VIP همه چیز درباره هوا و فضا (هوا و فضا چیست؟)

[☾♔TALAYEH_A♔☽]

عصر فضا


نگاه اجمالی
تاریخ پرواز به فضا ، داستان آرزوها و رویاهای انسان است. از دیرباز شگفتیهای آسمان ، انسان را در اندیشه فرو بـرده است. داستانهایی که از یونانیان و ایرانیان باستان به یادگار مانده است، آرزوی پرواز به آسمان را به خوبی نشان می‌دهد. در این داستانها ، پرواز با بالهای مصنوعی یا قالیچه‌های پرنده یا به پرواز در آوردن تختهایی که پرندگان بزرگ آنها را بالا می‌بردند، توصیف شده است، اما هیچ کدام از اینها عملا امکان‌پذیر نبود. ارائه تئوری‌‌های عملی درباره پرواز فضایی ، قرنها طول کشید.

تاریخچه
در چهارم اکتبر 1957 (12 مهر 1336) دانشمندان روسی توانستند یک ماهواره 92 کیلوگرمی ‌به نام اسپوتینک 1 را در مداری به دور زمین قرار دهند. با این رویداد عصر فضا آغاز شد. از آن تاریخ ، تلاش دانشمندان کشورهای مختلف جهان پای انسان را به فضاهای دوردست گشوده است.
سرعت فرار
درسال 1687 میلادی (1066 شمسی) ، نیروی گرانشی بین جرمهای مختلف را به صورت فرمول بیان کند و گردش سیارات به دور خورشید و گردش قمرها به دور سیارات را با این فرمول توضیح دهد. نیوتن به این نتیجه رسید که اگر جسمی‌ سرعت کافی داشته باشد، می‌تواند در مقابل نیروی گرانش زمین مقاومت کند و مانند قمر به دور زمین بگردد.

اگر سرعت از آن هم بیشتر باشد، برای همیشه از گرانش زمین می‌گریزد. این سرعت ، سرعت فرار نامیده می‌شود، که 11.2 کیلومتر در ثانیه است و رسیدن به این سرعت زیاد با وسایلی که تا آن روزگار شناخته شده بود، ممکن نبود. نویسندگان داستانهای علمی‌ تخیلی توپهای بزرگی مجسم می‌کردند که گردونه‌های سرنشین‌دار به فضا پرتاب می‌کردند، ولی این کار زیاد عاقلانه نبود.

تلسکوپ فضایی هابل




پرتاب موشک
از قرنها پیش ، چینیان باروت را برای پرتاب اجسام کوچک یا آتشبازی در آسمان بکار می‌بردند. آنها نخستین سازندگان موشک بودند. کار این موشکها بر مبنای عمل و عکس‌العمل است. باروت می‌سوزد و گازهای زیادی تولید می‌کند، گاز به سرعت از انتهای موشک فوران می‌کند و موشک را در جهت مخالف به حرکت در می‌آورد.

هر وسیله مانند موشک ، در خلا و فضای بیرون از جو زمین نیز می‌تواند حرکت کند، اما سالها طول کشید تا انسان به استفاده از موشک برای پرواز فضایی فکر کند. تا 900 سال همه موشکها مانند موشک آتشبازی کار می‌کردند. فقط در قرن بیستم بود که پرتاب آنها به فضا ممکن شد.
موشکهای اولیه
موشکهای اولیه که شبیه موشکهای آتشبازی بوده‌اند، در حدود هزار سال پیش در چین ساخته می‌شدند. در سال 1903 از موشکهای کانکریو در جنگ استفاده می‌شد، در این زمان ، یک دانشمند روسی چنین اعلام کرد که موشکهای دارای سوخت مایع می‌توانند به فضا برسند. در خلال دهه 1920 افراد علاقه‌مند شروع به ساخت چنان موشکهایی کردند. در سال 1926 ، دانشمند آمریکایی ، رابرت گدارد ، اولین پرتاب موفق را انجام داد. در دهه 1930 ، ارتش آلمان با به خدمت گرفتن گروههای موشک ساز ، موشک V.2 را طراحی کرده و به آسمان پرتاب نمود.
موشکهای پیشرفته
چندین سال بعد ، قبل از جنگ جهانی دوم ، هرمان اوبرت و ورنوفون براون ، در آلمان به ساختن موشکهای بزرگ پرداختند. این موشکها که مواد منفجره حمل می‌کردند، در جنگ مورد استفاده قرار می‌گرفتند. بعد از پایان جنگ استفاده از موشک برای کاوشهای علمی ‌نیز شروع شد. پیشرفتهای دیگری مانند ساختن آلیاژهای مقاوم ، دستیابی به سوخت مناسب ، ساختن کامپیوترها و ابزارهای دقیق سبب شد که موشکهای بهتری ساخته شود. این موشکها نخست برای کاوش جو زمین و اندازه‌گیری دما ، رطوبت و تابشهای خورشید در طبقات مختلف جو بکار گرفته می‌شدند.

سفینه آپولو




پرتاب ماهواره
ماهواره‌ها در راس موشکهای نیرومندی به فضا پرتاب می‌شوند. دماغه مخروطی شکل موشک که در برابر گرما مقاوم است، ماهواره را از اصطکاک در هنگام گذشتن از جو زمین محافظت می‌کند. بعد از گذشتن از جو زمین ، این لایه محافظتی از ماهواره جدا می‌شود و مرحله آخر موشک ، ماهواره را در مدار صحیح قرار می‌دهد. بسیاری از ماهواره‌ها از موتور موشک خود برای رفتن به مدارهای بالاتر استفاده می‌کنند.

شاتلهای فضایی آمریکا ماهواره‌ها را سوار بر مخزن محموله خود به مدار می‌برند. سپس ماهواره‌ها از بستر خود خارج و در فضا رها می‌شوند. بدین ترتیب ، نخستین ماهواره‌ها در مدارهایی به دور زمین قرار داده شدند (اگر از یک موشک برای پرتاب دو ماهواره استفاده شود، آنها یکی پس از دیگری رها می‌شوند، تا به هم برخورد نکنند). سرانجام در 12 آوریل 1961 (23فروردین 1340) یک کیهان‌نورد روسی به نام یوری گاگارین با سفینه وستوک 1 در مداری به دور زمین گردش کرد. سال بعد فضانورد آمریکایی به نام جان هرشل گلکن سه بار زمین را دور زد.
سفر به ماه
انسان با گردش ماهواره‌ها به دور زمین کم‌کم توانست بیشتر و بیشتر در فضا بماند. دانشمندان نیز طرحهای پیشتازانه دیگری ارائه می‌دادند. یکی از طرحها سفر انسان به ماه بود که در ژوئیه 1969 (تیر ماه 1348 شمسی) عملی شد و سه فضانورد آمریکایی با سفینه آپولو 1 در ماه فرود آمدند و سپس سالم به زمین برگشتند.

 

[☾♔TALAYEH_A♔☽]

رشته تعمیر و نگهداری هواپیما

مقدمه
در اجرای اصول قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران، و نیل به خودکفایی آموزشی و ایجاد زمینه های لازم به منظور تربیت متخصصان تعمیر و نگهداری متعهد در صنایع هوایی و ایجاد صنعت مستقل و غیر وابسته پس از بررسی و پژوهش در این زمینه نیازها اعم از ساخت، بازسازی، تعمیر و نگهداری وسائل پرنده و ملحقات مربوطه، مجموعه کارشناسی مهندسی تعمیر نگهداری هواپیما با مشخصات ذیل تدوین شده است.

تعریف و هدف:
این مجموعه یکی از مجموعه های آموزش عالی است که ضمن تبیین اصول مهندسی تعمیر و نگهداری، بازسازی و بهسازی و مدیریت تعمیر سیستمهای مکانیکی هواپیما، هلکوپتر در سطح کارشناسی متخصصینی جهت فعالیت در صنایع مربوطه تربیت می کند.

طول دوره و شکل نظام:
طول متوسط دوره 4 سال است و کلیه دروس در 8 ترم برنامه ریزی می شود. دانشجویان موظفند سه واحد به عنوان پروژه اخذ نمایند و در یک تابستان در صنایع هوا فضا کارآموزی انجام دهند.



سطوح رشته

ردیف نام دانشگاه کاردانی کارشناسی ارشد دکترا
1 دانشکده صنعت هواپیمایی- وابسته به سازمان هواپیمایی
*





درسهای رشته

ردیف نام درس ردیف نام درس
1 آزمایشگاه ترمودینامیک و انتقال حرارت 2 آزمایشگاه تستهای غیر مخرب
3 آزمایشگاه مبانی مهندسی برق 4 آزمایشگاه مقاومت مصالح
5 آزمایشگاه مکانیک سیالات 6 آزمایشگاه آئرودینامیک
7 آزمایشگاه خوردگی فلزات 8 آزمایشگاه سیستمهای دینامیکی
9 آزمایشگاه مواد و عملیات حرارتی 10 آشنایی با پرواز
11 آمار و احتمالات مهندسی 12 آیروالاستیسیته
13 آیرودینامیک 14 ارتعاشات مکانیکی
15 استاتیک 16 اسلحه و مهمات هوایی
17 انتقال حرارت 1 18 پایان‌نامه
19 تحلیل تجربی تنش 20 ترمودینامیک 1
21 تستهای غیر مخرب 22 دینامیک عمومی
23 دینامیک ماشین عمومی 24 رئولوژی پلیمرها 2
25 رایانه و برنامه نویسی 26 روش های تولید
27 روش های تجربی در آئرودینامیک 28 ریاضی عمومی 1
29 ریاضی عمومی 2 30 زبان تخصصی
31 ساختمان هواپیما 32 سوانح هوایی
33 سوخت و احتراق 34 سیستمهای الکتریک و آلات دقیق هواپیما
35 سیستمهای هواپیما 36 طراحی هواپیما 1
37 طراحی اجزاء ماشین 2 38 طراحی اجزای ماشین 1
39 طراحی و ساخت قید و بندها 40 علم مواد
41 فرآیندهای ساخت و مواد هواپیمایی 42 فیزیک پایه 1
43 فیزیک پایه 2 44 مبانی مهندسی برق
45 محاسبات عددی 46 مدیریت تعمیر و نگهداری هواپیما
47 معادلات دیفرانسیل 48 مقاومت مصالح
49 مقررات و ایمنی هوایی 50 مواد مرکب (کامپوزیت)و کارگاه
51 موتور جت 52 موتورهای پیستونی هواپیما
53 مکانیک سیالات 54 مکانیک پرواز
55 نقشه کشی صنعتی 1 56 نقشه کشی تخصصی
57 هیدرولیک ونیوماتیک هوایی 58 کارآموزی
59 کارگاه بال و بدنه هواپیما 60 کارگاه جلو برنده های هواپیما
61 کارگاه سیستمهای هواپیما 62 کارگاه فن آوری و روشهای جوشکاری
63 کارگاه ماشین ابزار 64 کنترل اتوماتیک
65 کنترل خوردگی در هواپیما





صنعت و بازار کار
با توجه به تجارب چندین ساله در امر تعمیر و نگهداری هواپیما که موفقیت های بسیاری را در پی داشته و دلیل اصلی آن تحریم های جهانی بوده و همچنین رشد علمی سازمان های سازنده وسایل پرنده (هواپیما، چرخبال). این رشته توانسته در اندازه خودش بازار کار خوبی را برای علاقه مندان فراهم آورد که عبارت است از: سازمان ها و ارگان های هواپیمایی کشور (نظامی و غیرنظامی)، سازمان ها و شرکت های دولتی تولیدکننده هواپیماهای سبک و فوق سبک و شرکت های خصوصی سازنده وسایل پرنده.

