آذربایجان شرقی روستاهای آذربایجان شرقی

[ATENA_A]

روستای آتش بیگ از توابع بخش نظرکهریزی شهرستان هشترود واقع در استان آذربایجانشرقی، یکی از قدیمی ترین روستاهای آذربایجان شرقی است که در طول تاریخ، وقایع بسیار مهمی در آن اتفاق افتاده است. این روستا به دلیل موقعیت جغرافیایی بسیار مناسب و داشتن دو رودخانه بزرگ به نامهای قرّانقو و جبیند و همچنین چشمه های فراوان، از جمله مناطق مهم تولیدات کشاورزی می باشد و در صورت توجه بیشتر و سرمایه گذاری می تواند از نظر اقتصادی، اجتماعی، علمی و فرهنگی به یکی از مناطق برجسته هشترود تبدیل شود که مهاجرت معکوس افراد از شهرهای اطراف به این روستا در سالهای اخیر گواهی این مطلب است. اقلیم این روستا مدیترانه ای و در منطقه معتدل قرار دارد. این روستا یکی از مهمترین روستاهایی است که به دلیل وجود ادارات دولتی و افراد دانشمند ، نقش مهمی در پرورش افراد برجسته و ماهر در زمینه ‌های علمی پژوهشی، فرهنگی و اجتماعی در سطح منطقه دارد. چندین بار در جنگهای روسیه علیه ایران محل برخورد نظامی لشکریان روس و ایران بوده است. قبل و بعد از انقلاب اسلامی ایران به عنوان مرکز خیلی از روستاهای اطراف بوده است. گذشته این روستا به قبل از زمان زرتشتیان برمی گردد و جزء آتشکده های زمان مذکور به حساب می آمده است. نامهای قاسم بیگ (در زمان نادر شاه)، آتاش بی، آتاش بیگ، آتش بیگ وابسته به زمان روی آن گذاشته شده است. روستای آتش‌بیگ به دلیل قدمت تاریخی بسیار زیاد، دارای آثار باستانی زیادی از جمله شش روستای تخریب شده (به نامهای گوللویه، شنو، دگیرمان، دولاما تپه، بیز تپه، چوپلیجه و خرابه که نام برخی از آنها از جمله شنو که یکی از روستاهای زمان زرتشتی است) میباشد.

 

[ATENA_A]

درفاصله 10 کیلومتری جنوب شهرستان اسکو، آنجا که رود و کوه به هم می رسند، دست طبیعت یکی از شاهکارهای ممتاز خود را آفریده است و روستای گنبرف را دردامن طبیعت خلق کرده است. روستای گنبرف که بین اهالی این روستا و روستاهای تابعه آن به “گون بر” شناخته می شود، در زبان فارسی مترادف با “آفتاب گیر” است، به عنوان یکی از زیباترین روستاهای آذربایجان شرقی شناخته می شود. رود فصلی “سئل چایی” ، واقع شدن در دامنه کوه سهند، آب طبیعتی بکربرای این منطقه به ارمغان آورده است و بستری مساعد برای رشد و بالندگی این روستا را فراهم کرده است. گلهای محمدی با عصاره های بهشتی به عنوان یکی از نمادهای هویتی این روستا شناخته می شود و این موهبت الهی را به عنوان منبعی برای در آمد اهالی این روستا قرار داده است. فرش دستبافت را نیز می توان یکی دیگر از مشاغل مهم روستائیان برای امرار معاش در نظر گرفت. روستای گنبرف، با چهارهزار نفرجمعیت، از روستاهای پرجمعیت آذربایجان شرقی شناخته می شود که بر اساس اعلام نظر برخی از مقامات محلی قرار است زمینه های تبدیل این روستا به شهر فراهم شود.

