VIP برنامه نویسی Client Side

[☾♔TALAYEH_A♔☽]

اهداف کاربردپذیری
هدف‌های اصلی در کاربردپذیری عبارتند از:

• کارآمدی یا اثربخشی (Effectiveness)

نشان می‌دهد که یک محصول، چقدر در زمینه مورد استفاده‌اش، مناسب و اثربخش است. خصیصهٔ کارآمدی، به توانایی محصول در برآورده‌کردن نیازهای کاربر اشاره می‌کند.

• کارآیی (Efficiency)

نشان می‌دهد که یک محصول، چقدر به کاربران کمک می‌کند تا عملیات (Task) مورد نظرشان را به انجام برسانند. خصیصهٔ کارآیی، به کیفیت عملکرد محصول در زمان استفاده، و قابلیت‌های آن برای افزایش بهره‌وری اشاره می‌کند.

• ایمنی (Safety)

نشان می‌دهد که یک محصول، چگونه از کاربران در مقابل شرایط خطرناک و وضعیت‌های ناخواسته، محافظت می‌کند. یک محصول خوب، باید از کاربر در برابر عوامل خارجی خطرناک (مثل تشعشع)، یا انجام اعمال ناخواسته به طور اتفاقی، محافظت کرده و در صورت امکان، به قابلیت‌های واگرد (Undo)، و ترمیم (Recovery) و احیا (Restore) نیز مجهز باشد.

• امکانات (Utility)

نشان می‌دهد که یک محصول، چه قابلیت‌های عملیاتی مناسبی را فراهم می‌کند تا کاربران بتوانند آنچه را که می‌خواهند، انجام دهند، یا به آنچه که نیاز دارند، دست پیدا کنند. یک محصول خوب، باید امکانات متنوعی را برای ساده‌کردن و تسریع انجام عملیات‌ها - به روشی که کاربر می‌پسندد - فراهم کند. مثلاً برخی نرم‌افزارها به میان‌برهایی مجهز هستند که انجام یک عملیات طولانی را ساده‌تر می‌کنند.

• آموزش‌پذیری (Learnability)

نشان می‌دهد که آموختن نحوه استفاده از سیستم، چقدر آسان است.

• یادآوردپذیری (Memorability)

نشان می‌دهد که به خاطرآوردن نحوه استفاده از یک محصول، چقدر آسان است؛
معمولاً هدف‌های کاربردپذیری در قالب پرسش مطرح می‌شوند تا جنبه‌های مختلف یک محصول، مورد ارزیابی قرار بگیرد. برای نمونه، پرسش «چه مدت طول می‌کشد تا کاربر، نحوه استفاده از قابلیت‌های اولیه این مرورگر وب را یاد بگیرد؟» هدف «آموزش‌پذیری» را مورد ارزیابی قرار می‌دهد.

 

[☾♔TALAYEH_A♔☽]

تست کاربردپذیری
برای سنجش میزان کاربردپذیری یک محصول یا سرویس، از آزمون‌های کاربردپذیری استفاده می‌کنند که با متدهای مختلفی می‌تواند انجام پذیرد. مطابق با تعریف دپارتمان خدمات سلامت آمریکا (HHS)، «آزمون کاربردپذیری یا Usability Testing به ارزیابی یک محصول یا سرویس می‌گویند که با انجام یک آزمایش روی نمایندگانی از کاربران صورت می‌گیرد. به طور معمول در طول انجام این آزمون، شرکت‌کنندگان سعی می‌کنند تا کارهایی را که به آنها واگذار شده به انجام برسانند و به صورت همزمان مشاهده‌گران فعالیت‌های آنها را تحت نظر می‌گیرند، به آنها گوش می‌دهند و یادداشت برمی‌دارند.»
روز جهانی کاربردپذیری
روز جهانی کاربردپذیری هر سال در روز ۱۱ نوامبر برابر با ۱۹ آبان در جهان برگزار می‌گردد. در ایران نیز از سال ۱۳۸۹ توسط جمعی از علاقه‌مندان برگزار می‌گردد.

 

[☾♔TALAYEH_A♔☽]

برهم‌کنش
این نوشتار به هیچ منبع و مرجعی استناد نمی‌کند. لطفاً با افزودن یادکرد به منابع قابل اعتماد برطبق اصول تأییدپذیری و شیوه‌نامهٔ ارجاع به منابع، به بهبود این نوشتار کمک کنید. مطالب بدون منبع ممکن است به چالش کشیده و حذف شوند. (مه ۲۰۱۵)
بَرهَم‌کُنِش، اندرکُنِش، هم کُنِشی یا تعامل، عملی است که بین دو یا چند موجودیت، شیء، پدیده، یا فرایند – که اثر متقابل برهم دارند – رخ می‌دهد. هنگامی که دو یا چند چیز، به کنش و واکنش (فعل و انفعال) با هم می‌پردازند، گویند که آنها با یکدیگر برهمکنش (یا تعامل) دارند. برهم‌کنش در اجسام می‌تواند حالت آنها را تغییر داده یا بر نحوهٔ انجام تحول اجسام تأثیر بگذارد. همچنین در پدیده‌ها برهم‌کنش موجب به‌وجود آمدن پارامترهای اضافی می‌شود که باید در محاسبات منظور شوند.

