نقد و بررسی فیلم خارجی نقد و بررسی فیلم It (آن)

[EGeNo]

ژانر: درام و ترسناک

ارگردان : Andy Muschietti

نویسنده : Chase Palmer, Cary Fukunaga

بازیگران : Bill Skarsgard, Jaeden Lieberher, Finn Wolfhard

خلاصه داستان : با آغاز ناپدید شدن بچه ها در شهر کوچک دری (Derry)، یک گروه از جوانان شجاع تصمیم می گیرند تا در مقابل یک ﺩﻟﻘﮏ ﺗﺮﺳﻨﺎﮎ که ﭘﻨﯽ ﻭﺍﯾﺰ ‏(Pennywise) نام دارد بایستند، اما آنها با بزرگترین ترس زندگیشان ربرو می شوند، با موجودی ﻣﺎﻭﺭﺍﻟﻄﺒﯿﻌﻪ ﺷﯿﻄﺎﻧﯽ که در قالب یک دلقک ظاهر شده و تاریخچه ای دارد غنی از جنایات و ویرانی های بسیار در کشورهای مختلف!

 

[EGeNo]

گزیده نظرات منتقدین



ریچارد روپر | Chicago Sun Times امتیاز 100 از 100


«آن»(It)... من را از لحظات ابتدایی با خود همراه کرد، به حدی که حتی ثانیه ای از آن را از دست ندادم.




وب سایت IGN امتیاز 92 از 100


شاید «آن»(It) بهترین فیلم بر اساس کتاب های «استفن کینگ» نباشد( هر چند که به کسب این عنوان بسیار نزدیک می شود) اما می شود این اثر را شبیه ترین کار به آثار وی دانست.




بیل گودیکونتز | Arizona Republic امتیاز 80 از 100


این فیلم واقعا سرگرم کننده است، در عین حال فیلمی خوبی نیز هست. عالی اما نه؛ چرا که در ترسیم راه ها و روش های ترساندن مخاطبان از تکنیک های قدیمی استفاده می کند اما در عین حال در ترسیم رابـ ـطه بین کودکان یا غریبه هایی که برای دستگیری یک هیولای شیطانی با یکدیگر متحد می شوند بهتر عمل می کند. در این بین کمی نیز تلنگر می زند.




مجله Empire امتیاز 100 از 100


فیلم به عنوان یک فیلم مخصوص سن رشد نوجوانان اثر بهتری است تا یک فیلم ترسناک، اما همچنان در بین آثار خوب اقتباس شده از کارهای «استفن کینگ» قرار می گیرد که شایسته تقدیر است.




کریس ناشاتاوی | Entertainment Weekly امتیاز 75 از 100


«آن»(It) مشخصا دو فیلم مجزا است. فیلم بهتر(که خیلی نیز خوب هست) شبیه به یک نسخه تاریک تر از فیلم «همراه من باش»(Stand By Me)- یک فیلم نوستالژیک نوجوانانه که درباره 7 کودک است که مشغول دوچرخه سواری هستند و به نوبت با ترس های بزرگ زندگی خود رو به رو می شوند. فیلم کمتر موفق و یا به عبارتی ضعیف تر جاهایی است که بر روی «پنی وایز» تمرکز می شود. هر چقدر که بیشتر در فیلم حضور دارد، میزان ترسناک بودنش افت فاحشی می کند.




وب سایت Hollywood Reporter امتیاز 70 از 100


«آن»(It) یک فیلم هیجان انگیز محکم و قوی است که بهترین لحظات خود را هنگامی تجربه می کند که قهرمانان فیلم درگیر نگرانی های غیر مرتبط با شرور داستان هستند. بی شک این فیلم رضایت مخاطبان را بسیار بیشتر از دیگر اقتباس اخیر از آثار «استفن کینگ» یعنی «برج سیاه»(The Dark Tower) جذب خواهد کرد. اما در رسیدن به دستاورد های یکی دیگر از آثار هالیوودی که از کتاب های «استفن کینگ» برداشت شده است یعنی «همراه من باش»(Stand By Me) ناموفق است؛ کسانی نیز که سریال «چیزهای عجیب»(Stranger Things) را دیده باشند درباره چرایی خوب بودن این فیلم متعجب و انگشت به دهن خواهند ماند.




