نقد انیمه سریالی Death Note - آیا باید آن را تماشا کنید؟

[^M.Sajdeh.76]

حتی بدتر این است که کرا هیچ‌وقت اشتباه نمی‌کند. سریال طوری نشان می‌دهد که انگار تمام کسانی که توسط او کشته شده‌اند به درستی مُرده‌اند و حق‌شان بوده است. در حالی که کافی است کمی با سیستم قضایی آشنا باشید تا متوجه شوید که این سیستم شامل پیچیدگی‌های غیرقابل‌باوری می‌شود و بعضی‌وقت‌ها آدم‌های بی‌گناهی پایشان به عنوان متهم به دادگاه و زندان باز می‌شود. اما کرا اسم هر مجرم ریز و درشتی که گیرش بیاید را در دفتر یادداشت می‌کند و به هیچدام از این عناصر را در نظر نمی‌گیرد و بدتر اینکه خود سریال هم هیچ اشاره‌ای به آنها نمی‌کند. این وسط، کرا در صورتی آدم‌های عادی را می‌کشد که آنها قصد دستگیری و فاش کردن هویت او را داشته باشند. نکته‌ تعجب‌برانگیز ماجرا این است که سریال با خیال راحت این مرگ‌ها را هم به این دلیل ماست‌مالی می‌کند و خانواده‌ها و دوستان و آشنایان قربانی‌ها را فراموش می‌کند. گویی سریال می‌خواهد بگوید خب، می‌خواستند موی دماغ کرا نشوند! حق با کراست که خودش را از شر این زالوهای سیریش راحت کرده است!

 

[^M.Sajdeh.76]

خودِ کرا هم نه تنها دستش در کشتن این آدم‌‌ها نمی‌لرزد، بلکه هیچ‌وقت احساس گـ ـناه هم نمی‌کند و به این کار ادامه می‌دهد. خب، عدم وجود عواقب در تصمیمات کاراکترها به راحتی کاری می‌کند تا علاوه‌بر دنیای سریال، خود شخصیت هم مصنوعی و غیرواقعی احساس شود. باز دوباره شما را به «برکینگ بد» ارجاع می‌دهم. مرگ جین، دوست جسی را یادتان می‌آید. والت با در نظر گفتن اینکه جین او را می‌شناخت و می‌خواست جسی را از او جدا کند، برای کشتن جین دلیل داشت، اما از سویی دیگر بی‌حرکت ایستادن او در هنگام خفه شدن جین به لحظه‌‌‌ای انجامید که تا پایان سریال فراموش نشد و البته عواقب بزرگ‌ترش را هم در پایان فصل دوم و برخورد آن دو هواپیما دیدیم. خلاصه اینکه «دفتر مرگ» برخلاف بهترین سریال‌های تلویزیون، دنیای بی‌قانون و بی‌سر و ته و کسل‌آوری را به تصویر می‌کشد که هر کاری که بکنید، هیچ عواقبی خوب و بدی در پی نخواهد داشت و راحت می‌توانید قسر در بروید.

 

[^M.Sajdeh.76]

این در حالی است که بسیاری از لایت یاگامی به عنوان یکی از بزرگ‌ترین آنتاگونیست‌هایی که دیده‌اند یاد می‌کنند و حتی عده‌ای به حدی دوستش دارند که برای پیروزی‌اش دعا دعا می‌کردند، اما کاراکتری که از هیچ تحول و دگردیسی شخصیتی بهره نمی‌برد و تمام فعالیت‌هایش در طول سریال به برنامه‌ریزی نقشه‌هایش در ذهنش خلاصه شده، چگونه می‌تواند جالب و سرگرم‌کننده باشد. تنها کار لایت به نوشتن اسم‌ها در دفترش و مونولوگ‌های کلیشه‌ای طولانی‌اش که از طریق آنها خودش را بارها و بارها و بارها خدای دنیای جدید معرفی می‌کند خلاصه شده است و تمام. لایت هیچ ویژگی دوست‌داشتنی‌ای ندارند. مثلا ریک در سریال «ریک و مورتی» دانشمندی است که به هیچ موجود زنده‌ای احترام قائل نیست و همه‌چیز را به بازی و سخره می‌گیرد و احساسات کسی برایش اهمیت ندارند. اما چرا ریک را دوست داریم؟ چون ما در طول سریال متوجه می‌شویم که ریشه‌ی این اخلاق چیست و طرز فکر نهلیستی و بحران وجودی او را درک می‌کنیم و حتی ریک هم با تمام مزخرف بودنش بعضی‌و‌قت‌ها به تماشاگران درس زندگی می‌دهد.
منظور:
وقتی هیچ اتفاق غیر منتظره و شکستی برای کرا اتفاق نمی افتد و هیچ کجا دستش برای کشتن نمی لرزد و هیچ عقبه و داستانی برای این روانی بودنش وجود ندارد پس دلیل دوست داشته شدنش بی معنیست.
و اما ریک که به شخصه عاشقشم، آدمای دنیا براش مهم نیست و حتی یه جا به مورتی گفت اگر بمیری هم مهم نیست جون در دنیاهای موتزی هزار نسخه ازت وجود داره ولی اون عقبه و اون پیچیدگی شحصیتی وجود ریک رو برای ببیننده زنده میکنه و ادم باهاش انس میگیره ....
حتما سریال های نام بـرده در این تاپیک رو براتون معرفی میکنم همراه با نقد تایید شده .
دوستان این نقد از من نیست ولی سعی می کنم نظر با دلیلم رو براتون بنویسم