 

[☾♔TALAYEH_A♔☽]

مثال‌ها

• برهم‌کنش مواد محلول در یک حلال (تأثیر متقابل بر میزان حلالیت یکدیگر)
• برهم‌کنش کولنی ذرات باردار
• قانون سوم نیوتن در مورد نیروها
• تعامل انسان و ماشین (تعامل کاربر با واسط کاربر)

 

[☾♔TALAYEH_A♔☽]

پروتکل انتقال ابرمتن
از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد
پرش به ناوبری پرش به جستجو
مجموعه پروتکل اینترنت
لایه کاربرد

• BGP
• DHCP
• DHCPv6
• DNS
• FTP
• IMAP
• IRC
• LDAP
• MGCP
• NNTP
• NTP
• POP
• RPC
• RTP
• RTSP
• RIP
• SIP
• SMTP
• SNMP
• SOCKS
• SSH
• Telnet
• TLS/SSL
• XMPP
• (بیشتر)

لایه حمل

• TCP
• UDP
• DCCP
• SCTP
• RSVP
• (بیشتر)

لایه اینترنت

• IP
  • IPv4
  • IPv6
• ICMP
• ICMPv6
• ECN
• IGMP
• IPsec
• (بیشتر)

لایه پیوند

• ARP/InARP
• NDP
• OSPF
• Tunneling
  • L2TP
• PPP
• MAC
  • Ethernet
  • DSL
  • ISDN
  • FDDI
• (بیشتر)

• ن
• ب
• و

منشور انتقال ابرمتن (به انگلیسی: Hypertext Transfer Protocol) (مخفف انگلیسی: HTTP) یک پروتکل لایهٔ کاربرد (Application Layer) برای سیستم‌های توزیع شده می‌باشد. این پروتکل عمومی علاوه بر استفاده اصلی آن در ابرمتن‌ها در بسیاری از زمینه‌های دیگر کامپیوتری مانند سامانهٔ نام دامنه (DNS) قابل استفاده است. از نسخه اولیه، این پروتکل در وب جهانی استفاده می‌شد و آخرین به‌روزرسانی آن در ماه جون ۱۹۹۹ تحت عنوان «HTTP/1.1» صورت گرفت.[۱]

گسترش این پروتکل بر عهدهٔ نیروی ضربت مهندسی اینترنت (IETF) و کنسرسیوم وب جهان‌شمول (W3C)) است.

محتویات

• ۱ تاریخچه
• ۲ ساختار کلی
• ۳ جلسه
  • ۳.۱ روش‌های درخواست
  • ۳.۲ وضعیت جلسه
• ۴ کدهای وضعیت
• ۵ مثال
  • ۵.۱ درخواست کلاینت
  • ۵.۲ پاسخ سرور
• ۶ جستارهای وابسته
• ۷ منابع
• ۸ پانویس

 

[☾♔TALAYEH_A♔☽]

تاریخچه

تیم برنرز لی، به وجود آورندهٔ وب جهانی
تیم برنرز لی، طراح و پیشنهاد دهنده وب جهانی که اکنون تحت عنوان WWW شناخته می‌شود، برای اولین بار پروتکل انتقال ابرمتن را به همراه ساختار اولیهٔ زبان نشانه‌گذاری ابرمتن (HTML) در یک وب سرور ساده و یک مرورگر مبتنی بر متن ارائه داد. در این نسخهٔ اولیه تنها روش درخواست (Request Method) موجود GET و تمامی پاسخ‌ها به زبان HTML بودند.[۲]

اولین نسخهٔ مستند پروتکل انتقال ابرمتن نسخهٔ ۰٫۹ آن بود که در سال ۱۹۹۱ منتشر شد.[۲] دیو راگت، که در سال ۱۹۹۵ گروه کاری پروتکل انتقال ابرمتن (HTTP Working Group) را رهبری می‌کرد، خواستار گسترش این پروتکل شد و نهایتاً نسخه ۱٫۰ تحت عنوان «HTTP/1.0» در سال ۱۹۹۶ به صورت رسمی معرفی شد.[۳][۴]

گروه کاری این پروتکل در ژانویه سال ۱۹۹۷ اولین استاندارد نسخهٔ ۱٫۱ را که در همان زمان توسط بسیاری از مرورگرها پشتیبانی می‌شد،[۵] به صورت رسمی منتشر کرد.[۶] آخرین به‌روزرسانی نسخهٔ ۱٫۱ در جون سال ۱۹۹۹ در درخواست شماره ۲۶۱۶ (RFC 2616) انجام شد.

