دلنوشته اِنزِواجو

[Asra_bayazidi]

_‏برای‌‍ش نوشتم :
چه غریبانه دور شدیم و دور ماندیم از هم. این موریانه‌وار، قلبِ چوبی‌ام را می‌جود و می‌خورد و تمام می‌کند. من می‌مانم با آدمی که دیگر قلبی برای زیستن در بدن ندارد!

 

[Asra_bayazidi]

‏تَناسُخ؛ فارغ از درستی یا نادرستی‌اش،
از زیباترین اندیشه‌هایی‌ست که به ذهنِ بشر خطور کرد.‏ تو تناسخ را باور داری؟!
چرا هیچ‌گاه در موردش حرف نزده بودیم. اگر تناسخ وجود داشت، در زندگی بعدی تو پیدایم کن. من آنقدر خسته و درمانده‌ام که تا هزار زندگیِ دیگر هم توان جستجویت را ندارم. من؛ آن‌سوی مرزهای خستگی، در انتهای همه چیز ایستاده‌ام، کارهایت که تمام شد، تو بیا

 

[Asra_bayazidi]

میدونم بعدهاااا...
یه کتاب مینویسم
به اسم نامه‌ای به خودم؛
بعد، قسمتای زیادی از
دفترخاطراتم رو چاپ میکنم!
اینجوری مردم میبینن
چه مکالمات سنگینی همیشه
بین من و من انجام میشده(:

 

[Asra_bayazidi]

- اشک‌های نریخته یک‌ روز آن‌قدر سنگینم می‌کند که در خودم غرق شوم!

 

[Asra_bayazidi]

‏چون خبر ندارم کجایی، گاهی به ترمینال‌ها سر می‌زنم و اولین اتوبوسی که دارد حرکت می‌کند را سوار می‌شوم. شاید برحسب اتفاق من را ببرد به آنجا که تو هستی.
به آنجا که نمی‌دانم کجاست!

 

[Asra_bayazidi]

_‏سراسر باغچه، یاد تو را کاشته‌ام.
که همیشه سبز بماند!

 

[Asra_bayazidi]

_چه مبارک است این غم که تو در دلم نهادی
به غمت که هرگز این غم ندهم به هیچ شادی!(:

 

[Asra_bayazidi]

_بهم گفت شاید باید گاهی به دلت هم میدون بدی، شاید یه جاهایی‌ام باید بیخیال اینهمه با مغز و منطق جلو رفتن باشی...
من؟ فقط گفتم نمی‌دونم!

 

[Asra_bayazidi]

مهربانی نیاز دارد قلبم.
عمیق و عمیق و عمیق! .

 

[Asra_bayazidi]

_از اینکه انسانیت گاهی باعث میشه به اندازه‌ی کافی رُک و صریح نباشم دلگیرم. درک مصائب رفیقی که هیچ‌وقت نشد به اندازه‌ی کافی رفیق باشه به هزار و یک دلیل، حتی اگه یه نوستالژی شیرین باشه چیزی از عبث بودنش کم نمیکنه و من چیزای عبث رو دوست ندارم.