- عضویت
- 2015/09/05
- ارسالی ها
- 9,323
- امتیاز واکنش
- 41,933
- امتیاز
- 1,139
عطاری خراسانی:
#پرسیاوشان Maidenhair fern
گیاهی است نازک در نزدیکی آبدانها و جویبار و رودخانه و کاریز ها می روید . به گشنیز سبز شبیه است ، لیکن شاخه هایش سرخ و مایل به سیاهی است ، نه ساقه دارد و نه گل و نه شکوفه . نیروی درمانی اش را به زودی از دست می دهد .
پرسیاوشان از نظر طبّ قدیم ایران، معتدل است. در طب گذشته از گیاه پرسیاوشان در درمان سرفه و علائم سرماخوردگی و ریزش منطقه‌ای مو استفاده می‌شد.
پرسیاوشان
پرسیاوشان با نام علمی Adiantum capillus veneris گیاهی است علفی، سرخسی و پایا که در مناطق شمالی از جمله مازندران، گیلان و در تهران در مناطق شرق، غرب و جنوب غربی قابل مشاهده است.
این گیاه زیبا و چند ساله معمولاً در نقاط مرطوب، اماکن سایه دار و کم نور می‌روید. این گیاه در نواحی مدیترانه، اروپای مرکزی و جنوبی، آمریکا و ایران رشد می‌کند. برگ‌های آن شبیه برگ گشنیز بده و دارای دم‌برگ های بسیار نازک و دراز، شبیه مو می‌باشد.
پرسیاوشان دارای ریزومی خزنده است که ریشه‌هایی باریک از آن خارج می‌شود. برگ‌های این گیاه استفاده طبّی دارد.
نتایج حاصل از مطالعات گیاه شناسی قومی و یا بومی گیاه پرسیاوشان در منطقه نشان می‌دهد که این گیاه برای درمان سرماخوردگی، درمان تب و سرفه مفید است.
گیاه پرسیاوشان در گویش مازندرانی به نام‌های سیولنگه واش، گیلکی چاه سیالَک و سیالک، لری پَرِسیووَش و در گویش کردی با نام سیاوخشی قابل شناسایی است.
گیاه پرسیاوشان به فقر مواد آلی و عناصر کم مصرف، مقاومت خوبی را نشان می‌دهد و این گیاه از نظر نیازهای اکولوژیکی بسیار کم توقع است.
نتایج حاصل از مطالعات اتنوبوتانی گیاه پرسیاوشان در مازندران نشان می‌دهد که بیشترین استفاده از این گیاه برای درمان سرماخوردگی، درمان تب و سرفه و کم‌ترین مورد مصرف آن برای درمان سرخک در اطفال است.
نام‌های دیگر آن:
شعرالجن، شعرالجبال، ساق‌الاسود، شعرالارض، کزبره البئر، لحاء الغول، جگر داروی سدابی، چترک، حشبشه الطحال، سنبل، شعرالخنازیر، پرشیاوشان، طریخومالس، سریبون، کثیرالشعر، یولوطریخون، شعرالکلاب، شعرالغول، جعده، کزبره‌القنا، صیف الاسود، صیف، سبع‌المعرض، القنا، ایوصیف، بالدیری قره، پرسیاوشو، ضغائرالجن، شعرالجباد، لحاه الغول، ادیانتوم، مورامون، سرانیون، بولوطرنجون و جگر داروی سیاه می‌باشد.
ترکیبات شیمیایی
برگ پرسیاوشان دارای موسیلاژ، قند، اسید گالیک Gallic acid، تانن، اسانس و ماده‌ای تلخ به نام کاپیلارین Capillarine است.
طرز مصرف
1) جوشانده: ابتدا با آب سرد کاملا شسته شود و دو چنگه از آن داخل قوری چینی 20 دقیقه همانند چای دم کشیده شود .
شربت سـ*ـینه: مقدار 100 گرم پرسیاوشان خشک را با یک لیتر آب جوش و نیم کیلو شکر مخلوط کرده و به مدت شش ساعت بگذارید بماند سپس آن را با فشار از صافی بگذرانید و در داخل ظرفی بریزید تا
کم کم ته نشین شود و بعد قسمت صاف شده‌ی روی آن را بردارید و با یک کیلو و نیم شکر و 80 گرم دیگر برگ پرسیاوشان مخلوط کرده و بجوشانید تا غلیظ شود.
مقدار مصرف این شربت دو قاشق غذاخوری تا چند بار در روز می‌باشد.