 

[^M.Sajdeh.76]

اما «دفتر مرگ» هیچ چیزی برای درک کردن دیوانه‌بازی‌های لایت رو نمی‌کند. در نتیجه او بیشتر از یک ضدقهرمان دوست‌داشتنی، در حد یک تین‌ایجر اعصاب‌خردکن پردازش می‌شود. اگر یک دانش آموز بی‌سواد و بی‌خانمان از یک خانواده‌ی مشکل‌دار این دفتر را برمی‌داشت، قضیه قابل‌درک‌تر می‌شد. اما لایت به عنوان کسی پردازش می‌شود که مثلا شاگرد اول کلاس و یکی از باهوش‌ترین شخصیت‌های کل سریال و شاید حتی دنیا است، اما این آدم باهوش نمی‌تواند درک کند که با کشتن مجرمان نمی‌توان به دنیایی صلح‌آمیز رسید و تا پایان سریال هم حتی یک سانتی‌متر به این درک نزدیک‌ که نمی‌شود هیچ، بلکه دورتر هم می‌شود.
پ.ن:
یعنی نویسنده های این انیمه به این قانون نانوشته فکر نکردن که همیشه یه جایی شرارت نفس میکشه! حتی اگر بمب اتم بخوره زمین... گفتن کرا شیپور صلح بشر و اگر نهایت ۴ میلیون ادم بکشه بقیه ادما شرارت از وجودشون میاد بیرون .قبول کنیم هر ادمی یه میزان شرارت داره و رشد بذر شر از محیط انسان نشات میگیره

 

[^M.Sajdeh.76]

بسیاری پایان‌بندی «دفتر مرگ» را دوست ندارند، اما اتفاقا اپیزود آخر سریال یکی از بهترین‌های آن است که عیار واقعی این سریال را قبل از اینکه برای همیشه تمام شود، نشان می‌دهد. بعد از اینکه هویت لایت به‌طرز اجتناب‌ناپذیری لو می‌رود، او به همان آدم‌بد باحالی تبدیل می‌شود که انتظارش را داشتیم. لایت خنده‌های شیطانی سر می‌دهد و شروع به توضیح دادن منطقِ بی‌منطقِ کارهایش برای بقیه می‌کند. من از لایت انتظار آنتاگونیست پیچیده‌ای را نداشتم، بلکه فقط می‌خواستم او هم یکی از همان آنتاگونیست‌های باحالی باشد که آدم از دیدنشان سرگرم می‌شود. بزرگ‌ترین گـ ـناه سریال این است که شخصیت لایت را آن‌قدر جدی و تاریک می‌‌گیرد که هیچ جایی برای خوش گذراندن باقی نمی‌ماند. بزرگ‌ترین گـ ـناه لایت هم این است که به عنوان یک آنتاگونیست شرور از کارهای خودش لـ*ـذت نمی‌برد. ما جوکرها و رمزی بولتون‌ها را به خاطر این دوست داریم که انگیزه‌ها و اهداف تعریف‌شده‌ای دارند و نقشه‌ها و ستم‌گری‌هایشان نیز هیجان‌انگیز و لـ*ـذت‌بخش است، اما لایت نه. اشتباه نکنید! من از «دفتر مرگ» انتظار شاهکاری در حد و اندازه‌ی «برکینگ بد» را نداشته‌ام و مقایسه‌ی مستقیم این دو به خاطر اینکه در مدیوم‌های گوناگونی قرار دارند اشتباه است، اما اصول داستانگویی یک سری قوانین و انتظارات از پیش تعریف‌شده‌ای است که از این مدیوم به آن مدیوم چندان تغییر نمی‌کند. «دفتر مرگ» در رعایت این اصول مشکل دارد.