 

[ATENA_A]

لیقوان یکی از روستاهای استان آذربایجان شرقی است که در دهستان میدان‌چای بخش مرکزی شهرستان تبریز واقع شده‌است. جمعیت این روستا در سرشماری عمومی نفوس و مسکن سال ۱۳۸۵ خورشیدی، ۵٬۳۵۰ نفر برآورد شده‌است. پنیر و سفال‌گری این روستا معروف است. این روستا پیشتر لیوان و لوان هم نامیده می‌شد. مردم این روستا تا حدود ۱۰۰ سال پیش به زبان آذری کهن سخن می‌گفتند از دروازه تهران ـ تبریز خارج شوید و چیزی بیش از 30 کیلومتر از سمت جنوب تبریز مسافت طی کنید. ر این مسیر شما از دو روستای بسیار زیبا و با طراوت «هروی» و «بیروق»، عبور می‌کنید که هر کدام از دور دست نمای یک تابلوی خوش آب و رنگ نقاشی را دارد که در قاب چشمانتان جای می‌گیرد. باور کنید هر کدام از این روستاها خود وسوسه‌ای هستند برای ماندن و دیدن، اما قرار و میعادگاه ما لیقوان است پس با خیالی شاعرانه پیش می‌رویم. لیقوان تنها نام یک روستا یا برند یک کالا نیست؛ لیقوان بخشی از فرهنگ و تمدن ایران است که تاریخی تابناک پشت سر خود نهان دارد. چنان که گفته و نوشته‌اند این روستا یکی از کهن‌ترین آبادی‌های آذربایجان شرقی است که قدمت آثار مکشوفه آن به دوران پس از میلاد و اوایل اسلام بازمی‌گردد. لهجه آنها نیز جای پژوهش‌های زبان شناختی بسیار دارد البته این را هم اضافه کنم که نام لیقوان چند بار تغییر یافته است. لیقوان تنها نام یک روستا یا برند یک کالا نیست؛ لیقوان بخشی از فرهنگ و تمدن ایران است که تاریخی تابناک پشت سر خود نهان دارد. چنان که گفته و نوشته‌اند این روستا یکی از کهن‌ترین آبادی‌های آذربایجان شرقی است که قدمت آثار مکشوفه آن به دوران پس از میلاد و اوایل اسلام بازمی‌گردد. • لهجه آنها نیز جای پژوهش‌های زبان شناختی بسیار دارد البته این را هم اضافه کنم که نام لیقوان چند بار تغییر یافته است. تاریخ : دره لیقوان به روایت تصویر لیقوان با تمام کوچکی اش، نام بزرگی است. روستایی که اگرچه همیشه با پنیرهای قالبی ایرانی تداعی می شود، اما اگر به عنوان یک گردشگر وارد آن شوید جاذبه های بیشتری را می بینید که تمام ذهنیت تان را از این روستا، تغییر می دهد! طبیعت زیبای لیقوان آنقدر غافلگیر کننده است که ممکن است مجبور شوید هر چند دقیقه یک بار به خودتان یادآوری کنید که خواب نمی بینید و اینجا گوشه ای از خاک سرزمین خودتان است! برای دیدن لیقوان باید به آذربایجان شرقی سفر کنید و در 36 کیلومتری جنوب تبریز این روستا را ببینید که در کنار رودخانه مهران رود و کوه های سر به فلک کشیده سهند جا خوش کرده است. جاده ارتباطی لیقوان- تبریز از مسیر «دروازه تهران» شهر تبریز شروع می شود و بعد از گذر از شهر باسمنج و روستاه های هروی (هربی) بیروق (بره) به روستای لیقوان می رسد. یادتان باشد که دره لیقوان بین تمام دره های استان آذربایجان شرقی تنها جایی است كه امكان ارائه خدمات و پذیرایی از مسافران را دارد لیقوان یکی از روستاهای استان آذربایجان شرقی است که در دهستان میدان‌چای بخش مرکزی شهرستان تبریز واقع شده‌است. جمعیت این روستا در سرشماری عمومی نفوس و مسکن سال ۱۳۸۵ خورشیدی، ۵٬۳۵۰ نفر برآورد شده‌است. پنیر و سفال‌گری این روستا معروف است. این روستا پیشتر لیوان و لوان هم نامیده می‌شد. مردم این روستا تا حدود ۱۰۰ سال پیش به زبان آذری کهن سخن می‌گفتند

