دانستنی ها سفرنامه های گردشگری

[ATENA_A]

مقاله‌های مرتبط:

• زیباترین آبشارهای ایران را بشناسیم
• راهنمای سفر نوروزی به مازندران

صبح روز پنچشنبه، ۲۳ دی‌ماه ۱۳۹۵ با همراهی ۸ نفر از دوستان و ۳ دستگاه اتومبیل دو دیفرانسیل از جاده فيروزكوه به سمت قائمشهر حرکت کردیم. در پمپ بنزین پل سفید برای آخرین بار باک‌های بنزین را پر کردیم و به سمت روستای جوارم راهی شدیم. از روستای جوارم به سمت سد لفور رفتیم و با عبور از جاده خاکی نسبتا مناسبی به طول تقریبی ۱۵ کیلومتر به جاده آسفالته در سمت شمالی سد البرز رسیدیم. نهار را در کنار این سد با منظره ای چشم‌نواز خوردیم و با ادامه دادن مسیر به سمت غرب سد به روستای شرقلات و کلبه روستایی گرم و صمیمی‌مان رسیدیم و شب را کنار بخاری هیزمی سپری کردیم.

راه طولانی برای رسیدن به آبشار گزو باعث شد تا صبح ساعت ۶ از خواب بیدار شوم و کمی لوازم را مرتب کنم تا دوستان هم سر قرار ساعت ۷ بیدار شوند. پس از خوردن صبحانه در حیاط کلبه روستایی، بالاخره ساعت ۱۰ صبح مسیر حدودا دو ساعته به سمت امامزاده گزو را شروع کردیم. ۴۰ کیلومتر جاده خاکی که در بعضی مناطق بسیار صعب العبور بود. با پارک کردن اتومبیل ها در پارکینگ امامزاده مسیر پیاده‌روی آغاز شد.

هرگز بدون جی‌پی‌اس یا راهنما برای دیدن این منطقه اقدام نکنید!
این را بگویم که هرگز بدون جی‌پی‌اس یا راهنما برای دیدن این منطقه اقدام نکنید. طبیعت با اینکه بسیار زیبا و دلنشین است، می‌تواند خیلی خطرناک و خشمگین باشد و گم شدن در این منطقه شاید عواقب خوبی به دنبال نداشته باشد. مسیر پیاده‌روی را با کمک جی‌پی‌اس ادامه دادیم و بعد از ۳۰۰ متر کم کردن ارتفاع و پیمودن دو کیلومتر راه به آبشار فوق‌العاده گزو رسیدیم. حدود یک ساعت و نیم به عکاسی و لـ*ـذت بردن از این دره و آبشار زیبایش مشغول شدیم و سپس به سختی از آنجا دل کندیم و مسیر بازگشت را شروع کردیم.

هربار که به مناطق مختلف ایران سفر می‌کنم بیشتر متوجه این موضوع می‌شوم که ایران فوق‌العاده است. این کشور زیبا پر از پتانسیل برای گردش، ماجراجویی، کسب علم و تجربه، جذب توریست و... است. کاش قدرش را بیشتر بدانیم و تلاش کنیم سرمایه‌هایمان را تا حد امکان در سرزمین خودمان استفاده کنیم. اول ایران را بگردیم!

 

[ATENA_A]

مقاله‌های مرتبط:

• ماسوله؛ نگین سبز گیلان
• ماسوله؛ زیباترین روستای پلکانی ایران

ماسوله شهری زیبا و دوست‌داشتنی در استان گیلان است که به شهری با معماری پلکانی، طبیعتی زیبا، مردمان مهمان‌نواز و غذاهای محلی خوشمزه معروف است. فرصتی دست داد تا در سفری یک روزه به این شهر زیبا بروم و در قسمت اول این گزارش قصد دارم تا «سفرنامه‌ای» با جزییات لحظه به لحظه را با شما در میان بگذارم و در قسمت‌های بعدی با گزارش‌های تصویری با شهر زیبای ماسوله و دیدنی‌های آن با شما همراه شوم. با کجارو همراه باشید.

