معرفی ساز معرفی ساز کلارینت

[гคђค1737]

آشنایی با ساز کلارینت , کلارینت یک ساز بادی است . زیبای چهره و صدای ساز حیرت انگیز است

کلارینت و خانواده آن، مجموعه ای از سازهای بادی موسیقی با یک تک قمیش دهانی، یک استوانه لوله ای مستقیم با قطر تقریبا استوانه ای و یک زنگوله زبانه کشیده شده هستند. کسی که هر نوع از این کلارینت ها را بنوازد، کلارینت نواز یا کلارینتیست نامیده می شود.

کلمه کلارینت به انگلیسی (clarinet) ممکن است از که از لغت فرانسوی clarinette (مصغر مونث لغت های قدیمی فرانسوی کلارین یا کلاریون) وارد زبان انگلیسی شده باشد. به طور ساده، فرم کوچک کلارینو، لغتی ایتالیایی برای ترومپت است و لغت ایتالیایی کلارینتو، منبع سایر اسامی در بسیاری از زبان های دیگر است. با توجه به نوشته های یوهان گاتفراید والتر در سال 1732 دلیل چنین نامگذاری این است که کلارینت برخلاف ترومپت، صدایی مانند صدای از راه دور می دهد. نوع انگلیسی ساز کلارینت در اوایل سال 1733 پیدا شده است و کلارینت های قدیمی و کهنه موجود امروزی متعلق به سال های 1784 تا اوایل قرن بیستم هستند.
انواع مختلفی از کلارینت ها در سازهای مختلف و زیر و بمی های مختلف وجود دارد. لغت خالی کلارینت معمولا به کلارینت سوپرانو B بمل اشاره می کند که تا کنون، معمول ترین نوع این ساز است و محدوده موسیقی بزرگی از چهار اکتاو را دارد. خانواده کلارینت، بزرگترین خانواده سازهای بادی هستند که بیشتر از دوجین نوع از محدوده موسیقی BBBبمل (به شدت نادر) آکتو-کنتراباس تا کلارینت Aبمل پیکولو (piccolo) را دارا هستند. از انواع مختلف این ساز، خیلی ها در واقع نادر یا منسوخ شده هستند (برای مثال فقط یک کلارینت آکتو-کنتراباس BBBبمل وجود دارد) و موسیقی نوشته شده برای این سازها، معمولا توسط نسخه های معمول تر این ساز نواخته می شوند.

یوهان کریستوف دنر مبدع کلارینت در آلمان در حدود قرن هجدهم است که کلیدهای محدوده موسیقی را به چالومیو اولیه اضافه کرد. در طی زمان، کلیدهای اضافه و پدهای غیرقابل نفوذ توسط هوا برای تقویت و بهبود صدا و نوازندگی به این ساز اضافه شد. کلارینت امروزه در موسیقی کلاسیک به صورت فراوان و معمول استفاده می شود (مانند گروهای کنسرتی، موسیقی چمبر و گروهی، ارکسترها و نمایش های تک نوازی)، گروه های موسیقی نظامی، گروهای مارش، کلیزمر و جز و بسیاری از موسیقی های فولک و بومی، عربی، کورو، سامبا و موسیقی های مجالس عروسی بلغار.

صدای کلارینت

استوانه لوله ای در درجه اول عامل صدا و طنین متمایز کلارینت است که بر اساس سه نوع اصلی محدوده موسیقی شناخته شده به عنوان کلاریون، آلتیسیمو و چالومئو تغییر می کند. کیفیت تن صدا می تواند به طرز گسترده ای بسته به موسیقی دان، موسیقی، ساز و دهانه و قمیش تغییر کند. تغییرات در سازها و مناطق مختلف نوازندگان در کشورهای مختلف منجر به توسعه های زیادی در کلارینت از قرن هجدهم در مدرسه های متعدد موسیقی نواختن کلارینت گشته است. کلارینت نوازهای مدرن پالتی از کیفیت صداهای قابل قبول و گوناگون برای انتخاب دارند.

کلارینت A و کلارینت B بمل، لوله تقریبا شبیه به هم دارند و از زبانه ای مشابه استفاده می کنند. نوازندگان ارکستر از سازهای A و B بمل در یک کنسرت یکسان با زبانه های یکسان استفاده می کنند. کلارینت های A و B بمل تقریبا کیفیت صدایی یکسان دارند اگرچه کلارینت A اندکی صدای گرم تر دارد. تن صدای کلارینت E بمل شفاف تر از کلارینت های پایین تر است و حتی در ارکسترهای شلوغ نیز می توانند به خوبی شنیده شوند. کلارینت باس مشخصه صدایی عمیق و نرم دارد و کلارینت آلتو تن صدایی شبیه به باس دارد و هورن باست تن صدایی قابل مقایسه با کلارینت A دارد.

