Elka Shine
مدیر بازنشسته
- عضویت
- 2016/07/11
- ارسالی ها
- 4,853
- امتیاز واکنش
- 14,480
- امتیاز
- 791
مجازات کیفری در ایران باستان
در ایران باستان پادشاهان هخامنشی و ساسانی قوانین و فرامین خود را طبق اصول اوستایی بیان می کردند. فرمان داریوش در زمینه جرائم علیه تمامیت جسمانی قابل دقت است. در کتیبه نقش رستم چنین آمده است:
»داریوش بزرگ می گوید هر کس آزاری برساند مطابق آزاری که رسانیده است تنبیه می کنم و هرگز اتفاق نیفتاده است که کسی آزاری کرده است تنبیه نشده باشد.«
(مرتضی محسنی، دوره حقوق جزای خصوصی، کلیات حقوقی جزاء، چاپ دوم، گنج دانش، 1375، جلد دوم، صفحه 147)
استاد دکتر صانعی در این زمینه، مرقوم فرموده است:
حقوق ایران در دوره باستان جنبه مذهبی داشت ... ویل دورانت در تشریع مجازات های دوره هخامنشی پس از تایید این مطلب که »قانون کشتن اشخاص را در برابر بزه کوچک حتی بر شخص شاه ممنوع کرده بود« چنین می نویسد:
خــ ـیانـت به وطن و هتک ناموس و کشتن و ... کیفر مرگ داشت در این گونه حالات گناهکار را مجبور می کردند زهر بنوشد یا او را به چهار میخ می کشیدند یا به دار می آویختند، و سنگسارش می کردند ... هر کس، دیگری را به خطا می کشت مجازاتش 90 ضربه تازیانه بود.«
(پرویز صانعی، پیشین، جلد اول، صفحه 88 و 85 و 82 ؛ ویل دورانت، تاریخ تمدن، ترجمه احمد آرام، جلد 1، صفحه 419 ؛ مرتضی راوندی، تاریخ اجتماعی ایران، تهران، 1374، صفحه 692 تا 684 ؛ حسن پیرنیا (مشیرالدوله سابق)، ایران باستان، عباس اقبال، کتابفروشی خیام، 1311، جلد 2، صفحه 8-1487)
در ایران باستان پادشاهان هخامنشی و ساسانی قوانین و فرامین خود را طبق اصول اوستایی بیان می کردند. فرمان داریوش در زمینه جرائم علیه تمامیت جسمانی قابل دقت است. در کتیبه نقش رستم چنین آمده است:
»داریوش بزرگ می گوید هر کس آزاری برساند مطابق آزاری که رسانیده است تنبیه می کنم و هرگز اتفاق نیفتاده است که کسی آزاری کرده است تنبیه نشده باشد.«
(مرتضی محسنی، دوره حقوق جزای خصوصی، کلیات حقوقی جزاء، چاپ دوم، گنج دانش، 1375، جلد دوم، صفحه 147)
استاد دکتر صانعی در این زمینه، مرقوم فرموده است:
حقوق ایران در دوره باستان جنبه مذهبی داشت ... ویل دورانت در تشریع مجازات های دوره هخامنشی پس از تایید این مطلب که »قانون کشتن اشخاص را در برابر بزه کوچک حتی بر شخص شاه ممنوع کرده بود« چنین می نویسد:
خــ ـیانـت به وطن و هتک ناموس و کشتن و ... کیفر مرگ داشت در این گونه حالات گناهکار را مجبور می کردند زهر بنوشد یا او را به چهار میخ می کشیدند یا به دار می آویختند، و سنگسارش می کردند ... هر کس، دیگری را به خطا می کشت مجازاتش 90 ضربه تازیانه بود.«
(پرویز صانعی، پیشین، جلد اول، صفحه 88 و 85 و 82 ؛ ویل دورانت، تاریخ تمدن، ترجمه احمد آرام، جلد 1، صفحه 419 ؛ مرتضی راوندی، تاریخ اجتماعی ایران، تهران، 1374، صفحه 692 تا 684 ؛ حسن پیرنیا (مشیرالدوله سابق)، ایران باستان، عباس اقبال، کتابفروشی خیام، 1311، جلد 2، صفحه 8-1487)
