...zαнrα...*
کاربر نگاه دانلود
سون یات سن که غالباً از او به عنوان پدر چین مدرن یاد می کنند، رهبر انقلاب ۱۹۱۲ این کشور بود که در نهایت به پایان دو هزار سال نظام امپراتوری و استقرار نظام جمهوری در چین انجامید. سون یات سن رهبر جبهه ملی گرایان چینی موسوم به کومیتانگ نیز بود. سون یات سن در سالهای ۱۹۱۱-۱۹۱۲ نخستین رهبر جمهوری چین و در سالهای ۱۹۲۳-۱۹۲۵ رئیس جمهور بلامنازع این کشور بود.
سون یات سن در ۱۲ نوامبر ۱۸۶۶ در خانواده ای فقیر در ایالت گوآنگدونگ -واقع در جنوب چین- بدنیا آمد. برادر سون یات سن -که سالها به عنوان کارگر در جزایر هاوایی خدمت می کرد- یات سن را در ۱۸۷۹ به آنجا برد. او در مدرسه آمریکایی هاوایی تحصیل کرد و در آنجا برای نخستین بار با آرا و اندیشه های غربی آشنا شد. یات سن به دلیل مشکلاتی که برای برادرش ایجاد شد، در ۱۸۸۳ به زادگاهش بازگشت. یکسال بعد، او توسط یکی از مبلغان مسیحی آمریکایی، غسل تعمید داده شد و به مسیحیت گروید.
یکسال بعد او به مدرسه ای بریتانیایی در هنگ کنگ رفت. سون یات سن در ۱۸۸۶ در مدرسه عالی پزشکی گوآنگژو ثبت نام کرد. او در سال ۱۸۹۲ در رشته پزشکی فارغ التحصیل شد. یات سن به دلیل زمینه ی تحصیلاتش، ارتباط کمی با علوم سیـاس*ـی داشت اما از وضعیت سیـاس*ـی موجود در چین به شدت ناراضی بود. از اواسط قرن نوزدهم، سیل ورود استعمارگران به چین برای کسب امتیازات مختلف، دولت این کشور را در تنگنای جدی قرار داده بود. تحقیر چین در برابر دولت های قدرتمند غربی، ملی گرایان این کشور را برای براندازی نظام سلطنتی مصمم تر ساخته بود. یات سن در سال ۱۸۹۴ تشکل سیـاس*ـی ضد حکومتی در هاوایی ایجاد کرد. این تشکیلات به مرور زمان، موجب گسترش مبارزات مخفی و زیرزمینی علیه حاکمیت وقت چین گردید.
زندگی در تبعید
در سال ۱۸۹۴ جنگ ژاپن و چین آغاز شد. چینی ها به دلیل بی کفایتی فرماندهان، سوءمدیریت، تجهیزات ناکافی و قدیمی مغلوب ارتش مجهز و کارآزموده ی ژاپن شدند. سون یات سن با مشاهده شرایط موجود، به هنگ کنگ رفت و شورش علیه دولت مرکزی چین را آغاز کرد. این قیام با شکست مواجه شد. سون یات سن دستگیر و به ۱۶ سال تبعید محکوم گردید. او در ۱۸۹۶ به لندن رفت و به مدت هشت ماه در موزه بریتانیا به مطالعه پرداخت. وی سپس از طریق کانادا، به ژاپن رفت (اوت ۱۸۹۷). یات سن در آنجا با فردی به نام میازاکی تورازو آشنا شد. تورازو، سون یات سن را با سیاستمداران و سرمایه داران بانفوذ ژاپنی آشنا کرد. پشتیبانی سیـاس*ـی و مالی آنها، یات سن را در رسیدن به اهدافش یاری کرد.
همزمان چینی های دیگری نیز به عرصه مبارزه علیه حکومت چین وارد شدند. مشهورترین آنها لیانگ شیائو نام داشت که در سال ۱۸۹۸ به ژاپن گریخته و در آنجا از طریق تاسیس روزنامه، علیه نظام وقت چین تبلیغ می کرد. سون یات سن به تدریج تشکل های سیـاس*ـی مختلفی برای دانشجویان چینی در اروپا ایجاد کرد. او در سال ۱۹۰۴ تشکیلاتی تحت عنوان انجمن اتحاد در توکیو تشکیل داد و مبارزات علیه حکومت چین را سازمان یافته تر نمود.