این شربت برای رفع سرفه و برونشیت استفاده می‌شود. ضمناً خلط و سـ*ـینه را نرم کرده و باعث رفع اخلاط می‌شود.
مقدار مصرف آن 3 تا 6 فنجان در روز است.
۱. طبیعت: جالینوس گوید : مزاج معتدل دارد (متعادل مایل به گرمی و خشک)
۲. پرسیاوشان تب‌بر است.
۳. دمکرده آن برای درمان زردزخم استفاده می‌شود.
۴. برای بیماری‌های برونشیت از دمکرده آن استفاده شود.
۵. عمر خاصیت دارویی آن ۶ ماه است بعد از یک سال از چیدن هیچ‌گونه خاصیتی ندارد.
۶. جوشانده آن به عنوان مسهل صفرا، بلغم و سودای موجود در معده و روده‌ها مفید است.
۷. دمکرده آن برای درمان بیرون راندن اخلاط سـ*ـینه و درمان تنگی‌نفس مفید است.
۸. ماساژ با جوشانده آن باعث سیاه‌شدن مو و تقویت آن می‌گردد. برای این که نتیجه بیشتری راجع به تقویت مو بگیرید می‌توانید سوخته پرسیاوشان را به صورت ضماد روی سر بگذارید.
۹. برای دفع سنگ مثانه از دمکرده آن استفاده شود.
۱۰. ضماد پخته آن برای کاهش ورم بیضه مفید است.
۱۱. برای خردکردن سنگ‌مثانه و کلیه بصورت ضماد در ناحیه درد بگذارید.
۱۲. مصرف دراز مدت پرسیاوشان برای قلب و ریه مضر است بهتر است که با صمغ عربی خورده شود.
۱۳. برای درمان عفونت‌های ریه ۸ گرم پرسیاوشان را در ۵۰۰ سی‌سی آب جوشانده ۲۰ دقیقه دمکرده صاف نموده با عسل مخلوط نموده طی ۳ نوبت میل شود.
۱۴. برای درمان عفونت مثانه و کلیه ۱۵ گرم را در یک لیتر آب‌جوش به مدت ۲۰ دقیقه دمکرده روزی ۳ فنجان میل شود.
۱۵.برای درمان سل ۳ گرم پرسیاوشان و ۲ گرم ریشه بادیان را در۲۰۰ سی‌سی آب دمکرده هر روز صبح ناشتا میل شود.
عطـــــــاری خراسانی
—----------
#پرسیاوشان Maidenhair fern
گیاهی است نازک در نزدیکی آبدانها و جویبار و رودخانه و کاریز ها می روید . به گشنیز سبز شبیه است ، لیکن شاخه هایش سرخ و مایل به سیاهی است ، نه ساقه دارد و نه گل و نه شکوفه . نیروی درمانی اش را به زودی از دست می دهد .
پرسیاوشان از نظر طبّ قدیم ایران، معتدل است. در طب گذشته از گیاه پرسیاوشان در درمان سرفه و علائم سرماخوردگی و ریزش منطقه‌ای مو استفاده می‌شد.
پرسیاوشان
پرسیاوشان با نام علمی Adiantum capillus veneris گیاهی است علفی، سرخسی و پایا که در مناطق شمالی از جمله مازندران، گیلان و در تهران در مناطق شرق، غرب و جنوب غربی قابل مشاهده است.
این گیاه زیبا و چند ساله معمولاً در نقاط مرطوب، اماکن سایه دار و کم نور می‌روید. این گیاه در نواحی مدیترانه، اروپای مرکزی و جنوبی، آمریکا و ایران رشد می‌کند. برگ‌های آن شبیه برگ گشنیز بده و دارای دم‌برگ های بسیار نازک و دراز، شبیه مو می‌باشد.
پرسیاوشان دارای ریزومی خزنده است که ریشه‌هایی باریک از آن خارج می‌شود. برگ‌های این گیاه استفاده طبّی دارد.
نتایج حاصل از مطالعات گیاه شناسی قومی و یا بومی گیاه پرسیاوشان در منطقه نشان می‌دهد که این گیاه برای درمان سرماخوردگی، درمان تب و سرفه مفید است.
گیاه پرسیاوشان در گویش مازندرانی به نام‌های سیولنگه واش، گیلکی چاه سیالَک و سیالک، لری پَرِسیووَش و در گویش کردی با نام سیاوخشی قابل شناسایی است.
گیاه پرسیاوشان به فقر مواد آلی و عناصر کم مصرف، مقاومت خوبی را نشان می‌دهد و این گیاه از نظر نیازهای اکولوژیکی بسیار کم توقع است.