اریک کوهن | Indie Wire امتیاز 67 از 100


در برخی مواقع، فیلم در به تصویر کشیدن دنیای کودکانی که مجبور به رویارویی با دنیایی غیرمتفاوت با دغدغه های خود شده اند خوب عمل می کند. اما علی رغم تعداد دفعاتی که پنی وایز از مکان هایی که انتظارش را ندارید به بیرون بجهد و شما را بترساند، باز هم غیر ممکن است که حسی که دفعه اول داشتید را دوباره تجربه کنید.




راجر مور | Movie Nation امتیاز 63 از 100


تصاویر ترسناک، دهشتناک و هیجان انگیز هستند اگرچه تعداد لحظاتی که باعث پریدن برق از کله شما می شود کم است؛ یک تعقیب و گریز در جایی و یک فرار لحظه آخری در مکانی دیگر. کارگردان این فیلم میزان خشونت را شوکه کننده نگه می دارد که معمولاً با لحظاتی از شوخی های غیر واقعی ترکیب می شوند.




پیتر بردشا | The Guardian امتیاز 60 از 100


مشکل این است که تقریبا هر چیزی در اینجا شبیه به مواردی است که در دیگر فیلم های ترسناک نیز دیده ایم؛ دلقک های ترسناک، خانه های قدیمی وحشتناک، توالت های وحشتناک. «برایان دی پالما» و «استنلی کوبریک» قبلا به روش های مختلفی سعی کرده بودند که با الهام از آثار «استفن کینگ» تجربه های جدید و متفاوتی را خلق کنند. متاسفانه کارگردان این فیلم قادر به انجام همچین کاری نیست.




اندرو بارکر | Variety امتیاز 50 از 100


علی رغم اینکه برخی از صحنه های فیلم بسیار هیجان انگیز و میخکوب کننده هستند اما در کل این اثر نمی تواند ریتم مناسب خود را پیدا کند. فیلم از صحنه ای به صحنه ای دیگر، قطع شده به نظر می رسد و وارد دایره ی « و سپس این اتفاق افتاد» می شود بدون اینکه بر روی یک ترس مرکزی یا قطعات یک معما بزرگ تر منتهی شود. هر چقدر که به جلو می رویم میزان شدت فیلم کمتر می شود.

دانلود رمان و کتاب های جدید

 

[EGeNo]

منتقد: کتی رایف | The A.V. Club - امتیاز 7.5 از 10





تصویربرداری وحشت‎انگیز باعث فرار «آن» از فیلمنامه‎ای ضعیف می‎شود

تماشای «آن» روی پرده‎ی سینما نشان می‎دهد رمان «استفان کینگ» واقعا چقدر عجیب بوده است. اقتباس از یک کتاب 1000 صفحه‎ای برای یک فیلم سینمایی (یا نیمی از آن)، یعنی همان کاری که کارگردان «آندرس موشیتی» انجام داده، به خودی خود کاری دشوار است، چه رسد به آنکه با رمانی طرف باشید که یک لاک‎پشت کهکشانی و یک دلقک تغییر شکل دهنده‎ی فناناپذیر هم داشته باشد که از وحشت کودکان تغذیه می‎کند. در اقتباس سینمایی «آن»، نویسندگان «چیس پالمر»، «گری داوبرمن» و «کری فوکوناگا» (که آخری در یک مقطعی کارگردان نیز بود) تغییرات زیادی در کتاب «کینگ» ایجاد کرده‎اند. بعضی‎ از این تغییرات خوبند و برخی هم بد، اما همه‎ی آن‎ها در خدمت شیوه‎ی قصه‎گویی سه بخشی هستند.