به تدریج مشکلات زیادی برای سون یات سن پدید آمد. بخش بزرگی از این مشکلات ناشی از فشارهای دول خارجی بود. در ۱۹۰۷ دولت ژاپن از یات سن خواست که فوراً خاک این کشور را ترک نماید. او سپس در هندو چین فرانسه (ویتنام) اقامت گزید اما مدتی بعد به دلیل فشارهای دولت فرانسه، ناچار به ترک آنجا گردید.
انقلاب ۱۹۱۲
در سال ۱۹۱۱ دولت چین در پی ملی کردن خطوط راه آهن برآمد. این مسئله باعث نادیده گرفتن منافع مالکان محلی می شد که اکنون بایستی بخشی از املاک خود را در اختیار دولت قرار می دادند. این اقدام حکومت باعث وقوع شورشی در ایالت سیچوآن گردید. در اکتبر همان سال یک گروه انقلابی محلی در منطقه ووهان به پا خاسته و با بهره گیری از ضعف دولت مرکزی، اختیار نهادهای دولتی را بدست گرفتند. این رویداد باعث بازگشت سون یات سن به کشور شد. او اینک می دانست که شرایط برای به ثمر رسیدن انقلاب مهیاست. یات سن با یکی از وزرای امپراتوری -یوآن شیکای- گفت و گو کرد. آن دو با یکدیگر معامله ای کردند که اگر شیکای بتواند نیروهای انقلابی را در رسیدن به پایتخت و سرنگونی رژیم یاری کند، او (شیکای) رهبر بعدی چین خواهد بود. در ۱۲ فوریه ۱۹۱۲ امپراتور خردسال چین -پو یی- از سلطنت کناره گیری کرد و دو روز بعد، یوآن شیکای به رهبری چین برگزیده شد.
یوآن شیکای
مشکلات بعدی
بلافاصله پس از به ثمر رسیدن انقلاب، یات سن اقدام به ایجاد تشکلی سیـاس*ـی به نام حزب ملی گرایان چینی (کومیتانگ) نمود. این وضعیت به ایجاد دشمنی میان یات سن و شیکای انجامید. یات سن که عملاً قدرتی نداشت، به ژاپن گریخت. یات سن به تدریج دچار مشکل شد. او که تلاش می کرد همچون یک رهبر خداگونه پرستیده شود، تمامی گروه های انقلابی را به ادای سوگند وفاداری نسبت به خود مجبور نمود. همچنین برای جلب حمایت ژاپنی ها، وعده ی دادن امتیازات مهم به آنها را مطرح کرد.
اعتراضات مداوم از جانب اقشار مختلف اجتماعی، شیکای را تسلیم کرد. او در ژوئن ۱۹۱۶ درگذشت. یات سن که از دست یابی به قدرت ناتوان مانده بود، دولت خودخوانده ی خودش را در کانتون تاسیس کرد. یات سن که نسبت به کمک ژاپن و دولتهای غربی ناامید شده بود، به شوروی روی آورد. در سالهای ۱۹۲۲ و ۱۹۲۳ دیپلمات های روس با یات سن دیدار کردند. ماحصل این مذاکرات، بستن پیمان تفاهم میان طرفین بود که به موجب آن، شوروی قبول کرد که نظام کمونیستی در چین موفق نخواهد بود؛ لذا، در پی تقویت احزاب سوسیالیستی چینی بر نخواهد آمد. متعاقب این رویداد، حزب کمونیست چین رسماً اعلام کرد که با کومیتانگ متحد خواهد شد.
درگذشت یات سن
یات سن با الگوگیری از حزب کمونیست شوروی، کومیتانگ را به طرز کارآمدی سازماندهی نمود. او حتی یکی از دستیارانش –چیانگ کای شک– را مامور ایجاد یک آکادمی نظامی و تجهیز نیروهای تحت فرمانش به سبک و سیاق ارتش سرخ کرد. یات سن نتوانست نتیجه ی اقداماتش را ببیند. او در مارس ۱۹۲۵ بر اثر سرطان درگذشت. تابوت او را در ۱۹۲۹ به آرامگاهی بزرگ در نانجینگ منتقل نمودند.