اولین کاری که برای این سفر انجام دادم ثبت‌نام تور یک روزه سفر به ماسوله بود. پس از ثبت‌نام لیدر تور با من تماس گرفت و با تشکیل یک گروه در تلگرام اقدام به ارائه اطلاعات سفر مثل لوازم و مدارک مورد نیاز در طول سفر و همچنین وضعیت آب و هوا برای همراه بردن لباس‌ها و تجهیزات مناسب کرد.

ساعت حرکت اتوبوس تور ۴:۳۰ دقیقه صبح است که ۱۵ دقیقه زودتر برای پر کردن فرم معرفی‌نامه سفر باید در میدان ونک تهران حضور می‌یافتم

وسیله سفر یک میدی‌باس بود که بسیار مناسب و در این فصل سال دارای سیستم تهویه و گرمایش مناسب بود و همچنین راننده آن با رعایت قوانین راهنمایی و رانندگی و سرعت مجاز در تمام مسیر سفر، احساس امنیت را برای مسافران به ارمغان آورد.

اولین توقف حوالی ساعت ۶ صبح برای صرف صبحانه قبل از قزوین بود.


صبحانه توسط تور و به صورت سلف سرویس تامین شده بود. انواع صبحانه در این سلف سرویس وجود داشت که با توجه به سرمای هوا، من یک صبحانه گرم را به همراه چای انتخاب کردم.



در طول مسیر می‌توانید از دیدن مناظر بیرون لـ*ـذت ببرید و البته عکس هم بگیرید.



توقف دوم در شهر امام‌زاده هاشم برای هواخوری کوتاه و استفاده از سرویس بهداشتی بود.

 

[ATENA_A]

بنت و پر (Bente and Per) زوج جهانگرد اهل نروژ هستند که در شهر فردریکستاد زندگی می‌کنند. این زوج به کشورهای مختلفی در قاره‌هایآسیا، اروپا، اقیانوسیه و آفریقا سفر کرده‌اند و داستان سفرهایشان را در وب‌سایت خود منتشر می‌کنند. هدف آن‌ها از این کار، انتقال لـ*ـذت سفر به دیگران است. بنت و پر می‌خواهند با این کار، مردم را به سفر کردن تشویق کنند. این زوج نروژی این بار به آفریقا سفر کرده‌اند و از تجربیات خود می‌گویند:

مارچیسن فالز و نیل سفید
مقاله مرتبط:

• سافاری چیست؟

زمانی که برای سافاری برنامه‌ریزی می‌کنید، ممکن است اوگاندا اولین کشوری نباشد که به آن فکر می‌کنید. اما این کشور پارک‌های ملی زیادی دارد. مارچیسن فالز (Murchison Falls) یکی از بهترین پارک‌هایی است که در امتداد رود نیل سفید یا ویکتوریا نیل قرار گرفته است.

مارچیسن فالز ویژگی‌های زیادی برای عرضه به گردشگران دارد، از جمله فضای سبز بسیار زیبا در بخش شمالی رود نیل سفید و جنگل‌های انبوه با پشه‌های تسه‌تسه (tse tse flies) در بخش جنوبی رود. دلتای رود نیل سفید در کنار دریاچه آلبرت قرار دارد و حیوانات و گیاهان متنوعی در آنجا وجود دارند.

بخش‌های زیادی از فیلم «ملکه‌ی آفریقایی» در پارک ملی مارچیسن فالز فیلمبرداری شده است.

مارچیسن فالز یکی از قدیمی‌ترین پارک‌های ملی اوگاندا است که در سال ۱۹۲۶ تاسیس شده است. احتمالا به دلیل اینکه وینستون چرچیل زمانی که در سال ۱۹۰۷ از این مناطق بازدید کرد، از طبیعت، مناظر و اقلیم این منطقه تمجید کرد.

بخش‌های زیادی از فیلم «ملکه‌ی آفریقایی» در این مناطق فیلمبرداری شده‌اند و تمام خانواده سلطنتی بریتانیا به اینجا سفر کرده‌اند. بالاخره ما نیز به اینجا آمدیم!

ما در سال ۲۰۱۰ به همراه جمعی از دوستان‌مان به اوگاندا رفتیم. تمام برنامه‌های سفر را خودمان ترتیب دادیم و در طول دو هفته‌ای که در اوگاندا اقامت داشتیم، از بسیاری از پارک‌های ملی دیدن کردیم.