احتمالا مهم‎ترین تغییر این است که داستان به جای 1957 تا 1958، طی 1988 تا 1989 رخ می‎دهد، تابستانی که هفت نوجوان منزوی که خودشان را «کلوپ بازندگان» می‎نامند دور هم جمع می‎شوند تا با هیولایی مبارزه کنند که کودکان شهرشان «دری، ماین»، را می‎کشد. (نیمه‎ی دوم رمان، ادامه‎ی مبارزه‎ با «آن» 27 سال بعد، در فیلم بعدی این مجموعه به نمایش درخواهد آمد.) این آپدیت منطقی است چون سی و چند ساله‎های امروزی در دهه‎ی 80 میلادی به دنیا آمده‎اند نه دهه‎ی 50 میلادی. بهانه‎ی خوبی هم هست برای ارتقای دیالوگ‎ها با کمی حواشی کمیک، که باعث می‎شود «فین ولفهارد» که در سریال «چیزهای عجیب‎تر» او را دیده بودیم، بتواند در تمام صحنه‏هایی که حضور دارد به عنوان «ریچی توزیر» عقل کل و جسور ظاهر شود. اما به نظر می‎رسد وسوسه‎ی استفاده از نشانه‎های فرهنگی آشنا زیاد بوده، و ارجاعات فیلم به «مایکل جکسون و بچه‎های جدید محله» کمی بیش از حد معمولند، که باعث از دست رفتن آن حس کلاسیک رمان «کینگ» در این فرآیند می‎شود.

به عنوان فیلمی که روی شخصیت پردازی وقت می‎گذارد و تک تک فریم‎ها را پر از جزئیات می‎کند (برنامه کودکی که طی فیلم در پس زمینه از تلویزیون پخش می‎شود و به کودکان توصیه می‎کند بروند در فاضلاب بازی کنند، حرکت جالبی است) عجیب است که از ظرافت خاصی برخوردار نیست. به لایه‎ی داستانی مربوط به سوء استفاده‎ی جنـ*ـسی که در کتاب خیلی نامحسوس باقی می‎ماند اینجا خیلی واضح‎تر پرداخته شده؛ اهمیت مثلث عشق موجود بین سه نفر از «بازندگان» نیز نسبت به منبع اصلی خیلی پررنگ‎تر شده. با چنین توجهاتی به جزئیات، و این همه جزئیاتی که باید به آنها پرداخته شود، فیلمنامه در بعضی مقاطع با مشکل مواجه می‎شود، و روایت داستانی گاهی به خوبی جلو نمی‎رود، به خصوص از نظر دیالوگ‎ها. اما وقتی زمان عناصر ترسناک فرا می‎رسد (که خیلی هم زیاد هستند) همان روش اولیه مبدل به یک نقطه مثبت می‎شود.

«موشیتی» در زمینه‎ی طراحی موجودات ترسناک متبحر است، و تصویربرداری کابوس‎ها را به بهترین شکل ممکن انجام می‎دهد. وقتی ماوراءالطبیعه با زندگی عادی درهم آمیخته می‎شود و بزرگ‎ترین ترس‎های قهرمان جوان ما مبدل به واقعیت می‎شوند و او را تعقیب می‎کنند (مثل آن صحنه‎ای که یک جسد سوخته‎ی بدون سر، «بن هنسکام» (جرمی ری تیلور) خجالتی و چاق را در کتابخانه و زیر نور سبز و عصبی کننده‎ی فلورسنت تعقیب می‎کند) می‎تواند خیلی خوفناک باشد. جذامی که «ادی کاسبلارک» (جک دیلان گرازر) خیالاتی را در کتاب ارعاب می‎کند، خون‎آلود و ناقص‎الخلقه به تصویر درآمده، و خونی که از حمام «بورلی مارشا» (سوفیا لیلیز) فوران می‎کند هم غلیظ و چسبناک است. حتی یک بازآفرینی جدید از «آن» هم می‎بینیم، یک نوازنده‎ی فلوت ناقص‎الخلقه، محصول تغییراتی در کاراکتر «استن یوریس» (ویات اولف).

