اشعار ◀گنجینه بهترین شعرهای کودکانه▶

[کوکیッ]

شب، شب، شب
شب اومد ـ کدوم شب؟

اون که موهاش سیاهه
رو دامنش یه ماهه

ـ کدوم ماه؟
ـ اون که تو آسمونه

قشنگه، مهربونه
چادر نقره داره

دور و برش پر شده از ستاره
ـ کدوم، کدوم ستاره؟

ـ ستاره ای که مثل یک چراغه
مثل گلای یاس توی باغه

می‌خوام بیاد پایین منو ببینه
مثل گلی رو دامنم بشینه

# افسانه شعبان نژاد​

 

[کوکیッ]

دست کوچولو، پا کوچولو
گریه نکن، بابات می‌آد​

​

تا خونه همسایه‌ها
صدای گریه‌هات می‌آد​

​

گُشنه شدی؟ شیرت بدم
تشنه شدی؟ آبت بدم​

​

خوابت می‌آد؟ لالا بکن
تا من کمی تابت بدم

تق و تق و تق، در می‌زنن
این باباته، صداش می‌آد​

​

گریه نکن تا بشنوی
صدای کفش پاش می‌آد​

 

[کوکیッ]

الو مامان کجایی؟
تو راهی یا اداره؟

زودتر بیا، زودتر بیا
چون موقع ناهاره

اینجا کنار سفره
منتظرت نشستم

هنوز غذا نخوردم
با اینکه گشنه هستم

زود بیا تا خودم را
برای تو لوس کنم

می‌خوام که قبل از غذا
صورتتو بـ*ـوس کنم

# شکوه قاسم‌نیا​

 

[کوکیッ]

مادربزرگ مهربون
با پارچه‌های رنگارنگی

دوخته برام عروسکِ
با نمک و خیلی قشنگی

روسری کرده سرش
پاچین گلدار به تنش

یه عالمه پنبه و پشم
گذاشته توی بدنش

با نخ آبی رو لبش
یه خال آبی کاشته او

اسم عروسک منو
«مامان گلی» گذاشته او​

 

[کوکیッ]

باز بهار آمده
به باغ و صحرا

پر شده از بوی گل
تمام دنیا

قالی سبز چمن
خیلی قشنگ است

شکوفه درختان
رنگ به رنگ است

به شاخه‌ها نشسته
صدها جوانه

کرده میان شاخه
پرنده لانه

درخت کرده دعوت
پرنده‌ها را

چقدر شاد و زیباست
نغمه آنها

# اسدالله شعبانی​

 

[کوکیッ]

آمدى و پنجره‌ها باز شد
کوچه پر از خنده و آواز شد

بین تو و دسته گنجشک‌ها
بازى و هم صحبتى آغاز شد

آمدى و عطر تو پیچید باز
دردل این کوچه ى پر پیچ و خم

تا که نسیم نفس تو وزید
پاک شد از ذهن هوا، گرد غم

آمدى، همراه قدم‌هاى تو
سنگ به تنهایى این کوچه خورد

تلخى دلتنگى این کوچه را
خنده شیرین تو از یاد برد​

 

[کوکیッ]

آی حلزون شاخکی!
کجا می‌ری یواشکی؟​

​

جلو می‌ری یواش و ریزه، ریزه
پوست تنت چه نرم و خیس و لیزه​

​

خال‌های دونه دونه دونه داری
به روی پشت روی خود یه لونه داری​

​

ساکتی و خجالتی و تنها
بمون توی باغچه خونه ما​

​

# مهری ماهوتی​

 

[کوکیッ]

یک لباس صورتی
در خیالم بافتم​

​

نقشه خورشید را
روی آن انداختم​

​

یک کبوتر، آن طرف
با پر و بال سفید

آشیانه کرده بود
بر درخت سبز بید​

​

در کنار آن درخت
چشمه بود و رود و سنگ

آن خیال صورتی
شد لباسی رنگ رنگ​

​

# رودابه حمزه‌ای​

 

[کوکیッ]

خورشید خانم که خسته بود
رفت پشت اون کوه کبود

هلال ماه ابرو کمان
نشست کنار آسمان

ستاره‌ها دور و برش
الماس‌ می‌ریختند به سرش

وقتی که شب سحر شد
خروس از آن خبر شد

قوقولی قوقو را سر داد
به بچه‌ها خبر داد:

کی خواب و کی بیداره
صبح شده وقت کاره​

 

[کوکیッ]

برف آمده شبانه
رو پشت‌بام خانه

برف آمده رو گل‌ها
رو حوض و باغچه‌ی ما

زمین سفید هوا سرد
ببین که برف چه ها کرد

رو جاده‌ها نشسته
رو مسجد و گلدسته

برف قاصد بهاره
زمستان‌ها می‌باره

سلام سلام سپیدی
دی‌شب ز راه رسیدی؟

# پروین دولت آبادی​