اولین توقف ما در مارچیسن فالز بود که در پارا سافاری لژ اقامت کردیم. پارا مکان فوق‌العاده‌ای بود که غذاهای بسیار خوبی داشت. یکی از بهترین غذاهای این لژ، ماهی‌هایی بود که از رود نیل صید می‌شد. پارا در فاصله کمی از رودخانه بود. به این ترتیب می‌توانستیم قدم بزنیم و افراد مختلف را ببینیم. همچنین حیواناتی که در آنجا بودند را از نزدیک می‌دیدیم.

بابون‌ها گستاخ و خشن هستند، اما مانند میمون‌های دیگر، بامزه و دوست‌داشتنی هستند. افراد زیادی در آنجا منتظر قایق بودند تا به آن طرف رودخانه بروند. بابون‌ها در میان آنها قدم می‌زدند. زمانی که سوار بر قایق‌ها بودیم، جمعیت فراوان کرگدن‌ها و کروکدیل‌ها را می‌دیدیم. زندگی پرندگان نیز تماشایی بود.

لک لک آفریقایی را در هر کجای این پارک می‌توانید ببینید که به همراه پرندگان رنگارنگ کوچک به هر طرف پرواز می‌کنند.

 

[ATENA_A]

تا رسیدن به آبشار قایق‌سواری کنید
پارک ملی مارچیسن فالز پتانسیل‌های بسیاری دارد که می‌تواند فعالیت‌های مختلفی را برای شما به ارمغان بیاورد. پیش از هر چیز بر روی نیل قایق‌سواری کنید و سپس در نزدیکی آبشارها پیاده‌روی کنید.

به سوی آبشار
ما در ساحل رودخانه و نزدیک به آبشار از قایق‌ها پیاده شدیم و منتظر راهنمای خود ایستادیم. اما چون راهنمای ما نیامد، مسیر را خودمان و بدون هیچ مشکلی طی کردیم.

مسیر به خوبی مشخص شده بود و چیزهای زیادی برای مشاهده و کاوش وجود داشت. بعضی از همسفران ما در مسیر گم شدند؛ البته مشکل بزرگی پیش نیامد، فقط سفر ما اندکی طولانی شد.

معمولا در سافاری‌ها تمام مدت را باید در ماشین بنشینید؛ بنابراین بیرون آمدن از ماشین و رفتن در دل طبیعت و حیات وحش، بسیار هیجان‌انگیز خواهد بود.

البته باید کفش مناسبی بپوشید و همواره مراقب باشید که پایتان را کجا می‌گذارید. ممکن است قدم بعدیتان را روی یک مار یا هر نوع جانور خزنده دیگری بگذارید.

خوشبختانه ما هرگز چنین چیزی را تجربه نکردیم. زمانی که کسی به مارها نزدیک می‌شود، معمولا ارتعاشاتی را از دل زمین حس می‌کنند و فرار می کنند.

فکر می‌کنم ما زمان زیادی را برای رفتن به سمت آبشار گذراندیم. چون راننده ما که در بالای آبشار منتطرمان بود، از اینکه خیلی دیر کردیم ناراحت بود.

البته تا زمانی که برگردیم، تنها نگران این بود که به آخرین قایق‌هایی که به سمت پارا می‌روند برسیم. آخرین قایق‌های آنجا ساعت ۱۹:۰۰ حرکت می‌کنند.

همه چیز بسیار عالی پیش رفت و به آخرین قایق نیز رسیدیم. هر چند من معتقدم اگر به قایق هم نمی‌رسیدیم، اتفاقات جالب و خوبی در انتظار ما بود.

در ساحل رودخانه پیاده شدیم و تا آبشار پیاده رفتیم

نمای پارا لژ از آبشار غربی، مارچیسن فالز

 

[ATENA_A]

مقاله‌های مرتبط

• سفرنامه کاربران سری اول: سفر به شهر پرجاذبه بانکوک
• گنبد نمکی جاشک بوشهر؛ بزرگترین و فعال ترین کوه نمکی خاورمیانه

در جریان فراخوانی که چندی پیش در کجارو در خصوص سفرنامه کاربرانارسال کردیم، کاربران زیادی سفرنامه‌های جالبشان را به ما ایمیل کردند و ما نیز به ترتیب آن‌ها را منتشر می‌کنیم.

