معرفی داروها**

[Dead Man]

مورفین سولفات (اوپیرکت)
Morphine Sulfate

موارد و مقدار مصرف:
الف) درد شدید
بزرگسالان: 10 میلی گرم هر 4 ساعت تزریق زیر جلدی یا عضلانی یا 10 تا 30 میلی گرم خوراکی یا 10 تا 20 میلی گرم رکتال هر 4 ساعت در صورت لزوم یا در ساعات مشخص. می تواند به صورت وریدی آهسته (در مدت 4 تا 5 دقیقه) تزریق شده و 5/2 تا 15 میلی گرم در 4 تا 5 میلی لیتر آب قابل تزریق رقیق شود. همچنین ممکن است به صورت قرصهای کنترل - ر یلیز 15 تا 30 میلی گرم هر 12 ساعت استفاده شود. به صورت تزریق اپیدورال متناوب، 5 میلی گرم از طریق کتتراپی دورال هر 24 ساعت.
برای انفوزیون اپی دورال (وسیله از طریق جراحی کار گذاشته نمی شود)، دوز شروع 2 تا 4 میلی گرم در 24 ساعت می باشد. در صورت لزوم دوز 1 تا 2 میلی گرم در روز افزایش می یابد. در مورد وسیلهای که از طریق جراحی کار گذاشته شده باشد ، 5/3 تا 5/7 میلی گرم روزانه یا 5/4 تا 10 میلی گرم روزانه اگر تولرانس به اپ یوئیدها داشته باشد، مصرف می شود. دوز داخل نخاعی 1/0 دوز اپ یدورال می باشد. 2/0 تا 1 میلی گرم در بیمارانی که تولرانس به اپ یوئیدها ندارند، پاسخ مناسبی ایجاد می کند. کپسولهای آهسته رهش هر 24 ساعت مصرف می شود.
کودکان: 1/0 تا 2/0 میلی گرم/کیلوگرم زیر جلدی یا عضلانی هر 4 ساعت. حداکثر مقدار مصرف، 15 میلی گرم می باشد. همچنین میتوان 05/0 تا 1/0 میلی گرم/کیلوگرم وریدی بسیار آهسته تزریق کرد. در مواردی مرفین را می توان به صورت انفوزیون وریدی یا اینترااسپاینال یا اینتراتکال تزریق کرد.
درد شدید مزمن ناشی از کنسر :
بزرگسالان: شروع با دوز اولیه 15 میلی گرم وریدی به دنبال آن 8/0 تا 10 میلی گرم در ساعت انفوزیون وریدی یا زیر جلدی. تا اثر مطلوب تنظیم دوز شود.
کودکان: 025/0 تا 6/2 میلی گرم/کیلوگرم/ساعت انفوزیون وریدی یا 025/0 تا 79/1 بوسیله میلی گرم/کیلوگرم/ساعت انفوزیون زیرجلدی تزریق می شود.
ضد دردی بعد از جراحی:
کودکان: 01/0 تا 04/0 میلی گرم/کیلوگرم/ساعت بوسیله انفوزیون وریدی.
نوزادان: 015/0 تا 02/0 میلی گرم/کیلوگرم/ساعت بوسیله انفوزیون وریدی.
درد به دنبال جراحی ماژور :
بزرگسالان: 10 تا 15 میلی گرم (حداکثر 20 میلی گرم ) از طریق lumbar-epidural قبل از جراحی یا بعد از بستن بند ناف در سزارین. ممکن است به صورت رقیق نشده یا رقیق شده در 5 میلی لیتر محلول نرمال سالین بدون پرزرواتیو تزریق شود.
کنترل درد ناشی از انفارکتوس حاد میوکارد:
بزرگسالان: شروع با 2 تا 15 میلی گرم عضلانی، زیر جلدی یا وریدی. دوزهای اضافه در صورت نیاز 1 تا 4 میلی گرم وریدی هر 5 دقیقه می تواند تزریق شود.
کنترل درد آنژین:
بزرگسالان: 2-5 میلی گرم وریدی هر 5 تا 30 دقیقه در صورت لزوم در برطرف کردن دردی که با 3 دوز نیتروگلیسیرین زیر زبانی از بین نرفته است.
ضد درد در هنگام زایمان:
بزرگسالان: 10 میلی گرم عضلانی یا زیر جلدی.
ب) تسکین قبل از جراحی و داروی کمکی در بیهوشی.
بزرگسالان: مقدار 10-8 میلیگرم از راه تزریق عضلانی، وریدی، یا زیرجلدی مصرف میشود.
پ) درمان کمکی در ادم حاد ریوی.
بزرگسالان: مقدار 15-10 میلیگرم با سرعت حداکثر تا دو میلیگرم در دقیقه تزریق وریدی میشود.

مکانیسم اثر
اثر تسکیندهنده : مرفین آلکالوئید اصلی تریاک است و فعالیت آگونیستی شبه تریاک دارد. تصور میشود مکانیسم اثر این دارو تغییر درک بیمار از درد، از طریق گیرندههای مخـ ـدر، باشد. مرفین بخصوص در درد حاد و شدید یا درد مزمن و شدید موثر است. همچنین، این دارو از طریق مرکزی اثر مضعف بر روی تنفس و مرکز رفلکس سرفه دارد.
فارماکوکینتیک
جذب: جذب مرفین از دستگاه گوارش متغیر است.
پخش: بهطور گسترده در سرتاسر بدن انتشار مییابد. اتصال پروتئین آب پایین است.
متابولیسم: عمدتاً در کبد متابولیزه میشود. متابولیت مورفین 6- گلوکورمید فعال است.
دفع: از طریق ادرار و صفرا دفع میشود.

موارد منع مصرف و احتیاط:
اثر بر آزمایشهای تشخیصی
مرفین غلظتهای پلاسمایی آمیلاز را افزایش و شمارش پلاکت را کاهش میدهد.

تداخل دارویی:
عوارض جانبی
اعصاب مرکزی : تسکین ، خوابآلودگی، احساسات گنگ و مبهم، احساس سرخوشی، آشفتگی، اغتشاش شعور، سردرد، لرزش، حملات تشنجی با دوزهای بالا، وابستگی روانی، کابوسهای شبانه (با مصرف شکلهای طولانیاثر دارو). توهم ، سنکوپ.
قلبی- عروقی: تاکیکاردی، برادیکاردی، زیادی فشار خون، کمی فشار خون، شوک، ارست قلبی.
پوست: بر افروختگی (با مصرف دارو از راه سختشامه)، ارست قلبی، خارش، تعریق، ادم.
دستگاه گوارش: خشکی دهان، بیاشتهایی، اسپاسمهای صفراوی (قولنج)، انسداد فلجی روده، تهوع، استفراغ، یبوست.
ادراری - تناسلی: احتباس ادرار.
خون: ترومبوسیتوپنی.
تنفسی: آپنه، ارست تنفسی، دپرسیون تنفسی.
سایر عوارض: کاهش میل جنـ*ـسی، وابستگی فیزیکی.

مسمومیت و درمان
انتقال سریع وریدی دارو ، ممکن است به علت تاخیر در حداکثر اثر CNS دارو (30 دق یقه)، ایجاد اوردوز کند.
تظاهرات بالینی: ضعف تنفسی با یا بدون ضعف CNS، میوز (مردمک تهسنجاقی)، سایر عوارض حاد مسمومیت با مرفین عبارتند از کمی فشار خون، برادیکاردی، کاهش حرارت بدن، شوک، آپنه، ایست قلبی - ریوی ، کلاپس گردش خون، ادم ریوی و تشنجات.
درمان: برای درمان مصرف بیش از حد دارو، ابتدا باید مبادلات گازهای تنفسی را از طریق یک راه تنفسی باز و تهویه، در صورت لزوم، برقرار کرد. یک آنتاگونیست مخـ ـدر (نالوکسون) برای رفع اثرات مضعف تنفسی لازم است. از آنجایی که مدت اثر مرفین طولانیتر از نالوکسون است ، تکرار مصرف نالوکسون ضروری است. در صورتی که ضعف تنفسی یا قلبی - عروقی از نظر بالینی بارز نباشد ، نباید استفاده کرد.
در صورتی که حدود دو ساعت از بلع مرفین گذشته باشد برای برداشت مرفین از بدن، ذغال فعال از طریق لوله بینی - معدی (NG-Tube) تجویز میگردد.
درمان علامتی و حمایتی (حمایت مداوم تنفسی، تصحیح عدم تعادل مایعات و الکترولیتها) باید تامین شود. معیارهای آزمایشگاهی، علائم حیاتی و وضعیت نورولوژیک بیمار باید به دقت پیگیری شود.

مکانیسم اثر:
موارد منع مصرف و احتیاط
موارد منع مصرف: حساسیت مفرط شناخته شده به دارو یا سایر مخدرهای فنانترین (کدئین).
موارد احتیاط: آسیب به سر یا افزایش فشار داخل جمجمهای (معیارهای نورولوژیک را پنهان میسازد). اختلال کار کلیه یا کبد ، بیماری ریوی، اختلالات تشنجی، بیماران سالخورده یا ناتوان که نسبت به اثرات درمانی و عوارض جانبی دارو حساس تر هستند ، هیپرپلازی پروستات، مشکلات حاد داخل شکمی، هیپوتیروئیدی، بیماری آدیسون، انسداد اورترا.

