مددکاری اجتماعی، آچار فرانسه جامعه شناسی !
در بین رشته های علوم انسانی بیکاری آمار زیادی دارد و در بین شاخه های آن، آمار بیکاری فارغ التحصیلان علوم اجتماعی و جامعه شناسی از همه بیشتر است؟! علت چیست؟! آیا جامعه ما نیاز به تحلیلگران و پژوهشگران جامعه شناختی ندارد و خود را از این امر مستثنی میداند؟! و یا فارغ التحصیلان علوم اجتماعی در شاخه های مختلف نتوانسته اند خودی نشان داده و با عملیاتی کردن داشته های خود بتوانند تأثیر بالقوه علم خود را به بالفعل تبدیل کنند؟
این یادداشت قصد ندارد به این امر بسیار مهم و کلی بپردازد و مسلماً از حوصله خواننده نیز خارج خواهد بود ولی با اندکی تأمل در مددکاری اجتماعی می توان واقعیت وجودی جامعه شناسی را درک کرد، به نظر می رسد در شرایطی که وجود دارد جامعه شناسی میتواند با کمک و همیاری با مددکاری اجتماعی هویت خود را دوباره تعریف کند، مددکاری اجتماعی عیناً در صحنه حاضر است، مددکاری اجتماعی آسیب اجتماعی را لمس میکند و سعی در حل و فصل آن دارد و این در حالیست که در دانشگاه های ما تئوری های آسیب شناسی تدریس می گردد و خبری چندان از واقعیت های پنهان و آشکار جامعه نیست و اگر هم هست در درون خود سیستم دانشگاهی می ماند! و جا دارد با استفاده از نشریات محلی و سایت های محلی، اهم پژوهش ها و تصمیم گیری ها در اختیار مردم قرار گیرد.
مددکار اجتماعی نیازمند حمایت جامعه شناسی است تا بتواند با کمک آن و با استفاده از نظریه ها و متدها بهترین عملکرد را در شناخت و حل مسائل اجتماعی داشته باشد و همچنین جامعه شناسی نیز می تواند غرور خود را شکسته و برای عملیاتی شدن و درک عمیق و عینی مفاهیم اجتماعی پا به پای مددکاری اجتماعی در صحنه حاضر باشد.
اگر این یادداشت می گوید که در دانشگاههای ما خبری از واقعیت های آشکار و پنهان جامعه نیست، مسلماً دانشگاهها نیز از خود دفاع کرده و محدودیت های خود را بیان خواهند نمود که قابل دفاع و بررسی است،
در این یادداشت کسی مورد اتهام قرار نمی گیرد و کسی و یا گروهی مورد نقد قرار نمی گیرد، هر چند که خود بهتر میدانیم آستانه تحمّل ما برای یک نقد کوچک هم بسیار پایین است؛ بلکه کلیت علوم اجتماعی مورد خطاب قرار می گیرد که باید بر روی عملیاتی شدن خود کار کند،
مسلماً دانشجویان و فارغ التحصیلان علاقه مند می توانند با دوری از مسائل حاشیه ای و با استفاده از نظر نخبگان شهرستان در خصوص مسائل توسعه ای و اقتصادی و همچنین فرهنگی و اجتماعی و تشکیل گارگروه های مختلف نسبت به رشد و توسعه شهرستان قدم های محکمی بردارند، اینها نمونه هایی کوچک از فعالیت جامعه شناسی در سطح شهرستان می تواند باشد که نیازمند حمایت دانشگاه آزاد اسلامی واحد خلخال به عنوان یک مرکز بزرگ علمی است.
خوشبختانه مراکز ترک اعتیاد و کمپ های وابسته و همچنین کلینیک های مددکاری و مراکز مشاوره ای در سطح شهرستان حضور دارند که با فعالیت های اجتماعی خود، اثرهای مثبت علوم اجتماعی و روانشناسی را در بین مردم نشان می دهند ولی یک حلقه گمشده ای این وسط وجود دارد که رابط بین این مراکز و دانشگاههاست و چه کسی باید این حلقه را وصل کند؟! دانشگاهها؟ مراکز مددکاری و مشاوره ای؟ نهادهای مرتبط با امور اجتماعی؟ اینها سوالاتیست که مطرح میگردد ولی پاسخ مناسبی برای آن دریافت نشده است،
اداره بهزیستی شهرستان خلخال با برگزاری جلساتی سعی کرده حلقه های مهم تأثیرگذار را دور هم جمع کند تا حداقل برای حل و فصل کردن یک مشکلی یک نظر از تصمیم های جمعی گرفته شود و در این بین موفق عمل نموده است ولی این نهایت یک کار مهم اجتماعی نیست و می توان با هم اندیشی و ارتباط بین جامعه و نهادها با دانشگاهها بصورت علمی تر با موضوعات مختلف برخورد کرد واین مهم میسر نمی شود مگر اینکه نهادها از دانشگاهها کمک علمی بگیرند و دانشگاهها نیز غرور خود را شکسته و همراه با جامعه و سازمانها همقدم شوند.
یادداشتی با عنوان « کت شلواریزه شدن جامعه شناسی» نیز آماده شده و در شماره های بعدی ماهنامه قزل خلخالیم و سایت خلخالیم تقدیم حضور خواهد شد.