در مقاله امروزمان از سری مقالات سفرنامه کاربران کجارو به سراغ ساحل زیبای بنود می‌رویم که سفرنامه‌ آن را دوست عزیزمان آقای بهنام کهن ارسال کرده‌اند. همراه کجارو باشید تا با این ساحل دوست داشتنی بیشتر آشنا شویم. البته شیوه نگارش دوست عزیزمان نیز بسیار شیرین و جالب است.

عسلویه: دوشنبه است، طرف‌های غروب می‌رسیم به عسلویه، شهری که برای اولین بار پا توش میذارم، اولین چیزی که نظرم رو جلب میکنه پالایشگاه است که مثل یه شهر کوچیک و نورانی است و شعله‌های آتشی که تاریکی شب رو از بین بردن و همه جارو روشن کردن. وقتی که از شیراز حرکت کردیم سه تا گروه بودیم، سه تا گروه چهار نفره، بچه‌ها زودتر رسیدن و ما آخرین گروه هسیتم که به مقصد می‌رسیم، آخرین ماشینی که سوار شدیم به مقصد عسلویه بهمون ماسک داد تا بزنیم. گفت هوای عسلویه زیاد مناسب نیست...عسلویه یه شهر کوچیک و صنعتی است. بچه‌ها تصمیم گرفتن که همون شب بریم سمت ساحل بنود. اگه بخواید از عسلویه برید به سمت ساحل بنود توی هر ساعتی از روز، اگه مثل ما خودتون وسیله‌ی نقلیه نداشته باشید میتونید یه وانت کرایه کنید برای حمل و نقل. ما یه وانت کرایه کردیم (صدهزار هزار تومن) برای اینکه ما رو ببره و فردا بیاد دنبالمون.

شب: دیگه شب شده بود وقتی رسیدیم بنود، وقتی می‌رسیم همه گرسنه و شاد هستیم، ماشین توی همون ساحلی نگه داشت تا مارو پیاده کنه که کنارش یه روزی لوکیشن فیلم محمد رسول االله بوده، خونه‌هایی که یه روز مثل الان تاریک و سوت و کور نبود و زندگی توشون جریان داشت، از وانت پیاده شدیم، اون برگشت و ما موندیم و یه مکان بکر، بکر بودن همیشه برام از امکانات مهمتر بوده، از آب و برق داشتن، از اینکه ایا گوشیم اونجا آنتن میده یا نه، کوله ام رو همونجا کنار ماشین گذاشتم و با چراغ رفتم به کشف این مکان عجیب و غریب، خونه‌ها رو پیدا کردم، داخلشون رو نگاه کردم. بعد کم کم برگشتم پیش بچه‌ها، با یه حال خوشی تو تاریکی و نور ماه کمپ زدیم و آتیش روشن کردیم و کورمال کورمال رفتیم نشستیم رو صخره‌ها که شنای فتوپلانکتون‌ها رو ببینیم و به صدای موج‌ها گوش بدیم و پایین رفتن ماه رو تو دریا تماشا کنیم همه چیز همینقدر فانتزی و سورئال بود. بعد روی همه چیز کم کم چادر شب کشیده شد، دریا اروم تر شد انگار که اونم مثل ما داشت به خواب می‌رفت، بچه‌ها کم کم چادرها رو زدن و رفتن تو کیسه خواب‌هاشون، ماه هم پایین رفته بود.

روز دوم: یکی از مزایای کمپ زدن توی تاریکی شب، ذوق دیدن منظره توی روشنایی صبحه و اینکه قرار چه سورپرایزهایی برات داشته باشه...صبح با باریکه‌ی نور خورشید که راهش رو از لای چادر به داخل باز کرده بود و روی صورتم افتاده بود بیدار شدم، یادم نبود کی خوابم بـرده بود ولی دوس داشتم بیدار میموندم و طلوع خورشید رو از روی دریا نگاه میکردم. صدای خنده‌ی بچه ها بود که با صدای دریا به گوش می‌رسید. رفتم پیش بچه‌ها دور آتیشی که از شب مونده بود و صبحونه نزده رفتیم تو دریا برای آب بازی. اگه یه روز گذرتون به بنود افتاد، فقط به این ساحل کوچولو و این شهرک سینمایی افاقه نکنید و برید یکم اونورترش رو هم بگردید. یه تپه‌ی کوچولو رو که رد کنید میرسید به همچین جایی اگه بتونید با طنابی که اونجاست برید پایین، سمت چپش یه غار کوچیکه که وقتی واردش بشید اون شمارو میرسونه به یا غار بزرگتر، غاری که دوتا دهانه داره به دریا، جایی که ازش موج های ساحل و نور خورشید میاد داخل.

