...zαнrα...*
کاربر نگاه دانلود
جنگ ایتالیا و اتیوپی در سالهای ۱۹۳۵-۱۹۳۶ تاثیری عمیق بر روابط بین الملل نهاد. این جنگ راه را برای وقوع جنگ جهانی دوم هموار ساخت، جهانیان را از خطر گسترش فاشیسم برحذر داشت و تصمیمات جامعه ی ملل – سازمانی بین المللی که در پایان جنگ جهانی اول برای حفظ صلح و امنیت جهانی و تنظیم مناسبات بین کشورها برپا گردید- عملاً بلااثر شد.
پیشتر در دهه ۱۸۹۰ ایتالیایی ها یکبار برای تسخیر اتیوپی (حبشه) اقدام کرده و با شکست مواجه شده بودند. در ابتدای دهه ۱۹۳۰ اتیوپی از معدود کشورهای مستقل در قاره ی آفریقا محسوب می شد و هنوز حاکمیت استعمار بدان راه نیافته بود. در دسامبر ۱۹۳۴ یک درگیری مرزی محدود میان نیروهای اتیوپی و سربازان مرزی منطقه سومالی – که مستعمره ایتالیا بود- بهانه ای در دست موسولینی قرار داد تا آتش جنگ را بیفروزد. دولت ایتالیا که پیشنهادات میانجی گری سایر کشورها را رد کرده بود، در ۳ اکتبر ۱۹۳۵ نیروهای نظامی خود را به اتیوپی فرستاد.
پیروزی سریع ایتالیایی ها
پیشروی سریع ارتش ایتالیا در اتیوپی با فرماندهی دو ژنرال برجسته – رودولفو گرازیانی و پیترو بادوگلیو – میسر گردید. نیروهای اتیوپی که به مراتب ضعیف تر و فاقد تجهیزات کافی بودند، مناطق متصرفی را به سرعت به ایتالیایی ها واگذار نمودند. جنگ ایتالیا و اتیوپی به راستی جنگی نابرابر بود؛ سواره نظام در برابر تانک، مردم بی دفاع در برابر بمباران گسترده و تفنگ های قدیمی جنگ جهانی اول در برابر مسلسل های پیشرفته ایتالیایی.
ژنرال پیترو بادوگلیو
ارتش ایتالیا پس از یک پیروزی عمده در حوالی دریاچه آشانگی، پایتخت اتیوپی -آدیس آبابا- را در ۹ آوریل ۱۹۳۶ تسخیر کرد. امپراتور اتیوپی -هایله سلاسی- به خارج از کشور گریخت و تا بحبوحه ی جنگ جهانی دوم – که نیروهای متفقین، اتیوپی را از کنترل دولت ایتالیا خارج کردند- در تبعید زیست. موسولینی نیز پس از یک سخنرانی متهورانه، رسماً الحاق اتیوپی به قلمرو ایتالیا را اعلام و ژنرال بادوگلیو را به مقام فرمانداری اتیوپی منصوب کرد.
امپراتور اتیوپی، هایله سلاسی
جامعه ی ملل یورش ایتالیا به اتیوپی را قویا محکوم نمود و تحریم های اقتصادی علیه این کشور اعمال کرد؛ البته این تحریم ها به دلیل عدم همراهی سایر کشورها، بی اثر باقی ماند. بریتانیا علیرغم نگرانی بابت گسترش نفوذ ایتالیا در شرق آفریقا، اقدامی جدی علیه دولت فاشیست این کشور انجام نداد.
نتایج جنگ
این جنگ به دنیا ثابت کرد که دولتهای فاشیست دیر یا زود در پی گسترش نیروی نظامی و سیـاس*ـی و دنبال کردن اهداف سلطه گرانه ی خود خواهند بود. در اواسط سال ۱۹۳۶ سه دولت فاشیست آلمان، ایتالیا و ژاپن با امضای موافقت نامه ای که به اتحاد محور جان بخشید، نشان دادند که در پی گسترش امپراتوری جهانی خود بر آمده اند.