 

[☾♔TALAYEH_A♔☽]

رشته کاردانی تعمیر و نگهداری هواپیما

مقدمه
امروزه صنعت هواپیمایی همانند صنعت خودرو سازی روال عادی خود را طی می کند و با قدمتی که پیدا کرده ، هواپیما را به وسیله ای روزمره برای جابجایی مسافر و کالا تبدیل نموده است به موازات همین اتفاق تنوع خدمات و بکارگیری افراد در این صنعت نیز هر روز رو به رشد و توسعه است که یکی از این رشته ها کاردانی تعمیر و نگهداری هواپیما می باشد . مجموعه کاردان هواپیما یکی از مجموعه های آموزش عالی در دانشکده هواپیمایی کشوری می باشد که هدف آن تربیت افراد کاردان در زمینه تعمیر و نگهداری هواپیما، در سطح استانداردهای بین المللی بوده و در تدوین برنامه درسی رعایت موارد زیر در نظر گرفته شده است.

الف- رعایت دستورالعملها و مقررات سازمانها بین المللی هواپیمایی کشوری (ایکائو) در امور هواپیما.
ب- برنامه های آموزشی گروه فنی مهندسی (کمیته تخصصی صنایع هوایی) شورای عالی برنامه ریزی وزارت علوم، تحقیقات و فناوری.
ج- تجربیات کشورهای پیشرفته در صنعت هواپیمایی.
د- نیاز سازمان هواپیمایی کشوری، شرکتهای هواپیمایی، هلیکوپتر سازی، صنایع ساخت هواپیما و سایر زمانها و ارگانهای وابسته به صنعت هواپیمایی.

طول دوره و شکل نظام:

طول دوره مجموعه کاردانی هواپیما 5/2 سال است و برنامه آموزشی آن در 5 ترم ارائه می شود. طول هر ترم برابر 17 هفته معادل یک و نیم سال تحصیلی است. حداقل میزان ساعت تدریس هر واحد نظری یک ساعت و هر واحد عملی دو ساعت در هفته است.



سطوح رشته

ردیف نام دانشگاه کاردانی کارشناسی ارشد دکترا
1 دانشکده صنعت هواپیمایی- وابسته به سازمان هواپیمایی *






درسهای رشته

ردیف نام درس ردیف نام درس
1 آشنایی با کامپیوتر و برنامه نویسی 2 آلات دقیق و کارگاه
3 آیرودینامیک 1 4 استاتیک
5 الکتریکی هواپیما و کارگاه 6 ایمنی و بهداشت
7 ترمودینامیک 1 8 دینامیک 1
9 ریاضیات عمومی 1 10 ریاضیات عمومی 2
11 زبان انگلیسی فنی 12 ساختمان هواپیما و کارگاه
13 سیستمهای هواپیما و کارگاه 14 شیمی عمومی
15 علم مواد 16 فیزیک الکتریسیته و مغناطیس
17 فیزیک مکانیک 18 معادلات دیفرانسیل
19 مقاومت مصالح و آزمایشگاه 20 مقررات بین المللی هواپیمایی 1
21 موتورهای پیستونی هواپیما و کارگاه 22 موتورهای جت و کارگاه
23 مکانیک سیالات 24 نقشه‌کشی صنعتی 1
25 کارآموزی 26 کارگاه عمومی




صنعت و بازار کار
کاردان هواپیما کسی است که اطلاعات و مهارتهای لازم جهت کار در صنعت هوانوردی را در محدوده ای مناسب کسب کرده و با استفاده از تکنیکها و رهنمودهایی که کارشناسان این رشته ارائه خواهند کرد قادر به انجام مسئولیتهای زیر در سطح استانداردهای بین المللی توصیه شده از طرف ایکائو می باشد.
الف- تشخیص عیوب و تعمیر سیستمها، ساختمان، موتورهای جت و پیستونی ، آلات دقیق و .... هواپیما
ب- سرویس و نگهداری سیستمها، ساختمان، موتورهای جت و پیستونی، آلات دقیق و ... هواپیما
ج- بازرسی فنی هواپیما، مونتاژ و آزمایش هواپیماها و هلیکوپتر ساخته شده در صنایع هواپیما و هلیکوپترسازی.

 

[☾♔TALAYEH_A♔☽]

فضاپیمای روسی میر


مقدمه
فضانورد میر به قصد پیشتازی جدید زمانی سفر خود را آغاز کرده است، 14 ماه بی وزنی و تغذیه از داخل لوله. سفر هیئتهای اعزامی قبلی باید به دلیل افسردگی خاطر شرکت کنندگان متوقف گردد. والری/پولیاکف ، 51 ساله تا هنگامی که در زمین به سر می‌برد به عنوان الگوی شخصیتی قوی محسوب می‌شد. روانشناسان ثبات روانی و آرامش درونی او را گواهی می‌کردند. مردی همچون ستونی از پولاد. اکنون او باید فضایل خود را در فضا نیز به اثبات برساند.

پولیاکف در فضاپیمای روسی "میر" سکنی گزید. 80 کیلومتر مربع فضای تهی او را احاطه می‌کند. تعدادی از پنجره‌های دایره شکل سفینه با پوشش قارچش کور و مسدود شده‌اند. پس از گذشت 429 روز در بهار سال 1374 پزشک حاذق بار دیگر به زمین باز گشت. سفر از آغاز با ترس و بیم آغاز شد. پولیاکف این کهنه سرباز عینکی با همکارانش ، ویکتور/آفاناسیف و یوری/اوساچف در تاریخ 18 دیماه سال 1373 در داخل کپسول سایوز قرار گرفتند. در ساعت 13 حامل به فضا پرتاب شد.

شرایط فضانوردان
این گروه سه نفره در حالت نشسته با زانوان قائم و پشت متمایل به عقب به آسمان پرتاب شدند. پس از گذشت 3 دقیقه این سه نفر روسی از میان پوشش هوایی زمین گذشتند و غوطه ور شدن در پی بی وزنی در بدن با حالت تهوع و افزایش شدید فشار چشم محسوس می‌شود. در 24 ساعت اولیه صورت پفک ، متورم شده و باد می‌کند. با نگاهی تار ، تنها با نوشیدن چای سرد و رفع غذای حاجت در یک هدف خویش ره می‌پیمودند.

میر "صلح" با سرعت 22.400 کیلومتر در ساعت در مدار زمین در حرکت بود. پس از 2 روز به هدف رسیدند. آنتنهای جفت کننده خودکار در فضاپیما به کار افتادند. صدای غیژ غیژ فلزات شنیده می‌شد. دریچه‌های فشار باز شدند. سپس گروه به داخل منزلگاه جدید خویش غلتیدند. بخش فضای مصنوعی ، جای نامناسبی است. کل طول اتاق نشیمن اصلی 7.67 متر است از دستگاهها صدای وزوز متصاعد می‌شود. ساکنان می‌توانند با خزیدن در راهروهایی به واحد کوانت 1 و 2 و همچنین به آزمایشگاه مواد "کریستال" دست یابند.

پولیاکف به خوبی می‌دانست چه چیزی در انتظار اوست. یک بار دیگر در اواخر دهه 1360 ، به مدت 241 روز در قوطی کنسرو پرنده به سر بـرده بود. در آن زمان اولف مربولد فضانورد آلمانی سفینه آزمایشگاه فضایی گفته بود: "درفضا ماندن برایم بهتر از زندان به سر بردن است". با این مسافرت برنامه ریزی شده روسها درنظر دارند امکان سفر به مریخ را بیازمایند. سفر به سیاره سرخ سه سال به طول خواهد کشید. آیا جسم و روان تحمل این مدت زمان را خواهند داشت؟

پولیاکف موظف است هر گونه دگرگونی خلقی و روحی را در خود ثبت کند. او مطمئنا آزمایش خون و آزمایش هورمونی خود را بررسی می‌کند. دانشمندان مرکز پژوهش فضا و هوانوردی آلمان ، در صددند تا با آزمونهای حافظه و واکنش او را به ستوه آورند. مهمان دائمی این دستگاه فضایی به همراه دو یار دیگر که اندکی کمتر از شش ماه می‌مانند در جامعه یکپارچه پنگوئنی خود به حالت آویخته در هوا به این سو و آن سو در حرکت است.

این جامه یکپارچه از داخل با کابلهای پلاستیکی کاملا محکم شده تا در برابر هر حرکت با مقاومتی مصنوعی مقابله کند. افت تدریجی کارکرد ماهیچه‌ها ، در فضا مشکل بزرگی است. برای محدود کردن این عارضه همه سرنشینان میر ، موظف هستند روزانه به مدت 2 ساعت دوچرخه سواری کرده و بر روی راهروی برقی پاهایشان را به حرکت درآورند و یا با وسایل ورزشی مخصوص ، ماهیچه‌های سـ*ـینه و بازوها را حرکت دهند.

تأثیرات فیزیولوژیکی
در اوایل بخصوص به هنگام مرحله تطابق ، بدن سخت زیر فشار قرار می‌گیرد:

• احساس تشنگی سریعا کم می‌شود.
• استخوانها کلسیم از دست می‌دهند. پس از گذشت 3 ماه این سیر خطرناک متوقف می‌شود.
• اکثریت قریب به اتفاق فضانوردان در عرض دو هفته اول دچار سرما خوردگی می‌شوند. دستگاه ایمنی بدن سخت ضعیف می‌شود.
  
  در سال 1357 فضانورد یوری/رماننکو بر روی سفینه پیشرو میر به نام "سالیوت" مجبور شد با عفونتی شدید در ناحیه گونه ، دست و پنجه نرم کند. دستگاه ایمنی بدن او چنان ضعیف شده بود که رویارویی با عفونت خفیف دندان را نداشت و این منجر به عفونت گونه وی شد. همکار وی الکساندر/لاویکین در سال 1366 بر روی میر از حال رفت. ظاهرا بزرگی جهان آفرینش بر روی روان نیز تأثیر می‌گذارد.
  
  فضانوردان عامل شماره یک دلهره و دلشوره را وابستگی دائمی به دستگاههای نگاهدارنده حیات می‌دانند. بدون این دستگاهها آنها می‌باید یخ زده باشند، خفه شده و یا در صورت کاهش کلی فشار به تکه‌های گوشتی خونین مبدل شوند. چنین خیالهای ترسناکی معمولا پس از سه ماه شکل گرفته و احساسات متعالی فضانوردان را به کنار می‌زند. فضانورد ترسو می‌شود. توهم فاجعه به مخیله‌اش می‌خزند.
  
