहे. दुसरा गट प्रखरपणे दुसरी भाषा जीवनात संघर्ष काळानंतर शिकले आहेत. संशोधक बुद्धीच्या घटना भाषा चाचणीच्या वेळेस मोजू शकतात. याद्वारे ते चाचणीच्या दरम्यान बुद्धीचा कोणत्या भागाचा वापर केला जातो तेबघतात. आणि त्यांच्या निदर्शनास आले कि उशिरा शिकणार्‍या लोकांना दोन भाषा केंद्र असतात. संशोधकांना आधीपासूनच शंका होती कि, हे त्यामुळेच असे होते. बुद्धीची इजा असणारे लोक वेगळी लक्षणे दाखवतात. मग बुद्धीचे नुकसान हे संभाषणातील अडचण ठरू शकते. असे बाधित लोक शब्दांचा उच्चार किंवा शब्द समजून घेऊ शकत नाहीत. परंतु, अशा अपघाताचे दुभाषिक बळी कधीकधी वेगळीच लक्षणे दाखवतात. त्यांचा भाषणाची अडचण नेहमीच दोनही भाषांवर परिणाम करते असे नाही. जर बुद्धीचा फक्त एकाच भागाला जर इजा झाली तरीही दुसरा भाग काम करतो. नंतर रुग्ण एखादी भाषा दुसर्‍या भाषेपेक्षा चांगले बोलतात. दोन वेगळ्या भाषा एकाच वेळेस वेगळ्या वेगाने परत शिकतात. हे सिद्ध करते कि दोन भाषा एकाच ठिकाणी साठवल्या जात नाहीत. जसे त्यांनी दोन भाषा या एकाच वेळेस शिकल्या नाहीत म्हणून त्यांचे दोन केंद्र होतात. अजूनही हे माहिती नाही कि आपली बुद्धी वेगवेगळ्या भाषा कशा पेलते. पण नवीन शोध नवीन डावपेच शिकण्यात पुढाकार घेऊ शकतात.

 

[☾♔TALAYEH_A♔☽]

इंडोनेशिया, खूप भाषांची भूमी
इंडोनेशियाचे लोकतंत्र हे पृथ्वीवरच्या मोठ्या देशांपैकी एक आहे. जवळपास 240 कोटी लोक हे बेटावर राहतात. खूपसे लोक हे टोळीतून येतात. असा अंदाज आहे कि जवळपास 500 टोळ्या इंडोनेशियात आहेत. या टोळ्यांना खूप वेगवेगळ्या सांस्कृतिक परंपरा आहेत. आणि ते सुद्धा अनेक वेगवेगळ्या भाषा बोलतात. इंडोनेशियात जवळपास 250 भाषा बोलल्या जातात. त्यांच्या अनेक वाक्यरचनाही आहेत. पारंपारिक गटांतर्गत इंडोनेशियन भाषांचे वर्गीकरण केले जाते. उदाहरणार्थ तेथे जावानीज किंवा बालीनीज भाषा आहे. हा भाषांचा गोंधळ नैसर्गिकपणे अडचण ठरू शकतो. त्यांनी एक कार्यक्षम अर्थव्यवस्था आणि कारभार अडवला आहे. म्हणूनच इंडोनेशिया मध्ये राष्ट्रीय भाषा अस्तित्वात आली. त्यांचे स्वातंत्र्य 1945 पासून आहे, बहासा ही त्यांची कामकाजाची भाषा आहे. ही भाषा मूळ भाषेबरोबर शाळांमध्ये शिकवली जाते. हे टाळण्यासाठी इंडोनेशियाचे सगळेच रहिवासी ही भाषा बोलत नाहीत. फक्त 70 टक्के लोक हे इंडोनेशियात बहासा भाषेत पारंगत आहेत. बहासा इंडोनेशिया ही फक्त 20 कोटी लोकांची मूळ भाषा आहे. तरीही खूप प्रांतीय भाषांचे अजूनही महत्व आहे. विशेषतः इंडोनेशिया ही भाषेच्या चाहत्यांसाठी मनोरंजक आहे. कारण इंडोनेशियन लोकांना हे शिकण्यात खूप फायदे आहेत. भाषा ही तुलनात्मकरीत्या सोपी समजली जाते. व्याकरणाचे नियम पटकन शिकले जाऊ शकतात. तुम्ही शब्दांच्या उच्चारांवर विश्वास ठेऊ शकता. भाषेची शुद्धलेखन पद्धती ही अवघड नाही. खूप इंडोनेशियन शब्द हे दुसर्‍या भाषेतून आले आहेत. आणि लवकरच इंडोनेशियन ही महत्वाची भाषा होऊ शकते. ही कारणे शिकणे सुरु करण्यासाठी पुरेशी आहेत, बरोबर?