فارماکوکینتیک:
تداخل دارویی
مصرف همزمان با سایر داروهای مضعف CNS (ضد دردهای مخـ ـدر ، بیهوشکنندههای عمومی، ضد هیستامینها، مهارکنندههای مونوآمین اکسیداز (MAO)، فنوتیازینها، باربیتوراتها، بنزودیازپینها، داروهای تسکینبخش - خوابآور ، ضد افسردگیهای سه حلقهای، الـ*کـل و شلکنندههای عضلانی) اثرات مضعف تنفسی و CNS، تسکینبخشی و کاهنده فشار خون مرفین را تشدید میکند.
مصرف همزمان با سایمتیدین ممکن است ضعف تنفسی و CNS را افزایش دهد.
مصرف همزمان با آنتیکولینرژیکها ممکن است موجب انسداد فلجی روده شود.
مصرف آنتاگونیست مخـ ـدر در بیمارانی که وابستگی جسمی به مرفین دارند، ممکن است سبب بروز سندرم شدید قطع مصرف دارو شود.
مصرف همزمان با بیهوشکنندههای عمومی ممکن است موجب تضعیف شدید دستگاه قلبی - عروقی شود.
استفاده توام با زیدوودین ممکن است است باعث واکنشهای توکسیک به هر کدام یا هر دو شود.

اشکال دارویی:
Tablet: 10mg
Injection: 10 mg/ml
Suppository: 10mg

اطلاعات دیگر:
طبقهبندی فارماکولوژیک: شبه تریاک.
طبقهبندی درمانی: ضد درد مخـ ـدر.
طبقهبندی مصرف در بارداری: رده C (مصرف طولانی و یا مقادیر زیاد در زمان ترم D)
نکات قابل توصیه به بیمار
قرصهای مرفین طولانی اثر با ید به صورت کامل بلعیده شود. این قرصها نباید شکسته شده، خرد شده یا جویده شود.
جهت کاهش عوارض گوارشی دارو را می توان با غذا مصرف کرد.
مصرف در سالمندان: بیماران سالخورده نسبت به اثرات درمانی و عوارض جانبی مرفین حساستر هستند، و مقادیر کمتر مصرف در آنها توصیه میشود.
مصرف در کودکان:
1- سلامت و کارایی روش اپی دورال و اینتراتکال در کودکان اثبات نشده است.
2- سلامت و کارایی مورفین در نوزادان اثبات نشده است. کودکان ممکن است نسبت به مقدار تعیین شده اپیوئید بر اساس وزن حساسیت بیشتری داشته باشند .
مصرف در شیردهی: مرفین در شیر ترشح میشود. شیردهی باید 3-2 ساعت بعد از مصرف دارو صورت گیرد. تا از sedation در نوزاد اجتناب شود.

ملاحظات اختصاصی
علاوه بر ملاحظات مربوط به تمامی مخدرها، رعایت موارد زیر نیز توصیه میشود:
مرفین در رفع درد ناشی از انفارکتوس میوکارد داروی انتخابی است. این دارو ممکن است فشار خون را بهطور گذرا کاهش دهد.
مصرف دارو در وقت معین برای درمان درد مزمن و شدید موثر است.
مرفین ممکن است درد کیسه صفرا را پنهان یا بدتر کند.
در کنترل درد با ترکیبات ER نوسانات زیادی وجود دارد.
بین دوزهای خوراکی و تزریقی اختلاف وجود دارد.
برای انفوزیون اپی دورال یا اینتراتکال، مرفین از طریق وسیله کنترل سرعت انفوزیون تزریق می شود. هنگام پر کردن مجدد مخزن آن، از خروج صحیح دارو مطمئن شوید. یک اشتباه تکنیکی ممکن است باعث دپرس یون تنفسی مرگبار شود.
تزریق 10 تا 25 میلی گرم در میلی لیتر مورفین سولفات به صورت میکروانفوزیون تزریق می شود.
جهت استفاده وریدی، mg/ml 25 مورفین با mg/ml 1-1/0 دکستروز 5% رقیق می شود. در بیماران با محدودیت مایعات از غلظت بالاتر دارو استفاده می شود.
در هنگام تزریق اپیدورال، هیچ داروی دیگری را حداقل تا 48 ساعت در فضای اپیدورال تزریق نکنید.
درمان طولانی مدت در بیماران با نارسایی کلیه، به علت تجمع متابولیتهای فعال ، ممکن است منجر به بروز سمیت شود.
در بعضی از فرمهای تزریقی مورفین سولفیت وجود دارد که می تواند منجر به بروز واکنشهای آلرژیک شود.
فرم بدون پرزرواتیو جهت تزریق اپیدورال و اینتراتکال دردسترس می باشد. در حال حاضر استفاده از روش اپیدورال افزایش یافته است.
مورفین به صورت اپیدورال اثر ضد دردی خوبی در دردهای پس از جراحی داشته است. تا 24 ساعت بعد از تزریق بیمار را از نظر دپرسیون تنفسی بررسی کنید. سرعت و عمق تنفس را بر اساس پروتکل (هر 15 دقیقه برای 2 ساعت سپس هر 1 ساعت برا ی 18 ساعت ) بررسی کنید. تعدادی از پزشکان از انفوزیون نالوکسان به صورت mcg/kg/hour 10-5 در مدت 12 ساعت اول جهت کم کردن دپرسیون تنفسی بدون تغییر در میزان درد، استفاده می کنند.

<منبع: passtor.ir>

 

[Dead Man]

ناپروکسن .مداکسن
Naproxen

موارد و مقدار مصرف:
الف) آرتریت روماتوئید، استئوآرتریت و اسپوندیلیت آنکیلوزان.
بزرگسالان: از راه خوراکی 500-250 میلی گرم دو بار در روز مصرف می شود. روش دیگر، تجویز مقدار 250 میلی گرم در صبح و 500 میلی گرم به هنگام شب است. حداکثر میزان مجاز mg 1500 بوده که برای دوره های محدود قابل استفاده است.
ب) درد خفیف تا متوسط؛ دیسمنوره اولیه.
بزرگسالان: از راه خوراکی، ابتدا مقدار 500 میلی گرم مصرف می شود و به دنبال آن 250 میلی گرم هر 8 - 6 ساعت در صورت نیاز. حداکثر مقدار مصرف روزانه نباید از 25/1 گرم تجـ*ـاوز کند.
پ) نقرس حاد.
بزرگسالان: از راه خوراکی، ابتدا 750 میلی گرم ، و سپس 250 میلی گرم در 8 ساعت تا رفع حمله صرف می شود.
ت) آرتر یت روماتوئید نوجوانان.
کودکان: مقدار mg/kg/day 10 در دو مقدار منقسم مصرف می شود.

موارد منع مصرف و احتیاط:
موارد منع مصرف: حساسیت مفرط شناخته شده، بروز آسم، کهیر، برونکواسپاسم یا رینیت در بیمارانی که آسپ یرین و سایر داروهای ضدالتهاب غیر استروئیدی مصرف می کنند.
موارد احتیاط
الف ) سابقه کهیر غول آسا یا بیماری گوارشی، زخم گوارشی، در افراد مسن، بیماری قلبی - عروقی یا کلیوی (ممکن است این موارد را بدتر کند).
ب) از مصرف این دارو در دوران بارداری (بخصوص در سه ماهه سوم ) خودداری شود ، زیرا ممکن است زایمان را طولانی کند.
پ) بیماران دچار نشانههای شناخته شده &laquo;سه گانه&raquo; (حساسیت مفرط به آسپیرین، رینیت، پولیپهای بینی، و آسم) در معرض خطر زیاد حساسیت متقاطع با آسپیرین و بروز ناگهانی اسپاسم نایژه هستند.
ت) علائم و نشانههای عفونت حاد (تب، درد عضلانی، اریتم) ممکن است با مصرف ناپروکسن پنهان بماند. بیماران در معرض خطر زیاد عفونت (مانند بیماران دیابتی) باید به دقت ارزیابی گردند.
ث) ممکن است خطر مننژیت آسپتیک را به ویژه در بیماران مبتلا به لوپوس و بیماریهای بافت همبند افزایش دهد.
ج) NSAIDها میتوانند منجر به افزایش خطر حوادث قلبی - عروقی ترومبوتیک شامل انفارکتوس حاد، و شروع یا تشدید هایپرتانسیون گردند.
چ) مصرف همزمان ایبوپروفن و احتمالاً سایر NSAIDها با آسپیرین می تواند با اثرات محافظتی آسپیرین بر قلب تداخل کند.

