...zαнrα...*
کاربر نگاه دانلود
در اواسط قرن چهاردهم میلادی، اروپای قرون وسطی که به تازگی از خطر حملات مغولان خلاصی یافته و به پایان جنگهای صلیبی نیز رسیده بود، با دشمنی به مراتب خطرناک تر مواجه شد که عصری تاریک را در تاریخ این قاره رقم زد. طاعون که گسترش آن، مرهون سطح پایین بهداشت در جوامع آن زمان بود، میلیون ها نفر را در سراسر اروپا به کام مرگ فرستاد.
طاعون در اکتبر ۱۳۴۷ به خاک اروپا رسید. هنگامی که ۱۲ کشتی ایتالیایی در بندر مسینا -واقع در جزیره سیسیل- توقف نمودند. آنها به تازگی از سواحل شرق دریای سیاه به سوی اروپا به راه افتاده بودند. بیشتر ملوانان و کارکنان کشتی ها جان خود را از دست داده بودند. بر روی بدن آنها و افرادی که زنده مانده بودند، لکه و جوش های سیاه وجود داشت که به همین مناسبت، آن را مرگ سیاه نامیدند. مقامات سیسیلی فوراً دستور اندام کشتی ها را صادر کردند اما دیر شده بود. این اپیدمی به سرعت در شهرهای جنوب ایتالیا پخش شد و از آنجا که سایر نقاط اروپا سرایت نمود. طی پنج سال آینده، بیش از ۲۰ میلیون نفر جان خود را از دست دادند که حدود یک سوم جمعیت آن زمان اروپا به شمار می آمد.
***************************
حتی پیش از شیوع طاعون در اروپا، ساکنین این قاره درباره بیماری خطرناکی که در سرزمین های مشرق زمین شیوع یافته بود، آگاهی داشتند. طاعون در دهه ۱۳۴۰ میلادی مناطق وسیعی از چین، هند، ایران، شام و مصر را درنوردید. شاهدان عینی جزئیات این بیماری خطرناک را ذکر کرده اند. مردان و زنان مبتلا به طاعون، ابتدا دچار سرفه های شدید می شدند و سپس جوش های بزرگ سیاه به اندازه یک تخم مرغ، بر روی بدن آنها ظاهر می شد. اندکی بعد از این اتفاق، این مبتلایان جان خود را از دست می دادند. شگفت آنکه بسیاری از مردان و زنان سالم که شب به خواب می رفتند، دیگر هیچ گاه بیدار نمی شدند.
طاعون مرضی عفونی و واگیردار است که موش صحرایی از عوامل انتقال آن به انسان می باشد اما برخلاف تصور همگان موش ها مخزن این بیماری نبوده بلکه اولین قربانی آن هستند؛ به عبارتی دیگر، مرگ دسته‌جمعی موشها می‌تواند نشانه شیوع طاعون باشد. وقتی یک ککِ مبتلا به طاعون یک موش را گاز می‌گیرد، عامل طاعون را به او انتقال می دهد. سپس این بیماری از طریق سایر موش ها، به تدریج به انسان منتقل می شود.
دلایل مختلفی باعث شیوع و گسترش این بیماری در اروپا شد: علاوه بر خصلت ذاتی این اپیدمی که به سرعت منتشر می شود، عوامل انسانی و طبیعی نیز در این میان دخیل بودند. پزشکان که از ابتلای خودشان به این بیماری وحشت زده بودند، بیماران را به حضور نمی پذیرفتند؛ بسیاری از صاحبان حرف و مشاغل، کسب و کارهای خود را تعطیل کردند و حتی کشیشان نیز از پذیرفتن مردم سر باز زدند. میلیون ها نفر برای فرار از این بیماری، شهرها را ترک کرده و به روستاها گریختند اما این هجوم جمعیت باعث وخامت اوضاع گردید و هنگامی که روستاها نیز آلوده به طاعون شدند، دیگر راهی برای فرار باقی نمانده بود. حیوانات اهلی همچون گاو و گوسفند نیز از طاعون جان سالم به در نبردند. با کمبود گوشت و مواد غذایی، مردم به آدم خواری روی آوردند.
آیا این یک مجازات الهی بود؟ بسیاری از مردمی که مصیبت طاعون بر آنها سخت و دردناک بود، این بیماری را کیفری الهی به حساب آوردند که از سوی پروردگار برای عذاب آنها نازل شده است. به باور عامه مردم، مسبب این بلاها، گروه های کافر و ضاله ای بودند که نابودی آنها برای دفع بلا ضروری می نمود؛ لذا، طی سالهای ۱۳۴۸ و ۱۳۴۹ بسیاری از جوامع کوچک و متمایز در اروپا از جمله یهودیان، مورد هجوم خشم مردم قرار گرفتند. هزاران یهودی قتل عام شدند و بقیه آنها برای فرار از این کشتار، به جوامع اروپای شرقی همچون لهستان و روسیه گریختند.
تا اوایل دهه ۱۳۵۰ میلادی، طاعون به تدریج از عرصه زندگی اروپاییان خارج شد. اگرچه طی قرن های بعد هر از چند گاهی این بیماری دوباره شیوع یافت اما به دلیل بهبود شرایط بهداشتی جوامع اروپایی، تلفات آن به مراتب کمتر از دفعات قبل بود. جوامع متاخر توانستند از طریق گسترش بهداشت عمومی، طاعون را تا حدی مهار کنند؛ گرچه نتوانستند به طور کامل بر آن فائق آیند.