 

[ATENA_A]

روستای گل آخور یکی از روستاها و جا‌ذبه‌های استان آذربایجان شرقی است که از توابع دهستان ارزیل بخش خاروانا ، شهرستان ورزقان می‌باشد. روستای گل آخور در مسیر ورزقان-خاروانا در منطقه ای به نام سه راهی ممد آقا واقع شده است و در 60 کیلومتری مرکز شهرستان قرار دارد که این روستا بدلیل وجود آبشار گل آخور و نیز آب و هوای ییلاقی منطقه ای مستعد برای گردشگری در استان می‌باشد که همه ساله هزاران نفر را جهت بازدید از جاذبه هایش بسوی خود می‌کشاند. مردم روستا اکثراً سید هستند و یک امامزاده هم در طرف دیگر روستا(سمت باغات)قرار دارد که به امامزاده پیر سید علی اقا معروف است. واژهٔ «گل‌آخور» در زبان ترکی آذربایجانی به معنای «گل‌ریز» می‌باشد. آبشار گل آخور که از جاذبه‌های این روستا می‌باشد، از سه چشمه پرآب و خنک، تشکیل شده و با شدت به پایین سرازیر می‌شود. آب بسیار خنک این آبشار، از کوه‌های شمالی و مرتفع این روستا سرچشمه گرفته و پس از عبور از داخل روستا در آخر به یک آبشار زیبا تبدیل می‌شود که ارتفاع آن، حدود ۱۰ متر است. کوه کسبه، از یک طرف به منطقه جنگلی چیچکلی و از جهت‌های دیگر به ایری داغ، قرمزلی، اوزمدل و قلعه جوشین وصل می‌شود, وجود رودخانه ای دائمی که از دل کوه خارج می‌شود، دره فوق العاده سرسبز و آسیاب‌های آبی، روستای گل آخور را به مجموعه سیاحتی دلپذیری در قلب ارسباران تبدیل کرده است. اهالی روستا به این آبشار چرنا می‌گویند. علاوه بر این آبشار، قله جلا داغی این روستا و ییلاق‌های با لادست قله مورد توجه گردشگران و کوهنوردان قراردارد . سازمان میراث فرهنگی و گردشگری در بالای آبشار چند آلاچیق برای استفاده گردشگران ساخته, راه رسیدن به خود آبشار برای راحتی مسافران پلکان کشی شده است.

 

[ATENA_A]

روستای میلان از جمله روستاهای تاریخی و قدیمی استان آذربایجان شرقی است و در 20 کیلومتری تبریز و همچنین نزدیک شهر اسکو قرار دارد
میلان سابقا روستای مستقلی از توابع شهرستان اسکو بود، اما اکنون جزو محلات شمالی اسکو به حساب می‌آید.

اسکو از آبادترین بخش‌های پنج‌گانه حومه تبریز است. اسکو از شمال به تبریز، از جنوب به آذرشهر، از غرب به دهستان ممقان و ایلخچی و ساحل شرقی دریاچه ارومیه و از شرق به روستاهای حومه تبریز محدود می‌شود.

روستای میلان برخلاف دیگر روستاهای ایران که با مهاجرت ساکنان به شهرها مواجه شده‌اند، دچار مهاجرت نشده و حتی بر جمعیت آن افزوده شده است.

ساخت و ساز فراوانی در بافت‌های آن صورت گرفته است و حتی آپارتمان‌های چندین طبقه در این روستای به چشم می‌خورد.

منبع درآمد اصلی روستائیان در گذشته غالباً باغداری بوده است، باغات فراوان با درختان گردو، فندق، بادام، زردآلو و سیب.

ولی اواسط دهه 70 به علت تغییر شرایط آب و هوایی و غالبا سرما زدن درختان، باغداری رو به افول رفته و دیگر منبع درآمد برای اهالی محسوب نمی‌شود.

معروف‌ترین بنای تاریخی این روستا حمام قدیمی میلان است که قدمت آن به دوره صفویه می‌رسد. از دیگر بناهای این روستا می‌توان از مسجد جامع آن نام برد که در دهه 70 بازسازی شده است.