عوارض جانبی:
اعصاب مرکزی: سردرد، خواب آلودگی، ارتشاحهای ریوی، هیجان، سرگیجه.
قلبی ـ عروقی: ادم محیطی، نارسایی احتقانی قلب (CHF)، هایپوتانسیون، طپش قلب.
پوست: خارش، بثورات پوستی، کهیر، تعریق، اکیموز، راش.
چشم: اختلالات بینایی.
دستگاه گوارش: تهوع، درد اپی گاستر ، سوء هاضمه، استفراغ، یبوست، خونریزی گوارشی یا پرفوراسیون آن، خون نهفته در مدفوع.
ادراری ـ تناسلی: هماچوری، التهاب مثانه، شب ادراری، مسمومیت کلیوی.
خون: طولانی شدن زمان خونریز ی، آنمی آپلاستیک، نوتروپنی، آگرانولوسیتوز، ائوزینوفیلی، همولیز، ترومبوسیتوپنی
کبد: افزایش آنزیمهای کبدی، نارسایی کبدی.
سایر عوارض: تنگی نفس ، اختلالات شنوایی، وزوز گوش، تشنگی.
توجه: در صورت بروز حساسیت مفرط یا علائم و نشانههای مسمومیت کبدی، باید مصرف دارو قطع شود.

مسمومیت و درمان
تظاهرات بالینی: خواب آلودگی، سوزش سردل، سوء هاضمه، تهوع و استفراغ.
درمان: معده را باید بلافاصله با تحـریـ*ک استفراغ توسط شربت ایپکا یا با شستشوی معده تخلیه کرد. ذغال فعال از طریق لوله بینی - معدی به بیمار داده می شود. درمانهای علامتی و حمایتی (حمایت تنفسی و تصحیح عدم تعادل آب و الکترولیت) انجام شود. معیارهای آزمایشگاهی و علائم حیاتی بیمار به دقت پیگیری شوند. همودیالیز بی تاثیر است.

تداخل دارویی:
مصرف همزمان با داروهای ضدانعقاد و ترومبولیتیک (مشتقات کومارین، هپارین، استرپتوکیناز، یا اوروکیناز) ممکن است اثرات ضدانعقاد را تشدید کند. در صورت مصرف این دارو با سایر داروهای مهارکننده تجمع پلاکتی، مانند کاربنی سیلین تزریقی، دکستران، دی پیریدامول، پیپراسیلین، سولفین پیرازون، تیکارسیلین، اسید والپروییک، آسپیرین، سالیسیلاتها، یا سایر داروهای ضدالتهاب ، ممکن است مشکلات خونریزی دهنده بروز کند.
مصرف همزمان با سالیسیلاتها، داروهای ضدالتهاب ، الـ*کـل، کورتیکوتروپین، یا استروئیدها
ممکن است سبب افزایش عوارض گوارشی، از جمله زخم و خونریزی شود . آسپیرین ممکن است فراهمی ز یستی ناپروکسن را کاهش دهد.
به دلیل اثر پروستاگلاندینها بر روی متابولیسم گلوکز، مصرف همزمان ناپروکسن با انسولین یا داروهای خوراکی کاهنده قند خون ممکن است اثرات کاهنده قند خون تشدید شود.
ناپروکسن می تواند داروهایی را که به میزان زیادی به پروتئین پیوند می یابند از محلهای پیوند جا به جا کند. در صورت مصرف همزمان با مشتقات کومارین، فنی توئین، وراپامیل یا نیفدیپین ممکن است مسمومیت بروز کند.
در صورت مصرف همزمان با ترکیبات طلا، سایر داروهای ضدالتهاب ، یا استامینوفن ممکن است مسمومیت کلیوی افزایش یابد.
ناپروکسن ممکن است کلیرانس کلیوی متوترکسات و لیتیم را کاهش دهد.
این دارو ممکن است اثربخشی بالینی داروهای کاهنده فشار خون و مدرها را کاهش دهد. مصرف همزمان آنها ممکن است خطر مسمومیت کلیوی را افزایش دهد.

مکانیسم اثر:
مکانیسم اثر این دارو معلوم نیست. به نظر می رسد ناپروکسن ساخت پروستاگلاندین را مهار می کند.

فارماکوکینتیک:
جذب: از دستگاه گوارش به سرعت و به طور کامل جذب می شود. اثر این دارو طی 4-2 ساعت به اوج می رسد.
پخش: به میزان زیادی به پروتیئن پیوند می یابد. از جفت عبور کرده و در شیر ترشح می شود.
متابولیسم: در کبد متابولیزه می شود.
دفع: از طریق ادرار دفع می شود. نیمه عمر آن 10 تا 20 ساعت می باشد.

اشکال دارویی:
Tablet : 250mg
Tablet, Delayed Release: 500mg
Suppository: 500mg

اطلاعات دیگر:
طبقهبندی فارماکولوژیک: ضدالتهاب غیر استروئیدی.
طبقهبندی درمانی: مسکن غیراپیوئیدی، ضدتب، ضدالتهاب.
طبقهبندی مصرف در بارداری: رده C (در سه ماهه سوم، رده D)

نکات قابل توصیه به بیمار
1- از مصرف همزمان ناپروکسن با داروهای بدون نسخه خوددار ی کنید.
2- در صورت بروز علائم احتمالی مربوط به عوارض جانبی، فوراً به پزشک اطلاع دهید.
3-هر 3-2 روز وزن خود را اندازه گیری کنید. در صورت افزایش وزن یک و نیم کیلو یا بیشتر طی یک هفته به پزشک اطلاع دهید.
4-تا مشخص شدن اثرات CNS دارو ، هنگام انجام فعالیتهایی که نیاز به هوشیاری دارند ، احتیاط کنید.
5- جهت کاهش اثرات گوارشی، دارو را با غذا، شیر، یا ترکیبات آنتی اسید مصرف کنید.
مصرف در سالمندان
1- بیماران بالای 60 سال نسبت به عوارض جانبی دارو (به و یژه سمیتهای گوارشی) حساس تر هستند.
2- اثر این دارو بر پروستاگلاندینهای کلیه ممکن است موجب احتباس مایعات و ادم شود. این امر ممکن است در سالمندان، بخصوص بیماران مبتلا به CHF، قابل توجه باشد.
مصرف در کودکان: بی ضرر ی مصرف ناپروکسن در کودکان کوچکتر از دو سال ثابت نشده است.
مصرف در شیردهی: از آنجا که ناپروکسن در شیر مادر ترشح می شود، نباید آن را در دوران شیردهی تجویز کرد.

ملاحظات اختصاصی
علاوه بر ملاحظات مربوط به تمام ضدالتهابهای غیر استروئیدی، رعایت موارد زیر نیز توصیه می شود:
1- کمترین مقدار مصرف موثر دارو تجویز شود.
2- رفع درد معمولاً طی دو هفته بعد از شروع درمان شروع می شود.
3- برای جلوگیری از آسیبهای ناشی از اثرات احتمالی بر CNS، اقدامات ایمنی صورت گیرد.
4- وضعیت تعادل مایعات پیگیری گردد. علائم و نشانه های احتباس مایعات، بخصوص افزایش قابل توجه وزن، پیگیری شود.
لازم است تستهای عملکرد کبدی، کلیوی، CBC و زمان خونریزی در طی درمان درازمدت کنترل شود.
اثر بر آزمایشهای تشخیصی
ناپروکسن و متابولیتهای آن ممکن است با 5- هیدروکسی ایندول استیک اسید (5-HIAA) و 17- هیدروکسی کورتیکواستروئید ادرار تداخل کند. اثرات فیزیولوژیک ناپروکسن ممکن است به افزایش زمان خونریزی منجر شود (این حالت ممکن است تا چهار روز بعد از قطع مصرف دارو ادامه یابد) ؛ غلظت سرمی کراتینین و پتاسیم، BUN، و ترانس آمیناز سرم نیز ممکن است افزایش یابد.

<منبع: passtor.ir>

 

[Dead Man]

سرماخوردگی اطفال
Children Cold

موارد و مقدار مصرف:
تسکین موقتی گرفتگی و آب ریزش بینی، تب و سایر علائم سرماخوردگی، آب ریزش و خارش چشم و سینوزیت در کودکان.
کودکان 12-6 ساله: دو قرص هر چهار ساعت یا طبق دستور پزشک مصرف می شود (تعداد قرصها در روز نباید از 12 قرص بیشتر شود).

مکانیسم اثر:
موارد منع مصرف و احتیاط
موارد منع مصرف: حساسیت مفرط نسبت به هر یک از اجزای دارو ، بیماریهای قلبی، تیروئید و دیابت، آسم، گلوکوم، اشکال در دفع ادرار و زیادی فشارخون.
موارد احتیاط: مصرف این دارو در کودکان کوچکتر از شش سال باید با دستور پزشک باشد.

اشکال دارویی:
Tablet, Chewable: Acetaminophen 80mg + Chlorpheniramine maleate 0.5 mg + Pseudoephedrin HCl 7.5 mg

اطلاعات دیگر:
طبقهبندی فارماکولوژیک: پارا آمینو فنل - آنتی هیستامین - ضد احتقان.
طبقهبندی درمانی: ضد درد، ضد احتقان و ضد حساسیت.
طبقهبندی مصرف در بارداری: رده C
نکات قابل توصیه به بیمار
در صورت تداوم علائم به مدت بیش از سه روز، به پزشک اطلاع دهید.
این دارو سبب خواب آلودگی می شود. بنابراین، کودکان تحت درمان با این دارو باید تحت مراقبت باشند.
دارو را بیش از مقدار تجویز شده مصرف نکنید.
در صورتی که کودک تحت درمان از داروی دیگری استفاده می کند، به پزشک اطلاع دهید.
دارو را دور از دسترس کودکان نگهداری کنید.
مصرف این دارو به مدت بیش از پنج روز توصیه نمی شود.

