جهان سالهای بدی را پشتسر میگذارد. قرنهای اخیر، سرشار از تباهی، جنگ، خونریزی، تجـ*ـاوز و اندوه بودهاست. هرچند این تاریخ در مقیاسِ حیات انسانی، بازهای طولانی است، اما برای زمین پیر، به چشم بر هم زدنی مانند است. بهراستی اگر قرار بود زمین، داستان زندگیاش را بازگو کند، چه تغریف میکرد؟!جای بسی شرمساری است که زمین دوستداشتنیِ ما، از ۳۵۰۰ سال پیش از میلاد مسیح تا کنون، شاهد بیش از ۱۴۵۰۰ جنگ بودهاست.
به گزارش ایران ناز در این جنگها، ۳٫۵ میلیارد انسان کشته شدهاند! جنگ، دهشتناکترین و تراژیکترین بخش از فرهنگ انسان است. در میانهی هر درگیریخون باری، مردم قرار دارند. مردمی که از ثمرات شوم جنگ، رنج میکشند. قلب ما از نبود تکتک انسانهایی که جنگ از زمین گرفت، خواهد شکست. پیش از آنکه تصاویر برگزیدهی این نوشته را با هم ببینیم، جا دارد که بگویم شخصاً باور دارم تاریخ به احترام فداکاری همهی آنها که ایستادند و دفاع کردند، خواهد ایستاد. بودن ما، به قیمت گزاف نبود بسیاری از زنان و مردان شایسته میسر شدهاست. مخصوصاً ما که دوران جنگ ۸ ساله را هرگز نمیتوانیم فراموش کنیم. حداقل دِینی که بر گردنِ ماست، این است که هرگز همهی آنهایی را که در سنگرهای جنوب و یا در خانههای مسکونی هدف گلوله و موشک قرار گرفتند و آنهایی که زنده بازگشتند، چه با زخم جنگ، چه به سلامت و چه پس از تحمل اسارت، از یاد نبریم. از تکتک شما سپاسگزاریم، برای هر نفسی که به قیمت فداکاریتان میکشیم. ممنونیم که به ما اجازهی زندگی دادید!
اخطار: این نوشته شامل تصاویر تلخ و تکاندهندهای است. خواندن آن و یا نشان دادن تصاویر آن را به کودکان و نوجوانان به هیچ عنوان توصیه نمیکنیم.
1- سرباز ژاپنی
در سال ۱۹۴۲ و در قلب اقیانوس آرام، درگیری وحشتناکی در یک جزیرهی کوچک گرمسیری در گوادال کانال رخ داد. هوا جهنمی بود و رطوبت، تنفس را سخت میکرد. همهی محیط پر از پشههایی بود که می گفتند با هر نیش، تکهای از پوست انسان را از جا میکندند. نیروهای متفقین در حال جنگ با دشمنی بودند که نمیتوانستند ببینندش و در پس یک دیوار از پوشش گیاهیِ غیر قابل نفوذ، سنگر گرفته بودند.
عکاس مجلهی «لایف»، «ریف مورس» از معدود غیرنظامیهایی بود که در قالب یک سرباز نظامی توانستهبود مناظری را ببیند که تنها یک سرباز در میانهی جنگ شانس دیدنش را دارد. البته در آنچه که او میدید، افتخاری نبود، هر چه که بود، خون بود و تباهی و خشونت. در طی یکی از گشتزنیها، گروه اتفاقاً به تانکی از کار افتاده رسید که در گوشهای خالی از سکنه در ساحل رها شدهبود. درست در زیر برجک دیدبانی تانک، سرِ سربازی ژاپنی قرار گرفتهبود که دهانش به فریادی ابدی گشوده شدهبود. گروه گشت احتمال میدادند که تانک بر اثر یک بمبگذاری از کار افتادهباشد.