همچنین در نزدیکی روستای میلان آبشار بسیار زیبایی وجود دارد.

 

[ATENA_A]

روستای تاریخی صور یکی از روستاهای بناب است این روستا در 24 کیلومتری شهر بناب قرار گرفته و علاوه بر جاذبه‌های گردشگری و طبیعت منحصر به خود، اکثریت اهالی آن از ایثارگران دوران دفاع مقدس هستند.
روستای تاریخی صور با قدمتی حدود 2500 تا 3000 سال ,25 تا 30 خانوار دارد که مجموعه ای از معماری بسیار زیبا و منحصر به فرد صخره ای را در آن به وجود آورده اند.
جمعیت روستای تاریخی صور 350 نفر می‌باشد.
آثار سنگی و صخره ای صور به سه هزار سال قبل باز می‌گردد.، این روستا به عنوان یکی از شاهکارهای معماری صخره ای ایران معروف شده است.
به اعتقاد برخی کارشناسان ویژگی‌های بافت تاریخی این روستا مهم‌تر از بافت تاریخی روستای کندوان است.
در حال حاضر این روستا جزو روستاهای زنده کشور محسوب می‌شود و خانه‌های اهالی آن به وسیله کلنگ و ابزار انسانی در دل کوه ساخته شده است.
این خانه‌ها در دو طرف دره ای که روستا در آن واقع شده است قرار گرفته اند و از آنجا که مردمان این روستا به خانه هایشان و شیوه ساخت آنها بسیار علاقه مند هستند، ساخت و سازی هم در آنجا صورت نمی‌گیرد.
افراد ساکن در این خانه‌ها با کندن کوه خانه هایشان را بدون استفاده از مصالح ساخته اند.
در این خانه‌ها که با ورودی هایی تنگ ساخته شده اند، انواع اطاق‌های بزرگ وجود دارد و زیربنای هر خانه از 150 تا 250 متر متغیر است.
همچنین در برخی از خانه‌ها هنگام کندن دل کوه ستون هایی پدید آمده است که از آن برای حفاظ سقف استفاده می‌شده است. برای پوشش بام این خانه‌ها از گنبد و دریچه هایی برای عبور نور آفتاب در این خانه‌ها تعبیه شده است.
در زیر خانه‌های این روستا نیز مردمان صور با ایجاد دخمه هایی، انبارهایی برای نگهداری غلات ساخته اند.
خانه‌های روستا در کنار هم سخته شده است که فاصله قانونی 30 تا 40 سانتی متر در آن رعایت شده است .
روستای تاریخی صور که از آن به عنوان دهکده معماری صخره ای یاد می‌شود جزو بهترین نمونه‌های بکر معماری صخره ای در ایران محسوب می‌شود.
اهالی این روستا در سالیان دور جهت فرار از دست دشمنان و پناه بردن به همسایگان از آنها استفاده می‌کردند.

 

[ATENA_A]

در حاشیه سواحل زیبای ارس در دل کوه های بلند آذربایجان شرقی، روستای پلکانی اشتبین درست مثل زمردی سبز زیر آسمان فیروزه ای صاف و پاک می درخشد. روستای اشتبین از مجموعه سه آبادی به نام های هراس، سیاوشان و جعفرآباد تشکیل شده و دارای سابقه تاریخی کهن است.
چندین کتیبه به خط ثلث مربوط به زمان شاه طهماسب صفوی، یک گورستان قدیمی، کتیبه های مرمرین مربوط به قرن های نهم و دهم هجری حکایت از پیشینه تاریخی گرانبهای آن دارد. این روستا با شماره ۲۶۹۲ در تاریخ ۱۷/۳/۷۹ در فهرست آثار ملی کشور ثبت شده است. اسناد به دست آمده از سنگ نوشته های موجود در روستا تاریخ ۸۴۳ و ۹۷۶ هجری قمری را نشان می دهند، ولی به نظر می رسد معماری موجود در برخی بناها مربوط به دوره اشکانیان است .

