مازندران معرفی شهر سواد کوه

[مهربانوی ایرانی]

مراسم نوروز خوانی نیز در ماه پایانی زمستان و در آستانه عید نوروز در این منطقه رایج است که شبانان و چوپانان مناطق ییلاقی شب هنگام با کوبیدن درب منازل آغاز بهار و پایان زمستان را بشارت می ‌دهند. علاوه برآن با تکان دادن زنگوله و ایجاد سر و صدا وارد روستاها شده و با آهنگ و آوئی ویژه شعر می ‌خوانند و از صاحب خانه مژدگانی می طلبند. زنان کدبانو مژدگانی دادن را نیک پنداشته و از شگون‌ های خوب قلمداد میکنند. در برخی اوقات، نوروزی خوان یک کیسه کوچک را به سر یک طناب کوتاه بسته و آن را به داخل منازل می اندازد و صاحب خانه پس از پر کردن کیسه از پول یا شیرینی، تخم مرغ، قند، چای و... آن را به نوروزی خوان برمی ‌گرداند. در آئین سنتی ۲۶ عید ماه که هر ساله در پایان ماه تیر در این منطقه برگزار می‌ شود اهالی بیاد در گذشتگان و نیاکان خود در کنار مزار آنها، به مرثیه خوانی، پذیرایی و برپائی ورزشهای سنتی اهتمام می ‌ورزند. همچنین از دیگر مراسم این دیار، کشتی محلی است. این ورزش سنتی و زیبا از زمانهای دور در سوادکوه از جایگاه و اعتبار خاصی برخوردار بوده و جزء مهمترین ورزشهای این نا حیه به شمار می رود. ​

 

[مهربانوی ایرانی]

در مناسبتهای مختلف، بویژه در جشنهای ۲۶ عید ماه، جوانان و ورزشکاران هنر خود را در میدان امامزاده حسن، امامزاده علی و چند مکان دیگر به نمایش می ‌گذارند و به برندگان نیز جوایزی مانند گاو و گوسفند تعلق می ‌گیرد. در باب موسیقی،ساز سنتی و اصلی این ناحیه، نوع خاصی از نی بنام لله وا می ‌باشد و هر ملودی آن مضراب ویژه‌ ای دارد. این ساز از دیر باز تا زمان حاضر بیشتر توسط چوپانان نواخته می ‌شود. قطعاتی که با لله وا نواخته می ‌شود، از احساسات پاک و شگرف بومیان بیقرار در دل طبیعت زیبای منطقه حکایت دارد. برای مثال ملودی مش حال هنگامی نواخته می ‌شود که چوپان گوسفندان را در هوای برفی، به چرا می ‌برد و بر ا ثر صدا و آوای برخاسته از لله وا، گوسفندان برف را با پا کنار زده و علفها را پیدا می ‌کنند و به چرا می ‌پردازند. هنگام بازگشت گله نیز ملودی دنباله مش حال نواخته می ‌شود. امیری خوانی نیز در سوادکوه رایج بوده و طرفداران زیادی دارد.
جمعیت: ۶۸۲۸۶
زبان محلی: بومیان سوادکوه نیز مانند نقاط دیگر مازندران گویش و زبان طبری یا همان زبان مازندرانی را با لهجه خاصی تکلم می ‌کنند.​

 

[مهربانوی ایرانی]

شایان ذکر است که بیشتر واژه‌ های زبان طبری باستان به دلیل نفوذ زبانهای دیگر در استان مازندران فراموش شده ولی در سوادکوه از اصالت بیشتری برخوردار بوده و کمتر صدمه دیده است.
جاذبه های گردشگری: شهرستان سوادکوه به خاطر برخورداری از ارتفاعات مختلف مورد توجه علاقه‌ مندان به ورزش کوهنوردی است. منطقه کردآباد، محله قدیمی آلاشت، امامزاده عبدالحق شهر زیرآب، قلعه کنگلو، قلعه اساس، قلعه گردن، قلعه خاجمه کوه، قلعه سرخکلا، برج لاجیم، پل ورسک، برج باوند، دریاچه شور مـسـ*ـت، غار کیجاکچال، غار اسپهبد خورشید، جنگل اسلام‌آباد، جنگل اندر کلی، جنگل کاشی آباد (جمشید آباد)، جنگل میان‌ کلا آبشار، جنگل خی پوست، جنگل کارمزد و کارسنگ، جنگل سرخ‌ کلا، جنگل ورسک، آبشار شورآب، آبشار دراسله تنگه، آبشارهای روستای لاجیم، آبشار گلناب دره، آبشار شش رودبار، آبشار گزو، آبشار چرات، آبشار سله بن یا تونل سی از جاذبه های تاریخی و طبیعی این شهرستان هستند.​

 

[مهربانوی ایرانی]

سوغاتی و صنایع دستی: از مهمترین صنایع دستی سوادکوه می ‌توان صنایع چوبی مانند قاشق، لاک، لاکچه، کچه شن، ملاقه، آبگردان، ظروف و کاسه‌ های ویژه دامداران، تلم برای تبدیل ماست به دوغ و کره را برشمرد. در منطقه خوش آب و هوای آلاشت دست بافتهای زیبائی مانند شمد، کرچال، پتوهای نخی، جوراب و دستکش پشمی، باشلق، چوخا، پارچه‌ های دلیجی رایج بوده و طرح‌ های رکمی و کوتری زیر روی جوراب‌ ها دیدنی و خیره کننده‌ است. گلیم بافی و جاجیم بافی نیز در این منطقه رایج است. یکی از صنایع دستی بسیار مهم ناحیه سوادکوه فرش بافی است که در کار اصلی منطقه یعنی دامپروری ریشه دارد. خامه، سرشیر، ماست، سرماست، دوغ، کشک، پنیر، کره، آلوشه و تنقلاتی مانند پشت زیک، ماکلمه و نان کتی نیز از محصولات لبنی و سوغات سوادکوه هستند.
غذای محلی: تیرنگ بشتی، ارسیولی، کماج، حلوای مخصوص اعیاد و عروسی ها و جشنهای ملی
بهترین زمان بازدید: بهار و تابستان​