همچنین این جنگ به ابراز همدردی عمیق مردم جهان با ملل آفریقایی منجر شد؛ روحیه ی ملی گرایانه ی اقوام آفریقایی را تقویت کرد و به استقلال کشورهای آفریقایی پس از جنگ جهانی دوم منتهی گردید.
پیشتر در دهه ۱۸۹۰ ایتالیایی ها یکبار برای تسخیر اتیوپی (حبشه) اقدام کرده و با شکست مواجه شده بودند. در ابتدای دهه ۱۹۳۰ اتیوپی از معدود کشورهای مستقل در قاره ی آفریقا محسوب می شد و هنوز حاکمیت استعمار بدان راه نیافته بود. در دسامبر ۱۹۳۴ یک درگیری مرزی محدود میان نیروهای اتیوپی و سربازان مرزی منطقه سومالی – که مستعمره ایتالیا بود- بهانه ای در دست موسولینی قرار داد تا آتش جنگ را بیفروزد. دولت ایتالیا که پیشنهادات میانجی گری سایر کشورها را رد کرده بود، در ۳ اکتبر ۱۹۳۵ نیروهای نظامی خود را به اتیوپی فرستاد.
پیروزی سریع ایتالیایی ها
پیشروی سریع ارتش ایتالیا در اتیوپی با فرماندهی دو ژنرال برجسته – رودولفو گرازیانی و پیترو بادوگلیو – میسر گردید. نیروهای اتیوپی که به مراتب ضعیف تر و فاقد تجهیزات کافی بودند، مناطق متصرفی را به سرعت به ایتالیایی ها واگذار نمودند. جنگ ایتالیا و اتیوپی به راستی جنگی نابرابر بود؛ سواره نظام در برابر تانک، مردم بی دفاع در برابر بمباران گسترده و تفنگ های قدیمی جنگ جهانی اول در برابر مسلسل های پیشرفته ایتالیایی.
ژنرال پیترو بادوگلیو
ارتش ایتالیا پس از یک پیروزی عمده در حوالی دریاچه آشانگی، پایتخت اتیوپی -آدیس آبابا- را در ۹ آوریل ۱۹۳۶ تسخیر کرد. امپراتور اتیوپی -هایله سلاسی- به خارج از کشور گریخت و تا بحبوحه ی جنگ جهانی دوم – که نیروهای متفقین، اتیوپی را از کنترل دولت ایتالیا خارج کردند- در تبعید زیست. موسولینی نیز پس از یک سخنرانی متهورانه، رسماً الحاق اتیوپی به قلمرو ایتالیا را اعلام و ژنرال بادوگلیو را به مقام فرمانداری اتیوپی منصوب کرد.
امپراتور اتیوپی، هایله سلاسی
جامعه ی ملل یورش ایتالیا به اتیوپی را قویا محکوم نمود و تحریم های اقتصادی علیه این کشور اعمال کرد؛ البته این تحریم ها به دلیل عدم همراهی سایر کشورها، بی اثر باقی ماند. بریتانیا علیرغم نگرانی بابت گسترش نفوذ ایتالیا در شرق آفریقا، اقدامی جدی علیه دولت فاشیست این کشور انجام نداد.
نتایج جنگ
این جنگ به دنیا ثابت کرد که دولتهای فاشیست دیر یا زود در پی گسترش نیروی نظامی و سیـاس*ـی و دنبال کردن اهداف سلطه گرانه ی خود خواهند بود. در اواسط سال ۱۹۳۶ سه دولت فاشیست آلمان، ایتالیا و ژاپن با امضای موافقت نامه ای که به اتحاد محور جان بخشید، نشان دادند که در پی گسترش امپراتوری جهانی خود بر آمده اند.
همچنین این جنگ به ابراز همدردی عمیق مردم جهان با ملل آفریقایی منجر شد؛ روحیه ی ملی گرایانه ی اقوام آفریقایی را تقویت کرد و به استقلال کشورهای آفریقایی پس از جنگ جهانی دوم منتهی گردید.