میوه های باغی و محصولات جالیز اشتبین بسیار مرغوب است. انار، انجیر، گردو، گلابی، آلبالو، زردآلو، انگور، سماق، زغال اخته، ازگیل و توت به فراوانی از باغ ها به دست می آید.اما به علت نبودن سردخانه و عدم امکان دسترسی آسان به شهر بسیاری از این میوه ها از بین می رود.

خانه های روستای اشتبین معماری بسیار زیبایی دارد و حیاط هر خانه پشت بام خانه دیگر است. در هر گوشه کوچه های آن، کارگاه تولید ابریشم به چشم می خورد و در این میان زنان روستا که لواش تنوری می پزند نان را به میهمانان پیشکش می کنند.
روستای اشتبین توانایی بالقوه ای برای تبدیل به منطقه توریستی را دارد وجه تسمیه اشتبین برخی از محققان گفته اند: چون روستای اشتبین از «سه» آبادی نزدیک به هم تشکیل شده لذا این جا را اوش توبین یا سه روستا نامیده اند من این نظر را رد نمی کنم اما دیدگاه دکتر حسین محمد زاده صدیق مصحح دیوان ترکی حکیم نباتی را نیز در این خصوص قابل تأمل می دانم و خلاصه ی نظر وی را جهت آگاهی خوانندگان ارجمند هفته نامه گویا در این بخش ارائه می نمایم ایشان نوشته اند واژه ی اوشتوبون از سه قسمت تشکیل شده است؛ اوش + توب+ون ، اوش همان اوچ در گویش اهر و پیرامون آن است و به معنی عدد سه است .توب به معنی قوم، قبیله و جمعیت است . بخش سوم آن «ین» یا «ون» در اغلب اسامی مکان های جغرافیایی آذربایجان و سایر مناطق ایران به چشم می خورد پس اوشتوبون یعنی محل زندگی سه قوم و می دانیم که حداقل تا زمان حکیم نباتی علاوه بر جمعیت ترک زبان اقوام تات و ارمنی نیز در این روستا ساکن بودند اما بعدها با غلبه ی زبان ترکی این اقوام از نظرگویش و آیین با ترک زبانان روستا همسان شده یا از آن جا مهاجرت کرده اند .. »

Please, ورود or عضویت to view URLs content!

Please, ورود or عضویت to view URLs content!

Please, ورود or عضویت to view URLs content!

Please, ورود or عضویت to view URLs content!

Please, ورود or عضویت to view URLs content!

 

[ATENA_A]

صخره‌های کله قندی و غارهای دستکن توسط انسان که به عنوان خانه‌های مسکونی مورد استفاده قرار می‌گیرد، یکی از شگفت‌انگیزترین روستاهای صخره‌ای جهان را پدید آورده است.

روستای کندوان از توابع دهستان سهند، در 62 کیلومتری جنوب غربی تبریز و 18 کیلومتری جنوب اسکو در دامنه سرسبز سلطان داغی قرار گرفته است.

در تاریخ این منطقه، نقل شده است که نخستین کسانی که به کندوان پا گذاشتند، ساکنان روستایی به نام حیله‌ور در 2 کیلومتری غرب کندوان بوده‌اند که در قرن هفتم هجری قمری برای در امان ماندن از حمله مغول‌ها به دشتی در مقابل کندوان فعلی مهاجرت کردند و به تدریج درون کران‌ها را حفاری کرده و پناهگاهی امن برای خود ساختند اما برخی بر این عقیده‌اند که قدمت این روستا به دوره‌های قبل از اسلام مربوط می‌شود.

در دل این تپه‌های بلند که ارتفاع بعضی از آن‌ها به 40 متر می‌رسد، صدها آغل، انبار و اتاقک حفر شده که بسیار دیدنی است ولی آنچه به کندوان هویت باستانی داده وجود 117 خانوار و منزل مسکونی در درون توده‌های مخروطی و هرمی شکل صخره‌ای است.