طاعون در اکتبر ۱۳۴۷ به خاک اروپا رسید. هنگامی که ۱۲ کشتی ایتالیایی در بندر مسینا -واقع در جزیره سیسیل- توقف نمودند. آنها به تازگی از سواحل شرق دریای سیاه به سوی اروپا به راه افتاده بودند. بیشتر ملوانان و کارکنان کشتی ها جان خود را از دست داده بودند. بر روی بدن آنها و افرادی که زنده مانده بودند، لکه و جوش های سیاه وجود داشت که به همین مناسبت، آن را مرگ سیاه نامیدند. مقامات سیسیلی فوراً دستور اندام کشتی ها را صادر کردند اما دیر شده بود. این اپیدمی به سرعت در شهرهای جنوب ایتالیا پخش شد و از آنجا که سایر نقاط اروپا سرایت نمود. طی پنج سال آینده، بیش از ۲۰ میلیون نفر جان خود را از دست دادند که حدود یک سوم جمعیت آن زمان اروپا به شمار می آمد.
***************************
حتی پیش از شیوع طاعون در اروپا، ساکنین این قاره درباره بیماری خطرناکی که در سرزمین های مشرق زمین شیوع یافته بود، آگاهی داشتند. طاعون در دهه ۱۳۴۰ میلادی مناطق وسیعی از چین، هند، ایران، شام و مصر را درنوردید. شاهدان عینی جزئیات این بیماری خطرناک را ذکر کرده اند. مردان و زنان مبتلا به طاعون، ابتدا دچار سرفه های شدید می شدند و سپس جوش های بزرگ سیاه به اندازه یک تخم مرغ، بر روی بدن آنها ظاهر می شد. اندکی بعد از این اتفاق، این مبتلایان جان خود را از دست می دادند. شگفت آنکه بسیاری از مردان و زنان سالم که شب به خواب می رفتند، دیگر هیچ گاه بیدار نمی شدند.
طاعون مرضی عفونی و واگیردار است که موش صحرایی از عوامل انتقال آن به انسان می باشد اما برخلاف تصور همگان موش ها مخزن این بیماری نبوده بلکه اولین قربانی آن هستند؛ به عبارتی دیگر، مرگ دسته‌جمعی موشها می‌تواند نشانه شیوع طاعون باشد. وقتی یک ککِ مبتلا به طاعون یک موش را گاز می‌گیرد، عامل طاعون را به او انتقال می دهد. سپس این بیماری از طریق سایر موش ها، به تدریج به انسان منتقل می شود.
دلایل مختلفی باعث شیوع و گسترش این بیماری در اروپا شد: علاوه بر خصلت ذاتی این اپیدمی که به سرعت منتشر می شود، عوامل انسانی و طبیعی نیز در این میان دخیل بودند. پزشکان که از ابتلای خودشان به این بیماری وحشت زده بودند، بیماران را به حضور نمی پذیرفتند؛ بسیاری از صاحبان حرف و مشاغل، کسب و کارهای خود را تعطیل کردند و حتی کشیشان نیز از پذیرفتن مردم سر باز زدند. میلیون ها نفر برای فرار از این بیماری، شهرها را ترک کرده و به روستاها گریختند اما این هجوم جمعیت باعث وخامت اوضاع گردید و هنگامی که روستاها نیز آلوده به طاعون شدند، دیگر راهی برای فرار باقی نمانده بود. حیوانات اهلی همچون گاو و گوسفند نیز از طاعون جان سالم به در نبردند. با کمبود گوشت و مواد غذایی، مردم به آدم خواری روی آوردند.
آیا این یک مجازات الهی بود؟ بسیاری از مردمی که مصیبت طاعون بر آنها سخت و دردناک بود، این بیماری را کیفری الهی به حساب آوردند که از سوی پروردگار برای عذاب آنها نازل شده است. به باور عامه مردم، مسبب این بلاها، گروه های کافر و ضاله ای بودند که نابودی آنها برای دفع بلا ضروری می نمود؛ لذا، طی سالهای ۱۳۴۸ و ۱۳۴۹ بسیاری از جوامع کوچک و متمایز در اروپا از جمله یهودیان، مورد هجوم خشم مردم قرار گرفتند. هزاران یهودی قتل عام شدند و بقیه آنها برای فرار از این کشتار، به جوامع اروپای شرقی همچون لهستان و روسیه گریختند.
تا اوایل دهه ۱۳۵۰ میلادی، طاعون به تدریج از عرصه زندگی اروپاییان خارج شد. اگرچه طی قرن های بعد هر از چند گاهی این بیماری دوباره شیوع یافت اما به دلیل بهبود شرایط بهداشتی جوامع اروپایی، تلفات آن به مراتب کمتر از دفعات قبل بود. جوامع متاخر توانستند از طریق گسترش بهداشت عمومی، طاعون را تا حدی مهار کنند؛ گرچه نتوانستند به طور کامل بر آن فائق آیند.