محدوده صدایی کلارینت

کلارینت بزرگترین محدوده موسیقی را در بین سازهای معمول بادی دارد.سازمان دهی پیچیده کلیدی که این محدوده وسیع موسیقی را ممکن ساخته است ممکن است نوازندگی کلارینت را در بعضی از پاساژها غیراستادانه کند.

تقریبا تمامی کلارینت های پیکولو و سوپرانو کیورک دارند که آنها را قادر به نواختن نت E پایین C می کند. بعضی از کلارینت های B بمل تا E بمل اکتاو سوم نیز پایین می روند تا محدوده ای برابر با کلارینت A داشته باشند. برای کلارینت B بمل پایین ترین نت در محدود موسیقی اش، نت D اکتاو سوم است. اکثر کلارینت های آلتو و باس کلید اضافه برای نواختن E بمل سوم دارند. کلارینت های باس مدرن و با کیفیت حرفه ای، کیورک اضافه برای تا C اکتاو سوم رفتن را نیز دارند.

خانواده کلارینت

خانواده کلارینت یک خانواده سازهای موسیقی شامل کلارینت شناخته شده B بمل و E بمل اندکی کمتر آشنا و کلارینت های باس و A و سایر کلارینت ها هستند.

کلارینت های به غیر از کلارینت های استاندارد B بمل و A بعضی اوقات به عنوان کلارینت های هارمونی شناخته می شوند. اگرچه انواع کلارینت در محدوده های موسیقی متفاوت وجود دارد که بعضی از آنها بسیار نادر هستند. این سازها ممکن است در یک زیر شاخه طبقه بندی شوند ولی اصطلاحات فنی آنها مختلف باشد. لیست زیر انواع کلارینت را مورد بررسی قرار می دهد.

کلارینت پیکولو (Piccolo) : بسیار نادر است. همچنین به عنوان کلارینت اکتاو یا کلارینت B بمل سوپرانینو (sopranino) نیز شناخته می شود. یک اکتاو بالاتر از کلارینت B بمل صدا می دهد.

کلارینت A بمل
رندال از اصطلاح کلارینت اکتاو استفاده کرده است و شامل سازهای منسوخ شده C و B بمل وG نیز است.
شکلتون نیز سازهای منسوخ شده را C و B بمل و A عنوان می کند.

کلارینت سوپرانو (Soprano) : آشنا ترین نوع کلارینت.

کلارینت سوپرانینو E بمل و کلارینت E بمل – بسیار رایج در آمریکا و اروپای غربی و کمتر رایج در اروپای شرقی.
کلارینت D – در اروپای غربی و آمریکا نادر است. ساز مورد نیاز کنسرتو کلارینت های اولیه آهنگساز آلمانی، مالتر است.
رندال، کلارینت های E بمل و D را در کنار سازهای منسوخ شده G و F و E به مانند کلارینت های سوپرانینو قرار می دهد.
شکلتون نیز کلارینت های E بمل و D را در کنار سازهای منسوخ شده F و E مانند سوپرانینو ها لیست می کند.
کلارینت های E بمل و D به طور معمول در اروپای شرقی و روسیه، کلارینت های پیکولو نامیده می شوند.
کلارینت C – به طور معمول نادر است. کلارینت های C در محدوده اپراهای کلاسیک بعضی از آهنگسازان معمول هستند. همچنین کلارینت های کر اغلب جانشینی برای ابوا هستند.
کلارینت B بمل – رایج ترین نوع کلارینت
کلارینت A – ساز استاندارد ارکستری که در کنار سوپرانو B بمل استفاده می شود.
کلارینت G – همچنین کلارینت ترکی نیز نامیده می شود. در درجه اول برای استفاده در موسیقی های سنتی معین نواخته می شود. این نوع ساز هم نادر است.

کلارینت باست (Basset) – کلارینت سوپرانو با محدوده اضافی تا C بم

هورن باست : سازی با محدوده آلتو تا تنور با لوله ای معمولا کوچکتر از کلارینت آلتو و محدوده وسعت یافته تا C بم

کلارینت آلتو (Alto) – محدوده نتی چهارم کامل پایین تر از کلارینت سوپرانو B بمل دارد.

