معرفی ساز معرفی ساز ابوابوا

[लнеδλεнल]

ابوا :
این ساز جزو ساز های بادی چوبی دو زبانه به وجود می آید.

​

سابقه ی تاریخی این ساز به عصر باستانی یونان و ساز آئولوس ( Aulos)
و همچنین تمدن مصر و ایران و چین و عرب می رسد. از قرن ۱۴ دگرگونی در این ساز آغاز شد.
در قرن ۱۷ از سورنای سوپرانو ( ملودی نواز ) و ساز های مشابه آن، ساز تکامل یافته ابوا به وجود آمده.
احتمالا اولین ابوا توسط خانواده ی هوتتره ساخته و توسط موزیسین های دربار لویی ۱۴ نواخته شده اند.
این ابوا ها سه قسمت با اندازه ی محاسبه شده ی دقیق و همچنین ۶ سوراخ انگشت گذاری داشتند.در طول قرن ۱۸ ابوا در اندازه های مختلف به ارکستر راه یافت که ابوا دآمور و هورن انگلیسی هنوز هم در ارکستر مورد استفاده است. در قرن ۱۹ مهمترین تکامل درساختمان ابوا نصب کلید های مختلف در آن بود. سازندگان آلمانی تا حدودی از مکانیسم ساده استفاده کردند در صورتی که فرانسه از مکانیسم سختی استفاده کردند.
ابوا از سه قسمت : دهانی ، تنه و انتهای ناقوس متشکل شده است.
طول آن حدود ۶۰ سانتی متر و انتهای تحتانی آن ناقوسی شکل و کمی گشادتر از لوله اصلی است.
متغیر ترین قسمت ابوا ، زبانه ( قمیش ) آن است که در بالای لوله قرار دارد.
قمیش باید به گونه ای باشد که بتواند در تمام وسعت ساز صدا را کنترل کند و باید همیشه مرطوب باشد،زیرا تغییر درجه حرارت و تغیرات شرایط جوی ، بر آن اثر دارد.
وسعت صدایی :
وسعت صدایی این ساز حدود ۲ اکتاو نیم است .

مورد استفاده ی این ساز در ارکستر های کلاسیک ، سمفونیک ، ملی و به ندرت در ارکستر های جز

از انواع ساز ابوا می توان به سازی به نام ابوا دآمور، کر آنگله و هکل فون ( ابوا باریتون ) اشاره کرد.
دآمور : یک فاصله ی سوم کوچک بم تر از ابوای معمولی صدا می دهد و به همین دلیل از دسته ساز های انتقالی است.

کرآنگله:
ساز آلتو خانواده ی ابوا است که لوله مخروطی شکل و دو زبانه دارد و لوله و قمیش آن کمی بزرگ تر است.
کرآنگله اغلب در دوره ی باروک استفاده میشد ولی تقریبا در زمان هایدن تا واگنر نادیده گرفته شده بود.به خصوص در آلمان. البته در برخی کار های برلیوز و مه یربیر این ساز حضور دارد و در اواسط قرن ۱۹ جایگاه ویژه ای در رپرتوار های ارکستری پیدا کرد.
وسعت صدایی :
میدان صدای آن نسبت به ابوا یک پنجم بم تر است . بنابرین کرآنگله از دسته ساز های انتقالی است.

نت نویسی :

صدا دهی :

هکل فون ( ابوا باریتون ) :
این ساز در سال ۱۹۰۵ میلادی توسط ( ویلهلم هکل ) آلمانی ساخته شد.سازیست با صدای بسیار نافذ و عمیق که صدا دهی واقعی آن یک اکتاو بم تر از نت نویسی آن است. نت مویسی این ساز با کلید سل است و رنگ ثدای آن بین فاگوت و کرآنگله است و به ندرا استفاده میشود. ابوا باریتون ( هکل فون ) از نظر انگشت گذاری و سایر تکنیک ها مانند ابوا است.
وسعت صدایی :
صدا دهی این ساز یک اکتاو از نت نویسی آن پایین تر است.

از دیگر نوازندگان معروف ابوآ می توان به دیانا دوهرتی و پال گودوین اشاره کرد.