شعر دفتراشعار سیروس اسدی

[Diba]

حیرانی

حیرانی در عمق چشمانم

ریشه

دوانده است،

هنگام که در خمودگی راز ناک

ابروانت!

به شیارهای عمیق

عمرم می اندیشم

آن هنگام که در هاله ای

از،

نجابت و شرم

چشم های نازنینت

خورشید گون می درخشند،

من با تمام وجودم،

اقرار می کنم،

که تو بی نهایت زیبایی،

فریبایی

ای طلسم شعر های

بی تار و پود من !

مقدّر است با تو زیبایی،

زیبایی،

چنان که با من

مقدّر است،

شکیبایی،

شکیبایی،

شکیبایی!

من امّا...

دریغ مجنون نیستم

تا تو لیلایم باشی

شاید من

بیدی لرزان باشم

در دوسمت

جادّه ی چشمانت

و تو !

آن لطیفه ی بکری که،

« وقت » با حضورت در سماع

بی هوا،

می چرخد

من امّا،

هبوطی وا رونه ام

در آسمان چشمان تو ...

 

[Diba]

تاراج

خنده بر اشک پدر، خون برادر تا کی
خانه بر هم زدن شادی مادر تا کی

موج سبز است که افراشته قامت چون سرو
تیشه بر ریشه ی این سرو تناور تا کی

قفس آکنده از آواز قناری، تا چند
آسمان خالی ز پرواز کبوتر، تا کی ؟

دست مرگ است به تاراج بهار آمده است
شاهد غارت این باغ صنوبر تا کی

 

[Diba]

زمزمه عشق

با زمزمه ای زعشق لبریز شدی
تو نیز شهید خشم چنگیز شدی
در برکه ای از نور فرو رفتی، آه!
خورشید نبودی، گلم، آن نیز شدی

 

[Diba]

تن زخمی

یک زمزمه از عشق به لب هایت بود
خورشید چراغ راه شب هایت بود
در لایه ای از مرگ تو را پیچیدند
آن شب که تنت ، زخمی تب هایت بود

 

[Diba]

ترانه
نوشتم بر گل مهتاب ، با درد
سفر کردی به همراه گل زرد
سراسر رنگ اندوه است این دشت
گل من با بهار رفته برگرد

 

[Diba]

شب


شب،

امتداد چشم کسی بود

پیش از این

ومن،

مصلوب نگاه فرشته ای بر زمین!

آه!

ای همیشه نگاهت بی قرین،

جرعه ای بربز

از آن تبسّم جادوانه

در جام گریه های جاودانه ام

تا در خلسه ای سکر آور

از یاد بـ..وسـ..ـه های شیرینت

خود را

به دست باد، به دست مرگ

بسپارم

 

[Diba]

پاییزان


در باغ بی شکوفه ی من

پاییز

آغاز همه ی فصل هاست

و

حجم اندوه برگ

به اندازه ی وسعت ابرهای سترون است!

در باغ بی شکوفه ی من،

یرنده ای

در حصار فریاد خود زندانی

است،

در باغ بی شکوفه ی من

عطش رمز جاودانگی است.

و آب دیگر،

شیرین ترین واژه ی برگ نیست!

اندوهم را تنها تو می فهمی،

ای بهار منتظر،

در آستانه ی

فصل تنهایی ...!

 

[Diba]

شکوه


بر بلندای کدام واژه

بایستم

بانو!

تا کوتاه ترین قصیده ی نگاهت را

بی هیچ تکلّفی بسرایم

و اعجاز نامت را،

با ایجازی شاعرانه؟

آه!

چقدر حقیرند انبوه این واژه ها

وقتی در مقابل

نام تو می ایستند!

و،

شگفتا! که دنیا

مقهور نام تو نشد

وقتی،

سپیده با مطلع چشمان تو

آغاز شد...!

 

[Diba]

او راز نگاه خسته را می دانست
منظور دل شکسته را می دانست

در موسم پرواز، تماشایی دوست
تفسیر دو بال بسته را می دانست

 

[Diba]

از زمزمه ی عشق تو لبریز شدم
اشکی شدم از چشم تو سر ریز شدم

تو خنده ی یک بهار موعود شدی
من گریه ی بی امان پاییز شدم