<منبع: passtor.ir>

 

[Dead Man]

پتیدین.پتدین
Pethidine HCl (Meperidine

موارد و مقدار مصرف:
الف) درد متوسط تا شدید.
بزرگسالان: مقدار 150-50 میلیگرم هر 4-3 ساعت تزریق عضلانی، وریدی یا زیرجلدی یا مقدار 35-15 میلیگرم در ساعت، بر حسب نیاز با محدوده زمانی تعیین شده، انفوزیون مداوم وریدی میشود.
کودکان: مقدار mg/kg8/1-1/1 هر 6-4 ساعت یا mg/m2/day175 در شش مقدار منقسم تزریق عضلانی، وریدی یا زیرجلدی میشود. حداکثر مقدار مصرف در هر نوبت برای کودکان نباید از 100 میلیگرم تجـ*ـاوز کند.
ب) قبل از عمل جراحی.
بزرگسالان: مقدار 100- 50 میلیگرم 90-30 دقیقه قبل از جراحی تزریق عضلانی، وریدی یا زیرجلدی میشود. مقدار مصرف نباید از مقدار مصرف مجاز برای کودکان تجـ*ـاوز کند.
کودکان: مقدار mg/kg 2/2-1 حدود 90-30 دقیقه قبل از جراحی تزریق عضلانی، وریدی یا زیرجلدی میشود. مقدار مصرف نباید از مقدار مصرف مجاز برای بزرگسالان تجـ*ـاوز کند.

مکانیسم اثر
اثر ضد درد: مپریدین (پتیدین) یک آگونیست مخـ ـدر با اثرات و قدرت اثر شبیه به مرفین است و فعالیت عمده آن در گیرندههای مخـ ـدر صورت میگیرد. مصرف این دارو برای برطرف کردن درد متوسط تا شدید توصیه شده است.

موارد منع مصرف و احتیاط:
تداخل دارویی
مصرف همزمان با داروهای دیگر مضعف CNS (داروهای ضد درد مخـ ـدر، بیهوش کنندههای عمومی، آنتیهیستامینها، فنوتیازینها، باربیتوراتها، بنزودیازپینها، داروهای تسکینبخش ـ خوابآور، داروهای ضد افسردگی سه حلقهای، الـ*کـل و داروهای شل کننده عضلانی)، اثرات مضعف تنفسی و CNS، اثر تسکینبخش و کاهنده فشار خون را تشدید میکند.
مصرف همزمان با سایمتیدین ممکن است اثرات مضعف تنفسی و CNS را افزایش دهد و موجب بروز اغتشاش شعور، از دست رفتن حس جهتیابی، آپنه یا حملات تشنجی شود، در صورت نیاز به مصرف همزمان این داروها، کاهش مقدار مصرف مپریدین ضروری است.
مصرف همزمان با داروهایی که به طور گستردهای در کبد متابولیزه میشوند (مانند ریفامپین و فنیتوئین)، موجب تجمع دارو و افزایش اثرات آن میشود.
مصرف همزمان با داروهای آنتیکولینرژیک ممکن است موجب بروز انسداد فلجی روده شود.
مصرف یک آنتاگونیست مخـ ـدر در بیمارانی که نسبت به این دارو وابستگی فیزیکی دارند، ممکن است موجب بروز سندرم شدید قطع مصرف دارو شود.
مصرف همزمان با داروهای بیهوشکننده عمومی ممکن است موجب کاهش شدید فعالیت قلبی ـ عروقی شود.
در صورت مصرف همزمان مپریدین با ایزونیازید ممکن است اثرات جانبی ایزونیازید تشدید شود.
مصرف همزمان با داروهای مهار کننده مونوآمین اکسیداز (MAO)، حتی در بیمارانی که این داروها را تا 14 روز قبل از مصرف مپریدین استفاده کردهاند، ممکن است موجب بروز واکنشهای پیشبینی نشده و گاهی اوقات مرگآور شود. بعضی از این واکنشها با اغما، ضعف تنفسی، سیانوز و کمی فشار خون مشخص میشود و در بعضی بیماران، تحریکپذیری از حد، تشنجات، تاکیکاردی، زیادی دمای بدن و زیادی فشار خون بروز کرده است.

عوارض جانبی:
ملاحظات اختصاصی
علاوه بر ملاحظات مربوط به تمامی داروهای مخـ ـدر شبه تریاک، رعایت موارد زیر نیز توصیه میشود:
1- مپریدین را میتوان برای بعضی از بیماران که نسبت به مرفین حساسیت دارند، تجویز کرد.
2- مپریدین و متابولیت فعال آن (نورمپریدین) در بدن تجمع مییابند. بیمار باید از نظر بروز اثرات سمی دارو، پیگیری شود، بخصوص بیمارانی که عملکرد کلیوی آنها ضعیف است.
3- از آنجایی که مسمومیت با مپریدین عمدتاً بعداز چند روز درمان ظاهر میشود، مصرف این دارو برای درمان دردهای مزمن توصیه نمیشود.
4- مپریدین را میتوان به آهستگی تزریق وریدی کرد (محلول رقیق شده آن برای این مورد ترجیح داده میشود). تزریق زیرجلدی این دارو بسیار دردناک است. طیتزریق وریدی دارو ممکن است تاکیکاردی بروز کند که احتمالاً ناشی از اثرات شبیه آتروپین دارو است.
5- جانشین کردن پتیدین با یک داروی ضد درد غیر مخـ ـدر، که اثر محیطی داشته باشد (آسپیرین، استامینوفن، داروهای ضد درد و ضد التهاب غیر استروئیدی)، ممکن است موجب کنترل بهتر درد و ایجاد امکان کاهش مقدار مصرف داروی مخـ ـدر شود.
6- محلول تزریقی مپریدین را میتوان با محلولهای کلرور سدیم تزریقی و دکستروز پنج درصد در آب و ترکیبات آنها و همچنین، محلول رینگر لاکتات و سدیم لاکتات مخلوط کرد.
7- باید از بیمار در مورد مصرف داروهای مهارکننده MAO طی 14 روز گذشته سوال شود.
مصرف در سالمندان: مقادیر مصرف برای سالمندان معمولاً کمتر است، زیرا این بیماران ممکن است نسبت به اثرات درمانی و عوارض جانبی این دارو حساستر باشند.
مصرف در کودکان: مپریدین نباید در شیرخواران کوچکتر از شش ماه تجویز شود.
مصرف در شیردهی: مپریدین در شیر ترشح میشود. مصرف این دارو در دوران شیردهی باید با احتیاط همراه باشد.

تداخل دارویی:
اثر بر آزمایشهای تشخیصی
مپریدین غلظت پلاسمایی آمیلاز و لیپاز را از طریق افزایش فشار مجاری صفراوی افزایش میدهد؛ غلظت این آنزیمها ممکن است تا 24 ساعت بعد از مصرف پتیدین قابل اعتماد نباشد.

مکانیسم اثر:
فارماکوکینتیک
جذب: زمان لازم برای شروع اثر ضد درد این دارو 45-10 دقیقه است. طول مدت اثر 4-2 ساعت است.
پخش: به طور گسترده در سرتاسر بدن انتشار مییابد.
متابولیسم: عمدتاً توسط هیدرولیز در کبد متابولیزه میشود.
دفع: حدود 30 درصد در ادرار به صورت مشتق ان ـ دمتیل و حدود پنج درصد آن بهصورت تغییر نیافته دفع میشود. اسیدی کردن ادرار این دارو را افزایش میدهد.

فارماکوکینتیک:
موارد منع مصرف و احتیاط
موارد منع مصرف: حساسیت مفرط نسبت به این دارو یا ترکیبات مشابه آن.
موارد احتیاط فراوان: آریتمی فوق بطنی، ضربه مغزی یا افزایش فشار داخل جمجمهای (معیارهاینورولوژیک را مبهم میسازد)، دوران حاملگی و زایمان (به راحتی از جفت عبور میکند؛ نوزادان نارس بخصوص نسبت به اثرات مضعف تنفسی و CNS آگونیستهای مخـ ـدر حساس هستند).
موارد احتیاط: الف) اختلال کار کلیه یا کبد (احتمال تجمع این دارو یا طولانی شدن طول مدت اثر آن وجود دارد)، بیماریهای ریوی، مانند آسم یا بیماری انسدادی مزمن ریوی (موجب کاهش فعالیت تنفسی و رفلکس سرفه میشود)، بیمارانی که تحت عمل جراحی مجاری صفراوی قرار میگیرند (ممکن است موجب بروز حملات تشنجیشود)، بیماران سالخورده یا ناتوان که نسبت به اثرات جانبی و درمان دارو حساسترهستند، بیماران مستعد به اعتیاد فیزیکی و روانی به این دارو (خطر اعتیاد به این دارو زیاد است).
ب) مپریدین اثرات شبیه آتروپین دارد. مصرف این دارو در بیماران مبتلا به گلوکرم باید با احتیاط همراه باشد.