کلارینت باس (Bass) – یک اکتاو پایین تر از کلارینت B بمل و اغلب با محدوده نتی بم وسعت یافته

کلارینت کنترا آلتو – یک اکتاو پایین تر از کلارینت آلتو

کلارینت کنترا باس – یک اکتاو پایین تر از کلارینت باس

 

[*~SAEEDEH~*]

کلارینت از سازهاي بادي چوبي بيشتر از جنس آبنوس و اخيرا فلز، داراي زبانه اي ساده، لوله اي استوانه اي و انتهاي شيپوري. بر روي سطح لوله، كليدهاي بسياري تعبيه شده است.کلارینت یکی از سازهای بادی قمیشی است که انواع حرفه‌ای‌اش معمولاً از چوب سیاه آفریقایی ساخته می‌شود.کلارینت انواع زیادی دارد که روی‌هم آنها را «خانواده کلارینت» می‌خوانند. معمولاً منظور از کلارینت نوع سوپرانوی آن است. نوعی کلارینت که توانایی تولید فاصله‌های موسیقی شرقی را دارد به قره‌نی معروف است.



کلارینت (قره نی) ازدسته سازهای «یک زبانه ای است» و متشکل است از یک لوله استوانه ای که انتهای تحتانی آن کمی مخروطی شده است. در انتهای بالایی ساز، تکیه گاهی مانند منقار، ازجنس چوب، کایوچو یا پلاستیک تعبیه شده، که یک سوی آن تقریبا صاف و سوی دیگر سطحی و منحنی است و در سوی صاف آن تیغه ای نیی بر«منقار» تکیه کرده است به نام «زبانه». این قسمت را مجموعا « دهانی» می نامند که درمواقع نواخت کاملا در دهان (و احیانا مابین دندانها) قرارمیگرد. علاوه بردهانی، قسمت های دیگر نیز در این سازبه نظر میرسند که همگی می توانند از هم جدا شوند.

تعداد کلیدها و سوراخهای کلارینت (قره نی) ، بسیار بیشتراز کلیدها و سوراخ های فلوت و به همین دلیل انگشت گذاری این ساز مشکل تر از فلوت است.

وسعت صدای کلارینت از سازهای بادی دیگر نسبتا بیشتر است.

کلارینت که در بین سازهای ارکستر دارای محدوده ی صوتی وسیعی است اولین باردر حدود سال ۱۶۹۴ توسط یک سازنده ی آلمانی به نام ( کریستف دنر) با اقتباس از سورنا ساخته شد و در طول بیست سال فرم خاص خود را به دست آورد. بین سال های ۱۸۴۰ و۱۸۵۰ سیستم مکانیک سازها که توسط تئوبالد بوهم به صورت بسیار موفقیت آمیز روی فلوت کار گذاشته شده بود به کلارینت (قره نی) هم انتقال یافت. این ساز در جریان تاریخ تکامل خود، در شکل ها و اندازه های مختلف ظاهر شده است. چون تمام سازهای خانواده ی کلارینت (قره نی) سیستم انگشت گذاری یکسان دارند، نوازندگان کلارینت می توانند تمام سازهای این خانواده را بدون درنظر گرفتن اندازه و یا انتقالی بودن آنها بنوازند. اندازه کلارینت های مدرن، کوک و نوع انتقالی بودن شان را مشخص می کند. مثلا اگر یک ملودی در تنالیته ی دو بزرگ (c) نوشته شود و با کلارینت سی بمل (Bb) نواخته شود، ملودی در تنالیته ی سی بمل بزرگ (Bb) یک پرده پایین تر شنیده خواهد شد و اگر توسط کلارینت لا (A) نواخته شود، در تنالیته لا بزرگ (A) یک سوم کوچک پایین ترشنیده خواهد شد و اگر با کلارینت می بمل سوپرانو (Eb) نواخته شود، در تنالیته ی می بمل بزرگ (Eb) یک سوم کوچک بالاتر شنیده خواهد شد.

پایین ترین نت نوشته شده برای تمام کلارینت ها(قره نی ها) به استثنای کلارینت باس نت E با سه خط اضافه در زیر حامل سل است.