 

[ATENA_A]

زنوزق یکی از روستاهای استان آذربایجان شرقی است که در دهستان زنوزق بخش مرکزی شهرستان مرند واقع شده‌است. زنوزق از تاریخی ترین روستاهای پلکانی ایران است که بین کوه ها محصور گشته است و خانه هایی دارد که به جا مانده از دوره صفوی است و همچنین قبرستان این روستا با سنگ قبرهای قدیمی، خود شاهدی بر قدمت روستاست.

زنوزق یکی از روستاهای پلکانی استان آذربایجان شرقی است. زنوزق در کنار شهر زنوز در ۳۰ کیلومتری شمال غربی شهرستان مرند واقع است.

روستای زنوزق از نظر تقسیمات کشوری مرکز دهستان بوده که در فاصله ۵/۱ کیلومتری شهر زنوز قرار گرفته و۶ روستای این دهستان را شامل میگرد. این روستا از نظر وضعیت طبیعی روستای کوهستانی بوده وازشرق به کوههای سلطان سنجر، از غرب به روستای درق و از جنوب غرب به شهر زنوز محدود می‌شود و شمال آن را ناهمواری‌های اطراف روستا فرا گرفته‌است.ارتفاع آن از سطح دریا حدود ۱۷۰۰ متر می‌باشد و منطقه در ۴۵ درجه و ۴۹ دقیقه طول شرقی و۳۸ درجه و ۴۵ دقیقه عرض شمالی قرار دارد.

وجه تسمیه

زنوزق در کوهپایه‌های کوه قلعه واقع شده است و به همین دلیل هم به زنوزق یا “زنوز داغ” مشهور شده، یعنی زنوز کوهستانی و به مرور و در گویش عامیانه به زنوزاغ و زنوزق تبدیل گشته است.

راه دسترسی

براي رفتن به “زنوزق” بايد تبريز را پشت سر بگذارید و همين مسير را تا شهر مرند ادامه دهيد. در همين مسير در ميان باغات پربار و رنگارنگ، روستايي خودنمايي مي‌كند كه عنوان بزرگترين روستاي پلكاني ايران را داراست؛ روستاي”زنوزق.”

روستاهاى ماسوله، ابیانه پالنگان از زیباترین روستاهاى ایران هستند، روستاهایى كه نام و آوازه آنها به تمام جهان رسیده است. اما زنوزق با وجود این كه تمام ویژگى هاى این روستاها را یكجا در اختیار دارد هنوز ناشناخته و گمنام است. روستایى پلكانى مانند ماسوله، سنتى، مهربان و غرق در رنگ مانند ابیانه و محصور در بین كوه هاى بلند مانند پالنگان. زنوزق دورنماى یكى از زیباترین روستاهاى ایران با حفظ تمام سنت ها و آیین هاى خود است. روستایى پلكانى كه در تمام حیاط و پشت بام هاى آن طبق هاى برگه زردآلو دیده مى شود.
زنوزق تاریخى ترین روستاى پلكانى ایران است كه در مجاورت شهر زنوز قرار دارد. روستایى با4 هزار نفر جمعیت. از اولین نگاه به سربالایى روستا كوچه ها و خانه هایى به تصویر كشیده مى شود كه به طرز عجیبى هویت تاریخى خود را حفظ كرده اند.

شاید اگر هر گردشگرى تنها چند قدم در این كوچه ها بردارد و چهره سوخته زنان و كودكان را كنار دیوارهاى كاهگلى ببیند زمان و تاریخ را فراموش كند. آبى، سبز، نارنجى و گاه قرمز عمده ترین رنگى است كه در لباس زنان این روستا به چشم مى خورد، زنانى سختكوش و خندان. كمتر چهره اى در این روستا را بدون خنده مى توان دید. زنوز شهرى است از توابع شهرستان مرند و در 25 كیلومترى شمال شهر مرند، شهرى كه به گواه اسناد تاریخى یكى از زیباترین باغ شهرهاى ایران است. شهرى كه سومین درالفنون ایران در آنجا تاسیس شده است. به این جهت سطح تحصیلات عمومى مردم در این شهر و روستاهاى اطراف بالاست. زنوز كوهستانى ترین نقطه شهر در شهرستان مرند است و در دوره صفویه اهمیت بسیارى داشته، به طورى كه تفنگچیان زنوز از قلعه ها و شهرهاى مهمى مثل تفلیس و ایروان محافظت مى كرده اند. اما آنچه در این سال ها زنوز را شهره خاص و عام كرده نام سیب درخشان زنوز است.