در بین رشته های علوم انسانی بیکاری آمار زیادی دارد و در بین شاخه های آن، آمار بیکاری فارغ التحصیلان علوم اجتماعی و جامعه شناسی از همه بیشتر است؟! علت چیست؟! آیا جامعه ما نیاز به تحلیلگران و پژوهشگران جامعه شناختی ندارد و خود را از این امر مستثنی میداند؟! و یا فارغ التحصیلان علوم اجتماعی در شاخه های مختلف نتوانسته اند خودی نشان داده و با عملیاتی کردن داشته های خود بتوانند تأثیر بالقوه علم خود را به بالفعل تبدیل کنند؟
این یادداشت قصد ندارد به این امر بسیار مهم و کلی بپردازد و مسلماً از حوصله خواننده نیز خارج خواهد بود ولی با اندکی تأمل در مددکاری اجتماعی می توان واقعیت وجودی جامعه شناسی را درک کرد، به نظر می رسد در شرایطی که وجود دارد جامعه شناسی میتواند با کمک و همیاری با مددکاری اجتماعی هویت خود را دوباره تعریف کند، مددکاری اجتماعی عیناً در صحنه حاضر است، مددکاری اجتماعی آسیب اجتماعی را لمس میکند و سعی در حل و فصل آن دارد و این در حالیست که در دانشگاه های ما تئوری های آسیب شناسی تدریس می گردد و خبری چندان از واقعیت های پنهان و آشکار جامعه نیست و اگر هم هست در درون خود سیستم دانشگاهی می ماند! و جا دارد با استفاده از نشریات محلی و سایت های محلی، اهم پژوهش ها و تصمیم گیری ها در اختیار مردم قرار گیرد.
مددکار اجتماعی نیازمند حمایت جامعه شناسی است تا بتواند با کمک آن و با استفاده از نظریه ها و متدها بهترین عملکرد را در شناخت و حل مسائل اجتماعی داشته باشد و همچنین جامعه شناسی نیز می تواند غرور خود را شکسته و برای عملیاتی شدن و درک عمیق و عینی مفاهیم اجتماعی پا به پای مددکاری اجتماعی در صحنه حاضر باشد.
اگر این یادداشت می گوید که در دانشگاههای ما خبری از واقعیت های آشکار و پنهان جامعه نیست، مسلماً دانشگاهها نیز از خود دفاع کرده و محدودیت های خود را بیان خواهند نمود که قابل دفاع و بررسی است،
در این یادداشت کسی مورد اتهام قرار نمی گیرد و کسی و یا گروهی مورد نقد قرار نمی گیرد، هر چند که خود بهتر میدانیم آستانه تحمّل ما برای یک نقد کوچک هم بسیار پایین است؛ بلکه کلیت علوم اجتماعی مورد خطاب قرار می گیرد که باید بر روی عملیاتی شدن خود کار کند،
مسلماً دانشجویان و فارغ التحصیلان علاقه مند می توانند با دوری از مسائل حاشیه ای و با استفاده از نظر نخبگان شهرستان در خصوص مسائل توسعه ای و اقتصادی و همچنین فرهنگی و اجتماعی و تشکیل گارگروه های مختلف نسبت به رشد و توسعه شهرستان قدم های محکمی بردارند، اینها نمونه هایی کوچک از فعالیت جامعه شناسی در سطح شهرستان می تواند باشد که نیازمند حمایت دانشگاه آزاد اسلامی واحد خلخال به عنوان یک مرکز بزرگ علمی است.
خوشبختانه مراکز ترک اعتیاد و کمپ های وابسته و همچنین کلینیک های مددکاری و مراکز مشاوره ای در سطح شهرستان حضور دارند که با فعالیت های اجتماعی خود، اثرهای مثبت علوم اجتماعی و روانشناسی را در بین مردم نشان می دهند ولی یک حلقه گمشده ای این وسط وجود دارد که رابط بین این مراکز و دانشگاههاست و چه کسی باید این حلقه را وصل کند؟! دانشگاهها؟ مراکز مددکاری و مشاوره ای؟ نهادهای مرتبط با امور اجتماعی؟ اینها سوالاتیست که مطرح میگردد ولی پاسخ مناسبی برای آن دریافت نشده است،
اداره بهزیستی شهرستان خلخال با برگزاری جلساتی سعی کرده حلقه های مهم تأثیرگذار را دور هم جمع کند تا حداقل برای حل و فصل کردن یک مشکلی یک نظر از تصمیم های جمعی گرفته شود و در این بین موفق عمل نموده است ولی این نهایت یک کار مهم اجتماعی نیست و می توان با هم اندیشی و ارتباط بین جامعه و نهادها با دانشگاهها بصورت علمی تر با موضوعات مختلف برخورد کرد واین مهم میسر نمی شود مگر اینکه نهادها از دانشگاهها کمک علمی بگیرند و دانشگاهها نیز غرور خود را شکسته و همراه با جامعه و سازمانها همقدم شوند.
یادداشتی با عنوان « کت شلواریزه شدن جامعه شناسی» نیز آماده شده و در شماره های بعدی ماهنامه قزل خلخالیم و سایت خلخالیم تقدیم حضور خواهد شد.