 

[☾♔TALAYEH_A♔☽]

ساختار کلی
پروتکل انتقال ابرمتن یک پروتکل درخواست و پاسخ در مدل کلاینت–سرور می‌باشد. برای مثال یک مرورگر وب می‌تواند یک کلاینت و نرم‌افزار موجود بر روی سرویس‌دهندهٔ وبسایت، یک سرور باشد. شروع این پروتکل از طرف کلاینت است که با ارسال یک درخواست HTTP به سمت سرور گفتگو را آغاز می‌کند. سرور بر اساس درخواست ارسالی یا منبعی مانند یک فایل را در اختیار کلاینت می‌گذارد یا عملیات خاصی را انجام می‌دهد. نتیجهٔ این عملِ سرور در بستهٔ پاسخ HTTP برای کلاینت ارسال می‌شود. بستهٔ پاسخ شامل اطلاعات وضعیت و احتمالاً محتویات منبع درخواست شده می‌باشد.

مرورگر وب یک نمونه از عامل کاربر (به انگلیسی: User Agent) است. از دیگر عوامل کاربر می‌توان به خزندهٔ وب، نرم‌افزارهای تلفن‌های همراه و نرم‌افزارهای دیگری که به وب متصل شده و از اطلاعات آن استفاده یا صفحه‌ای را نمایش می‌دهند، اشاره کرد.

پروتکل انتقال ابرمتن یک پروتکل لایهٔ کاربرد است که در مجموعه پروتکل اینترنت طراحی شده و مورد استفاده قرار می‌گیرد. این پروتکل با فرض اینکه لایهٔ حمل (Transport Layer) زیرین آن قابل اعتماد است طراحی شده و معمولاً از پروتکل هدایت انتقال (TCP) به عنوان لایهٔ زیرین استفاده می‌کند. با این حال از این پروتکل بر روی لایه‌های غیرقابل اطمینان نیز استفاده می‌شود. مثلاً در پروتکل SSDP، پروتکل انتقال ابرمتن بر روی پروتکل داده‌نگار کاربر (یک پروتکل غیر امن) مورد استفاده قرار می‌گیرد.

منابع HTTP همگی با یک شناسانهٔ یکنواخت منبع (URI) یا به‌طور مشخص‌تر با یک نشانی وب (URL) آدرس‌دهی و مشخص می‌شوند. تمامی این آدرس‌ها با نشانهٔ http یا https آغاز می‌گردد. از این آدرس‌ها در زبان نشانه‌گذاری ابرمتن به صورت گسترده برای انتقال بین صفحات مختلف استفاده می‌گردد و از آن تحت عنوان پیوند یا لینک یاد می‌شود.

نسخهٔ ۱٫۱ این پروتکل برخلاف نسخهٔ ۱٫۰ قابلیت استفاده از یک اتصال (به انگلیسی: Connection) برای چندین درخواست را دارد. مثلاً می‌تواند عکس‌ها، فایل‌های اسکریپت و … موجود در یک صفحه را با همان اتصال اولیه دریافت کند؛ لذا سرعت آن به دلیل حذف شدن برقراری ارتباط مجدد TCP نسبت به نسخهٔ ۱٫۰ افزایش یافته‌است.

 

[☾♔TALAYEH_A♔☽]

جلسه
در پروتکل انتقال ابرمتن به دنباله‌ای از درخواست‌ها و پاسخ‌ها جلسه (به انگلیسی: Session) گفته می‌شود. کلاینت با ایجاد یک اتصال هدایت انتقال (TCP) بر روی یک درگاهِ از پیش تعیین شده بر روی سرور (معمولاً درگاه شماره ۸۰؛ فهرست عددهای درگاه تی‌سی‌پی و یودی‌پی)، جلسه را آغاز می‌کند. سرور وب همواره بر روی درگاه در انتظار درخواست‌های کلاینت‌ها می‌باشد. بعد از دریافت درخواست ارسال شده، سرور با ارسال یک خط وضعیت (به انگلیسی: Status Line) و بدنه، پاسخ کلاینت را به او بازمی‌گرداند. بدنه بستهٔ پاسخ معمولاً حاوی منبع درخواست شده‌است؛ با این حال از آن برای ارسال خطا و اطلاعات دیگر نیز استفاده می‌شود.[۱]

یک نمونه از خط وضعیت در پاسخ به یک درخواست مجاز:

HTTP/1.1 200 OK

 

[☾♔TALAYEH_A♔☽]