  اما هر کس تاب رویارویی با این تخیلات ترسناک و سرسام آور را ندارد. ولادیمیر/واسیوتین می‌بایست در سال 1364 به تندیاز فضاپیمای سالیوت خارج گردد. این مرد از افسردگی و اوهام مرگبار رنج می‌کشید. مدتی طولانی روسها چنین پیش آورهایی را مسکوت می‌گذاشتند. وضعیت فضانوردان کاملا سر زنده و شاداب اعلام می‌شد. اما این فقط ظاهر امر بود. در حال حاضر روانشناسان تصدیق می‌کنند که سفر در فضا با تعداد بیشماری عوامل محرک اعصاب همراه است.

تدابیر لازم برای تحمل پذیری فضانوردان
برای تحمل پذیر ساختن چنین محیط نا امید کننده‌ای برای کلیه سرنشینان میر شرح وظایفی تعیین شده است. برنامه روزانه پولیاکف بر اساس شرح دقیق وظایف وی تنظیم می‌شود. هر بامداد که ساعت شماته دار ساعت 8 را اعلام می‌کند؛ پزشک می‌خزد. از آنجه که در فضا ماهیچه‌های شکمی آزاد نمی‌شوند بدن شبها خمیده شده و جمع می‌شود. فضانورد آلمانی کلاوس/دیتریش فلاد که در سال 1371 هشت روز در فضا به سر بـرده بخاطر می‌آورد: "من همیشه مثل چاقوی تاشو نیمه باز در کیسه خواب آویزان بودم."

پولیاکف سپس برای نظافت پیچگاهی شناور می‌شود: او دندانهایش را بدون آب مسواک می‌کند، و پلکهایش را با دستمال مرطوب پاک می‌کند. دستشویی و وان حمام به دلیل عدم طراحی صحیح قابل استفاده نیستند. فلاد می‌گوید: "اگر کمی شیر آب را باز کنید، بی‌درنگ حبابهای آب کل ایستگاه را پر می‌کنند." در عوض توالت مکنده بخوبی عمل می‌کند. مدفوع بدون بو در یک مخزن جمع آوری می‌افتد. آب موجود در ادرار جدا و گاز H2 و O را تجزیه می‌کند. گاز متصاعد می‌شود و اکسیژن به مخزن هوای تنفسی هدایت می‌شود. ظهرها کارکنان ناهار می‌خورند.

در حالی که از ساق پایشان به نقطه‌ای محکم می‌شوند، به حالت شناور حول میزی مواد غذایی گردی را به همراه گوشت کنسرو گرم شده صرف می‌کنند. در صورت تمایل هر کس می‌تواند از یک لوله سوپ غلیظ سبزیجات و سولیکانکا و یا از پاکتی آب میوه بمکد. پس از آن مردان آبی پوش دوباره به کار هجوم می‌آورند. فرمانده آفاناسیف دستگاه هدایت کننده را بازبینی کرده و مهندس عرشه اوساچف مسئول فنی بوده و پولیاکف باید به پاکیزه کردن و گرد گیری بپردازند. اینگونه روزها از پی هم سپری می‌شوند. این گروه سه نفره تنگاتنگ در داخل این صندوق به سر می‌برند. در مورد استفاده از تخصصهای علمی ، پولیاکف تنها می‌تواند به معاینه خود بپردازد.

ساعت 18 هنگام استراحت بعد از ظهر است. تجربه نشان داده است که تقریبا همه فضانوردان در اوقات فراغت خود تنها یک فکر در سر دارند. آنها بسوی یکی از 13 پنجره ایستگاه شناور شده و به بیرون خیره می‌شوند. نظاره کنندگان از ارتفاع 400 کیلومتری شاهد نمایش شگفت انگیزی هستند. خورشید هر 90 دقیقه یکبار طلوع می‌کند. زمین با تناوب یکسانی از تاریکی به در آمده و به گلوله آبی درخشانی مبدل می‌شود تا دوباره در سیاهی فرو رود. بیشتر این منظره پرشکوه رنگها باعث سر در گمی می‌شود. فلاد معتقد است "کم کم تصورات دنیوی دچار دگرگونی می‌شوند." روانشناس میر ، الکساندر/سلاید می‌گوید: "در آن بالا ، آنها خود را در بهشت احساس می‌کنند."

روسها برای مقابله با خطر منزوی شدن و دشواریهای روانی فضانوردارن در ایستگاه زمینی میر در نزدیکی مسکو ، شمار بسیاری روانشناس را به خدمت گمارده‌اند. هر 90 دقیقه یک بار پنجره‌ای برای گفتگوهای 10 دقیقه‌ای باز می‌شود. مسئولان همچنین گفتگوهایی با خویشان و دوستان نیز برقرار می‌سازند. اما این گفتگوهای کوتاه نیز به سختی می‌توانند یکنواختی حاکم را متعادل سازند. در فواصل 40 تا 60 روز یک بارکش بی سرنشین در کنار ایستگاه لنگر می‌اندازد. این بارکش فیلمهای جدید هالیوود ، کتاب و نامه به همراه می‌آورد. فلاد می‌گوید: "شاد از بابت پست از زمین همیشه بی اندازه است."

بیشترین مشکلات را پا بر جا نگه داشتن و همت کاری مردان به بار می‌آورند. مردان بی تاب و شورشی می‌شوند، روال زندگی آنان تغیر می‌کند. آنگونه که تحلیلها نشان می‌دهند دست کم دمای بدن ساعتی پیش از ظهر در فضانوردان ظاهر می‌شوند و آنان به گونه‌ای دیگر نیز رؤیا می‌بینند. پولیاکف باید هر شب دستگاههای مخصوصی را به دور سر خود ببند تا به کمک آنها رفتارهای به هنگام خواب در فضا بررسی شوند. نمودارهای حاصله توسط زیست شناس و روان شناس الکساندر/گوندل در مرکز پژوهشی فضا و هوانوردی آلمان در کلن ارزیابی می‌شوند. گوندل هنوز نمی‌تواند راهی برای بازخوانی این نمودارها بیاید.

گمان وی بر این می‌باشد که: از آنجا که در فضا قاعده شب و روز وجود ندارد، ساعت درونی بدن کاملا ار کار می‌افتد. بسیاری از همراهان کیهان نورد مپر در پایان مأموریت خود روزانه بیش از 10 ساعت در خواب بوده و مانند عروسک کوکی از خواب بر می‌خیزند.

شرایط روانی فضانوردان
پنهانی جو ارتکاب جنایت حاکم می‌شود. فضانورد والری ریومین در یادداشتهای روزانه خود می‌نویسد: چه شرایطی لازم است تا جنایتی مرتکب شد؟ وی در پاسخ می‌نویسد: برای این کار کافی است دو مرد را برای مدت 2 ماه در اتاقکی 7 متری زندانی سازی. اگرچه روسها افراد گروهایشان را با دقت گرد هم می‌آوردند، ولی با این همه در گروههای پیشین درگیریهای سخت و سهمگینی پیش می‌آمد. فضانوردان سالیوت والنتین لبدو و آناتولی با نفرتی سخت با یکدیگر رفتار می‌کردند. در کل مدت سفر که 211 روز طول کشید، تقریبا کلمه‌ای بین این دو رد و بدل نشد. در میان افراد گروههای دیگر نیز دشنام و ناسزا رد و بدل می‌شد.

نسلاید روانشناس میر فضانوردی را بخاطر می‌آورد که کاملا خشمگین در دستگاه بی سیم فریاد زده بود: "ما را پایین بیاورید، من دیگر نمی‌خواهم با این وحشی کار کنم". این اوضاع با وجود بانوان وخیمتر می‌شود. آیا سفر به سیاره سرخ در بیم و ترس خلا به پایان خواهد رسید؟ فضاپیمای مریخ سه سال تمام به میان تاریکی نامحدود پرتاب خواهد شد. زمین از دیدرس ناپدید خواهد گشت. ارتباط رادیویی با تأخیر بسیار انجام می‌گیرد. فلاد عقیده دارد: "لحظه منزوی شدن بسیار ترسناک است." حتی کارشناسان نیز چنین سفرهای شگرفی را با دو دلی می‌نگرند. به نظر دیتریش مانزی ، روانشناش فضانوردی از هامبورگ ، با جدا شدن از سیاره زمین موقعیت پیش بینی ناپدید می شود.

دانلود رمان و کتاب های جدید

 

[☾♔TALAYEH_A♔☽]

ماهواره‌ها


مقدمه

فرکانس حدود 30 مگا هرتز بصورت شفاف عمل می‌کند. علائم ارسالی بر روی این فرکانس مستقیما از میان آن می‌گذرد و در فضای بیرون گم می‌شوند. این فرکانسها همچنین در خط مستقیم دید حرکت می‌کنند. به این دلایل برای مقاصد ارتباطی آنها را باید به طریقه‌های گوناگون بکار گرفت. فرکانسهای 30 تا 300 مگاهرتز بسیار مفید و کارامد هستند، چون انتشار آنها با وجود محدود بودن پایدار است.

این امواج با چنین فرکانسی برای امواج تلویزیون کارآمدند، زیرا فرکانسهای بالای آنها اجازه حمل مقادیر فراوانی از اطلاعات مورد لزوم را می‌دهد و برای پخش صدای دارای کیفیت بالا نیز سودمند می‌باشد. علت این امر این است که در این محدوده از فرکانس برای کانالهای پهن جا وجود دارد. قسمتی از باند UHF را که بین 790 تا 960 مگاهرتز قرار دارد، می‌توان برای مرتبط ساختن ایستگاههایی با فاصله بیش از 320 کیلومتر به شیوه به اصطلاح پراکندگی در لایه تروپوسفر زمین بکار برد.

این شیوه به توانایی گیرنده دور دست در گرفتن بخش کوچکی از علائم فرکانس UHF که به دلیل ناپیوستگیهای بالای لایه تروپوسفر پراکنده شده بستگی دارد. یعنی علائم در جایی پراکنده می‌شوند که تغییرات شدید و تندی در ضریب شکست هوا وجود دارد.
امواج مایکروویو چه نوع امواجی هستند؟
فرکانسهای بین 3000 تا 12000 مگاهرتز برای رابـ ـطه‌ای در خط مستقیم که در آن پیام رسانی از طریق آنتنهایی بر فراز برجهای بلند ارسال می شود بکار می‌رود. ایستگاههای تکرار کننده را که ساختاری برج مانند دارند نیز در فواصل 40 تا 48 کیلومتری (معمولا بالای تپه‌ها) کار می‌گذارند. این ایستگاهها امواج را می گیرند تقویت می‌کنند و دوباره به مسیر خود می‌فرستند. بخش مربوط به امواج مایکروویو برای ارتباط مراکز پرجمعیت بسیار مفید است، چون فرکانس بالا به معنای آن است که امکان حمل باند عریضی از طریق مدولاسیون وجود دارد و این نیز به این معنی است که هزاران کانال تلفن را می‌توان روی یک فرکانس مایکروویو فرستاد.