 

[☾♔TALAYEH_A♔☽]

खूप वेगवेगळ्या भाषा का आहेत?
आज जगात 6000 पेक्षा जास्त वेगळ्या भाषा आहेत. हेच कारण आहे कि आपल्याला भाषा रुपांतर करणार्‍यांची गरज पडते. खूप जुन्या काळात प्रत्येकजण एकच भाषा बोलत होता. मात्र लोकांनी स्थलांतर करायला सुरुवात केली तशी भाषाही बदलली. ते आपली आफ्रिकेतली मूळ जागा सोडून जगभरात स्थलांतरित झाले. या जागेच्या वेगळेपणामुळे द्वैभाषिक वेगळेपणही झाले. कारण प्रत्येकजण स्वतःच्या वेगळ्या शैलीत संवाद साधायचा. अनेक वेगळ्या भाषांचा उगम पहिल्या सामान्य भाषेने झाला. परंतु माणूस एकाच ठिकाणी बराच काळ राहिला नाही. म्हणून भाषांचे एकमेकांपासून वेगळेपण वाढत गेले. काही ठिकाणी रेषेबरोबर सामान्य मूळ दूरवर ओळखले गेले नाही. पुढे परत हजारो वर्षांसाठी वेगळे राहिले नाहीत. नेहमीच दुसर्‍या लोकांमध्ये संपर्क होता. यामुळे भाषा बदलली. त्यांनी बाहेरील भाषांमधून काही घटक घेतले किंवा आत्मसात केले. यामुळे भाषेचा विकास कधीच थांबला नाही. म्हणूनच स्थलांतर आणि नवीन लोकांशी संपर्कामुळे भाषांची गुंतागुंत वाढत गेली. भाषा या दुसर्‍या प्रश्नांमध्ये.खूप वेगळ्या का असतात, मात्र. प्रत्येक क्रांती काही नियम पाळते. म्हणूनच भाषा ज्या मार्गी आहेत याला कारण असायलाच हवे. या कारणांसाठी शास्त्रज्ञ वर्षानुवर्षे त्यांमध्ये उत्सुक आहेत. भाषांचा विकास वेगवेगळा का झाला हे जाणून घ्यायला त्यांना आवडेल. त्याचा शोध लावण्यासाठी भाषेच्या इतिहासाचा माग घ्यावा लागेल. मग एखादा काय बदल घडले आणि केव्हा घडले ते ओळखू शकेल. भाषेला काय प्रभावित करते हे अजूनही माहित नाही. जैविक घटकांपेक्षा सांस्कृतिक घटक हे खूप महत्वाचे दिसतात. म्हणूनच असे म्हणले जाते कि लोकांच्या वेगवेगळ्या इतिहासाने भाषेला आकार दिला. म्हणूनच भाषा आपल्याला आपल्या माहितीपेक्षा जास्त सांगतात.