ویژگی خاصی که در انگشت گذاری تمام کلارینت ها وجود دارد این است که بین نت های (می) زیر حامل تا (Bb)خط سوم برابر است با انگشت گذاری (سی بکار) به بالا. در کلارینت سی بمل(Bb) زمانی که نت Bb نواخته می شود هیچ کلیدی فشار داده نمی شود و هیچ سوراخی پوشیده نیست و تمام لوله باز است. اما هنگامی که نت B نواخته می شود تمام سوراخ ها مانند (می) بم پوشیده و تمام لوله بسته است، بجز سوراخ vent که محل انگشت شست دست چپ است. اجرای سریع این دو نت (BوBb) به دنبال هم برای بسیاری از نوازندگان خالی از اشکال نیست.


افکت های رنگی

در نوشتن گلیساندوها باید دقت کرد تا تمامی آنها به طرف بالا نوشته شوند. دمیدن هوا داخل لوله، بدون قمیش- ضربه زدن روی کلیدها- و دمیدن فقط داخل سر ساز( که مربوط به مهارت نوازنده است و ربطی به مکانیسم ساز ندارد) اکنون رایج هستند. در ارکستر به طور معمول از دو کلارینت (قره نی) استفاده می کنند اما در بعضب ارکستر ها، از زمان واگنر تا کنون، سه کلارینت یا بیشتر نیز معمول اند. در بعضی ارکسترها هم ممکن است بنا به نیاز قطعه، از کلارینت Eb Ab Bb و یا کلارینت باس استفاده کنند.



برخی از ویژگی‌های کلارینت (قره نی):

این ساز جز سازهای انتقالی می‌باشد.نت این ساز را با کلید سل می‌نویسند.

برخی از کلارینت‌های رایج:

کلارینت دو : انتقالی نمی‌باشد.

کلارینت سی بمل (رایج‌ترین نوع کلارینت): یک فاصلهٔ دوم بزرگ بم تر از نت نوشته شده صدا می‌دهد.

کلارینت لا: یک فاصلهٔ سوم کوچک بم تر از نت نوشته شده صدا می‌دهد.

کلارینت می بمل (کلارینت کوچک): یک فاصلهٔ سوم کوچک زیرتر از نت نوشته شده صدا می‌دهد



کلارینت (قره نی) کوچک

سازی انتقالی است و باید گفت انواع مختلفی از این سازساخته شده که هریک با فاصله ای دیگر،انتقالی هست.ما در اینجا از کلارینت (قره نی) «سی بمل» که رایج ترین نوع کلارینت (قره نی) است گفتگو می کنیم.

کلارینت کوچک در D بسیار کم است و پیشنهاد می شود که تمام قسمتها برای کلارینتEb نوشته شوند. کلارینت های Eb وD هر دو دارای سیستم انگشت گذاری یکسانی هستند.



محدوده صوتی

هنگام نوشتن قطعات برای کلارینت کوچک باید به موارد زیر توجه کرد:

۱٫ وقتی قرار است نوازنده ی کلارینت Bb و یا A بخش دیگری را که برای کلارینت Eb است بنوازد باید فرصت کافی برای تعویض و تنظیم ساز به او داده شود.

۲٫ نواختن کلارینت کوچک از بقیه اعضای خانواده ی کلارینت ها دشوارتر است و هنگام اجرا بهتر است استراحت های زیادتری برای نوازنده در نظر گرفت.

۳٫ ساختمان ساز کلارینت به نحوی است که برای نواختن مناطق صوتی بالا طراحی شده است مطمئن ترین نت در منطقه بالا G6 است، اگرچه نواختن B بالا نیز ممکن است.

منطقه صوتی پایین در کلارینت کوچک کاملا ضعیف استو بهتر است اجرای این منطقه را به کلارینت Bb و یا A واگذار کرد.

۴٫ کلارینت Eb برای سولو در منطقه بالا زیاد به کار بـرده می شود که بسیارنافذ است. طبیعت این ساز به نحوی است که با کلارینت های دیگر خوب ترکیب می شود، چه در هوموفونی و یا پلی فونی. این کلارینت با فلوت، ویولن و حتی ترومپت نیز ترکیب می شود.

۵٫ اجرای استاکاتو با کلارینت کوچک بسیار صریح و روشن، و اجرای لگا تو بسیار تاثیرگذار است و اجرای هر گونه تریل و تر مولو نیز امکان پذیر است. کلارینت در تمام مناطق قادر به اجرای هر نوع دینا میکی است، بجز آخرین سوم بزرگ در قسمت بالا.