 

[^M.Sajdeh.76]

مشکل شخصیت‌پردازی سریال درباره‌ی دیگران هم صدق می‌کند و از مهم‌ترین‌شان می‌توان به اِل اشاره کرد. اِل گرچه یکی از اولین عناصری بود که «دفتر مرگ» را در آغاز برای من هیجان‌انگیز کرد، اما در نهایت به یکی از ناامیدکننده‌ترین اجزای سریال نزول کرد. در اپیزودهای آغازین اِل طوری با نقشه‌ای هوشمندانه جای کرا را حدس می‌زند و او را در تنگنا قرار می‌دهد که امکان ندارد برای او هورا نکشید، اما به مرور او هم به صف دیگر شخصیت‌های استاتیک و خسته‌کننده‌ی سریال اضافه می‌شود. کسی که همه‌چیزش به یک جا نشستن و شک کردن به لایت خلاصه شده است و در نهایت بدون اینکه اطلاعات بیشتری از رمز و راز او به دست بیاوریم از سریال حذف می‌شود. شاید یکی از دلایلی که مردم لایت را قهرمان داستان می‌دانند، به دلیل عقیم بودن شخصیت اِل به عنوان یک قهرمان فعال برگردد.

 

[^M.Sajdeh.76]

اِل مثل رباتی می‌ماند که جنایات کرا به هیچ‌و‌جه روی او تاثیر نمی‌گذارد و هرگز به قهرمانی که از لحاظ شخصی قصد دستگیری کرا را داشته باشد تبدیل نمی‌شود. این در حالی است که سازندگان برای اینکه کار را خراب‌تر کنند، در یکی از بحث‌برانگیزترین تصمیماتشان، اِل را با یک کاراگاه دیگر جایگزین می‌کنند. در چنین شرایطی، کاراکتر جایگزین باید ویژگی‌ها و چالش‌های تازه‌ای را برای ضدقهرمان به وجود بیاورد، اما این تغییر اصلا تغییر محسوب نمی‌شود. اِل می‌رود و جای او را یک پسربچه‌ی جوان‌تر که از نظر اخلاق و رفتار و طرز فکر هیچ فرقی با قبلی ندارد پر می‌کند. نه خانی رفته و نه خانی آمده! بنابراین به این نتیجه می‌رسیم که هدف سازندگان از حذف اِل، وارد کردن داستان به مرحله‌ی تازه‌ای نبود است، بلکه همه‌چیز به یک شوک سطحی خلاصه می‌شود.

 

[^M.Sajdeh.76]

اما نهایتا می‌خواهم از شخصیتی بگویم که گذاشتن کلمه‌ی «شخصیت» قبل از اسم او، بی‌احترامی به شخصیت‌های ضعیف این سریال است. بله، دارم درباره‌ی میسا آمانه حرف می‌زنم. میسا یکی از بی‌خاصیت‌ترین و اعصاب‌خردکن‌ترین کاراکترهایی است که در تمام زندگی‌ام دیده‌ام. میسا چنان تاثیر منفی‌ای روی کیفیت کلی «دفتر مرگ» می‌گذارد که اگر او از سریال حذف می‌شد، مطمئنا سریال را خیلی خیلی بیشتر دوست می‌داشتم. «دفتر مرگ» به‌طرز عجیبی ضدزن است. یعنی ما در طول کل سریال دوتا شخصیت زن بیشتر نداریم، اما هر دو به شکلی تهوع‌آوری به عنوان زنانی طراحی شده‌اند که انگار فقط برای خدمت در رکاب مردان به دنیا آمده‌اند. مثلا همین میسا طوری عشق و توجه‌ی لایت را طلب می‌کند و طوری قربان صدقه‌ی او می‌رود و طوری حرف‌ها و دستورات او را بدون لحظه‌ای تردید اجرا می‌کند که بعضی‌وقت‌ها به چشمان و گوش‌هایتان شک می‌کنید.

دانلود رمان های عاشقانه

 

[^M.Sajdeh.76]

لایت» بیشتر از یک ضدقهرمان دوست‌داشتنی، در حد یک تین‌ایجر اعصاب‌خردکن پردازش می‌شود.