 

[☾♔TALAYEH_A♔☽]

बुद्धी नवीन शब्द कशी शिकते
जेव्हा आपण नवीन शब्दकोश शिकतो आपली बुद्धी नवीन आशय साठवते. शिकणे फक्त त्याच वारंवारतेने काम करते. आपली बुद्धी चांगल्याप्रकारे शब्द कशी साठवते हे विविध घटकांवर अवलंबून आहे. पण खूप महत्वाची बाब अशी कि आपण नियमितपणे उजळणी करतो. फक्त शब्द जे आपण वापरतो किंवा कधीकधी लिहितो ते साठवले जातात. असे म्हणता येईल कि शब्द हे ऐतिहासिक प्रतिमेसारखे छापले जातात. शब्दाची नक्कल करण्याच्या बाबतीत हे शिक्षणाचे तत्व बरोबर आहे. जर ते स्वतःला कधीकधी पुरेसे पाहतात तेव्हा, शब्दांची नक्कल ही शब्दाचे वाचन शिकण्यासाठीही होऊ शकते. तरीही ते त्यांना शब्द समजत नाहीत ते स्वतःच्या स्वरुपात शब्द ओळखतात. भाषा अस्खलितपणे बोलण्यासाठी आपल्याला खूप शब्दांची गरज पडते. त्यासाठी शब्दकोश हा व्यवस्थितपणे असायला हवा. कारण आपली बुद्धी ही ऐतिहासिकपणे काम करते. पटकन शब्द शोधण्यासाठी, कोठे शोधायचे हे माहिती असायला हवे. त्यासाठी शब्द हे ठराविक संदर्भात शिकणे चांगले असते. मग आपली बुद्धी ही नेहमीच बरोबर फाईल उघडू शकेल. तरीही आपण जे चांगल्याप्रकारे शिकलो आहे ते आपण विसरू शकतो. अशा प्रकरणात ज्ञान हे कार्यक्षम बुद्धीतून अकार्यक्षम बुद्धीमध्ये स्थलांतरित होते. विसरून आपल्याला न लागणार्‍या ज्ञानातून आपण मुक्त होतो. याप्रकारे आपली बुद्धी नवीन आणि महत्वाच्या गोष्टींसाठी जागा उपलब्ध करते. यासाठी आपण आपले ज्ञान नियमितपणे कार्यक्षम करणे महत्त्वाचे आहे. पण जे काही अकार्यक्षम बुद्धीमध्ये असते ते कायमस्वरूपी हरवले जात नाही. जेव्हा आपण विसरलेले शब्द बघतो तेव्हा आपल्याला ते पुन्हा आठवतात. आपण जे शिकलो आगोदर आहे ते आपल्याला दुसर्‍या वेळेस पटकन आठवते. ज्याला आपला शब्दकोश वाढवायचा आहे त्याला आपले छंदही वाढवावे लागतील. कारण आपल्यातल्या प्रत्येकाला ठराविक रुची असते. कारण आपण स्वतःला विशिष्ट प्रकारे गुंतवून घेतो. पण भाषेत वेगवेगळया अर्थासंबंधी क्षेत्र आहेत. एक माणूस ज्याला राजकारणात रुची आहे त्याने कधीतरी क्रीडा वृत्तपत्र ही वाचायला हवे.

 

[☾♔TALAYEH_A♔☽]

