darya asli
کاربر نگاه دانلود
سحابی ابري از ذرات گرد و غبار و گازها در فضا است. (nebula) واژه لاتين براي سحابی است. ستاره شناسان اوليه اين اصطلاح را برايكهكشان هاي دور، یعنی کهکشان های خارج از كهكشان راه شيري مورد استفاده قرار مي دادند. چنين كهكشان هايي سحابی برون
كهكشاني ناميده مي شدند. این کهکشان ها شبيه به وصله های مه آلود نور در ميان ستارگان به نظر می رسیدند.
"سحابی بزرگ"، ابر عظیمی از گاز و گرد و غبار است که مثل یک نقطه مه آلود در صورت فلکی اوریون است. منطقه مرکزی درخشان سحابی در این عکس نشان داده شده است
اما تلسكوپ هاي جديد نشان داده كه سحابی های برون كهكشاني در واقع سيستم هايي از ستارگان شبيه به كهكشان راه شيري هستند.
یک سحابی سیاره نما با ظاهری بافته مانند
که علت داشتن این شکل ناشناخته است.
این عکس به وسیله تلسکوپ فضایی هابل
گرفته شده
امروزه، بيشتر ستاره شناسان واژه سحابی را فقط براي ابرهاي گرد و غبار و گاز موجود در كهكشان راه شيري و ديگر كهكشان ها مورد استفاده قرار می دهند. آنها اين سحابی ها را به دو دسته تقسیم مي كنند :سحابی های پراكنده (diffuse) و سحابی های سياره نما. هردو نوع سحابی، سحابی گازي هم ناميده مي شوند.
سحابی پراكنده بزرگ تر از سحابی ديگر است. بعضي از سحابی های پراكنده به قدري گرد و غبار و گاز دارند كه مي توانند ستاره ای به اندازه خورشید را تشکیل دهد.
يك سحابی پراکنده ممكن است در نزديكی يك ستاره روشن و بسیار گرم به وجود آيد. نور ماوراي بنفش متراكمی كه از ستاره خارج مي شود، اتم هاي گاز سحابی را انرژي دار مي كند و به جرم آن اين توانايي را مي دهد تا نور ساطع كند. يك سحابی پراکنده از اين نوع، سحابی نشری ناميده مي شود.
ستاره شناسان باور دارند كه بعضي از سحابی های نشری مكان هايي هستند كه ستارگان جديد در آنها شكل مي گيرند. نیروی جاذبه باعث مي شود بخشي از گازها و گرد و غبار سحابی منقبض شود و در داخل يك جرم خيلي كوچك تر و متراكم تر به هم فشرده شود.
این انقباض براي ميليون ها سال ادامه مي يابد. به مرور زمان این جرم به قدر كافي داغ مي شود تا بدرخشد و ستاره جديدي را تشكيل دهد.
در داخل این جرم تشکیل شده از گرد و غبار و گاز، فشار و دما ايجاد مي شود.
سحابی اوریون
يك سحابی پراکنده همچنين نزديك يك ستاره سرد به وجود می آید. در اين نمونه نور ماوراي بنفشی که از مبدأ ستاره خارج می شود، خيلي ضعيف است و نمي تواند موجب شود تا اتم هاي گاز سحابی نور ساطع کنند. اما ذرات گرد و غبار موجود در سحابی پراکنده، نور ستاره را بازتاب مي دهند. ستاره شناسان اين نوع سحابی پراکنده را سحابی بازتاب دهنده می نامند.
اگر يك سحابی پراکنده در ناحيه ای باشد که هيچ ستاره اي در نزديكي آن نيست، نه نور كافي خارج مي كند و نه نوري بازتاب مي دهد تا قابل مشاهده شود. چون که در حقيقت، ذرات گرد و غبار سحابی نور را از ستارگاني كه آنها را احاطه کرده می گیرد و جذب مي كند. ستاره شناسان اين نوع سحابی پراکنده را که نمی تواند نوری ساطع کند یا نوری بازتاب دهد، سحابی تاريك مي نامند.
سحابی سياره نما ابرهایي شبيه به توپ متشکل از گرد و غبار و گاز است كه ستارگان مشخصي را احاطه كرده است. سحابی سیاره نما موقعي شكل مي گيرد كه يك ستاره شروع به ریزش به داخل خود و بيرون انداختن و دور ريختن لايه هاي خارجي تر جوش می کند. موقعي كه با تلسكوپی كوچك به سحابی سياره نما نگاه مي كنيم به نظر مي رسد كه اين نوع از سحابی سطح گردي مثل يك سياره دارد.