جاذبه هاى گردشگرى
پل قدیمى و مشهور قیزیل كورپى ( پل طلا) كالاش، تفرجگاه ماهار، كوه سلطان سنجر، تفرجگاه آدنه، تفرجگاه دره چمن، تفرجگاه دامجى قیه و حاشیه سد زنوز از جاذبه هاى طبیعى و تاریخى زنوز محسوب مى شوند. زنوز داراى شخصیت هاى فرهنگى و دینى قابل اعتنایى نیز بوده است كه مقبره برخى از آنها به عنوان زیارتگاه و جاذبه گردشگرى محسوب مى شود. مقبره میرزا حسن فانى زنوزى، مقبره سیدهاشم ابن سیدحسن، مقبره شیخ زین العابدین زنوزى معروف به شیخ، آرامگاه یونس نبى، پیر عثمانى، مقبره آقا میرعلى اكبر، پیر اویوقلى و پیر درویش قیزى. در زنوز قدیم بیش از 500 چشمه وجود داشته و اكثر آنها به علت موقعیت زمین به سوى قبله جارى مى شدند.

در برخى نوشته ها تعداد این چشمه ها 360 یا 370 عدد ذكر شده است و اكنون نیز اكثر آنها در حیاط منازل، باغات و كوچه ها موجود هستند و جریانشان سرسبزى خاصى را در سراسر این منطقه به وجود آورده است. زنوز كوهستانى ترین نقطه شهر در شهرستان مرند است كه ارتفاع آن از سطح دریا حدود 1600 متر و فاصله آن از مركز شهرستان 30 كیلومتر است. صخره هاى ممتد و زیباى سلدرم در حاشیه بستر رودى كه از سد زنوز خارج مى شود، چشم انداز و قابلیت منطقه را براى برگزارى تورهایى مانند طبیعت گردى، صخره نوردى، كایت سوارى و پرش با بانجى مستعد نشان مى دهد.

وجود قلعه تاریخى كه تاكنون هیچ كاوشى در آن صورت نگرفته گویاى بسیارى از مراحل رشد آن روستا است كه كاوش در آن مى تواند بسیارى از ذهنیات تاریخى در مورد زنوز را روشن كند. وجود سد زنوز چاى از عمده ویژگى هاى منابع شهر است. افزون بر آن آب بندهاى متعددى در حوزه موجود است كه از آن جمله مى توان به آب بند زنوز در روبه روى قریه قره تپه آب بند روستاى زنوزق( استخر آبیارى) همچون قوشا گوللر، كالاش، طالب، قره گل، مارازا و غیره نام برد. عسل زنوز نیز از تولیدات با ارزش منطقه است. در حدود 10 درصد از ساكنین در زنبوردارى فعال هستند.

 

[ATENA_A]

هريس يكي از قديمي ترين مناطق آذربايجان شرقي است . چند بناي تاريخي مهم از دوران فرمانروايي ايلخان و جانشينان آنان در اين بخش به جا مانده است كه عبارتند از بقعة‌ شيخ اسحاق (در روستاي خانقاه خانمرود)،‌ گورستان مينق، گورستان هيق، گورستان گوور، مسجد سنگي جهان آباد و مسجد اسنق. هريس يكي از قديمي ترين مراكز صنعت فرش در آذربايجان و ايران است و فرش هاي « مرز بلند آن شهرت جهاني دارد».

اماكن زيارتي ومذهبي

بقعه شيخ اسحاق
در ساحل جنوبي رودخانه‌ كوچك روستاي خانقاه محال خانمرود بقعه آجري بزرگي قرار گرفته كه به بقعة شيخ اسحاق معروف است. در مورد شيخ اسحاق و صاحبان ديگر قبرهاي اين بقعه اطلاعات مستندي در دسترس نيست.