शिकणे आणि वाचणे
शिकणे आणि वाचणे हे एकत्रच येते. साहजिकच जेव्हा आपण बाहेरील भाषा शिकतो तेव्हा हे विशेषतः बरोबर आहे. ज्याला नवीन भाषा चांगली शिकायची आहे त्याने खूप लेख वाचायलाच हवे. जेव्हा आपण बाहेरील भाषेत साहित्य वाचतो तेव्हा आपण पूर्ण वाक्यावर प्रक्रिया करतो. आपली बुद्धी शब्दकोश आणि व्याकरण एका ठराविक संदर्भात शिकते.. हे नवीन आशय सहजपणे साठवायला मदत करते. आपल्या बुद्धीला एकटा शब्द आठवायला बराच वेळ जातो. वाचनाने आपण शब्दांचा काय अर्थ आहे ते शिकतो. परिणामी, आपण नवीन भाषेच्या जाणीवेचा विकास करतो. नैसर्गिकपणे बाहेरील भाषेतील साहित्य जास्त अवघड नसायलाच हवे. आधुनिक लघुकथा किंवा गुन्ह्यांच्या कादंबरी या कधीकधी मनोरंजक असतात. या दैनिक वृत्तपत्रात चालू असल्याचा त्यांना फायदा होतो. बालक पुस्तिका किंवा गमतीदार गोष्टी या शिकण्यासाठी योग्य आहेत. चित्र हे नवीन भाषा समजणे सुकर करतात. उपेक्षितपणे तुम्ही जे साहित्य निवडले आहे - ते मजेदार असायला हवे. याचा अर्थ गोष्टीत खूप काही घडायला हवे मग भाषेत वैविध्य येईल. जर तुम्हाला काही सापडले नाही तर विशेष पाठ्यपुस्तकही वापरू शकता. सुरुवात करणार्‍यांसाठी साधे लेख असणारी पुस्तकेही आहेत. वाचताना नेहमी शब्दकोश वापरणे महत्वाचे आहे. जेव्हा तुम्हाला काही शब्द समजत नाहीत तुम्ही त्यात बघू शकता. आपली बुद्धी वाचल्याने कार्यक्षम होते आणि नवीन गोष्टी पटकन शिकू शकते. जे शब्द समजत नाहीत त्यांचा संकलित संग्रह बनवा. या प्रकारे आपण ते शब्द कधीतरी बघू शकतो. हे लेखामधील अनोळखी शब्द ठळक करायला मदत करते. मग पुढच्या वेळेस वाचताना ते शब्द तुम्ही बरोबर ओळखू शकता. जर तुम्ही बाहेरील भाषा रोज वाचलीत तर तुमचा विकास लवकर होईल. आपली बुद्धी नवीन भाषेचे अनुकरण करणे लवकर शिकेल. असेही होऊ शकते कि तुम्ही कधीकधी बाहेरील भाषेत विचार कराल.

 

[☾♔TALAYEH_A♔☽]

मूळ भाषा = भावनिक, परदेशी भाषा = तर्कसंगत?
आपण जेव्हा परदेशी भाषा शिकतो तेव्हा आपला मेंदू उत्तेजित होतो. आपले विचार शिक्षणाच्या माध्यमातून बदलतात. आपण अधिक सर्जनशील आणि लवचिक होतो. बहुभाषिक लोकांकडे जटिल विचार जास्त सोप्या पद्धतीने येतात. स्मृती शिक्षणातून प्राप्त होते. जेवढे अधिक आपण शिकू तेवढे अधिक चांगले कार्ये होते. जो अनेक भाषा शिकतो त्याला वेगाने इतर गोष्टी जाणून घेण्यात मदत होते. ते दीर्घ काळासाठी, अधिक उत्सुकतेने एका विषयावर विचार करू शकतो. परिणामी, तो समस्यांचे जलद निराकरण करतो. बहुभाषिक व्यक्ती देखील अधिक निर्णायक असतात. पण ते कसे निर्णय घेतात हे भाषेवर खूप प्रमाणात अवलंबून आहे. अशी भाषा जी आपल्याला निर्णय घेण्यास परिणामकारक ठरते. मानसशास्त्रज्ञ एकापेक्षा जास्त चाचणी विषयांचे विश्लेषण करतात. सर्व चाचणी विषय द्विभाषिक आहेत. ते त्यांच्या मूळ भाषेव्यतिरिक्त दुसरी भाषा बोलतात. चाचणी विषयक प्रश्नांची उत्तरे देणे गरजेचे होते. समस्येतील प्रश्नांना उपाय लागू करणे गरजेचे होते. प्रक्रियेमध्ये चाचणी विषयात दोन पर्‍याय निवडावे लागतात. एक पर्‍याय इतरांपेक्षा अत्यंत धोकादायक होता. चाचणी विषयात दोन्ही भाषांमध्ये प्रश्नांची उत्तरे देणे महत्वाचे होते. भाषा बदलली तेव्हा उत्तरे बदलली! जेव्हा ते मूळ भाषा बोलत होते, तेव्हा चाचणी विषयांनी धोका निवडला. पण परकीय भाषेत त्यांनी सुरक्षित पर्‍याय ठरविला. हा प्रयोग केल्यानंतर, चाचणी विषयांना पैज ठेवाव्या लागल्या. येथे खूप स्पष्ट फरक होता. परदेशी भाषा वापरल्यास, ते अधिक योग्य होते. संशोधकांचे मानणे आहे कि आपण परदेशी भाषांमध्ये अधिक केंद्रित आहोत. त्यामुळे आपण भावनिकपणे नाही, परंतु तर्कशुद्धपणे निर्णय घेतो.