روش‌های درخواست
پروتکل انتقال ابرمتن روش‌هایی را برای درخواست تعریف کرده‌است (به انگلیسی: Request Method)که هر کدام از آن‌ها باعث انجام عمل خاص در سمت سرور می‌شوند. نسخهٔ ۱٫۰ روش‌های درخواست GET, POST و HEAD را دارا بود.[۷][بخش ۸] در نسخهٔ ۱٫۱ پنج روش جدید افزوده شد[۱][بخش ۹]: OPTIONS, PUT, DELETE, TRACE و CONNECT. از آنجایی که عملکرد این روش‌ها به‌طور کامل تعریف و شرح داده شده‌است، لذا تمامی مرورگرها و سرورها به راحتی می‌توانند این روش‌ها را پیاده‌سازی و استفاده نمایند. اگر روشی برای سرور تعریف نشده باشد، با آن به عنوان یک روش غیرِامن برخورد خواهد کرد. در تعداد روش‌ها هیچ محدودیتی وجود ندارد. این نکته باعث می‌شود که گسترش احتمالی این پروتکل در آینده به زیرساخت‌ها فعلی آن آسیبی نرساند و آن‌ها را تغییر ندهد. برای مثال در حال حاضر پروتکل WebDAV هفت روش جدید درخواست را تعریف کرده‌است.[۸]

GET
درخواست نمایش منبعِ درخواست‌داده‌شده را می‌دهد. (این منبع معمولاً یک فایل یا پرونده می‌باشد) این روش فقط اطلاعات را از سرور دریافت می‌کند و نباید هیچ تأثیری بر روی منابع سرور بگذارد.
HEAD
این روش دقیقاً مانند روش GET عمل می‌کند با این تفاوت که بدنه پاسخ را نمی‌خواهد. از این روش برای به‌دست‌آوردن فراداده‌های موجود در سرآیند (به انگلیسی: Header) استفاده می‌شود. یکی از استفاده‌های رایج این نوع درخواست، بررسی تغییر یافتن یک منبع است.
POST
در این روش به همراه بستهٔ درخواست اطلاعاتی نیز فرستاده می‌شود. سرور با توجه به نشانی وب (URL) درخواست شده و اطلاعات ارسال شده، منبع مورد نظر را در بستهٔ پاسخ برمی‌گرداند. این اطلاعات ارسالی می‌تواند نامِ‌کاربری و کلمهٔ‌عبور، یک نظر بر روی یک مطلب یا اطلاعات هر فرم دیگری که توسط کاربر وارد شده‌است، باشد.[۱][بخش ۹٫۵]
PUT
در این روش منبعی به همراه بستهٔ درخواست ارسال شده و از سرور تقاضا می‌شود که این منبع را در آدرس موجود در بسته بارگذاری کند. اگر در محلِ درخواست شده قبلاً منبع دیگری قرار داشته باشد، منبع جدید جایگزین خواهد شد.
DELETE
از سرور درخواست می‌کند که آدرس فرستاده شده را حذف نماید.
TRACE
در این روش سرور اطلاعات ارسال شده را عیناً به کلاینت بازمی‌گرداند. (برای بررسی تغییراتی که واسط‌های شبکه بر روی بسته می‌گذارند، از این روش استفاده می‌شود)
OPTIONS
از سرور تقاضا می‌کند تا روش‌های درخواستِ (به انگلیسی: Request Method) موجود برای نشانی فرستاده شده را اعلام نماید. برای گرفتن تمامی روش‌های درخواست قابل اجرا بر روی سرور می‌توان از نشانی '*' استفاده کرد.
CONNECT
بستهٔ پروتکل ابرمتن را به یک تونل TCP/IP تبدیل می‌کند. این عمل معمولاً برای برقراری ارتباط امن (HTTPS) بر روی یک پراکسی سرور ناامن استفاده می‌شود.[۹]
PATCH
این روش که در سال ۲۰۱۰ به پروتکل افزوده شد، برای ایجاد تغییرات جزیی بر روی منابع استفاده می‌شود.[۸]
سرورهای وب موظف هستند حداقل روش‌های GET و HEAD را پیاده‌سازی نمایند.

 

[☾♔TALAYEH_A♔☽]

وضعیت جلسه
پروتکل انتقال ابرمتن یک پروتکل Stateless می‌باشد. بدین معنی که سرور در یک جلسه هیچ ردی از کاربر ذخیره نمی‌کند. به‌طور مثال، سرور وب هیچگاه نمی‌تواند به یاد بیاورد که شما در این وبسایت لاگین کرده‌اید یا نه! اما به دلیل نیاز شدید نرم‌افزارهای تحت وب به ثبت وضعیت، با استفاده از تکنیک‌ها زیر این عمل انجام می‌گیرد:

• کوکی
• استفاده از متغیرهای پنهان در فرم‌های وب
• استفاده از متغیرهای موجود در رشتهٔ درخواست. مانند: index.php?session_id=some_unique_id