اشکال دارویی:
Injection: 25 mg/ml, 1ml , 50 mg/ml, 1ml , 50 mg/ml, 2ml

اطلاعات دیگر:
طبقه بندی فارماکولوژیک: مخـ ـدر شبه تریاک.
طبقه بندی درمانی: ضد درد، داروی کمکی در بیهوشی (مخـ ـدر شبه تریاک).
طبقه بندی مصرف در بارداری: رده B (با مصرف مقادیر زیاد هنگام زایمان، رده D).
نامهای تجاری: Alodan

عوارض جانبی
اعصاب مرکزی: خوابآلودگی، اختلال در مرکز حسی، منگی، سرگیجه، هیجان، احساسسرخوشی، بیخوابی، آشفتگی، اغتشاش شعور، سردرد، لرزش، تنگ شدن مردمک چشم، حملات تشنجی، وابستگی روانی، تشنجات (به ازای مصرف مقادیر زیاد). تزریق نامناسب در کنار یک تنه عصبی ممکن است موجب فلج اعصاب حسی - حرکتی شود که معمولاً (ولی نه همیشه) موقتی است.
قلبی ـ عروقی: تاکیکاردی، آسیستول، برادیکاردی، تپش قلب، کمی فشار خون، سنکوب.
پوست: تعریق، برافروختگی، بثورات پوستی، خارش، درد در محل تزریق، تحـریـ*ک موضعی و سفتی بعد از تزریق زیرجلدی (بخصوص در صورت تکرار مصرف).
دستگاه گوارش: خشکی دهان، بیاشتهایی، اسپاسمهای صفراوی (کولیک)، انسداد فلجی روده، تهوع، استفراغ، یبوست.
ادراری ـ تناسلی: احتباس ادرار یا تاخیر در دفع ادرار.
سایر عوارض: ضعف تنفسی.
توجه: در صورت بروز حساسیت مفرط، حملات تشنجی یا آریتمی قلبی، باید مصرف دارو قطع شود.

مسمومیت و درمان
تظاهرات بالینی: ضعف CNS، ضعف تنفسی، شلی عضلات اسکلتی، سردی پوست، گشاد شدن مردمک چشم، برادیکاردی، کمی فشار خون، کمی دمای بدن، شوک، آپنه، ایست قلبی- ریوی، کلاپس گردش خون، ادم ریوی و تشنجات.
درمان: برای درمان مصرف حاد دارو، ابتدا باید تبادل کافی تنفسی از طریق ایجاد یک راه تنفسی باز یا در صورت لزوم تهویه مکانیکی، برقرار گردد. یک آنتاگونیست مخـ ـدر (نالوکسون) را میتوان برای خنثی کردن اثرات مضعف تنفسی تجویز کرد. از آنجایی که طول مدت اثر مپریدین (پتیدین) طولانیتر از نالوکسون است، تکرار مصرف نالوکسون ضروری است. نالوکسون را باید تنها در صورتی تجویز کرد که بیمار از نظر بالینی دچار ضعف شدید تنفسی و قلبی ـ عروقی باشد. علائم حیاتی بیمار باید به دقت پیگیری شود. اسیدی کردن ادرار به دفع پتیدین کمک میکند.
اقدامات علامتی و حمایتی (حمایت مداوم تنفسی، تصحیح عدم تعادل مایعات و الکترولیتها) باید انجام شوند. معیارهای آزمایشگاهی، علائم حیاتی و وضعیت نورولوژیک بیمار باید به دقت پیگیری شوند.

<منبع: passtor.ir>

 

[Dead Man]

کلوبوتینول . تیدوکاف
Clobutinol HCl

موارد و مقدار مصرف:
فارماکوکینتیک
جذب: جذب این دارو (بخصوص به صورت محلول) از دستگاه گوارش سریع و تقریباً کامل است.
پخش: حداکثر غلظت پلاسمایی این دارو طی دو ساعت حاصل می‌شود.
متابولیسم: نیمه عمر این دارو 32-23 ساعت است.
دفع: اکثر مقدار مصرف شده این دارو (90-80 درصد) از راه کلیه و حدود سه درصد آن از راه مدفوع دفع می‌شود.

مکانیسم اثر:
موارد منع مصرف و احتیاط
موارد منع مصرف: صرع، سابقه بیماری‌های تشنجی.
موارد احتیاط: علت بروز سرفه‌ها باید مورد مطالعه قرار گیرد، زیرا بعضی از سرفه‌ها عامل مهمی در دفاع از نایژه‌ها هستند و درمان علامتی آنها موردی ندارد.

اشکال دارویی:
موارد و مقدار مصرف
درمان سرفه، بخصوص در موارد نارسایی دستگاه تنفس.
بزرگسالان: مقدار 40-30 قطره یا 2-1 قرص سه بار در روز از راه خوراکی یا مقدار 20 میلی‌گرم از راه تزریق زیرجلدی، عضلانی یا وریدی مصرف می‌شود.
کودکان کوچکتر از سه سال: از راه خوراکی، به ازای هر کیلوگرم یک قطره سه بار در روز مصرف می‌شود.
کودکان بزرگتر از سه سال: از راه خوراکی، مقدار 20-10 قطره سه بار در روز مصرف می‌شود.
مکانیسم اثر
این دارو از طریق تضعیف مرکز سرفه در ناحیه بصل‌النخاع عمل می‌کند. اثر تضعیف کننده آن بر دستگاه تنفسی کمتر است و حتی اثر تحریکی خفیفی نیز بر روی آن دارد. اثر این دارو مشابه کدئین است.

اطلاعات دیگر:
طبقه‌بندی فارماکولوژیک: سرکوب‌کننده مرکزی سرفه.
طبقه‌بندی درمانی: ضدسرفه.
طبقه‌بندی مصرف در بارداری: رده C
Injection: 10 mg/ml, 2ml
Tablet: 40mg
Drop: 60mg/ml
عوارض جانبی
اعصاب مرکزی: اشکال در به خواب رفتن، خواب‌آلودگی، سرگیجه.
دستگاه گوارش: تهوع، ناراحتی‌های شکم.
تنفسی: کاهش خلط سـ*ـینه.
مسمومیت و درمان
تظاهرات بالینی: خواب‌آلودگی، بی‌خوابی، تهوع، ناراحتی شکمی و کم شدن خلط.
درمان: در صورت نیاز، درمان علامتی توصیه می‌شود.

<منبع: passtor.ir>

 

[Dead Man]

پدیاتریک گریپ .سرماخوردگی کودک
Pediatric Gripe

موارد و مقدار مصرف:
تخفیف احتقان بینی و شیپور استاش ناشی از سرماخوردگی معمولی، سینوزیت و عفونتهای حاد بخش فوقانی دستگاه تنفس، و التهاب گوش میانی.
کودکان 12-6 ماهه: مقدار دو میلی لیتر حداکثر تا 4-3 بار در روز مصرف می شود.
کودکان 6-1 ساله: مقدار چهار میلی لیتر حداکثر تا 4-3 بار در روز مصرف می شود.
کودکان 12-6 ساله: مقدار هشت میلی لیتر حداکثر تا 4-3 بار در روز مصرف می شود.
مکانیسم اثر
فنیل پروپانول آمین: این دارو ممکن است گیرندههای آدرنرژیک را به طور مستقیم تحـریـ*ک کند، ولی گیرندههای آلفا و بتا احتمالاً به طور غیر مستقیم تحـریـ*ک می شوند. این اثر ناشی از آزاد شدن نوراپی نفرین از محلهای ذخیره آن است. فنیل پروپانول آمین ضربان، قدرت انقباضی، برون ده و تحـریـ*ک پذیری قلب را افزایش میدهد. این دارو بر روی گیرندههای آلفا در مخاط دستگاه تنفس اثر کرده و موجب انقباض عروقی و در نتیجه کاهش تورم غشای مخاطی، کاهش پرخونی، ادم و احتقان بینی و افزایش عبور هوا از آن می شود. به نظر می رسد این دارو با تحـریـ*ک CNS موجب بروز بی اشتهایی می شود.

مکانیسم اثر:
موارد منع مصرف و احتیاط
موارد منع مصرف: زیادی فشار خون، بیماری شدید شریان کرونر، مصرف داروهای مهار کننده مونوآمین اکسیداز (MAO)، گلوکوم با زاویه باریک، احتباس ادرار، زخم گوارشی، حساسیت مفرط به آمینهای مقلد سمپاتیک یا ضد هیستامین ها.
موارد احتیاط: افزایش فشار داخل چشم، بیماری قلبی ـ عروقی، زیادی فشار خون، یا آسم (کلرفنیرامین اثر شبه آتروپین دارد).

فارماکوکینتیک:
تداخل دارویی
مصرف همزمان داروهای ضد هیستامین با فرآوردههای حاوی الـ*کـل، داروهای ضد افسردگی سه حلقه ای، باربیتوراتها و سایر داروهای مضعف CNS ممکن است موجب بروز اثرات اضافی شود.
داروهای مهار کننده MAO و داروهای مسدود کننده گیرنده بتا آدرنرژیک اثر داروهای مقلد سمپاتیک را افزایش می دهند.