میسا معنای واقعی یک بـرده‌ی خودخواسته است. او در خدمت کردن به لایت به هیچ چیزی فکر نمی‌کند. قضیه عشق و علاقه‌ی دیوانه‌وار نیست. شما هرچقدر هم کسی را دوست داشته باشید، هیچ‌وقت برای جلب رضایت‌مندی آدم مغروری مثل لایت، حاضر نمی‌شوید خودتان را در معرض خطر مرگ قرار دهید. حالا مرگ که خوب است. بعضی‌وقت‌ها پای همراهی با آدم‌های خیلی ناجوری به وسط کشیده می‌شود و میسا بدون کوچک‌ترین هراس و تردیدی جلوتر از بقیه داوطلب می‌شود. قضیه همین‌جا تمام نمی‌شود. سازندگان برای نشان دادن اوج پررویی‌شان، میسا را به ابزار هـ*ـوس‌رانی هم تبدیل می‌کنند و هر بلایی که فکرش را بکنید سرش می‌آورد. حالا بماند که صدای ژاپنی میسا یکی از آزاردهنده‌ترین چیزهایی که شنیده‌ام نیز است. به‌طوری که هر وقت او شروع به صحبت کردن می‌کند، مثل این می‌ماند که یکی با کوبیدن دوتا درِ قابلمه به یکدیگر قصد ژاپنی صحبت کردن دارد!

دانلود رمان های عاشقانه

 

[^M.Sajdeh.76]

خب، حالا که سریال از لحاظ شخصیت‌های به‌یادماندنی و پرداخت‌شده خالی است، آیا توانایی قصه‌‌گویی و خلق تعلیق و تنش را دارد؟ کم و بیش. اما این موضوع به حدی نیست که تماشاگر را راضی کند. راستش را بخواهید برخلاف برخی اپیزودها، «دفتر مرگ» از مشکل جدی ضرباهنگ رنج می‌برد. بعضی‌وقت‌ها سریال ریتم تند و سریع و جذابی به خودش می‌گیرد و بعضی‌و‌قت‌ها باید چندین اپیزود را در حال گوش دادن به سخنرانی‌های درون ذهن کاراکترها سپری کنیم. روی هم رفته، «دفتر مرگ» از آن محصولاتی است که ایده‌ی فوق‌العاده هیجان‌انگیزی دارد، اما هیچ تلاشی برای بهره‌برداری از آن نمی‌کند. یعنی سریال دلسرد رهایتان می‌کند. یعنی همیشه با خودتان فکر می‌کنید، می‌توان با کاراکترها و خط داستانی دیگری، این ایده را مورد بررسی به مراتب بهتر و کامل‌تری قرار داد. به خاطر همین است که شاید بهترین صفت برای توصیف «دفتر مرگ»، «تنبل» است. «دفتر مرگ» در کندو کاو در مسائل پیچیده‌ای که قدرت کشتن انسان‌ها در ابعادی وسیع را به همراه می‌آورد، تنبل است. در شخصیت‌پردازی اصولی و متقاعدکننده‌ی کاراکترها تنبل است و با توجه به اینکه اکثر صحنه‌های سریال با عکس‌های بی‌‌حرکت و تکان دادن دوربین سرهم‌بندی شده است، در طراحی انیمیشن‌ها هم تنبل است.

نمی‌دانم، شاید تنها دلیل محبوبیت سریال این باشد که «دفتر مرگ» یکی از اولین انیمه‌های سریالی تاریکی بود که به غرب راه پیدا کرد و بیشتر توسط تماشاگران کم سن و سالی تماشا شد که از لحاظ تخصصی چیزی زیادی درباره‌ی هنر داستان‌گویی نمی‌دانستند. نکته‌ی ترسناک ماجرا هم همین است که سریال طوری قتل‌عام‌های دست‌جمعی و قدرت کشتن راحت و بی‌دردسر انسان‌ها را جشن می‌گیرد که این روزها دفتر مرگ به یکی از خواستنی‌ترین قابلیت‌های خیالی مردم در نظرسنجی‌ها شناخته می‌شود. «دفتر مرگ» دنیای تختی را به تصویر می‌کشد که در آن هر کاری می‌توان کرد. اما حقیقت این است که در دنیای واقعی، هر انتخاب خوب و بدی که می‌کنیم بدون عواقب کوتاه‌مدت و بلندمدت و تاثیرگذاری روی خود ما و اطراف‌مان نیست. بله، وقتی سرسی لنیستر سپت جامع بیلور را روی سر گنجشک اعظم و بقیه خراب می‌کند، ما از هیجان و خفنی ملکه‌ی دیوانه به سقف می‌چسبیم، اما همزمان نمی‌توانیم این حقیقت را کتمان کنیم که او آخرین باقی‌مانده‌ی انسانیتش را از دست می‌دهد.

دانلود رمان های عاشقانه