باند عریض این نوع فرکانس اجازه می‌دهد که علائم ارسالی تلویزیون سیاه و سفید و تلویزیون رنگی بر روی یک موج حامل منفرد ارسال شوند و چون این امواج دارای طول موج بسیار کوتاه هستند، برای متمرکز کردن علائم رسیده می‌توان از بازتابنده‌های بسیار کوچک و اجزای هدایت مستقیم بهره گرفت.

ماهواره چیست؟
دستگاههای ارتباطی ماهواره‌ها در باند مایکروویو عمل می‌کنند، در واقع ماهواره‌ها صرفا ایستگاه مایکروویو غول پیکری است در مدار زمین که با کمک پایگاه زمینی بازپخش می‌شود. این مدار تقریبا دایره‌ای شکل در ارتفاع 36800 کیلومتری بالای خط استوا قرار دارد و در این فاصله سرعت ماهواره با سرعت زمین برابر است و نیروی خود را بوسیله سلولهای خورشیدی از خورشید می‌گیرد. نیروی جاذبه زمین شتاب زاویه شی قرار گرفته در مدار را دقیقا بی اثر می‌سازد. در این فاصله دور چرخش ماهواره‌ها با حرکت دورانی زمین کاملا همزمان و برابر است و باعث می‌شود ماهواره نسبت به نقطه مفروض روی زمین ثابت بماند.

ایستگاه زمینی در کشور اطلاعات را با فرکانس 6 گیگاهرتز ارسال می‌کند. این فرکانس فرکانس UPLINK نامیده می‌شود. سپس ماهواره امواج تابیده شده را گرفته و با ارسال آن به نقطه دیگر که بر روی فرکانس حامل متفاوت DownLink برابر 4 گیگا هرتز است عمل انتقال اطلاعات از فرستنده به گیرنده را انجام می‌دهد. در واقع ماهواره اطلاعات گرفته شده را به سمت مقصد تقویت و رله می‌کند. آنتن ماهواره ، ترانسپوندر نام دارد. از مدار همزمان با زمین هر نقطه از زمین بجز قطبین در Line of sight است و هر ماهواره می‌تواند تقریبا 40 % از سطح زمین را بپوشاند.

آنتن ماهواره‌ها را طوری می‌شود طراحی کرد که علائم پیام رسانی ضعیفتر به تمام این ناحیه فرستاده شود و یا علائم قویتر را در نواحی کوچکتری متمرکز کند. بر حسب مورد این امکان وجود دارد که از ایستگاه زمینی در کشوری فرضی به چندین ایستگاه زمینی دیگر واقع در کشورهای گوناگون علائم ارسال کرد. بطور مثال: وقتی برنامه‌ای تلویزیونی در تمام شهرها و دهکده‌های یک یا چند کشور پخش شود، در این حالت ماهواره ، ماهواره پخش برنامه است. ولی وقتی علائم ارسال ماهواره در سطح گسترده‌ای از زمین انتشار یابد، ایستگاههای زمینی باید آنتنهای بسیار بزرگ و پیچیده‌ای داشته باشند. هنگامی که علائم ارسالی ماهواره در محدوده کوچکترین متمرکز می‌شوند و به حد کافی قوی هستند، می توان از ایستگاههای زمینی کوچکتر ساده‌تر و ارزانتر استفاده کرد.
مکان ماهواره‌ها
از آنجایی که ماهواره‌ها برای جلوگیری از تداخل امواج رادیویی باید جدا از هم باشند، لذا شماره مکانهای مداری در مدار همزمان با زمین که امکان استفاده آن برای ارتباطات وجود دارد محدود است. از اینرو جای شگفتی نیست که وظیفه مدیریت در امور دستیابی به مدار و استفاده از فرکانسها برای انواع روز افزون و متنوع کاربردهای زمینی و ماهواره‌ای بوسیله شمار روز افزونی از کشورها بی‌نهایت دشوار شده است. از سویی استفاده از ماهواره‌ها در کشورهای متمدن و پیشرفته به عملکرد دقیق و عملیات روز به روز دقیقتر نه تنها از نظر بکار گیری شیوه خودشان ، بلکه از نظر همسایگانشان در مدار همزمان با زمین نیاز می‌باشد.

برخی از ماهواره‌ها نیز در مدار ناهمزمان با چرخش زمین (non - geosynchronous) قرار داده می‌شوند. در ماهواره‌های ناهمزمان با مدار زمین ، ماهواره دیگر در دید ایستگاه زمینی نیست، زیرا که سطح افق زمین را پشت سر می‌گذارد و از دیدرس خارج می‌شود. در نتیجه برای اینکه ارسال همواره ادامه یابد به چندین ماهواره از این نوع نیاز است و چون نگهداری و ادامه کار چنین شیوه ارتباطی بسیار پیچیده و گران است، لذا کاربران و متخصصان طراحی ماهواره‌ها بیشتر جذب ماهواره همزمان با زمین می‌شود.

فرکانسهای بالای فرکانس مایکروویو چه نوع فرکانسهایی هستند؟
با کشف لیزر برای نخستین بار آن قسمت از محدوده فرکانسی که بالاتر از باند فرکانسهای مایکروویو بودند به منظور حمل پیامهای بی‌سیم در نظر گرفته شدند. پرتو های لیزری تحت تأثیر عواملی مانند مه - غبار — خرابی وضع هوا و روزهای بسیار داغ به شدت ضعیف می‌شوند. اگر چه لیزر برای حمل اطلاعات تا مسافتهای کوتاه خط ارتباطی بسیار عالی ایجاد می‌کند، ولی چون پرتو لیزر خاصیت هدایت شونده بالایی دارد باز داشتن یا سد کردن آن بسیار دشوار است. این امر سبب می‌شود برای ارتش و بعضی از مقاصد نظامی که شیوه‌های آنها باید دارای حفظ اسرار باشد بسیار سودمند است. در ضمن دستگاه لیزر برای کاربردهای ارتباط سیار از سبکی و قابلیت حمل خوبی برخوردار است.

برخلاف تار نوری مشابه موج رسان فلزی مایکروویو برای پرتو تابانی الکترومغناطیسی در ناحیه نور مرئی تعریف شده است. این شیوه بطور کلی شامل رشته‌ای شیشه‌ای با نازکی موی انسان است که از هدر رفتن انرژی نور در مسافت طولانی جلوگیری می‌کند. همچنین بر خلاف پرتوی نور معمولی پرتوی نور لیزری تکفام است، یعنی فقط دارای یک فرکانس تنها است. پرتوی لیزر دارای گستره پهن فرکانس است که خاصیت گسیختگی نور را ندارد، به همین دلیل آنها را می‌توان دقیقا به همان طریق که با فرکانسهای مایکروویو تعدیل می‌شوند و تغییر نوسان می‌دهند را با پیامهای تلفنی و اطلاعات و علائم تصویری تعدیل کرد.

به هر حال چون فرکانس آنها خیلی بالاتر است به تناسب آن می‌توان تعداد بیشتری از امواج و کانالها را انتقال دهند. بطور کلی مقایسه بین شیوه‌های مختلف ارسال امکان پذیر می‌باشد. روابط بین فرستنده و گیرنده خواه انتشار از روی سیم و خواه از هوا به نوع ساخت شیوه ارتباطی بستگی دارد و به همین ترتیب باند به فرکانس بکار رفته به شرایط حل مسأله ارتباطاتی وابسته است. بیشتر فرکانسهای در دسترس را مقررات ملی و توافقهای بین المللی تعیین می‌کنند. اگر چه تصمیمات مربوط به شیوه‌ها و نحوه ارسال امری فنی به شمار می‌آید، ولی در اکثر اوقات ملاحظات سیـاس*ـی آن را در بر می‌گیرد.

دانلود رمان و کتاب های جدید

 

[☾♔TALAYEH_A♔☽]

سفینه فضایی


نگاه اجمالی
کار بر روی یک سفینه فضایی از کجا شروع می‌شود؟ این کار از تعیین وظایفی که یک سفینه باید انجام دهد آغاز می‌گردد. دامنه این وظایف ، حجم و مشخصات وسایل علمی لازم برای نصب در آن را مشخص می‌کند. نوع مأموریت و این که بطور مثال سفینه ، بسوی جو زمین خواهد سوخت یا به زمین بر می‌گردد و سوالهایی ریزتر ، در طراحی ناو نقش دارد. آلات و ادوات علمی و تجهیزات فنی ، بار مفید هر سفینه فضایی را تشکیل می‌دهند. نصب آلات و ادوات علمی به این اهداف بستگی دارد.

همچنین نوع برنامه پیش بینی شده و مدت پرواز در گوناگونی و شکل تجهیزات نصب شده مؤثر است، بطور مثال در نوع منابع انرژی تأثیر دارد، اینکه باتریهای ذخیره انرژی در داخل آن باید نصب شود یا باتریهای خورشیدی که در بیرون ناو قرار می‌گیرند. توام کردن سبکی و استحکام نیز از نقاطی است که باید طراحان و سازندگان سفینه‌های فضائی به آن توجه داشته باشند. مصالح لازم برای ساختن سفینه فضایی بر اساس شرایط موجود در فضا انتخاب می‌شوند.

دستگاهها و تجهیزاتی که باید در ناوهای کیهانی نصب شوند، در مرحله تولید باید بر اساس مشخصات ویژه تهیه و بعد از تهیه نیز ، از نظر قدرت استحکام ، قابلیت انتقال حرارت ، ظرفیت و مقاومت در مقابل زنگ زدگی و فرسایش مورد آزمایشهای سخت قرار گیرد.
نقشه طراحی سفینه

• هنگام پرواز ، اداره و هدایت سفینه فضایی بدون سرنشین با کمک ادواتی که در داخل دستگاه نصب شده و مخابره فرمان از زمین بوسیله امواج رادیوئی انجام می‌گیرد، طبیعی است تعداد فرمانهایی که از زمین مخابره می‌شوند نمی‌توانند گسترده باشند‌، به همین دلیل طراحان ، این فرامین را طوری تقسیم می‌کنند که مداخله فوری در کار شبکه‌ها و سیستمها و دستگاههای اصلی ممکن باشد.
  
  
• آنچه که مربوط به وظایف تجهیزات علمی و شبکه‌ها و سیستمهای داخلی سفینه‌های فضایی است، در طرح فنی پیش بینی می‌شود که در آن هدف آزمایش ، مختصات مدار ، تعیین دقیق خط سیر ، مدت کار فعال ، محل استقرار دستگاههای علمی و میزان مصرف انرژی ، وزن و اندازه آنها و غیره با حداکثر دقت نشان داده می‌شود.
  
  
• میسر ساختن ، بررسی و آزمایش دستگاه فضایی شامل چند دوره یا مرحله است. ابتدا ماکت سفینه بطور کامل تهیه می‌شود و در آن تکنولوژی ساختمان اجزا و تجهیزات مختلف مورد بررسی قرار گرفته ، درجه استحکام لازم برای دستگاههایی نظیر شبکه‌های باتری خورشیدی و چارچوبهای اصلی دستگاهها تعیین می‌گردد. همزمان با این کار ، طراح در نظر می‌گیرد که چگونه دستگاهها در جای مناسب‌تر قرار گیرند تا هنگام آزمایش و کار ، بتواند تمام آنها را به بهترین شکل کنترل کند.