 

[ATENA_A]

ایران گردشگران سرسخت خود را با تعداد عظیمی از گزینه‌های طبیعت‌گردی سردرگم می‌کند. اما عبور از میان گرم‌ترین کویر دنیا با پای پیاده به این سادگی نیست.

مقاله‌های مرتبط:

• روستای تمین؛ بهشت سرسبز کویر
• کویر مرنجاب؛ آشنایی با مقاصد تورهای طبیعت گردی ایران

این مقاله خاطرات فردی است که به ایران سفر کرده و آن را در سایت «National Geographic» منتشر کرده است.


محل قرار: مرکز شهر تهران. پس از رسیدن در نیمه شب تیم ما با چشمانی خسته در هتلی با فضای تیره برای مرور ماموریتمان دور هم جمع می‌شوند. در مسیر ما سفارت آمریکا قرار گرفته که در سال ۱۹۷۹ پس از انقلاب اشغال شده است و شعارهای ضد آمریکایی بر دیوارهای آن همچنان باقی است. لوکا آلفاتی، رهبر ۳۶ ساله ایتالیایی تیم ما با چهره‌ای رنگ‌پریده و ریشی اصلاح نشده از ایتالیا می‌رسد. ماموریتی که ما برعهده گرفته‌ایم خطرهای خاص خودش را دارد. این اولین بار خواهد بود که فردی با پای پیاده از میان گرم‌ترین کویر دنیا یعنی دشت لوت عبور می‌کند.

در فارسی لوت به معنای تهی است. مانند کاوشگر بریتانیایی فیلفرد تزیگر، مارکو پولو هم از میان آن عبور کرده است ولی هر دوی آنها سوار بر شتر بودند. در زمان‌های اخیر دشت لوت ایران شاهراهی مهم برای قاچاقچیان بلوچی برای جا‌به‌جایی کالا از مرزهای پاکستان و افغانستان است. هدف ماموریت ما جستجو در دل کویری است که هیچ‌گاه از آن به طور کامل عبور نشده است.

لوکا این چنین می‌گوید:

نزدیکترین آبادی از ما کیلومترها فاصله دارد، از این رو باید مراقب یکدیگر باشیم. ما باهم این ماموریت را شروع می‌کنیم و باهم تمام خواهیم کرد. ما سبک و سریع سفر خواهیم کرد، کمپ زدن بر روی شن دشوار است، آبی برای شستشو نداریم و برای رفع حاجت خود مجبوریم کنار تپه‌های شنی خم شویم و اگر جیره‌مان کم شد مجبوریم با آن کنار بیاییم.

این سفری عادی در تعطیلات نیست و در عین حال سکرت کامپس (Secret Compass) یک تور گردشگری معمولی نیست. بهتر است به جای این عبارت از جوخه سفرهای اکتشافی استفاده کنید و اگر این کمی نظامی به نظر می‌آید، اصلا غیر عادی نیست چون در واقعیت هم چنین است. بنیانگذار آن توماس بودکین، افسری در هنگ پاراشوت‌بازها است و در رزم در جنگل مهارت دارد. او همچنین در افغانستان خدمت کرده است. بودکین می‌گوید:

بودن در فضای نظامی، این امکان را به من داد که بی‌باکانه برای سفر به جاهایی که کسی به آنها نرفته بود برنامه‌ریزی کنم. از آن به بعد زمین برای من محل بازی بوده است.

لیست مقصدهای سکرت کامپس بسیار طویل (دوچرخه‌سواری کوهستان در افغانستان، کوهنوردی در کردستان عراق) است و در عین حال این کشورها را از دیدگاهی جدید می‌نگرد. بودکین می‌گوید:

حقیقت این است که دشواری‌های جغرافیایی بومی شده‌اند یا تهدیدات و خطرها (به ویژه در مورد ایران) کاملا اشتباه فهمیده شده‌اند.