آرامگاه سون یات سن در نانجینگ
یات سن نتوانست در عرصه سیـاس*ـی به جایگاه بالایی دست یابد اما میراث او برای کومیتانگ طی سالهای متمادی پابرجا ماند. یات سن برخلاف بسیاری از سیاستمداران چینی در آن زمان، آگاهی زیادی از جهان غرب داشت و همین موضوع سبب پیشرفت وی شد. او با دشمنانش نیز به خوبی مدارا می کرد و تمامی گروه های انقلابی را به وحدت دعوت می نمود. همین عامل باعث شد که حتی کمونیست های چینی نیز از او به نیکی یاد کرده و وی را “پیشگام انقلاب” نام نهند
سون یات سن در ۱۲ نوامبر ۱۸۶۶ در خانواده ای فقیر در ایالت گوآنگدونگ -واقع در جنوب چین- بدنیا آمد. برادر سون یات سن -که سالها به عنوان کارگر در جزایر هاوایی خدمت می کرد- یات سن را در ۱۸۷۹ به آنجا برد. او در مدرسه آمریکایی هاوایی تحصیل کرد و در آنجا برای نخستین بار با آرا و اندیشه های غربی آشنا شد. یات سن به دلیل مشکلاتی که برای برادرش ایجاد شد، در ۱۸۸۳ به زادگاهش بازگشت. یکسال بعد، او توسط یکی از مبلغان مسیحی آمریکایی، غسل تعمید داده شد و به مسیحیت گروید.
یکسال بعد او به مدرسه ای بریتانیایی در هنگ کنگ رفت. سون یات سن در ۱۸۸۶ در مدرسه عالی پزشکی گوآنگژو ثبت نام کرد. او در سال ۱۸۹۲ در رشته پزشکی فارغ التحصیل شد. یات سن به دلیل زمینه ی تحصیلاتش، ارتباط کمی با علوم سیـاس*ـی داشت اما از وضعیت سیـاس*ـی موجود در چین به شدت ناراضی بود. از اواسط قرن نوزدهم، سیل ورود استعمارگران به چین برای کسب امتیازات مختلف، دولت این کشور را در تنگنای جدی قرار داده بود. تحقیر چین در برابر دولت های قدرتمند غربی، ملی گرایان این کشور را برای براندازی نظام سلطنتی مصمم تر ساخته بود. یات سن در سال ۱۸۹۴ تشکل سیـاس*ـی ضد حکومتی در هاوایی ایجاد کرد. این تشکیلات به مرور زمان، موجب گسترش مبارزات مخفی و زیرزمینی علیه حاکمیت وقت چین گردید.
زندگی در تبعید
در سال ۱۸۹۴ جنگ ژاپن و چین آغاز شد. چینی ها به دلیل بی کفایتی فرماندهان، سوءمدیریت، تجهیزات ناکافی و قدیمی مغلوب ارتش مجهز و کارآزموده ی ژاپن شدند. سون یات سن با مشاهده شرایط موجود، به هنگ کنگ رفت و شورش علیه دولت مرکزی چین را آغاز کرد. این قیام با شکست مواجه شد. سون یات سن دستگیر و به ۱۶ سال تبعید محکوم گردید. او در ۱۸۹۶ به لندن رفت و به مدت هشت ماه در موزه بریتانیا به مطالعه پرداخت. وی سپس از طریق کانادا، به ژاپن رفت (اوت ۱۸۹۷). یات سن در آنجا با فردی به نام میازاکی تورازو آشنا شد. تورازو، سون یات سن را با سیاستمداران و سرمایه داران بانفوذ ژاپنی آشنا کرد. پشتیبانی سیـاس*ـی و مالی آنها، یات سن را در رسیدن به اهدافش یاری کرد.
همزمان چینی های دیگری نیز به عرصه مبارزه علیه حکومت چین وارد شدند. مشهورترین آنها لیانگ شیائو نام داشت که در سال ۱۸۹۸ به ژاپن گریخته و در آنجا از طریق تاسیس روزنامه، علیه نظام وقت چین تبلیغ می کرد. سون یات سن به تدریج تشکل های سیـاس*ـی مختلفی برای دانشجویان چینی در اروپا ایجاد کرد. او در سال ۱۹۰۴ تشکیلاتی تحت عنوان انجمن اتحاد در توکیو تشکیل داد و مبارزات علیه حکومت چین را سازمان یافته تر نمود.
به تدریج مشکلات زیادی برای سون یات سن پدید آمد. بخش بزرگی از این مشکلات ناشی از فشارهای دول خارجی بود. در ۱۹۰۷ دولت ژاپن از یات سن خواست که فوراً خاک این کشور را ترک نماید. او سپس در هندو چین فرانسه (ویتنام) اقامت گزید اما مدتی بعد به دلیل فشارهای دولت فرانسه، ناچار به ترک آنجا گردید.