طراحی عملی سفینه

• از نقطه نظر مکانیزم کار‌ ، فضا با آن چه ما در زمین داریم به کلی غیرعادی است و شرایط متفاوتی بر آن حاکم است. در آنجا بی‌وزنی ، درجه حرارت فوق العاده متغیر و انواع تشعشعات وجود دارد. در جریان یک پرواز فضایی ، اجزا و قطعاتی از ناو کیهانی که در مقابل خورشید قرار می‌گیرند بیش از 100 درجه سانتیگراد حرارت می‌بیند ، همین قطعات وقتی در بخش سایه زمین در حرکتند، سرمایی را باید تحمل کنند که شدت آن تا 150 درجه زیر صفر می‌رسد.
  
  
• جدار خارجی ناوهای کیهانی در فضا دائما سائیده و در نتیجه خاصیت ضد تشعشعی لایه‌های رویی سفینه فضایی بطور محسوسی کم شده ، در نتیجه جریان انتقال حرارت بین بخشهای مختلف ناو نیز دچار اختلال می‌شود و همه اینها در تعادل ناو کیهانی تأثیر منفی دارد. این در حالی است که وجود حرارت متعادل ، شرط اصلی استحکام و دوام و ثبات کار در دستگاههای داخلی سفینه بشمار می‌رود و این امر قبل از هرچیز در کار سیستم رادیو الکترونیکی که وظایف مهمی از جمله جلوگیری از ایجاد نوسان فوق العاده زیاد درجه حرارت را بر عهده دارد تأثیر منفی می‌گذارد. تأمین حرارت متعادل برای سفینه‌های سرنشیندار و ایستگاههای مداری اهمیت حیاتی دارد.
  
  
• در شرایط خلا اجسام به سرعت فرسوده و سائیده می‌شوند. به همین علت باید از قبل مشخص شود که سفینه فضایی در موقع پرواز چه وضعی خواهد داشت. برای این کار باید در زمین شرایطی مشابه فضا ایجاد کرد و تأثیر آن را بر مدل ناو کیهانی و کار دستگاههای آن بطور همه جانیه بررسی نمود. همچنین تأثیر پدیده‌هایی مانند فشار شدید هنگام پرتاب به فضا و یا حرارتی که سفینه به هنگام بازگشت و ورود به قشر فشرده جو زمین باید تحمل کند، بطور مصنوعی آزمایش می‌شود و در محفظه‌های مخصوص درجه استحکام ساختمان سفینه فضایی و حداکثر فشار مجاز در طول و عرض ، بر جدار و اسکلت دستگاهها و قدرت کار هر یک از عناصر بطور جداگانه هنگام ارتعاشهای شدید مورد بررسی قرار می‌گیرد.
  
  
• در آزمایشگاههای مخصوص که می‌توانند شرایطی مشابه خلا را ایجاد کنند مکانیسمهای مختلف از جمله باز شدن آنتنها و باتریهای خورشیدی و ساختمان دریچه‌ها و دستگاههای اتصال بررسی می‌شوند. در جریان آزمایش سیستمهای تنظیم حرارت ، وسایل و ادوات حساس تحت حرارت و سرمای شدید قرار می‌گیرند و چگونگی کار و عکس العملشان کنترل می‌شود.

ایستگاه فضایی میر

کنترل خودکار سفینه

• دستگاههای نصب شده در سفینه فضایی باید در مدت زمانی که برای اجرای مأموریت در نظر گرفته شده ، بطور عادی بکار خود ادامه دهند. برای کسب اطمینان نسبت به کار دستگاهها ، آزمایشهای تکمیلی صورت می‌گیرد که مدت این آزمایش به مراتب بیش از مدت پیش بینی شده است. اتفاق افتاده است که بنا به دلایلی مدت پرواز افزایش یافته و لازم بوده که دستگاهها بیش از آنچه پیش بینی شده‌ بود کار کنند، لذا در طراحی و ساخت تجهیزات به این نکته نیز توجه می‌شود.
  
  
• بعد از اتمام این آزمونها ، آن دستگاهها و وسایلی که تمام مراحل آزمایش را گذرانده‌اند و بکار آنها هیچ ایرادی وارد نیست، وارد مرحله بعد می‌شوند.
  
  
• مرحله بعدی ، آزمایش الکتریکی دستگاهها در حال کار جمعی است. هدف از این آزمایشها بررسی ارتباط متقابل دستگاهها با یکدیگر است. در این مرحله ، شبکه‌ها و بخشهای جداگانه دستگاه فضایی روی سکوهای متحرک و شاسیهای ویژه قرار داده می‌شوند. بدین وسیله امکان دسترسی بلامانع به تمام دستگاهها و تعیین نواقص فنی دستگاهها یا تعویض آنها فراهم می‌گردد. شبکه‌ها و بخشهای مختلف با کابلهای مخصوص بهم وصل می‌شوند.
  
  
• آزمایش مختلط اجزای مختلف دستگاه فضایی مهمترین مرحله آزمایش در کارخانه به حساب می‌آید. در جریان آزمایشهای پی‌ در ‌پی ، عملیاتی انجام می‌شود که نشان دهنده کار دستگاهها و ارتباط متقابل بخشهای مختلف سفینه فضایی در لحظه پرتاب ، مرحله پرواز ، رسیدن به مدار و جداشدن موشک از آن ، همچنین پرواز مستقل در مدار مورد بررسی دقیق قرار می‌گیرد.
  
  
• مرکز برنامه ریزی خودکار پرواز ، بطور منظم به قسمتهای مختلف دستگاهها و تابلوی هدایت کننده فرمان می‌دهد. همچنین چگونگی اجرای کار به صورت رادیویی به موشک می‌رسد و مسائل مربوط به سیستمهای سفینه فضایی هنگام جدا شدن موشک حامل از دستگاه بررسی می‌شود.

نقش رایانه در هدایت سفینه
رایانه در حقیقت تمام مرحله پرواز و کار هریک از دستگاهها را در حین پرواز فضایی می‌بیند. در اینجا شدت حساسیت سیستمها نسبت به فرمانهای مخابره شده مشخص می‌گردد. از روی صفحه دستگاه اندازه گیری تله متریک در زمین ، مختصات اولیه دستگاهها کنترل می‌شود، کیفیت کار دستگاههای خودکار گیرنده با روش ضبط و مخابره مجدد اطلاعات مورد ارزیابی قرار می‌گیرد، قدرت دستگاههای فرستنده و مدت دوره‌های ارتباط تعیین می‌شود. البته تا موقعی که تمام دستگاه فضایی در عمل آزمایش نشود کنترل ادامه خواهد یافت.
مونتاژ قطعات سفینه

• بعد از پایان آزمایشها ، دستگاهها را به بخش بسته کاری (مونتاژ) می‌فرستند. مونتاژ سفینه مستلزم دقت و توجه فوق‌العاده است. تنها یک حرکت نادرست انگشتها ، یک اشتباه کوچک در یکی از صدها سیستم اتصالی ممکن است برنامه را عقیم بگذارد یا جان فضانوردان را به خطر اندازد. بسته کاری بر اساس جدولی منظم صورت می‌گیرد. تقسیم ساختمان ناو کیهانی به بخشها و شبکه‌ها جداگانه امکان می‌دهد که کارهای بسته کاری به موازات هم و بطور مستمر انجام شود. در نتیجه جریان بسته کاری ، شکل تسلسل پیدا می‌کند و کارها در جبهه‌ای وسیع صورت می‌گیرد.
  
  
• برای تأمین کار عادی دستگاهها در داخل سفینه فضایی ، باید درجه حرارت و فشار معینی وجود داشته باشد. به همین دلیل در جریان بسته کاری به عایق بندی جدار خارجی دستگاهها توجه خاصی می‌شود. برای این کار ، داخل دستگاه را با گاز رقیق و فراری پر می‌کنند تا اگر منفذی وجود داشته باشد دستگاههای حساس به این گاز که در محیط کار وجود دارد، آن منفذ را نشان دهند. بعد از آن که کاملا اطمینان حاصل شد که در جدار خارجی دستگاه هیچ منفذی نیست، گاز را تخلیه می‌کنند. همزمان با این کار اسکلت دستگاههای علمی نصب می‌شود.
  
  
• آزمایشهای توأم دستگاههایی که در خود سفینه فضایی نصب شده‌اند با یک دوره بررسی دقیق در کارخانه به پایان می‌رسد. این آزمایشها بطور کلی ، تکرار برنامه کنترل قبلی است. با این تفاوت که حال دیگر نمی‌توان بسیاری از دستگاهها را بدون واسطه به ادوات اندازه گیری ، کنترل و وصل کرد. به همین دلیل کار سیستمهای دستگاه فضایی در این مرحله آزمایش بوسیله دستگاه‌های تله متریک مورد بررسی قرار می‌گیرد.
  
  
• پس از پایان آزمایشهای الکترونیکی ، منابع انرژی برق که مربوط به سفینه فضایی نیستند از دستگاه فضایی جدا و ناو به همراه باتریهای اصلی و یا باتریهای خورشیدی خود ، در محفظه مخصوصی قرار داده می‌شود و به پایگاه پرتاب حمل می‌گردد. در پایگاه فضایی ، ناو کیهانی را از محفظه خارج می‌کنند و برای بازرسی تجهیزات و نصب اجزاء تکمیلی آن را روی سکوی ویژه قرار می‌دهند. شبکه‌ای از کابلها و تجهیزات مخصوص کنترل و آزمایش برای بازرسی نهایی کار دستگاههای داخلی سفینه فضایی به آن وصل می‌شوند و کار عادی دستگاهها مورد بررسی قرار می‌گیرد.

نفسها در سـ*ـینه حبس می‌شود
در نهایت ، سفینه فضایی به موشک بالابرنده متصل شده ، به پایگاه پرتاب حمل شده و آخرین تدارکات انجام می‌گیرد. موشک بالا برنده روی سکوی پرتاب قرار دارد. ارتباط بین دستگاههای داخلی دستگاه فضایی و مرکز هدایت در زمین بوسیله شبکه‌های مخصوص برقرار است. توسط این شبکه ، سیستمهای مختلف از جمله وسایل مخصوص بررسی درجه حرارت و فشار هوا در داخل سفینه فضایی اداره می‌شوند. کارهای مقدماتی برای پرتاب سفینه فضایی طبق جدول دقیق ، پی در پی اجرا می‌شوند.

سیستمهای داخلی سفینه فضایی درست در لحظه پرتاب بکار می‌افتند و در این لحظه است که انتقال انرژی برق از منابع زمینی به سفینه فضایی پایان می‌یابد. سرانجام لحظه موعود ، لحظه‌ای که گروه زیادی از دانشمندان کارشناسان ، مهندسان و کارگران سازندگان بخاطر آن مدت طولانی زحمت کشیده‌اند فرا می‌رسد. فرمان پرتاب صادر و ناو کیهانی جدید رهسپار فضا می‌شود.