اشکال دارویی:
Syrup: (Chlorpheniramine Maleate 0.67mg + Pseudoephedrine HCl 10 mg) /5ml

اطلاعات دیگر:
طبقه بندی فارماکولوژیک: آنتی هیستامین ـ ضد احتقان.
طبقه بندی درمانی: ضد سرماخوردگی کودکان.
طبقه بندی مصرف در بارداری: رده C
عوارض جانبی
اعصاب مرکزی: بی قراری، لرزش، ضعف، رنگ پریدگی پوست، بی خوابی، توهم، تشنج، ضعف CNS، سرگیجه، عصبانیت.
قلبی ـ عروقی: آریتمی، کلاپس قلبی، عروقی، کمی فشار خون.
دستگاه گوارش: خشکی دهان، بی اشتهایی، تهوع، استفراغ.
سایر عوارض: تاری دید، سوزش ادرار، اشکال در تنفس.
نکات قابل توصیه به بیمار
دارو را بیش از مقدار تجویز شده مصرف نکنید.


توجه: برای کسب آگاهی بیشتر درباره اجزای دارویی این فرآورده، به تک نگار هر یک از آنها مراجعه کنید.

<منبع: passtor.ir>

 

[Dead Man]

پنتازوسین
Pentazocine

موارد و مقدار مصرف:
تسکین درد متوسط تا شدید
بزرگسالان: از راه خوراکی، مقدار 100-50 میلی گرم هر 4-3 ساعت، برحسب نیاز، مصرف می شود. حداکثر مقدار مصرف از راه خوراکی، mg/day 600 است. از راه وریدی بیش از 30 میلی گرم و از راه عضلانی یا زیر جلدی بیش از 60 میلی گرم توصیه نمی شود.
مکانیسم اثر
اثر ضد درد: مکانیسم دقیق اثر پنتازوسین مشخص نیست. به نظر می رسد این دارو آنتاگونیست رقابتی بعضی از گیرندهها و آگونیست گیرندههای دیگر است و به تسکین درد متوسط منجر می شود.
پنتازوسین می تواند ضعف تنفسی، تسکین، تنگی شدید مردمک چشم و اثرات ضد سرفه ایجاد کند. همچنین، این دارو ممکن است سبب بروز اثرات شبیه سایکوتیک و احساس بیچارگی (dysphoria) شود. پنتازوسین در بیماران مبتلا به بیماری شریان کرونر قلب، فشار متوسط آئورت، فشار انتهای دیاستولی بطن چپ و فشار متوسط شریان ریوی را افزایش می دهد. تزریق وریدی پنتازوسین در بیماران دچار انفارکتوس حاد میوکارد، فشار شریانی ریوی و مقاومت سیستمیک عروقی را افزایش می دهد.

موارد منع مصرف و احتیاط:
تداخل دارویی
در صورت مصرف پنتازوسین با فاصله چند ساعت از باربیتوراتها، مانند تیوپنتال، ممکن است اثرات تجمعی مضعف CNS و تنفسی ، و احتمالاً آپنه ، ایجاد شود.
سایمتیدین ممکن است مسمومیت با پنتازوسین را افزایش داده و سبب از دست رفتن ارتباط فردی با محیط، ضعف تنفسی، آپنه و حملات تشنجی شود.
از آنجایی که اطلاعات موجود در این باره محدود است، مصرف این ترکیب منع نشده است. با این وجود، در صورت بروز مسمومیت، نالوکسون تجویز شود.
در صورت مصرف همزمان با داروهای مضعف CNS (ضد دردهای مخـ ـدر ، ضد هیستامین ها، فنوتیازین ها، باربیتورات ها، بنزودیازپین ها، تسکین بخش ـ خواب آورها، داروهای ضد افسردگی سه حلقهای، الـ*کـل و شل کنندههای عضلانی) اثرات مضعف CNS و تنفسی ، تسکین بخش و کاهنده فشار خون دارو تشدید می شود.
مصرف همزمان با بیهوش کنندههای عمومی ممکن است موجب ضعف شدید قلبی ـ عروقی شود.
در صورت مصرف همزمان با داروهایی که در کبد به میزان زیاد متابولیزه می شوند (ریفامپین، فنی توئین و دیگوکسین)، ممکن است دارو تجمع یابد و اثرات آن تشدید شود.
مصرف مقادیر زیاد آگونیست ـ آنتاگونیستهای مخـ ـدر با یک مقدار واحد آنتاگونیست در بیماران وابسته به این دارو ممکن است موجب بروز سندرم شدید قطع مصرف دارو شود که باید با احتیاط همراه باشد و بیمار به دقت تحت مراقبت قرار گیرد.

تداخل دارویی:
عوارض جانبی
اعصاب مرکزی: رخوت، سرگیجه، احساس سرخوشی ، توهمات، سردرد، بی خوابی، تحـریـ*ک پذیری، لرزش، وزوز گوش، از دست دادن ارتباط فردی با محیط، اغتشاش شعور، حملات تشنجی، پارستزی، سنکوپ.
قلبی ـ عروقی: زیادی فشار خون، تاکیکاردی، شوک.
پوست: درماتیت، خارش، تعریق زیاد، سفتی بافت نرم (Soft tissue induration) گره و فرورفتگی پوستی (می توانند در محل تزریق بروز کنند)، اسکلروز شدید پوست، بافت زیر پوستی و عضلات لایه زیرین محل تزریق (در مواردی که از یک موضع به طور مکرر برای تزریق استفاده می شود).
دستگاه گوارش: یبوست، خشکی دهان، تهوع، استفراغ.
ادراری ـ تناسلی: احتباس ادرار.
توجه: در صورت بروز حساسیت مفرط، حملات تشنجی یا آریتمی قلبی، باید مصرف دارو قطع شود.
مسمومیت و درمان
تظاهرات بالینی: علائم مصرف بیش از حد پنتازوسین هیدروکلراید به دلیل فقدان تجربیات بالینی مشخص نشده است.
درمان: در صورت بروز مصرف بیش از حد دارو، تمام اقدامات حمایتی (تجویز اکسیژن، تزریق وریدی مایعات، داروهای تنگ کننده عروق)، در صورت لزوم، به عمل آید. تهویه مکانیکی در نظر گرفته شود. نالوکسون تزریقی یک آنتاگونیست موثر برای درمان ضعف تنفسی ناشی از پنتازوسین است.

مکانیسم اثر:
فارماکوکینتیک
جذب: از راه خوراکی و تزریقی به خوبی جذب می شود. با این وجود، مصرف خوراکی دارو بر اثر اولین عبور از کبد متابولیزه می شود. کمتر از 20 درصد به صورت تغییر نیافته وارد گردش خون سیستمیک می شود. فراهمی زیستی آن در بیماران مبتلا به اختلال عملکرد کبد افزایش می یابد. بیماران مبتلا به سیروز 70-60 درصد دارو را جذب می کنند. اثر ضد درد دارو طی 30-15 دقیقه شروع و حداکثر اثر آن طی 60-15 دقیقه حاصل می شود.
پخش: به نظر می رسد به طور گسترده در بدن انتشار می یابد.
متابولیسم: در کبد عمدتاً از طریق اکسیداسیون و به طور ثانوی از طریق گلوکورونیده شدن متابولیزه می شود. متابولیسم ممکن است در بیماران مبتلا به اختلال عملکرد کبد طولانی شود.
دفع: طول مدت اثر دارو سه ساعت است. دفع کلیوی این دارو در بیماران مختلف متفاوت است. مقادیر بسیار کمی از دارو بعد از مصرف خوراکی یا تزریقی از راه مدفوع دفع می شود.

فارماکوکینتیک:
موارد منع مصرف و احتیاط
موارد منع مصرف: حساسیت مفرط شناخته شده به دارو یا دیگر آگونیستهای نسبی شبه تریاک.
موارد احتیاط فراوان: بعد از انفارکتوس میوکارد، آریتمی فوق بطنی، آسیب دیدگی سر یا افزایش فشار داخل جمجمه ای (معیارهای نورولوژیک را مبهم می سازد)، دوران بارداری و زایمان (ممکن است از جفت به راحتی عبور کند. نوزادان نارس بخصوص نسبت به اثرات مضعف CNS و تنفسی آگونیست ـ آنتاگونیستهای مخـ ـدر حساس هستند ).

موارد احتیاط:
الف) اختلال عملکرد کلیوی یا کبدی (ممکن است تجمع یابد و مدت اثر آن طولانی شود)، بیماران مبتلا به بیماری ریوی مانند آسم، بیماران انسدادی مزمن ریوی (موجب ضعف تنفسی و کاهش رفلکس سرفه می شود)، بیماران تحت عمل جراحی مجاری صفراوی (ممکن است موجب اسپاسم صفراوی شود)، اختلالات تشنجی (ممکن است موجب بروز حملات تشنجی شود)، بیماران سالخورده یا ناتوان که نسبت به اثرات درمانی و عوارض جانبی دارو حساس تر هستند، بیماران مستعد به اعتیاد جسمی و روانی (به دلیل خطر بالقوه زیاد سوء مصرف دارو).
ب) خطر سوء مصرف آگونیست ـ آنتاگونیستهای مخـ ـدر کمتر از آگونیستهای مخـ ـدر است ، اما با این حال خطر سوء مصرف وجود دارد.