البته همه‎ی اینها پیش‎نمایشی برای واقعه‎ی اصلی هستند، بازآفرینی اصلی «آن»، «پنی‎وایز، دلقک رقاص» (بیل اسکارسگارد). نقش‎آفرینی «اسکارسگارد» دنباله روی «تیم کوری» سال 1990 در مینی سریال «آن» است، ادای دیالوگ‎ها با لحنی ناخوشایند و شل و بریده، که می‎توان آن به خرگوش کارتونی تشبیه کرد که ناگهان چندین بخش از کلمات را با غرغر از عمق گلو بیان می‎کند. نقش‎آفرینی فیزیکی او، اما، تماما شامل حرکت اندام‎ها در جهات عجیب و حرکات غیر طبیعی تند و تیز است، که گاهی سرعتش بیش‎تر می‎شود تا رعب و وحشت بیشتری القا کند. دندان‎های لایه لایه‎اش نیز که به صورت دیجیتالی ارتقا یافته‎اند و واقعا عجیب و غریب شده‎اند، باعث تداعی بیگانه‎ای عجیب‎الخلقه در ذهن می‎شوند که گویا از عمیق‎ترین نقاط اقیانوس بیرون کشیده شده.

با وجود اینکه «پنی‎وایز» واقعا وحشتناک است، در مجموع «آن» بیشتر آدم را عصبی‎ می‎کند تا اینکه بخواهد مو را بر تن او سیخ کند. در به تصویر کشیدن خشونت علیه کودکان، از هیچ تلاشی دریغ نشده، که یعنی این فیلم شاید برای پر و پا قرص‎ترین هواداران نوجوان رمان‎های «استفان کینگ» نیز مناسب نباشد. اما به جز ظهور گهگاه برادر کوچک «بیل دنبرو» (جایدن لیبرر) یعنی «جورج» (جکسن رابرت اسکات) که مرگش به دست (یا به دندان) «پنی‎وایز» داستان را به راه می‎اندازد، اضطراب فیلم کم و گذرا است تا آرام و خزنده. قطعا صحنه‎های ترسناک خوبی هم وجود دارند، اما وقتی لحن فیلم عوض می‎شود، بازگشتی در کار نیست.


با تمام این اوصاف، برخی جنبه‎های «آن» در ذهن شما حک می‎شوند. فیلمبرداری «چانگ چونگ-هون»، کارگردان بصری باسابقه‎ی «پارک چان-ووک»، به فیلم غنا و بافتی می‎دهد که فراتر از بسیاری از فیلم‎های هالیوودی است، چه رسد به فیلم‎های ژانر وحشت. این را با طراحی صوتی غران و طراحی تولید دقیق فیلم ترکیب کنید، صحنه‎های شگفت‎انگیزتر فیلم نیز بدون تردید خلاقانه‎اند، مانند صحنه‎ای شیطانی که «بازندگان» یک خانه‎ی متروکه را بازرسی می‎کنند. شاید نویسندگان، بهترین اقتباس ممکن را از کتابی غیرقابل اقتباس به ما داده‎ باشند. اما انسان در عجب می‎ماند، که اگر استودیو نیازی به جمع و جور کردن این داستان بی‎نظم و پراکنده حس نمی‎کرد، شاید می‎توانست مبدل به یک داستان تاریخی و ماندگار شود.


اختصاصی نقد فارسی

مترجم: علی دواچی

دانلود رمان و کتاب های جدید

سایت دانلود رمان نگاه دانلود

دانلود رمان های عاشقانه