بر روی لبه
آن روز بعد از ظهر تیم شاداب کاوشگران ما (شش مرد و شش زن) با پروازی به کرمان (در جنوب ایران) تهران را ترک کرد. از طریق تنش‌زدایی بین‌المللی، فضای ایران روز به روز برای گردشگری مهیا‌تر می‌شود، ولی با این وجود ناحیه خشک جنوبی همچنان مسافرانی ندارد که دائما به آنجا سفر کنند.

کرمان در حاشیه غربی دشت لوت واقع شده است که دورتادورش با کوه‌هایی احاطه شده که تپه‌هایشان دارای پوشش خاکستری متمایل به نقره‌ای، صورتی سالمون و مشکی ذغالی هستند که به خوبی ته‌نشین شدن مواد معدنی را به تصویر می‌کشند. در بازار شلوغ شهر کپه‌ای انار روی هم انباشته شده‌ است و بوی ناجور قلیان‌ها ورودی یک چایخانه قدیمی که قبلا حمام بوده را فراگرفته است.

 

[ATENA_A]

این مقاله خاطرات فردی است که به ایران سفر کرده و آن را در سایت «National Geographic» منتشر کرده است.


پس از صرف صبحانه با نان لواش ایرانی و نیمرو وارد ریگ برزف می‌شویم که یکی از بزرگ‌ترین دشت‌‌های ریگ در سرتاسر جهان است.

تپه‌های شنی شمایل‌گونه، که برخی از آن‌ها ارتفاعی بیش از ۱۰۰ متر دارند، توسط بادهای ۱۲۰ روزه به فرم هلالی درآمدند. از ماه آوریل این باد به مدت ۱۲۰ روز می‌وزد.

مقاله‌های مرتبط:

• نایبند، چهره زیبای کویر
• آشنایی با کویر سیاه کوه، یزد

روزانه حدود ۱۹ کیلومتر از میان تپه‌های شنی حرکت می‌کردیم و روحیه‌مان با فراز و نشیب‌های متعددی دست و پنجه نرم می‌کند. از برجستگی‌هایی بسیار باریک صعود کردیم و ردپایی سینوسی شکل بر روی تپه‌ها به جای گذاشتیم.

شن سست است و تلاش برای صعود از آن نیازمند پیاده‌روی با سرعتی بالا است. کارن از اعضای تیم که متخصص فناوری اطلاعات از دانشگاه بیرمنگام است، می‌گوید:

به این می‌ماند که خلاف جهت آب شنا کنید.

پس از صعود به هر تپه می‌توانستیم عالی‌ترین هنرمندی طبیعت را به تماشا بنشینیم: افق پهناور و موجی شکل که با قله‌هایی همانند کیکی شنی، گاهی گیاه ماگنولیا کم‌رنگ و در برخی موارد به رنگ کارامل تیره و قهوه‌ای فندقی عجین شده بود. بهم ریختن شن‌ها با قدم‌های عرضی، زیبایی و کمال آن‌ها را مورد تعـ*رض قرار می‌دهد ولی با این حال مفرح است.

از توانایی کاوشگران همراه من که از دشواری‌ها به تنگ آمده‌اند، رفته‌رفته کاسته می‌شود. ما تیمی با ویژگی‌های مختلف داریم که هر کدام هدف خاصی برای آمدن به این سفر دارند. تیم شامل سنگاپوری‌های رواقی، جیسون و اریک است که تا به حال هرگز کمپ نزده‌اند، کشاورز متشخص یان و پیتر صاحب رستوران، دوقلوهای آندرا، و نیک که مدیر برنامه فوق ستاره راک، رابرت پلنت است و همچنین مگان که خود را برای ماراتون سابل آماده می‌کند. آندرا سرسختانه می‌گوید:

هیچ‌گاه تعطیلات را در ساحل سپری نمی‌کنم. ساعات کاری من پشت میز سپری می‌شود بنابراین به چیزی افراطی و خارج از محدوده نیازمندم.