اشکال دارویی:
Tablet: 50mg
Injection: 30 mg/ml, 1ml
اطلاعات دیگر:
طبقهبندی فارماکولوژیک: مخـ ـدر آگونیست ـ آنتاگونیست، آگونیست نسبی داروهای شبه تریاک.
طبقهبندی درمانی: ضد درد مخـ ـدر، داروی کمک بیهوشی.
طبقهبندی مصرف در بارداری: رده C (در صورت مصرف مداوم یا مقادیر زیاد در ماه آخر رده D).
ملاحظات اختصاصی
علاوه بر ملاحظات مربوط به تمامی آگونیست ـ

آنتاگونیستهای مخـ ـدر، رعایت موارد زیر نیز توصیه می شود:
قرصها به خوبی جذب نمی شوند.
پنتازوسین نباید با باربیتوراتهای قابل حل در یک سرنگ مخلوط شود.
پنتازوسین ممکن است علائم و نشانههای حالات حاد شکمی را مخفی سازد یا درد کیسه صفرا را تشدید کند.
پنتازوسین ممکن است موجب بروز کمی فشار خون در حالت ایستاده در بیماران سرپایی شود. برای رفع این نشانهها، بیمار باید بنشیند.
پنتازوسین خاصیت آنتاگونیست مخـ ـدر دارد و ممکن است موجب بروز سندرم قطع مصرف دارو در بیماران وابسته به مخـ ـدر شود.
نکات قابل توصیه به بیمار
در صورت بروز بثورات پوستی، اغتشاش شعور، از دست دادن ارتباط فردی با محیط یا عوارض جانبی شدید دیگر، به پزشک اطلاع دهید.
مصرف در سالمندان: برای سالخوردگان معمولاً مقادیر کمتر دارو تجویز می شود، زیرا این بیماران ممکن است نسبت به اثرات درمانی و عوارض جانبی دارو حساس تر باشند.
مصرف در کودکان: مصرف پنتازوسین در کودکان کوچکتر از 12 سال توصیه نمی شود.
مصرف در شیردهی: ترشح پنتازوسین در شیر مشخص نیست. مصرف این دارو در دوران شیردهی باید با احتیاط همراه باشد.

<منبع: passtor.ir>

 

[Dead Man]

فنازوپیریدین
Phenazopyridine HCI

موارد و مقدار مصرف:
رفع درد ناشی از عفونت یا تحـریـ*ک مجاری ادرار
بزرگسالان: از راه خوراکی، مقدار 200 میلی گرم سه بار در روز مصرف می شود.
کودکان 12-6 سال: از راه خوراکی، مقدار mg/kg 12 به صورت منقسم سه بار در روز برای 2 روز مصرف می شود.

مکانیسم اثر
اثر ضد درد: فنازوپیریدین از طریق یک مکانیسم ناشناخته اثر بی حس کننده موضعی بر مخاط مجاری ادرار دارد.

موارد منع مصرف و احتیاط:
تداخل دارویی
تداخل خاصی گزارش نگردیده است.
تداخل دارویی:
اثر بر آزمایشهای تشخیصی
این دارو ممکن است نتایج میزان قند خون را در آزمونهای Clinistix، Tape، Tes، Acetest، Ketostix تغییر دهد. برای حصول نتایج صحیح آزمون گلوکز در ادرار ، باید از آزمون Clinitest استفاده شود.
فناروپیریدین ممکن است با آزمونهای زیر نیز تداخل کند:
آزمون ارلیش برای اندازه گیری اوروبیلینوژن ادرار، آزمونهای دفع فنول سولفون فتالئین (PSP) برای ارزیابی عملکرد کلیه، آزمونهای دفع سولفوبروموفتالئین (BSP برای ارزیابی عملکرد کبد و آزمونهای اندازه گیری پروتئین، استروئیدها یا بیلیروبین ادرار).
فناروپیریدین می تواند سطح هموگلوبین و هماتوکریت را کاهش دهد.

مکانیسم اثر:
فارماکوکینتیک
جذب و پخش: مشخص نیست، هرچند که به نظر می رسد مقادیر بسیار کم دارو وارد مایع مغزی نخاعی (CSF) میشود و از جفت عبور می کند.
متابولیسم: در کبد متابولیزه می شود.
دفع: از راه ادرار دفع می شود. 65% دارو تغییر نیافته دفع می شود. به طور متوسط ظرف 4/20 ساعت دفع می گردد.

فارماکوکینتیک:
موارد منع مصرف و احتیاط
موارد منع مصرف: حساسیت مفرط نسبت به فنازوپیریدین، نارسایی کلیه، گلومرولونفریت، هپاتیت شدید، پیلونفریت حین بارداری.

اشکال دارویی:
Tablet: 100mg

اطلاعات دیگر:
طبقه بندی فارماکولوژیک: رنگ آزو.
طبقه بندی درمانی: ضد درد مجاری ادرار.
طبقه بندی مصرف در بارداری: رده B
ملاحظات اختصاصی
این دارو رنگ ادرار را به رنگ قرمز یا نارنجی تغییر می دهد. به همین دلیل، فنازوپیریدین ممکن است موجب لک شدن لباسها شود.
فنازوپیریدین را باید تنها به عنوان یک داروی ضد درد تجویز کرد.
این دارو را می توان همراه با یک آنتی بیوتیک، برای درمان عفونتهای مجاری ادرار استفاده کرد.
مصرف فنازوپیریدین باید طی دو روز مصرف همزمان با آنتی بیوتیکها قطع شود.
در صورت زرد شدن اسکلرا مصرف دارو باید قطع گردد.
در بیماران با Cl cr &lt; 50 ml / min با احتیاط مصرف شود.

نکات قابل توصیه به بیمار
این دارو ممکن است رنگ ادرار را به رنگ قرمز یا نارنجی تغییر دهد و موجب لک شدن لباسها شود.
لک روی لباسها را می توانید با محلول 25/0 درصد سدیم دی تیونات یا هیدروسولفیت پاک کنید.
در صورت فراموش کردن یک نوبت مصرف دارو، به محض به یاد آوردن، آن را مصرف کنید و از دو برابر کردن مقدار مصرف بعدی خودداری نمایید.
در صورت تشدید علائم بیماری یا عدم رفع آنها، به پزشک مراجعه کنید.
مصرف در سالمندان: مصرف این دارو در بیماران سالخورده، به دلیل احتمال تجمع دارو و کاهش عملکرد کلیوی باید با احتیاط همراه باشد.
مصرف در شیردهی: بی ضرری مصرف این دارو در دوران شیردهی ثابت نشده است.

عوارض جانبی
اعصاب مرکزی : سردرد.
پوست: بثورات پوستی، راش.
دستگاه گوارش: تهوع، ناراحتی گوارشی.
خون: آنمی همولیتیک، متهموگلوبینمی.
سایر عوارض: واکنشهای آنافیلاکتوئید.
مسمومیت و درمان
تظاهرات بالینی: متهموگلوبینمی (بیشتر به صورت سیانوز مشخص می شود)، همراه با نارسایی و عیب کار کبد و کلیه.
درمان: محتویات معده را باید بلافاصله با ایجاد استفراغ توسط شربت ایپکا یا شستشوی معده تخلیه کرد. برای از بین بردن متهموگلوبینمی، مقدار mg/kg 2-1 متیلن بلو به صورت تزریق وریدی، یا 200-100 میلی گرم آسکوربیک اسید به صورت خوراکی تجویز می شود. اقدامات علامتی و حمایتی (حمایت تنفسی و تصحیح عدم تعادل مایعات و الکترولیتها) به عمل آیند.
معیارهای آزمایشگاهی و علائم حیاتی بیمار باید به دقت پیگیری شود.

<منبع: passtor.ir>

 

[Dead Man]

بوپرنورفین
BUPRENORPHIN

موارد و مقدار مصرف:
تسکین درد های شدید, قبل از بیهوشی, کنترل و برگرداندن مهار تنفسی ناشی از فنتانیل در بیهوشی.
موارد منع مصرف و احتیاط:
حساسیت شدید دارویی.
عوارض جانبی:
سرگیجه, سردرد, کاهش فشار خون, تهوع, تعریق و بالا رفتن فشار خون.
هشدار:
حساسیت شدید دارویی.
آمپول.
اطلاعات دیگر:
احتمال سرگیجه وجود دارد. فیزیوتراپی قفسه سـ*ـینه و انجام تنفس عمیق و یا سرفه ها در صورت استفاده بیهوشی بعد از عمل برای بیمار ضروری است.

<منبع: passtor.ir>

 

[Dead Man]

پیروکسیکام
Piroxicam

موارد و مقدار مصرف:
الف) آرتریت روماتوئید و استئوآرتریت.
بزرگسالان: از راه خوراکی، مقدار 20 میلی گرم یک بار در روز مصرف می شود. در صورت نیاز، می توان دارو را در مقادیر منقسم مصرف کرد.
ب) آرتریت روماتوئید جوانان.
کودکان با وزن 55-46 کیلوگرم: روزانه mg 15 خوراکی.
کودکان با وزن 31 کیلوگرم : روزانه mg 10 خوراکی.
کودکان با وزن 30-15 کیلوگرم: روزانه mg 5 خوراکی.
مکانیسم اثر
اثر ضد درد و ضد تب: مکانیسم دقیق اثر دارو مشخص نیست، ولی به نظر می رسد پیروکسیکام ساخت پروستاگلاندینها را مهار می کند.