نتایج حاصل از مطالعات اتنوبوتانی گیاه پرسیاوشان در مازندران نشان می‌دهد که بیشترین استفاده از این گیاه برای درمان سرماخوردگی، درمان تب و سرفه و کم‌ترین مورد مصرف آن برای درمان سرخک در اطفال است.
نام‌های دیگر آن:
شعرالجن، شعرالجبال، ساق‌الاسود، شعرالارض، کزبره البئر، لحاء الغول، جگر داروی سدابی، چترک، حشبشه الطحال، سنبل، شعرالخنازیر، پرشیاوشان، طریخومالس، سریبون، کثیرالشعر، یولوطریخون، شعرالکلاب، شعرالغول، جعده، کزبره‌القنا، صیف الاسود، صیف، سبع‌المعرض، القنا، ایوصیف، بالدیری قره، پرسیاوشو، ضغائرالجن، شعرالجباد، لحاه الغول، ادیانتوم، مورامون، سرانیون، بولوطرنجون و جگر داروی سیاه می‌باشد.
ترکیبات شیمیایی
برگ پرسیاوشان دارای موسیلاژ، قند، اسید گالیک Gallic acid، تانن، اسانس و ماده‌ای تلخ به نام کاپیلارین Capillarine است.
طرز مصرف
1) جوشانده: ابتدا با آب سرد کاملا شسته شود و دو چنگه از آن داخل قوری چینی 20 دقیقه همانند چای دم کشیده شود .
شربت سـ*ـینه: مقدار 100 گرم پرسیاوشان خشک را با یک لیتر آب جوش و نیم کیلو شکر مخلوط کرده و به مدت شش ساعت بگذارید بماند سپس آن را با فشار از صافی بگذرانید و در داخل ظرفی بریزید تا
کم کم ته نشین شود و بعد قسمت صاف شده‌ی روی آن را بردارید و با یک کیلو و نیم شکر و 80 گرم دیگر برگ پرسیاوشان مخلوط کرده و بجوشانید تا غلیظ شود.
مقدار مصرف این شربت دو قاشق غذاخوری تا چند بار در روز می‌باشد.
این شربت برای رفع سرفه و برونشیت استفاده می‌شود. ضمناً خلط و سـ*ـینه را نرم کرده و باعث رفع اخلاط می‌شود.
مقدار مصرف آن 3 تا 6 فنجان در روز است.
۱. طبیعت: جالینوس گوید : مزاج معتدل دارد (متعادل مایل به گرمی و خشک)
۲. پرسیاوشان تب‌بر است.
۳. دمکرده آن برای درمان زردزخم استفاده می‌شود.
۴. برای بیماری‌های برونشیت از دمکرده آن استفاده شود.
۵. عمر خاصیت دارویی آن ۶ ماه است بعد از یک سال از چیدن هیچ‌گونه خاصیتی ندارد.
۶. جوشانده آن به عنوان مسهل صفرا، بلغم و سودای موجود در معده و روده‌ها مفید است.
۷. دمکرده آن برای درمان بیرون راندن اخلاط سـ*ـینه و درمان تنگی‌نفس مفید است.
۸. ماساژ با جوشانده آن باعث سیاه‌شدن مو و تقویت آن می‌گردد. برای این که نتیجه بیشتری راجع به تقویت مو بگیرید می‌توانید سوخته پرسیاوشان را به صورت ضماد روی سر بگذارید.
۹. برای دفع سنگ مثانه از دمکرده آن استفاده شود.
۱۰. ضماد پخته آن برای کاهش ورم بیضه مفید است.
۱۱. برای خردکردن سنگ‌مثانه و کلیه بصورت ضماد در ناحیه درد بگذارید.
۱۲. مصرف دراز مدت پرسیاوشان برای قلب و ریه مضر است بهتر است که با صمغ عربی خورده شود.
۱۳. برای درمان عفونت‌های ریه ۸ گرم پرسیاوشان را در ۵۰۰ سی‌سی آب جوشانده ۲۰ دقیقه دمکرده صاف نموده با عسل مخلوط نموده طی ۳ نوبت میل شود.
۱۴. برای درمان عفونت مثانه و کلیه ۱۵ گرم را در یک لیتر آب‌جوش به مدت ۲۰ دقیقه دمکرده روزی ۳ فنجان میل شود.
۱۵.برای درمان سل ۳ گرم پرسیاوشان و ۲ گرم ریشه بادیان را در۲۰۰ سی‌سی آب دمکرده هر روز صبح ناشتا میل شود.
عطـــــــاری خراسانی
—----------