دانلود رمان و کتاب های جدید

 

[☾♔TALAYEH_A♔☽]

مسابقه فضایی


مقدمه
اکتشافات فضایی با توسعه فن آوری راکتها امکان پذیر شد. این مسأله بخاطر رقابت ایالات متحده و اتحاد شوروی سابق در جنگ سرد به ناچار تبدیل به مسابقه‌ای بین دو قدرت شد. در ابتدا ، شورویها با قرار دادن اولین ماهواره در مدار زمین در سال 1957 میلادی و فرستادن اولین انسان به فضا در سال 1961، پیشتاز این میدان گردیدند. اما این ایلات متحده بود که در سال 1969 اولین انسان را بر سطح کره ماه فرود آورد.

لایکا ، اولین سگ فضا نورد
اتحاد جماهیر شوروی سابق در سال
1957 م. سگی به نام لایکا را به فضا
فرستاد. لایکا در فضا جان باخت، زیرا هیچ راهی
برای بازگشت سفینه به زمین وجود نداشت.




چهارم اکتبر 1957: وقتی که اتحاد جماهیر شوروی اولین ماهواره مصنوعی به نام اسپرتینگ 1 را به فضا می‌فرستند، عصر فضا آغاز می‌گردد. این سفینه در مدار زمین قرار می‌گیرد.


سوم نوامبر 1957: اتحاد جماهیر شوروی ، سگی به نام لایکا را به سفینه اسپوتینگ 2 به فضا فرستاد.


1958: ایلات متحده ، اولین سفینه فضایی خود را به نام اکسپلورر 1 به فضا پرتاب می‌کند.


1959: سفینه اکتشافی شوروی ، به نام لونای 2 ، با سطح ماه تصادم می‌کند. لونای 3 به دور ماه می‌چرخد و اولین تصاویر از نواحی بسیار دور در اطراف ماه را مخابره می‌کند.


12 آوریل 1961: اولین سفر فضایی انسان ، توسط فضانورد شوروی ، یوری گاگارین انجام شد.


1962: رئیس جمهور ، جان اف کندی ، ایلات متحده را متعهد به فرود آوردن انسانی به سطح ماه تا قبل از پایان دهه ، یعنی 1970میلادی نمود.


30 فوریه 1962: جان گلن ، اولین فضانورد آمریکایی بود که با سفینه فرند شیپ 7 به دور زمین چرخید.


10 پوئیه 1962: اولین ماهواره مخابراتی تجارتی به نام تل استاربه فضا پرتاب شد. این ماهواره ، اولین تصاویر تلوزیونی را به آنسوی اقیانوس اطلس مخابره نمود.


1963: فضانورد شوروی، والنتیا ترشکف، اولین زن فضانورد شد.


1965: سفینه فضایی آمریکا ، مارنیر 4 ، اولین نمای نزدیک از سیاره مریخ را مخابره نمود. فضانورد شوروی ، آلکسی لئونوف ، اولین راهپیمایی در فضا را انجام داد، سه ماه بعد این راهپیمایی توسط ادوارد وایت آمریکایی تکرار شد.


1966: سفینه فضایی لونای 9 ، به سطح ماه فرود آمد و تصاویری را مخابره نمود.


1967: اولین تجربه شورویها در بر پا گردن اولین ایستگاه فضایی (سفینه‌ای که می‌تواند یک سال را در مدار سپری کند) با پرتاب سفینه سایوز شکل گرفت. این مأموریت با یک فاجعه به پایان رسید؛ وقتی که سفینه به هنگام برگشت به زمین اصابت نمود، سه فضانورد آمریکایی در آتش سوزی سکوی پرتاب موشک کشته شدند.


1968: در روز کریسمس ، فضانوردان آمریکایی ، اولین سفر فضایی انسان به دور مدار ماه را در آپولوی 8 انجام دادند.


20 ژوئیه 1969: فضانوردان آمریکایی ، نیل آرمسترانگ و ادوین آلدرین ، اولین انسانهایی بودند که با سفنه آپولوی 11 قدم به ماه گذاشتند.

1970: یک سفینه فضایی بدون سرنشین شوروی به نام لونای 16، به سطح ماه فرود آمد و با نمونه‌هایی از سنگهای کره ماه به زمین بازگشت.


1971: سفینه‌های فضایی شوروی ، تصاویری از مریخ مخابره نمودند.


1972: آخرین پرواز سرنشین دار در پروژه‌های آپولوی آمریکا توسط یوجین سرنان و هریسون اشمیت انجام شد.


1973: اسکای لب ، اولین ایستگاه فضایی آمریکا به فضا پرتاب شد.


1975: سفینه‌های فضایی آپولو و سایوز یکدیگر را در فضا ملاقات کردند. این اولین پروژه فضایی مشترک آمریکا و شوروی بود.


1976: سفینه فضایی وایکینگ آمریکا بر روی کره مریخ به دنبال نشانه حیات گشت. آنها همچنین ، خاک و آب و هوای مریخ را مورد مطالعه قرار دادند و نمونه‌هایی از سطح سیاره به همراه خود آوردند.


1977: ایالات متحده ، سفینه‌های فضایی وایجر 1 و 2 (vayagers) را به فضا پرتاب نمود تا تصاویری از دورترین سیارات بفرستند.
فرود بر سطح ماه
در ماه می 1961، جان. اف. کندی ، رئیس جمهور آمریکا ، کشور خود را متعهد ساخت که: «هدف انسان پیش از به پایان رسیدن این دهه (یعنی 1960 تا 1970میلادی ) ، فرود آمدن بر سطح ماه و به سلامت بازگشتنش به زمین است. آمریکا در سال 1969 به این هدف دست یافت.

سفینه ماه اندیش

«عقاب» نامی بود که سرنشینان
مه نشین به آن داده بودند.




1981: سفینه فضایی آمریکایی شاتل که می‌تواند پروازهای پیاپی به فضا انجام دهد اولین پرواز مداری خود را انجام داد. این بدان معنا بود که از این پس نیازی نبود تا برای فرستادن هر سفینه به فضا ،‌ یک موشک بکار رود و در انتهای مأموریت نابود شود، بلکه شاتلها بصورت پی در پی قابل استفاده بودند.


1983: رئیس جمهور آمریکا ، رونالدریگان ، طرح ابتکاری دفاع استراتژیک خود را مطرح می‌سازد تا سیستمهای ضد موشکی در فضا مستقر سازد.


28 ژانویه 1986: شاتل فضایی آمریکا چلنجر (Challenger) بعد از برخاستن منفجر و هر هفت سرنشین آن کشته شدند.


1986: اتحاد جماهیر شوروی سابق ایستگاه فضایی میر را به فضا پرتاب می‌کند. این ایستگاه فضایی که تا مدتها بعد بکار می‌رفت، برای بسیاری از مردم شوروی ، نمادی از موفقیت و قدرت دولت و ملت شوروی در جهان به حساب می‌آمد. نمادی که نشان از قدرت علمی و فناوری این کشور داشت. نگهداری ایستگاه فضایی ، کاری بسیار پر هزینه و با زحمات فراوان محسوب می‌شد. چنانچه آمریکائیها تا امروز ، 2006 ، ایستگاه مستقلی را ایجاد نکردند، بلکه ایستگاهی بین المللی و با همراهی چندین کشور صنعتی و روسیه ، به فضا فرستاده شد.

دانلود رمان و کتاب های جدید

 

[☾♔TALAYEH_A♔☽]

هواپیماهای مدار گریز


دید کلی
نخستین بار در نتیجه بکار گیری رادارها ، نیروی هوایی انگلستان توانست آفندهای هوایی آلمان را پیش بینی کرده و خود را آماده سازد، ضد هواییها را بکار اندازد و از زدن آفندهای هوایی آلمانها نفسی تازه کند. ولی اکنون نظامیان به دنبال شیوه‌هایی هستند که هواپیما را از دید رادارها پنهان نگهدارد.

برای کشف هر هواپیما ، امواج الکتومغناطیسی از دستگاه فرستنده خودی در آسمان پخش می‌گردد. این امواج در برخورد با هواپیمای دشمن ، بازتاب می‌کند، درست مانند آن است که نور به آینه بتابد و بازتاب پیدا کند. امواج بازتابی را گیرنده دستگاه خودی ، دریافت و آشکار می‌کند و در نتیجه وجود هواپیما در آسمان مشخص می‌گردد. در برخی از پایگاههای هوایی ، بطور خودکار موشک انداز بسوی هواپیما چرخیده و به طرف آن شلیک می‌کند و هواپیما را به زمین فرو می‌افکند. ولی اگر موج بازتابی در کار نباشد و همه امواج تابشی جذب شود در این صورت مانند این است که رادار خودی از کار افتاده باشد.
مکانیسم عمل
موج بازگشتی از بدنه هواپیماها ، به زاویه موج تابش ، شکل ، موقعیت و جنس بیرونی هواپیما بستگی دارد. دانشمندان در جستجوی راهها و روشهایی هستند تا هنگامی که موج رادار به هواپیما برخورد می‌کند، در جهات گوناگون پراکنده شود یا جذب گردد و بسوی آشکار ساز پایگاه موشک انداز باز فرستاده نشود. برای جذب امواج باید لایه‌های بیرونی هواپیما ، با ایجاد تداخل موج از بین برنده ، از بازتاب جلوگیری کند. مانند استفاده از شیشه بازتابی عینک که موجی روی لایه نخست بازتاب می‌کند و موجی روی لایه دوم ، یعنی لایه زیرین سطح بیرونی و در صورتی که اختلاف راه این دو موج که تابع کلفتی اندود روی سطح بیرونی است بطور مناسب و درست انتخاب شود، آنها اثر همدیگر را از میان می‌برند و مانند این است که از امواج تابش ، دیگر چیزی بازگشت نکرده است.
مشکلات سیستم
بسامد تابش الکترومغناطیسی رادارها را نمی‌توان تعیین و مشخص کرد، بسامد فرستنده‌های راداری ، در حدود صدها مگا هرتز تا دهها گیگا هرتز (اغلب ، از یک تا بیست گیگا هرتز) می‌باشد. جنس و کلفتی ماده بازتاب دهنده هواپیما ، به منظور اینکه امواج راداری که به آن برخورد می‌کند جذب کند، به بسامد یا طول موج فرستنده راداری بستگی دارد. ولی چون بسامد این فرستنده‌ها ، همان گونه که یادآوری شده در گستره وسیعی می‌تواند باشد و نمی‌توان پیش بینی کرد، بنابراین نخستین دشواری در این زمینه پدید می‌آید.

به عبارت دیگر برای از بین بردن بازتاب دسته‌ای پرتو شعاع که بطور عمود بر سطحی فلزی مانند بال هواپیما می‌تابد، آن را باید از لایه‌ای ضخیم با ثابت ناراسانایی و مغناطیسی سازگار با بسامد تابش بر سطح ، اندود کرد. با این همه، قانون کلی برای این کار و نیز برای ماده‌ای چند ظرفیتی که بتواند بازتاب امواج را در گستره پهنتری از بسامدها از بین ببرد، وجود ندارد.