موارد منع مصرف و احتیاط:
تداخل دارویی
مصرف همزمان با داروهای ضد انعقاد و داروهای ترومبولیتیک (مشتقات کومارین، هپارین، استرپتوکیناز یا اوروکیناز) ممکن است موجب تشدید اثرات ضد انعقاد خون این داروها شود.
مصرف همزمان با داروهایی که تجمع پلاکتی را مهار می کنند، مانند کاربنی سیلین تزریقی، دی پیریدامول، پیپراسیلین، والپروئیک اسید، آسپیرین، سالیسیلاتها یا داروهای دیگر ضد التهاب، ممکن است موجب بروز مشکلات خونریزی دهنده شود.
مصرف همزمان با سالیسیلاتها، داروهای ضد التهاب، فرآوردههای حاوی الـ*کـل، کورتیکوتروپین یا استروئیدها ممکن است موجب افزایش عوارض جانبی گوارشی، از جمله زخم گوارشی و خونریزی، شود.
آسپیرین ممکن است فراهمی زیستی پیروکسیکام را کاهش دهد.
از آنجایی که پروستاگلاندینها بر متابولیسم گلوکز اثر می گذارند، مصرف همزمان پیروکسیکام یا انسولین یا داروهای خوراکی کاهنده قند خون ممکن است موجب تشدید اثرات کاهنده قند خون این داروها شود.
پیروکسیکام ممکن است داروهایی را که پیوند زیادی به پروتئین دارند، از محلهای پیوند خود جا به جا سازد.
مصرف همزمان با مشتقات کومارین، فنی توئین، وراپامیل یا نیفیدیپین، ممکن است سبب مسمومیت شود.
در صورت مصرف همزمان با ترکیبات طلا، داروهای دیگر ضد التهاب یا استامینوفن، ممکن است احتمال بروز مسمومت کلیوی افزایش یابد.
پیروکسیکام ممکن است کلیرانس کلیوی متوترکسات و لیتیم را کاهش دهد.
پیروکسیکام ممکن است اثر بخشی داروهای کاهنده فشار خون و مدر را کاهش دهد.
مصرف همزمان با داروهای مدر ممکن است خطر بروز مسمومیت کلیوی را افزایش دهد.
مصرف همزمان با فرآورده های جینکوبیلوبا (مثل Ginko TD و Gincosan) ممکن است خطر خونریزی را افزایش دهد.

تداخل دارویی:
اثر بر آزمایشهای تشخیصی
اثرات فیزیولوژیک این دارو ممکن است زمان خونروی را طولانی کند (این اثر ممکن است تا دو هفته بعد از قطع مصرف دارو ادامه یابد)، غلظت سرمی ازت اوره خون (BUN)، کراتینین و پتاسیم یا زمان پروترومبین ممکن است با مصرف این دارو افزایش یابد. همچنین، این دارو ممکن است غلظت سرمی گلوکز (در بیماران دیابتی)، هموگلوبین و هماتوکریت را کاهش دهد و نتایج آزمون عملکرد کبدی (غلظت آلکالین فسفاتاز، لاکتیک دهیدروژناز یا ترانس آمیناز) را افزایش دهد.
این دارو ممکن است شمارش WBC، گرانولوسیتها و پلاکتها را کاهش دهد.

مکانیسم اثر:
فارماکوکینتیک
جذب: از دستگاه گوارش به سرعت جذب می شود. حداکثر اثر دارو 5-3 ساعت بعد از مصرف آن حاصل می شود. غذا جذب این دارو را به تاخیر می اندازد.
پخش: به میزان زیادی به پروتئین پیوند می یابد.
متابولیسم: در کبد متابولیزه می شود.
دفع: از راه ادرار دفع می شود. از آنجا که نیمه عمر دارو طولانی است (حدود 50 ساعت )، این دارو را می توان به صورت مقدار واحد در روز مصرف کرد.

فارماکوکینتیک:
موارد منع مصرف و احتیاط
موارد منع مصرف: حساسیت مفرط شناخته شده به دارو، بیمارانی که در آنها مصرف آسپیرین یا داروهای دیگر ضد التهاب غیر استروئیدی موجب بروز نشانههای آسم، کهیر یا رینیت می شود، درد حین جراحی CABG.

موارد احتیاط:
الف) سابقه زخم گوارشی ، آنژیوادم یا بیماری قلبی (ممکن است این موارد را تشدید کند)، کاهش کار کلیه (ممکن است موجب کاهش بیشتر کار کلیه شود).
ب) بیماران مبتلا به نشانههای شناخته شده سه گانه حساسیت مفرط به آسپیرین، رینیت/پولیپ بینی و آسم، در صورت مصرف این دارو در معرض خطر بروز اسپاسم نایژهای قرار می گیرند.
پ) داروهای ضد التهاب غیر استروئیدی ممکن است موجب نهفته ماندن علائم و نشانه های
عفونت حاد (تب، درد عضلانی، اریتم) شوند. وضعیت بیمارانی که در معرض خطر زیاد قرار دارند (مانند بیماران دیابتی) باید به دقت ارزیابی شود.
ت) در شیردهی ، افراد سالمند، افراد مبتلا به هایپرتانسیون و شرایط مستعد کننده به احتباس مایعات، باید با احتیاط مصرف شود.

اشکال دارویی:
Injection: 20 mg/ml
Capsule: 10mg
Suppository : 20mg
Gel : 0.5%

اطلاعات دیگر:
طبقه بندی فارماکولوژیک: ضد التهاب غیر استروئیدی.
طبقه بندی درمانی: ضد درد غیر مخـ ـدر، ضد تب، ضد التهاب.
طبقه بندی مصرف در بارداری: رده C (در سه ماه آخر بارداری، رده D)
ملاحظات اختصاصی
علاوه بر ملاحظات مربوط به تمامی داروهای ضد التهاب غیر استروئیدی، رعایت موارد زیر نیز توصیه می شود:
این دارو معمولاً به صورت مقدار واحد تجویز می شود.
عوارض جانبی پوستی ناشی از پیروکسیکام شایع تر از داروهای دیگر ضد التهاب غیر استروئیدی است. واکنشهای ناشی از حساسیت به نور شایع ترین عوارض جانبی هستند.
اثر بخشی پیروکسیکام معمولاً تا دو هفته بعد از شروع درمان بروز نمی کند. میزان پاسخ به دارو باید از طریق بررسی کاهش نشانههای بیماری ارزیابی شود.
نکات قابل توصیه به بیمار
قبل از مصرف داروهای بدون نسخه با پزشک مشورت کنید.
تا مشخص شدن اثرات CNS این دارو ، از انجام فعالیتهای خطرناکی که نیاز به هوشیاری دارند، خودداری کنید. برای جلوگیری از بروز آسیب دیدگی ، اقدامات احتیاطی را به عمل آورید.
در صورت بروز علائم و نشانههای عوارض جانبی، فوراً به پزشک مراجعه کنید.
دارو را طبق دستور پزشک مصرف کنید.
دارو را بعد غذا استفاده کنید.
از مصرف الـ*کـل و آسپیرین پرهیز کنید.
مصرف در سالمندان
بیماران بزرگتر از 60 سال نسبت به عوارض جانبی پیروکسیکام حساس تر هستند و برای ایشان باید با احتیاط تجویز شود.
به دلیل اثر پیروکسیکام بر پروستاگلاندینهای کلیوی، این دارو ممکن است موجب احتباس مایعات و بروز ادم شود. این اثر ممکن است در بیماران سالخورده و بیماران مبتلا به نارسایی احتقانی قلب قابل توجه باشد .
مصرف در کودکان: بی ضرری مصرف طولانی مدت این دارو در کودکان ثابت نشده است.
مصرف در شیردهی: از آنجا که پیروکسیکام تا حدود یک درصد غلظت سرمی مادر در شیر ترشح می شود، شیردهی در دوران مصرف این دارو توصیه نمیشود.
عوارض جانبی
اعصاب مرکزی: سردرد ، خواب آلودگی، کسالت، سرگیجه.
قلبی ـ عروقی: ادم محیطی.
پوست: خارش، بثورات پوستی، کهیر، حساسیت به نور.
چشم، گوش: وزوز گوش ، اختلالات شنوایی.
دستگاه گوارش: ناراحتی اپی گاستر، تهوع، استفراغ، خونریزی شدید، اسهال، یبوست، بی اشتهایی، نفخ، سوء هاضمه، خونریزی پنهان، زخم گوارشی، زخم دهانی.
ادراری ـ تناسلی: مسمومیت کلیوی.
خون: طولانی شدن زمان خونروی، کم خونی آپلاستیک، آگرانولوسیتوز، ائوزینوفیلی، لکوپنی، ترومبوسیتوپنی.
سایر عوارض: افزایش آنزیم های کبدی، مسمومیت کبدی.
مسمومیت و درمان
درمان: محتویات معده باید بلافاصله از طریق ایجاد استفراغ با شربت ایپکا یا شستشوی معده تخلیه شود. ذغال فعال باید از طریق لوله بینی ـ معدی (NG-Tube)) تجویز گردد. اقدامات حمایتی و علامتی (حمایت تنفسی و تصحیح عدم تعادل مایعات و الکترولیتها) به عمل آیند و معیارهای آزمایشگاهی و علائم حیاتی بیمار به دقت پیگیری شوند.

<منبع: passtor.ir>