کلارینت باس

کلارینت باس در Bb است اگرچه آهنگسازان گذشته متقاضی کلارینت باس در A بودند. نت Eb3 مدت ها پایین ترین نت در کلارینت باس Bb بود اما آهنگسازان خواهان گسترش محدوده ی آن درمنطقه پایین بودند و سرانجام نت Eb3 نیز به ساز اضافه شد و در سالهای ۱۹۳۰ و ۱۹۴۰ آهنگسازان روسی این ساز را تا c گسترش دادند. امروزه همه پذیرفته اند که پایین ترین نت کلارینت باس Eb3 است .

کلارینت باس

Please, ورود or عضویت to view URLs content!

(به نقل از ویکی پدیا) نام سازی بادی در موسیقی است که دارای قمیش (زبانه) ساده، صدای بم و لولهٔ صاف است. این ساز در ارکستر سمفونیک به عنوان ساز بم‌خوان کاربرد وسیعی دارد.

کلارینت باس جز سازهای بادی چوبی تک زبانه می‌باشد.

برخی ویژگی‌های این ساز:

این ساز جز سازهای انتقالی می‌باشد.کلارینت باس یک اکتاو بم تر از کلارینت صدا می‌دهد.نت این ساز با کلید سل می‌نویسند.

برخی از کلارینت باس‌های رایج:

کلارینت باس سی بمل: یک نهم بزرگ بم تر از نت نوشته شده صدا می‌دهد.

کلارینت باس لا: یک دهم کوچک‌تر بم تر از نت نوشته شده صدا می‌دهد.

توضیح : بعضی از کلارینت ها تا نت G6 را نیز اجرا می کنند.

هنگام نوشتن قطعات برای کلارینت باس، آهنگساز باید تصمیم بگیرد در کدام کلید بنویسد. در اواخر قرن نوزده و اوایل قرن بیست، بخش کلارینت باس در پارتیتورها را، به ویژه در آلمان، با کلید فا می نوشتند و تمام نت ها یک دوم بزرگ پایین تر از آنچه که نوشته می شدند صدا می دادند.

در قرن بیستم نت نویسی این ساز توسط فرانسوی ها در کلید سل رایج شد و تمام نت ها نهم بزرگ پایین تر از آنچه نت نویسی می شوند صدا می دهند. در حال حاضر نیز از این روش استفاده می کنند. کلارینت باس همان وسعت کلارینت Bb را دارد.

درباره کلارینت (قره نی) باس باید به دو نکته توجه کرد:

چون این ساز، باس خانواده کلارینت ها است منطقه پایین متمایزترین، غنی ترین و گرم ترین صدا را دارد. صدا در کلارینت باس هرچه به طرف مناطق بالاتر می رود کیفیت و رنگ خود را از دست می دهد.
اگر چه نت های بالاG5 تا C6 حتی تا ضعیف اند و اجرای آنها بسیار سخت است اما امروزه در آثار موسیقی بسیار مورد توجه اند کلارینت باس همان طور که قادر به نواختن پاساژهای استاکاتو است می تواند لگا تو های نغزلی را نیزاجرا کند اما به خاطر اندازه اش، صراحت و قاطعیت آن کمتر از سازهای دیگر در این خانواده است.



باست هورن

باست هورن را کلارینت تنور ارکستری نیز می گویند و صدا دهی واقعی آن، مانند کر آنگله، پنجم درست پایین تر از نت نویسی آن است. نوع دیگری از آن یک ششم بزرگ پایین تر شنیده می شود. شکل این ساز، داس مانند است و کمی شباهت به هورن دارد. این ساز که که در حدود۱۷۷۰ میلادی به وسیله ی ( میرهوفرز) ساخته شد، در دوره کلاسک مورد استفاده قرار می گرفت. موتسارت در رکوییم خود ( رکوییم یعنی سرود یادبود مردگان) و ریچارد اشتراوس نیزدر اپرای الکترا از آن استفاده کرده اند. ( داستان این اپرا یکی از تراژدی های «سوفوکلس» شاعر و داستان سرای بزرگ یونانی است). در سال ۱۹۸۵ میلادی هم استراوینسکی در قطعه ی ترنی از این سازاستفاده کرده است.

از باست هورن در ارکسترهای نظامی تقریبا به شکل مستمر استفاده می کنند اما امروزه در ارکستر سمفونیک به ندرت به کار می رود. این ساز از نظر انگشت گذاری و سایر تکنیک ها مانند کلارینت Bb است.