سه تار
سه تار ساز خلوت هنرمند با خویشتن است. جثهای کوچک و ظریف از جنس چوب دارد و نالهای که هنگام نواختن آن بر میخیزد، ارتباطی ویژه بین نوازنده و ساز بوجود میآورد. شاید حجم صدای سه تار به نسبت سازهای دیگر کمتر باشد، اما همین صدای نحیف از لطافت خاصی برخوردار است که باعث شده تا بسیاری از علاقهمندان به موسیقی و بویژه موسیقی اصیل ایرانی، به این ساز علاقه نشان داده و به یادگیری و اجرای آن بپردازند. سه تار در دسته سازهای زهی-زخمهای قرار میگیرد و گرچه در گروهنوازیها نیز کاربرد دارد، اما بیشتر از آن بعنوان سازی که میتوان در تنهایی و برای دل خود نواخت و لـ*ـذت برد یاد میشود. یار و یاور همیشگی یک عاشق حقیقی، که با آن نجوای درونی دلش را سوار بر نوایی دلنشین به صدا در میآورد.
تاریخچه سه تار
پیشینه ساز سهتار ریشه در سازهای باستانی عود و تنبور دارد و در بررسیهای تاریخی آن را همخانواده سازهایی مانند دوتار و تنبور میدانند، اما سهتار امروزی از نظر ساختار، پردهبندی و شیوه نوازندگی شباهت زیادی به تار دارد. در برخی نگاره ها و آثار سفالی کشف شده در شهر باستانی شوش، نشانههایی از سازی مشابه سهتار دیده شده است که قدمتی چهار هزار ساله را بیان میکند (حدود دو هزار سال قبل از میلاد مسیح)، اما قدیمیترین نمونههای باقیمانده از این ساز ایرانی متعلق به قرن یازدهم هجری (حدود چهارصد سال قبل) است. سهتار را یک ساز ملی، و نه قومی، میدانند، چرا که به فرهنگ عمومی ایرانی تعلق دارد. گفته میشود که در قدیم، سهتار بیشتر در میان طبقه اعیان و اشراف و شاهان و شاهزادگان خواهان داشته، اما میزرا عبدالله فراهانی (از اساتید برجسته موسیقی ایرانی در دوره قاجار) با شروع آموزش این ساز در کلاس درس، به تدریج آن را به سازی متداول برای همگان تبدیل کرد
سه تار ساز خلوت هنرمند با خویشتن است. جثهای کوچک و ظریف از جنس چوب دارد و نالهای که هنگام نواختن آن بر میخیزد، ارتباطی ویژه بین نوازنده و ساز بوجود میآورد. شاید حجم صدای سه تار به نسبت سازهای دیگر کمتر باشد، اما همین صدای نحیف از لطافت خاصی برخوردار است که باعث شده تا بسیاری از علاقهمندان به موسیقی و بویژه موسیقی اصیل ایرانی، به این ساز علاقه نشان داده و به یادگیری و اجرای آن بپردازند. سه تار در دسته سازهای زهی-زخمهای قرار میگیرد و گرچه در گروهنوازیها نیز کاربرد دارد، اما بیشتر از آن بعنوان سازی که میتوان در تنهایی و برای دل خود نواخت و لـ*ـذت برد یاد میشود. یار و یاور همیشگی یک عاشق حقیقی، که با آن نجوای درونی دلش را سوار بر نوایی دلنشین به صدا در میآورد.
تاریخچه سه تار
پیشینه ساز سهتار ریشه در سازهای باستانی عود و تنبور دارد و در بررسیهای تاریخی آن را همخانواده سازهایی مانند دوتار و تنبور میدانند، اما سهتار امروزی از نظر ساختار، پردهبندی و شیوه نوازندگی شباهت زیادی به تار دارد. در برخی نگاره ها و آثار سفالی کشف شده در شهر باستانی شوش، نشانههایی از سازی مشابه سهتار دیده شده است که قدمتی چهار هزار ساله را بیان میکند (حدود دو هزار سال قبل از میلاد مسیح)، اما قدیمیترین نمونههای باقیمانده از این ساز ایرانی متعلق به قرن یازدهم هجری (حدود چهارصد سال قبل) است. سهتار را یک ساز ملی، و نه قومی، میدانند، چرا که به فرهنگ عمومی ایرانی تعلق دارد. گفته میشود که در قدیم، سهتار بیشتر در میان طبقه اعیان و اشراف و شاهان و شاهزادگان خواهان داشته، اما میزرا عبدالله فراهانی (از اساتید برجسته موسیقی ایرانی در دوره قاجار) با شروع آموزش این ساز در کلاس درس، به تدریج آن را به سازی متداول برای همگان تبدیل کرد