طرح پیشنهادی
دانشمندان ، مواد مرکبی را با اندود لایه‌ای ساخته‌اند که هر یک ، بر رفتار لایه‌های دیگر تأثیر گذاشته در نتیجه اثر یکدیگر را کامل می‌کنند. این ماده‌ها اغلب ترکیبی از ماده‌های گوناگون نارسانا هستند که با بارهای رسانا و و یا مغناطیسی به شکل ذره‌های ریز ، رشته‌های باریک ، یا لایه‌های نازک آمیخته شده است. ویژگیهای ماده بدست آمده ، به ویژگیهای این بارها و کسر حجمی و جهت یابی آن نسبت به مساحت بستگی دارد. همه پاسخها به این مسأله ، به یک سازش میان سه عامل مهم منجر می‌شود. ماده ای که هر سه مورد زیر را شامل شود:

1. برخوردار از کارایی در نوار پهنی از بسامد.
2. دارای ضخامت کم باشد.
3. سبک باشد.
   
   از آن گذشته ماده ساخته شده باید در محیطهای گوناگون و در شرایط مختلف ، مانند دما ، رطوبت ، برخورد باران ، برف یا تگرگ و خوردگی پایدار باشد. افزون بر اینها ، توانایی ترمیم پوشش هواپیما ، پس از چندین بار استفاده (در میدان نبرد) مهم است. از ده سال پیش ، بخشهای نظامی کشورهای مختلف ، برنامه‌های گسترده‌ای را در این زمینه دنبال می‌کنند و در این میان ، پژوهش ، گسترش و بررسی جسمهایی که دارای ویژگیهای دلخواه مغناطیسی و دی الکتریکی هستند، جایگاه والایی را به خود اختصاص داده‌اند.

دانلود رمان و کتاب های جدید

 

[☾♔TALAYEH_A♔☽]

سرگذشت لباس فضایی

مقدمه
پس از تصادف سفینه باربری پروگرس با مجتمع مداری میر ، بار دیگر نگاه مردم جهان به فعالیتهای فضایی معطوف شد. "پاول وینوگرادف" و "ولادیمیر سالاویف" چند بار به راهپیماییهای فضایی دست زدند که جریان این راهپیماییها از طریق شبکه‌های خبری بین المللی بطور مستقیم و غیر مستقیم به نمایش گذاشته شد. این عملیات بیش از پیش موجب علاقمندی مردم به خبرهای فضایی شد، در عین حال سؤالات زیادی را در مورد خطرهای موجود در راهپیماییها ، وضعیت تغییر ایستگاههای فضایی و بالاخره لباسی که کیهان نوردان را در جریان اینگونه فعالیتها از صدامات فضای آزاد مصون می‌دارد مطرح شده است. آنچه می‌خوانید گزارش گونه‌ای است از سرگذشت و چگونگی لباس فضایی (اورلان) که فضانورد روسی در جریان اینگونه راهپیماییها بر تن دارند.

راهپیمایی در فضا ؛ یک ضرورت
راهپیمایی در فضا و گام نهادن به فضای آزاد که در نخستین سالهای تسخیر فضا توسط "الکسی لئونف" برای اولین بار صورت گرفت، محل بسیاری دیگر از پدیده‌های فضایی آن سالها ، بیش از آنکه جنبه بهروری علمی ، فنی و آینده نگری داشته باشد، یک عمل سیـاس*ـی- تبلیغاتی بر روسها بود. در آن زمان هر دو کشور دارای قدرت فضایی می‌خواستند صاحب اولینهای بیشتری باشند. اما امروز نه تنها دانشمندان و کارشناسان فضایی ، بلکه مردم عادی علاقمند به فضانوردی و علوم می‌دانند که راهپیمایی در فضا یکی از ارکان اصلی تحقیقات فضایی است.

وقوع حوادثی چون تعمیر تلسکوپ هابل و یا مجتمع مداری میر و اتصال قطعات و دستگاههای عظیم فضایی در قرن آتی نشانه آن است که باید "راهپیمایی در فضا" را جدی گرفت. فراسوی جو آبی رنگ زمین ، شرایطی وجود دارد که می‌تواند به علل مختلف سبب مرگ انسان شود. در فضا نمی‌توان تنفس کرد. فشاری به بدن انسان وارد نمی‌شود و حتی در نزدیکی سیاره زمین ، که وطن انسانها تلقی می‌شود، درجه حرارت بین آفتاب و سایه ممکن است، بین 150 درجه سانتیگراد بالای صفر تا 185 درجه زیر صفر باشد.
نخستین راهپیمایی در فضا با "برکوت"
اولین لباس راهپیمایی فضایی را روسها در سال 64-1963 طراحی و ساختند. این لباس که "برکوت" نام داشت، توسط کارخانه سیستمهای فضایی "زوزدا" برای راهپمایی لئونف ساخته شد. لئونف در حالی که با یک طناب به سفینه وصل بود از آن خارج شد و در فضای آزاد کیهانی گام نهاد. عملیات او فقط 20 دقیقه طول کشید که 12 دقیقه آن در خارج از سفینه بود.
"یاسترب" جای برکوت را گرفت
روسها تا سالها بعد در فضا راهپیمایی نکردند، عملیات بعدی با لباسی به نام "یاسترب" باید در سال 1967 انجام می شد. سفینه "سایوز-1" با یک سرنشین به نام "ولادیمیر کمارف" به فضا پرتاب شد. این سفینه دچار اشکال و مجبور به فرود اضطراری به زمین شد. ولی در حین بازگشت، چترهای نجات خوب عمل نکردند و سفینه بر اثر سقوط متلاشی و سرنشین آن هم کشته شد. قرار بود پس از استقرار سایوز -1 در مدار ، دو سفینه در فضا به هم متصل شده سپس دو کیهان نورد در حالی که لباس "یاسترب" پوشیده‌اند از یک ناو خارج و به دیگری منتقل شوند. بعد از این تحویل و تحول ، دو ناو از هم جدا شوند و به زمین باز گردند. این عملیات بعدا در سال 1969 و در جریان پرواز سایوز 4 و 5 با موفقیت انجام شد.
"اورلان" و "کرچت" برای راهپیمایی در ماه
همانگونه که می‌دانید در آن سالها ، جدالی خستگی ناپذیر بر سر سفر به ماه بین آمریکاییها و روسها وجود داشت. از جمله تجهیزات مورد نیاز ، ‌یکی هم لباس فضایی برای خروج از سفینه مه نورد و قدم زدن در ماه بود. این مهم به کارخانه زوزدا محول شد. دو نمونه لباس در این سالها بوسیله طراحان و مهندسین کارخانه زوزدا ساخته شد. این لباسها که "اورلان" و "کرچت" نام داشتند می‌توانست در ماه توسط فضانوردان روس مورد استفاده قرار گیرد. روسها به علت مشکلاتی فنی در موشک بالا برنده سفینه مه نورد، بازنده سفر به ماه شدند. اما کارشناسان زوزدا ، کار بر روی لباس راهپیمایی فضایی را رها نکردند، زیرا در ادامه و توسعه طرح ایستگاههای مداری به آن ضرورت داشتند.

"اورلان - دی" ؛ در خدمت فضانوردان سالیوت
نمونه بعدی لباس فضایی با تغییرات تکامل به نام "اورلان - دی" طراحی شد که در جریان راهپیماییهای فضایی در ایستگاههای مداری سالیوت 6 و 7 بکار رفت. طی سالهای 1977تا 1984 سیزده بار اورلان - دی توسط 7 کیهان نورد برای انجام راهپیماییهای فضایی بکار گرفته شد، که جمعا حدود 80 ساعت در فضای آزاد کیهانی کار کردند.
"اورلان- دی. ام"؛ گامی به جلو در صنعت فضایی
کارشناسان کارخانه زوزدا در جریان 7 سال کار کیهان نوردان با اورلان - دی بتدریج دریافتند که این لباس به چه تغییراتی نیاز دارد و بر همین اساس از سال 1985، مدل جدید این لباس را که تمام اورلان- دی.ام بر آن نهاده بودند را به کیهان نوردان عرضه کردند. اولان - دی. ام می‌توانست راحت‌تر و در عین حال مطمئن‌تر باشد. این لباس توانایی بیشتری به کیهان نوردان می‌داد تاز زمان طولانی‌تری در خارج از ایستگاه فضایی بکار بپردازد. تغییراتی در دستکشهای فضایی داده شده که قدرت تحرک و دقت عمل بیشتری را برای دست فضانورد فراهم می‌آورد. اورلان- دی، ام 4 بار توسط 8 فضانورد در جریان ماموریت های خارج از سفینه طی سالهای 1985 تا 1988 بکار گرفته شد که جمعا مدت زمانی در حدود 65 ساعت در بر می گرفت.
"اورلان - دی. ام. آ" لباس فضانوردان ایستگاه میر
از سال 1988 مدل جدیدتر این لباس با نام "اورلان - دی. ام. آ" در ایستگاه مداری میر کاربرد یافت. این مدل توانایی هماهنگی با صندلی پرنده را داشت و فضانوردان می‌توانستند بطور مستقل و یا با صندلی پرنده از آن استفاده کننند. 18 تن از فضانوردان روس ، فرانسوی و آمریکایی مستقر در ایستگاه مداری میر تا کنون طی حدود 430 ساعت راهپیمایی در فضا از این لباس استفاده کرده‌اند.

"اولان - ام" ، مدل روز
از امسال نوع جدیدی از لباس به نام "اورلان - ام" در میر مورد استفاده قرار گرفت. در جریان راهپیماییهای پی در پی "آسالاویف" و "ونیوگرادف" ، کیهان نوردان فعلی مستقر در میر که منجر به تعمیرات اساسی و بی‌سابقه‌ای در این دستگاه مداری شد، اورلان - ام بکار رفت. مدلهای مختلف اولان بطور کلی یک شکل و ظاهرا یک نوع هستند. تفاوت این مدلها چندان زیاد نیست لذا آنچه در مورد چگونگی شکل و کار اورلان - ام در این مقاله می‌آید را می‌توان به بقیه مدلها تا حدود بسیار زیادی تعمیم داد.
اورلان چگونه لباسی است؟
اورلان دارای دو بخش اصلی است؛ شلوار و چکمه‌ها ، بالا تنه دارای دریچه‌ای در پشت است که راه ورودی لباس به حساب می‌آید. در جلو آن ابزارهای کنترل (روی سـ*ـینه) و پشت آن سیستم ایمنی را نصب می‌کنند. فضانورد برای پوشیدن لباس یا بهتر است بگوییم ورود به آن ، چون در واقع فضانورد بجای آنکه لباس را بپوشد، به آن وارد می‌شود، دریچه پشتی را باز می‌کند پاهای خود را وارد شلوار می‌کند و سپس خود را به داخل لباس می‌کشد.