 

[☾♔TALAYEH_A♔☽]

अमेरिकेच्या देशी भाषा
अनेक विविध भाषा अमेरिकेत बोलल्या जातात. इंग्रजी उत्तर अमेरिकेमध्ये मुख्य भाषा आहे. स्पॅनिश आणि पोर्तुगीजचे दक्षिण अमेरिकेमध्ये वर्चस्व आहे. या सर्व भाषा युरोपमधून अमेरिकेत आल्या. वसाहतवाद करण्यापूर्वी, तेथे इतर भाषा बोलल्या जायच्या. ह्या भाषा अमेरिकेच्या देशी भाषा म्हणून ओळखल्या जातात. आज पर्यंत त्यांचा सेवनाने शोध लावला गेला नाही. या भाषांची विविधता प्रचंड आहे. असा अंदाज आहे कि उत्तर अमेरिकेमध्ये सुमारे 60 भाषांची कुटुंब आहेत. दक्षिण अमेरिकेमध्ये 150 असू शकतात. याव्यतिरिक्त, अनेक वेगळ्या भाषा आहेत. या सर्व भाषा फार वेगळया आहेत. ते केवळ काही सामान्य रचना प्रदर्शित करतात. त्यामुळे भाषांचे वर्गीकरण कठीण आहे. त्यांतील फरकामागील कारण अमेरिकेच्या इतिहासात आहे. अमेरिकेची वसाहत अनेक पायऱ्यांमध्ये झाली. प्रथम 10,000 वर्षांपूर्वी लोक अमेरिकेत आली. प्रत्येक लोकसंख्येने त्यांच्या खंडातील भाषा आणली. देशी भाषा, आशियाई भाषांसारख्या असतात. अमेरिकेच्या प्राचीन भाषांच्या संबंधित परिस्थिती सर्वत्र समान नाही. अनेक अमेरिकन मूळ भाषा अजूनही दक्षिण अमेरिकेत वापरल्या जातात. गुआरानी किंवा क्वेचुआ सारख्या भाषांसाठी लाखो सक्रिय भाषिक असतात. या उलट, उत्तर अमेरिकेमध्ये अनेक भाषा जवळजवळ नामशेष झाल्या आहेत. उत्तर अमेरिकेतील मूळ अमेरिकन संस्कृती भरपूर पिडीत झाली आहे. ह्या प्रक्रियेत, त्यांच्या भाषा गमावल्या होत्या. पण त्यांच्या आवडी गेल्या काही दशकांत वाढल्या आहेत. भाषेचे संगोपन आणि संरक्षण करण्यासाठी अनेक कार्यक्रम आहेत. त्यामुळे त्यांना देखील भविष्य असावे...