این تصویر توانست به جهان اوج قصاوت و بربریتی را که در جنگ طبیعی جلوه داده میشود، نشان دهد. البته که در تمام جهان خشونت هایی غیرقابل توجیه وجود دارد اما در طی این نبرد، اوج بیرحمی و پستفطرتی در نژاد انسان مشخص میشود. ژاپنیها با اجساد دشمن با بیاحترامی کامل رفتار میکردند و آمریکاییها سرهای قطعشدهی ژاپنیها را بهصورت خوشههایی نگهداری میکردند. هر دو طرف جبههی جنگ، برای خود گردنبندهایی از دندانهای سربازان کشتهشدی دشمن میساختند.
به گزارش ایران ناز در این جنگها، ۳٫۵ میلیارد انسان کشته شدهاند! جنگ، دهشتناکترین و تراژیکترین بخش از فرهنگ انسان است. در میانهی هر درگیریخون باری، مردم قرار دارند. مردمی که از ثمرات شوم جنگ، رنج میکشند. قلب ما از نبود تکتک انسانهایی که جنگ از زمین گرفت، خواهد شکست. پیش از آنکه تصاویر برگزیدهی این نوشته را با هم ببینیم، جا دارد که بگویم شخصاً باور دارم تاریخ به احترام فداکاری همهی آنها که ایستادند و دفاع کردند، خواهد ایستاد. بودن ما، به قیمت گزاف نبود بسیاری از زنان و مردان شایسته میسر شدهاست. مخصوصاً ما که دوران جنگ ۸ ساله را هرگز نمیتوانیم فراموش کنیم. حداقل دِینی که بر گردنِ ماست، این است که هرگز همهی آنهایی را که در سنگرهای جنوب و یا در خانههای مسکونی هدف گلوله و موشک قرار گرفتند و آنهایی که زنده بازگشتند، چه با زخم جنگ، چه به سلامت و چه پس از تحمل اسارت، از یاد نبریم. از تکتک شما سپاسگزاریم، برای هر نفسی که به قیمت فداکاریتان میکشیم. ممنونیم که به ما اجازهی زندگی دادید!
اخطار: این نوشته شامل تصاویر تلخ و تکاندهندهای است. خواندن آن و یا نشان دادن تصاویر آن را به کودکان و نوجوانان به هیچ عنوان توصیه نمیکنیم.
1- سرباز ژاپنی
در سال ۱۹۴۲ و در قلب اقیانوس آرام، درگیری وحشتناکی در یک جزیرهی کوچک گرمسیری در گوادال کانال رخ داد. هوا جهنمی بود و رطوبت، تنفس را سخت میکرد. همهی محیط پر از پشههایی بود که می گفتند با هر نیش، تکهای از پوست انسان را از جا میکندند. نیروهای متفقین در حال جنگ با دشمنی بودند که نمیتوانستند ببینندش و در پس یک دیوار از پوشش گیاهیِ غیر قابل نفوذ، سنگر گرفته بودند.
عکاس مجلهی «لایف»، «ریف مورس» از معدود غیرنظامیهایی بود که در قالب یک سرباز نظامی توانستهبود مناظری را ببیند که تنها یک سرباز در میانهی جنگ شانس دیدنش را دارد. البته در آنچه که او میدید، افتخاری نبود، هر چه که بود، خون بود و تباهی و خشونت. در طی یکی از گشتزنیها، گروه اتفاقاً به تانکی از کار افتاده رسید که در گوشهای خالی از سکنه در ساحل رها شدهبود. درست در زیر برجک دیدبانی تانک، سرِ سربازی ژاپنی قرار گرفتهبود که دهانش به فریادی ابدی گشوده شدهبود. گروه گشت احتمال میدادند که تانک بر اثر یک بمبگذاری از کار افتادهباشد.
این تصویر توانست به جهان اوج قصاوت و بربریتی را که در جنگ طبیعی جلوه داده میشود، نشان دهد. البته که در تمام جهان خشونت هایی غیرقابل توجیه وجود دارد اما در طی این نبرد، اوج بیرحمی و پستفطرتی در نژاد انسان مشخص میشود. ژاپنیها با اجساد دشمن با بیاحترامی کامل رفتار میکردند و آمریکاییها سرهای قطعشدهی ژاپنیها را بهصورت خوشههایی نگهداری میکردند. هر دو طرف جبههی جنگ، برای خود گردنبندهایی از دندانهای سربازان کشتهشدی دشمن میساختند.