گورستان هيق
هيق نام روستايي است از توابع خانمرود هريس كه در 3 كيلومتري قريه خانقاه قرار دارد. اين روستا دو گـورستـان قديـمي دارد. يـكي اسلامي كه بـر روي قبـرهاي آن مـعمولاً صندوقها ، قوچ‌ها و الواح سنگي ديده مي‌شود. ديگري گورستان بسيار كهني است كه قبرهاي آن پراكنده و مخروبه است. اين گورستان قديمي بين عوام گوور قبرسي (گورستان گبرها) معروف است.

صنايع و معادن

صنايع اين شهرستان بیش تر از نوع كارگاهی و دستی است و شامل: موزاییک سازی و آهک پزی می شود. در سال های اخير يک كارخانه موكت سازی نيز به اين صنايع اضافه شده است. هم چنين يک معدن زرنيخ در 20 كيلومتری شمال باختری هريس و يک معدن سنگ گچ در 27 كيلومتری جنوب باختری هريس واقع شده است.

کشاورزی و دام داری

هريس يک منطقه ی كشاورزی است و بش تر مردم آن به كشاورزی و دام داری اشتغال دارند. محصولات گندم، جو، بنشن، تره بار، گياهان علوفه ای، هندوانه و چغندر قند از محصولات عمده این منطقه است. وجود كوه های ييلاقی و سرسبز و مراتع مستعد و درجه يک در جذب عشاير جهت چرای تابستانه دام ها موثر بوده و سبب رونق دام پروری شده است. پرورش دام در اين شهرستان شامل: گوسفند،‌ بز، گاو، گاو ميش و اسب است. پرورش طيور نيز شامل: مرغ گنـد و گوشتی (صنعتی) و بومی می شود. پرورش زنبور عسل نيز در اين شهرستان به دو صورت مدرن و بومی صورت می گيرد.

وجه تسميه و پيشينه تاريخي

هريس يكی از قديمی ترين مناطق آذربايجان شرقی است. در وقف نامه ربع رشيدی نام بسياری ازآبادی های آذربايجان آمده است و نشان می دهد كه پاره ای از‌ آن ها ( نظير هريس ) در قرن های هفتم و هشتم هجری قصبه هايی آباد و بزرگ بوده اند. چند بنای تاريخی مهم از دوره ی فرمان روايی ايلخانان و جانشينان آنان در اين بخش به جای مانده است كه عبارتند از: بقعه شيخ اسحاق (در روستای خانقاه خانمرود) گورستان مينق، گورستان هيق، گورستان گوور، مسجد سنگی جمال‌ آباد، و مسجد اسنق (مربوط به قرن هشتم هجری). هريس يكی از قديمی ترين مراكز صنعت فرش در آذربايجان و ايران است و فرش های«مرز بلند» آن شهرت جهانی دارند.

مشخصات جغرافيايي

هریس یکی از شهرستان های استان آذربایجان شرقی است که در ناحیه ی مرکزی استان واقع شده است. شهرستان هريس در 10 كيلومتری شمال خاوری تبريز و 24 كيلومتری خاور جاده اصلی تبريز – اهر قرار گرفته است. مرکز این شهرستان در درازای خاوری 47 درجه و 07 دقيقه و 38 درجه و 15 دقيقه پهنای شمالی و در ارتفاع 1900 متری از سطح دريا قرار گرفته است. شهرستان هريس از شمال به شهرستان اهر، از باختر به شهرستان تبريز، از جنوب به بستان آباد و سراب و ازخاور به مشگين شهر محدود می شود. آب و هوای این منطقه به نسبت سرد و نيمه خشک است و رودهايی نیز در آن جريان دارند. راه هريس – ينگجه به درازای 26 كيلومتر كه به راه اصلی اهر – تبريز می پيوندد و مسیر شمالی – جنوبی هريس – مهربان به درازای 23 كيلومتر از مسیرهای دسترسی به این منطقه هستند.