 

[☾♔TALAYEH_A♔☽]

हावभाव शब्दसंग्रहच्या शिकणासाठी मदत करतात
जेव्हा आपण शब्दसंग्रह शिकतो, तेव्हा आपल्या मेंदूला भरपूर काम करावे लागते. प्रत्येक नवीन शब्द संग्रहित करणे आवश्यक आहे. पण आपण शिकण्यास आपल्या मेंदूस सहाय्य करू शकता. हे हातवारे वापरून शक्य आहे. हावभाव आपल्या स्मृतीस मदत देतात. एकाच वेळी हातवारे केले तर तो शब्द चांगला लक्षात ठेवू शकतो. अभ्यासात स्पष्टपणे हे सिद्ध केले आहे. संशोधकांना चाचणी विषयक अभ्यास शब्दसंग्रह होते. हे शब्द खरोखरच अस्तित्वात नाहीत. ते एका कृत्रिम भाषेशी संबंधित आहेत. काही शब्द संकेतांसह चाचणी विषयात शिकवले होते. असे म्हणायचे आहे कि, चाचणी विषय फक्त ऐकू किंवा शब्द वाचण्यासाठी नाहीत. हातवारे वापरून, ते शब्दांच्या अर्थांचे अनुकरण करतात. ते अभ्यास करत असताना, त्यांच्या मेंदूचे कार्य मोजले जायचे. संशोधकांनी प्रक्रियेत एक मनोरंजक शोध केला आहे. शब्द संकेतांसह शिकलो होतो, तेव्हा मेंदूच्या अधिक भागात सक्रिय होता. भाषण केंद्र व्यतिरिक्त, तसेच सेन्सो मोटारीक भागात वर्दळ झाली. हे अतिरिक्त मेंदूचे उपक्रम आपल्या स्मृतीवर परिणाम करतात. संकेतांसह शिक्षणात, जटिल नेटवर्क वाढते. हे नेटवर्क मेंदू मध्ये अनेक ठिकाणी नवीन शब्द जतन करते. शब्दसंग्रह अधिक कार्यक्षमतेने संस्कारित केला जाऊ शकतो. जेव्हा ठराविक शब्द वापरू इच्छित असू तेव्हा आपला मेंदू जलद त्यांना शोधतो. ते देखील चांगल्या पद्धतीने साठवले जातात. हे महत्वाचे आहे कि हावभाव शब्दांनशी संबद्धीत असतात. शब्द आणि हावभाव एकत्र नसतात तेव्हा आपला मेंदू लगेच ओळखतो. नवीन निष्कर्ष, नवीन अध्यापन पद्धती होऊ शकते. भाषा बद्दल थोडे माहित असलेले व्यक्ती अनेकदा हळूहळू शिकतात. कदाचित ते लवकर शिकतील जर त्यांनी शब्दांनचे अनुकरण शारीरिक दृष्ट्या केलेतर.

 

[☾♔TALAYEH_A♔☽]

संगणकासाठी ऐकलेल्या शब्दांची पुनर्रचना करणे शक्य आहे
अगोदर पासून माणसाचे स्वप्न होते कि त्याला मनातले वाचता यावे. प्रत्येकजण दुसर्‍याला दिलेल्या वेळी काय विचार करतो हे माहिती करून घेण्यात इच्छूक असतो. हे स्वप्न अद्याप सत्यात नाही आले. आधुनिक तंत्रज्ञानच्या माध्यमातून देखील आपण मनातले वाचू शकत नाही. इतरांना काय वाटते एक गुप्त राहते. पण इतर लोक काय ऐकतात हे आपण ओळखू शकतो. हे वैज्ञानिक प्रयोगातून सिद्ध झालय. संशोधक ऐकलेल्या शब्दांची पुनर्रचना करण्यात यशस्वी ठरले. या कारणासाठी, त्यांनी चाचणी विषयक मेंदूच्या लाटांचे विश्लेषण केले. जेव्हा आपण काहीतरी ऐकू तेव्हा आपले मेंदू सक्रिय होतो. त्यात ऐकलेली भाषा संस्कारित करण्याची पद्धत आहे. विशिष्ट क्रियांचा नमुना प्रक्रियेत दिसून येतो. हा नमुना विद्युतघटाच्या ध्रुवांसह साठवून ठेवला जाऊ शकतो. आणि हे ध्वनिमुद्रण पुढेही संस्कारित केले जाते. तो एका संगणकासह ध्वनी नमुन्यामध्ये रूपांतरीत केला जाऊ शकतो. ऐकलेले शब्द या मार्गाने ओळखले जाऊ शकतात. हे तत्त्व सर्व शब्दांसाठी कार्यरत आहे. प्रत्येक शब्द जो आपण ऐकतो त्याला विशिष्ट संकेत निर्मिती असते. हे संकेत नेहमी शब्दाच्या आवाजासह जोडले जातात. त्यामुळे "फक्त" एका ध्वनिविषयक संकेतामध्ये भाषांतर करणे आवश्यक आहे. आपल्याला आवाजाचा नमुना माहिती असल्यास, आपण शब्द समजू शकातो. चाचणी विषयक प्रयोगात खरे शब्द व बनावट शब्द ऐकले जातात. त्यामुळे शब्दांचे भाग अस्तित्वात नाहीत. हे असूनही, काही शब्दांची पुनर्रचना करता येते. मान्यताप्राप्त शब्द संगणकाद्वारे व्यक्त केले जाऊ शकतात. त्यांना फक्त एका संगणक पडद्यावर दाखवणे देखील शक्य आहे. आता, संशोधक लवकरच चांगल्या भाषेचे संकेत समजून घेतील अशी आशा आहे. तर मन वाचणारे स्वप्न सुरु...