اورلان در عین حال قابل انعطاف هست، بطوری که فضانورد می‌تواند نرمش کافی برای استفاده از ابزارهایش داشته باشد. لایه بیروین لباس فضایی خود از چند لایه الیاف مصنوعی ساخته شده است که مانند لباس ضد گلوله عمل می‌کنند و مانع می‌شوند که غبارهای فضایی ، یعنی شهابهای ریز ، بدن فضانورد را سوراخ کنند. در داخل لباس ، فشاری مناسب بر بدن فضانوردان وارد می‌شود. اگر چنین فشاری نباشد، مایعان بدن فضانوردان (مثلا خون) جوش می‌آید.

لباس فضایی از قطعات مختلف ساخته شده که می‌توان هر قطعه را در صورت فرسودگی برداشت و قطعه‌ای نو را به جای آن گذاشت. در داخل کلاه ، جریان اکسیژن از روی صورت فضانورد عبور داده می‌شود که مانع جمع شدن بخار هوا در آنجا می‌گردد. در قسمت جلو کلاه یک نقاب شفاف پلاستیک مجهز به سایبانی قابل تنظیم (برای محافظت چشم فضانورد در مقابل نور خورشید) کار گذاشته شده است. این نقاب محکم طوری ساخته شده است که صورت فضانورد را در مقابل برخورد خرده ریزه‌های خطرناک فضایی محافظت می‌کند. لوله‌ای نیز برای نوشیدن آب ، متصل به مخزن آب کوله پشتی ، در داخل کلاه وجود دارد.

مشخصا لباس فضایی
لباس فضایی از چندین لایه تشکیل شده که بدن فضانورد را در مقابل خلا و بمباران شهابهای ریز محافظت می‌کند. لایه اول خود هفت لایه است که اولین آنها از الیاف ریز بافت پلاستیکی است که دیر سوراخ و پاره می‌شود. لایه بعدی خود از پنج لایه عایق آلومینیمی ساخته شده است، یکی از لایه‌ها که از جنس الیاف ریز بافت نایلونی است، به یک مخزن اکسیژن متصل است که کار آن ایجاد فشار جوی متناسب در داخل لباس است. درونی‌ترین لایه‌ها مخصوص عبور مایعات خنک کننده و تهویه هستند.

دستگاه نگهداری ادرار یک لیتر جا دارد. فضانوردان پیش از هر راهپیمایی فضایی رژیم غذایی مخصوصی را رعایت می‌کنند تا در زمان راهپیمایی احتیاج به عمل دفع نداشته باشند. قبل از داخل شدن به اورلان ، فضانورد لباس مخصوص دیگری را می‌پوشد. این لباس یک تکه ، که ظاهری شبیه به لباسی توری دارد. در واقع شبکه پیچیده‌ای است از لوله‌‌های موئین برای گردش مایعات ، اکسیژن و دی اکسید کربن.

سه حلقه تو در تو که در مفصل شانه کار گذاشته شده‌اند سبب می‌شوند که فضانورد دست خود را به آسانی حرکت دهد. نظیر این حلقه‌ها در محل کمر ، آرنج ، مچ ، باسـ ـن ، زانو و مچ پا هم هست تا فضانورد بتواند در خارج از سفینه به آسانی کار کند. مفصلهای شانه طوری ساخته شده است که فضانورد بتواند آزادی عمل برای حرکتهای عمودی و افقی داشته باشد؛ بطور افقی 150 درجه ، مایل تا 170 درجه و عمودی 180 درجه ، فضانورد قادر است آرنج خود را نیز تا 120 درجه تکان دهد.

سیستم ارتباطی خارج از سفینه ، یک رادیوی دو جانبه برای ارتباط است و همچنین یک دستگاه سنجش ضربان قلب دارد. دو الکترود به سـ*ـینه و پشت فضانورد برای این منظور متصل شده که اطلاعات لازم را به زمین مخابره می‌کند. سیستم احتیاط و هشدار دستگاههای تولید فشار ، آب و اکسیژن را اندازه می‌گیرد و این اطلاعات را به زمین مخابره می‌کند. مثلا اگر میزان فشار به میزان خطرناکی پایین بیاید یا میزان دی اکسید کربن بالا برود، صدای آژیر بلند می‌شود.

دستگاههیا نمایش و کنترل که روی سـ*ـینه لباس فضایی تعبیه شده ، وضع آب ، اکسیژن و سیستمهای برق و ارتباط را با فضانورد نشان می‌دهد. کلیدها و شیرهای مخصوصی وجود دارد که به سرنشینان سفینه‌ها کمک می‌کند تا در صورت لزوم تنظیمهای مناسب را انجام دهند. مثلا فضانورد با یکی از شیرها می‌تواند درجه حرارت داخلی لباس را ، با تنظیم جریان آب ، کم و زیاد کند. با شیر دیگری سرنشینان سفینه می‌توانند سیستم یدکی اکسیژن را در صورت بروز وضع اضطراری فعال کنند.

روی آستین لباس - در ناحیه مچ ، آینه‌ای وجود دارد که فضانورد توسط این آینه می‌تواند دستگاههای نمایش و کنترل را ببیند، زیرا نمی‌تواند همچون زمین گردن خود را خم کرده و روی سـ*ـینه را تماشا کند. به همین جهت نوشته‌های این دستگاهها نیز به صورت واراونه (معکوس) نمایش داده می‌شود تا کیهان نورد آنها را به صورت واقعی ببیند. برای کار در ایستگاه بین المللی آلفا ، روسها مدل دیگری از لباس فضایی را ساخته‌اند که فعلا "لباس مشترک روسی - اروپایی قرن 2000" و بطور اختصار "سی. کاوک. د 2000" نامیده می‌شود. این لباس محصول مشترک دانشمندان روسیه و فرانسه است.

دانلود رمان و کتاب های جدید

 

[☾♔TALAYEH_A♔☽]

سینا نخستین ماهواره ایرانی


مقدمه
6 آبان ماه ، 1384 سینا - 1؛ نخستین ماهواره ایرانی که به سفارش وزارت علوم ، تحقیقات و فن آوری در شرمت "پالیوت" واقع در شهر اُمسک روسیه طراحی و ساخته شده بود، پس از پرتاب موشک ماهواره بر کاسموس 3M ، با موفقیت در مدار زمین قرار داده شد و بالاخره به تمام حرف و حدیثهایی که درباره باز پس گیری مدار اختصاصی ایران گفته می‌شد، پایان داده شد. سینا - 1 در این سفر ، تنها نبود، هفت ماهواره دیگر هم همراه او بودند. با توجه به نیاز به پایداری آن در فضا ، به زودی کنترل آن تحویل ایران داده می‌شود.

مأموریت سینا
سنجش از دور ، دریافت ، ذخیره و ارسال داده‌های مخابراتی دو مأموریت ماهواره‌ سینا می‌باشد که بخش سنجش از دور ، در موارد کشاورزی ، تشخیص پوشش زمین از نظر گیاهی ، تغییرات ژئولوژیک مانند سیل و آتشفشان و غیره کاربرد خواهد داشت. تبادل اطلاعات میان کاربران زمینی و ارائه‌ سرویسهای پست الکترونیک و انتقال فایل نیز از جمله کاربردهای محموله‌ مخابراتی سینا به شمار می‌رود.
همراهان سینا در سفر فضایی
ماهواره Mozhaets - 5
ماهواره Mozhaets - 5 به همکاری دانشجویان و اساتید انستیتوی نظامی موژایسکی شهر سن پترزبورگ روسیه و در همان شرکتی که سینا -1 طراحی شده بود، تولید شد. این ماهواره با هدف تحقیق و بررسی ریز ماهواره‌ها و همچنین ارزیابی اثرات امواج رادیویی در مدارهای 700 تا 800 کیلومتر بر سامانه‌های الکترونیکی ، ساخته شده و قرار بود با انجام این تحقیق ، عمر و قابلیت اطمینان ریز پردازنده‌های اینگونه ماهواره‌ها مورد کاوش قرار گیرد.

اما 11 رئوز 1س از پرتاب (17 آبان ماه 1384) ، روزنامه "کامرسانت" روسیه نوشت: کمیته دولتی بررسی سرنوشت Mozhaets - 5 اعلام کرد، امکان برقراری ارتباط رادیویی با این ماهواره به دلیل جدا نشدن از صفحه پایه موشک ، وجود ندارد و باید این ماهواره را از دست رفته دانست. کارشناسان از عمل نکردن پیچهای انفجاری جدایش این ماهواره اظهار تعجب کردند و قطع سیگنال الکتریکی را دلیل این رخداد اعلام نمودند. اما ده روز تلاش برای فعال کردن سامانه جدایش آخرین محموله کاسموس به جایی نرسید.
ماهواره چینی shighua - 2
اما دیگر همسفران سینا - 1 خوش شانس‌تر بودند، ماهواره چینی shighua - 2 ، ماهواره‌ای است که یکی از وظایف آن ردیابی و نمایش بلایای طبیعی خواهد بود. پیش از این و با همین هدف ماهواره دیگری مثل AISAT - 1 الجزایر ، BILSAT - 1 ترکیه ، NigeriaSat - 1 نیجریه و UK - DMC انگلیس ، در مدار زمین قرار داده شده است و این ماهوراه چینی عضوی از این گروه خواهد بود. ماهواره Tshighua - 2 ، صد و چهل کیلوگرم وزن دارد و کارشناسان شرکت انگلیسی SSTL با همکاری متخصصین دانشگاه شیبن هوآی پکن آن را ساخته‌اند و کار هدایت پرواز این ماهواره نیز از همین دانشگاه انجام خواهد شد.
ماهواره انگلیسی TopSat
ماهواره دیگر ، ماهواره انگلیسی TopSat با هدف تحقیق بر روی تکنولوژیها و روشهای فنی مشاهده سطح روی زمین و با اهداف نظامی در مدار قرار داده شده است. این ماهواره 1089 کیلویی را نیز شرمت SSTL ساخته و هدایت آن را مرکز ملی فضایی انگلیس و کارشناسان شرکت QinetiQ به عهده خواهند داشت. این ماهواره اولین ماهواره‌ای بود که از محل نصب خود جدا شد و زودتر از هفت ماهواره دیگر درون کاسموس ، در مدار قرار داده شد.
ماهواره SSETI Express
اما آخرین ماهواره ای که از کاسموس جدا شد وماهواره ی روسی Mozhaets-5 را تنها گذاشت، SSETI Express بود؛ ماهواره‌ای که دانشجویان چند دانشگاه اروپا در چارچوب یک پروژه مشترک ساخته‌اند. این ماهواره 80 کیلوگرم وزن دارد و در درون آن سه ریز ماهواره هر یک به وزن یک کیلوگرم قرار داده شده است: ریز ماهواره ی CubeSat XI - V که در دانشگاه توکیوی ژاپن ساخته شده ، ریز ماهواره آلمانی UWE - 1 که در دانشگاه بیورتسبورگ ساخته شده و Ncube - 2 که متعلق به مرکز فضایی نروژ است و همگی با هدف انجام تحقیقات فن آوری به فضا پرتاب شده است.

دانلود رمان و کتاب های جدید