nadiya_m
مدیر بازنشسته
معماری ایران از گذشته بر پایه های مردم واری، پرهیز از بیهودگی، نیارش، خودبسندگی و درونگرایی ساخته می شد.
مردم واری به معنای رعایت تناسب میان اندام های ساختمانی با اندام های انسان و توجه به نیازهای او در كار ساختمان سازی است.
در معماری ایران تلاش می شده كار بیهوده در ساختمان سازی نكنند و از اسراف پرهیز می كردند. این اصل هم پیش از اسلام و هم پس از آن مراعات می شده است.
واژه «نیارش» در معماری گذشته ایران بسیار به كار می رفته است.نیارش به دانش ایستایی،فن ساختمان و ساختمایه (مصالح)شناسی گفته می شده است.
معماران گذشته به نیارش ساختمان بسیار توجه می كردند و آن را از زیبایی جدا نمی دانستند.آنها به تجربه به اندازه هایی برای پوشش ها و دهانه ها و جرزها دست یافته بودند كه همه بر پایه نیارش به دست آمده بود.
«پیمون»، اندازه های خرد و یكسانی بود كه در هرجا درخور نیازی كه بدان بود به كار گرفته می شد. معماران ایرانی تلاش می كردند ساختمایه مورد نیاز خود را از نزدیك ترین جاها به دست آورند و چنان ساختمان می كردند كه نیازمند به ساختمایه جاهای دیگر نباشد و «خودبسنده» باشد. بدین گونه كار ساخت با شتاب بیشتری انجام می شده و ساختمان با طبیعت پیرامون خود «سازوارتر» در می آمده است و هنگام نوسازی آن نیز همیشه ساختمایه آن در دسترس بوده است.
اصولاً در ساماندهی اندام های گوناگون ساختمان به ویژه خانه های سنتی، باورهای مردم، بسیار كارساز بوده است. یكی از باورهای مردم ایران ارزش نهادن به زندگی شخصی و حرمت آن و نیز عزت نفس ایرانیان بوده كه این امر به گونه ای معماری ایران را درونگرا ساخته است.
مردم واری به معنای رعایت تناسب میان اندام های ساختمانی با اندام های انسان و توجه به نیازهای او در كار ساختمان سازی است.
در معماری ایران تلاش می شده كار بیهوده در ساختمان سازی نكنند و از اسراف پرهیز می كردند. این اصل هم پیش از اسلام و هم پس از آن مراعات می شده است.
واژه «نیارش» در معماری گذشته ایران بسیار به كار می رفته است.نیارش به دانش ایستایی،فن ساختمان و ساختمایه (مصالح)شناسی گفته می شده است.
معماران گذشته به نیارش ساختمان بسیار توجه می كردند و آن را از زیبایی جدا نمی دانستند.آنها به تجربه به اندازه هایی برای پوشش ها و دهانه ها و جرزها دست یافته بودند كه همه بر پایه نیارش به دست آمده بود.
«پیمون»، اندازه های خرد و یكسانی بود كه در هرجا درخور نیازی كه بدان بود به كار گرفته می شد. معماران ایرانی تلاش می كردند ساختمایه مورد نیاز خود را از نزدیك ترین جاها به دست آورند و چنان ساختمان می كردند كه نیازمند به ساختمایه جاهای دیگر نباشد و «خودبسنده» باشد. بدین گونه كار ساخت با شتاب بیشتری انجام می شده و ساختمان با طبیعت پیرامون خود «سازوارتر» در می آمده است و هنگام نوسازی آن نیز همیشه ساختمایه آن در دسترس بوده است.
اصولاً در ساماندهی اندام های گوناگون ساختمان به ویژه خانه های سنتی، باورهای مردم، بسیار كارساز بوده است. یكی از باورهای مردم ایران ارزش نهادن به زندگی شخصی و حرمت آن و نیز عزت نفس ایرانیان بوده كه این امر به گونه ای معماری ایران را درونگرا ساخته است.