 

[☾♔TALAYEH_A♔☽]

एक भाषा, अनेक प्रकार
जरी आपण फक्त एकच भाषा बोलत असू , तरीही आपण अनेक भाषा बोलत असतो. भाषा एक स्वत: ची समाविष्ट प्रणाली आहे.. प्रत्येक भाषा अनेक विविध परिमाणे दाखवते. भाषा एक जिवंत प्रणाली आहे. भाषिक नेहमी त्याच्या संभाषण भागाच्या दिशेने अभिमुख करत असतो. म्हणूनच, लोकांच्या भाषेमध्ये बदल जाणवतो. हे बदल विविध रूपात दिसून येतात. उदाहरणार्थ, प्रत्येक भाषेचा एक इतिहास असतो. तो बदलला आहे आणि बदलतच राहील. ज्या पद्धतीने वृद्ध लोक तरुण लोकांपेक्षा वेगळं बोलतात, यावरून ते दिसून येतं. बहुतांश भाषांकरीता विविध वाक्यरचना देखील आहेत. तथापि, अनेक बोली बोलणारे त्यांच्या वातावरण परिस्थितीशी जुळवून घेऊ शकतात. विशिष्ट परिस्थितीत ते मानक भाषा बोलतात. विविध सामाजिक गटांच्या विविध भाषा आहेत. युवकांची भाषा किंवा शिकार्‍याची वाणी, हे याचे उदाहरण आहे. बहुतेक लोक घरच्यापेक्षा कामावर वेगळे बोलतात. अनेकजण कामावर व्यावसायिक भाषा वापरतात. लेखी आणि बोली भाषेमध्ये देखील फरक जाणवतो. बोली भाषा लेखी भाषेपेक्षा खूपच सोपी आहे. फरक खूप मोठा असू शकतो. हे तेव्हा होतं जेव्हा लेखी भाषा खूप काळ बदलत नाहीत. म्हणून भाषिकाने प्रथम लेखी स्वरूपात भाषा जाणून घेणं आवश्यक आहे. महिला आणि पुरुषांची भाषा पण अनेकदा भिन्न असते. हा फरक पाश्चात्य संस्थांमध्ये काही मोठा नाही. पण असे देशही आहेत जिथे स्त्रिया पुरुषांच्या तुलनेत खूप वेगळ्या बोलतात. काही संस्कुतींमध्ये, सभ्यता हेच स्वतःचे भाषिक स्वरूप आहे. बोलणे त्यामुळेच मुळीच सोपे नाही. आपल्याला बर्‍याच गोष्टींवर एकाच वेळी लक्ष केंद्रित करावं लागतं...