انقلاب ۱۹۱۲
در سال ۱۹۱۱ دولت چین در پی ملی کردن خطوط راه آهن برآمد. این مسئله باعث نادیده گرفتن منافع مالکان محلی می شد که اکنون بایستی بخشی از املاک خود را در اختیار دولت قرار می دادند. این اقدام حکومت باعث وقوع شورشی در ایالت سیچوآن گردید. در اکتبر همان سال یک گروه انقلابی محلی در منطقه ووهان به پا خاسته و با بهره گیری از ضعف دولت مرکزی، اختیار نهادهای دولتی را بدست گرفتند. این رویداد باعث بازگشت سون یات سن به کشور شد. او اینک می دانست که شرایط برای به ثمر رسیدن انقلاب مهیاست. یات سن با یکی از وزرای امپراتوری -یوآن شیکای- گفت و گو کرد. آن دو با یکدیگر معامله ای کردند که اگر شیکای بتواند نیروهای انقلابی را در رسیدن به پایتخت و سرنگونی رژیم یاری کند، او (شیکای) رهبر بعدی چین خواهد بود. در ۱۲ فوریه ۱۹۱۲ امپراتور خردسال چین -پو یی- از سلطنت کناره گیری کرد و دو روز بعد، یوآن شیکای به رهبری چین برگزیده شد.
یوآن شیکای
مشکلات بعدی
بلافاصله پس از به ثمر رسیدن انقلاب، یات سن اقدام به ایجاد تشکلی سیـاس*ـی به نام حزب ملی گرایان چینی (کومیتانگ) نمود. این وضعیت به ایجاد دشمنی میان یات سن و شیکای انجامید. یات سن که عملاً قدرتی نداشت، به ژاپن گریخت. یات سن به تدریج دچار مشکل شد. او که تلاش می کرد همچون یک رهبر خداگونه پرستیده شود، تمامی گروه های انقلابی را به ادای سوگند وفاداری نسبت به خود مجبور نمود. همچنین برای جلب حمایت ژاپنی ها، وعده ی دادن امتیازات مهم به آنها را مطرح کرد.
اعتراضات مداوم از جانب اقشار مختلف اجتماعی، شیکای را تسلیم کرد. او در ژوئن ۱۹۱۶ درگذشت. یات سن که از دست یابی به قدرت ناتوان مانده بود، دولت خودخوانده ی خودش را در کانتون تاسیس کرد. یات سن که نسبت به کمک ژاپن و دولتهای غربی ناامید شده بود، به شوروی روی آورد. در سالهای ۱۹۲۲ و ۱۹۲۳ دیپلمات های روس با یات سن دیدار کردند. ماحصل این مذاکرات، بستن پیمان تفاهم میان طرفین بود که به موجب آن، شوروی قبول کرد که نظام کمونیستی در چین موفق نخواهد بود؛ لذا، در پی تقویت احزاب سوسیالیستی چینی بر نخواهد آمد. متعاقب این رویداد، حزب کمونیست چین رسماً اعلام کرد که با کومیتانگ متحد خواهد شد.
درگذشت یات سن
یات سن با الگوگیری از حزب کمونیست شوروی، کومیتانگ را به طرز کارآمدی سازماندهی نمود. او حتی یکی از دستیارانش –چیانگ کای شک– را مامور ایجاد یک آکادمی نظامی و تجهیز نیروهای تحت فرمانش به سبک و سیاق ارتش سرخ کرد. یات سن نتوانست نتیجه ی اقداماتش را ببیند. او در مارس ۱۹۲۵ بر اثر سرطان درگذشت. تابوت او را در ۱۹۲۹ به آرامگاهی بزرگ در نانجینگ منتقل نمودند.
آرامگاه سون یات سن در نانجینگ
یات سن نتوانست در عرصه سیـاس*ـی به جایگاه بالایی دست یابد اما میراث او برای کومیتانگ طی سالهای متمادی پابرجا ماند. یات سن برخلاف بسیاری از سیاستمداران چینی در آن زمان، آگاهی زیادی از جهان غرب داشت و همین موضوع سبب پیشرفت وی شد. او با دشمنانش نیز به خوبی مدارا می کرد و تمامی گروه های انقلابی را به وحدت دعوت می نمود. همین عامل باعث شد که حتی کمونیست های چینی نیز از او به نیکی یاد کرده و وی را “پیشگام انقلاب” نام نهند