برنامه روزانه ساده است: ساعت ۶ صبح کمپ را بعد از خوردن صبحانه جمع می‌کنیم. تمام طول روز را راهپیمایی می‌کنیم. پس از رسیدن، جرعه‌ای چای شیرین زندگی‌بخش می‌نوشیم. چادرها را برپا می‌کنیم. شن را از سر و رویمان می‌روبیم. زیر آسمانی پرستاره شام می‌خوریم و با ستاره‌ها و شهاب‌باران، آهسته زیر لب زمزمه می‌کنیم.

ما در لوت تنها موجودات زنده نیستیم. برخی گونه‌ها نیز در این دشت خانه دارند. درختان نحیفی وجود دارند که سایه‌شان سنجاقک‌ها را به زیر خود جذب می‌کند. ردپاهای گربه‌ها و پرنده‌های کوچک بر روی شن باقی مانده‌اند و ما به تماشای روباه مکار صحرا با گوش‌های نوک تیزش می‌نشینیم. ردپای شترها در نزدیکی محل کمپ ما که در شیاری بزرگ در میان تپه‌های شنی قرار گرفته به گله‌ای از شترهای وحشی ختم می‌شود. با خودم می‌اندیشم که کاش می‌توانستیم از شتر برای حمل بار استفاده کنیم.

مهرداد می‌گوید:

این‌ها شترهای ایرانی هستند و مانند شترهای عربی برای حمل بار مناسب نیستند.

 

[ATENA_A]

دشت درد
روز چهارم و وضعیت ماموریت: تیم همچنان استقامت می‌کند ولی پاهایشان با مشقت راه می‌پیماید. تپه‌های شنی پیش رو بیشتر به کوه می‌مانند.

لوکا می‌گوید:

ماه‌ها زمان می‌برد تا از این تپه‌ها عبور کنیم.

در نتیجه ما راه‌مان را به سمت دشت فلفل‌نمکی‌ای که به نرمی در حال گسترش بود، پیش گرفتیم. گذر زمان سنگ‌های سطح زیرین زمین را به توفال‌های خردشده تبدیل کرده است. در ۵ روز آینده هیچ بوته گیاه زنده‌ای مشاهده نکردیم.

سایه‌ای در کار نیست. هر چه که به سمت قسمت درونی کویر کشیده می‌شویم موجودات زنده را نایاب‌تر می‌یابیم. زیاد از گندم بریان فاصله نداریم، فلاتی که از مذاب پوشیده شده است. در همین مکان بود که در سال ۲۰۰۴ گرم‌ترین نقطه کره زمین با دمای ۷۰/۷ سلسیوس به ثبت رسید. لوت گرم‌ترین مکان دنیا بین سال‌های ۲۰۰۴ تا ۲۰۰۹ بوده است. تنها در هوای خنک فصل زمستان است که شما به لطف دمایی قابل تحمل (بین ۲۵ تا ۴۰ درجه سلسیوس) می‌توانید از این سرزمین گذر کنید.

اما راهپیمایی ۴۰ کیلومتری همراه با تجهیزات به لطف دانه‌های شن و گرمای سوزان باعث می‌شود به سرعت خسته شویم. لوکا که آموزش پزشکی دیده با باندهای مخصوص تاول شروع به کار می‌کند. آندرا می‌گوید:

حتی اگر پاهایم خرد شوند ادامه خواهم داد.

آن‌ها به انتهای راهپیمایی نزدیک شده‌اند.

روز بعد ۲۵ کیلومتر آزاردهنده دیگر را پیمودیم و در عمق «چشم لوت» غرق ‌شدیم. می‌توانید به این دهانه کروی بزرگ یک سوراخ تخلیه بگویید، البته در صورتی که آب تا به امروز این مکان را لمس کرده باشد! اما گفته می‌شود که «چشم» در اثر باران شهاب‌سنگ بدین شکل درآمده است. بسیار باشکوه است؛ دورادور این دهانه را رسوبات کالامین تیره پوشانده‌اند، درونش بلوک‌های مجزای سنگ سیاه وجود دارد که شهری را که بادهای متعدد آن را فرسوده‌اند و صیقل داده‌اند، به ذهن متبادر می‌کند.

پس از عبور از دریاچه‌ای خشک که پوسته‌ای ترک خرده دارد چون پوست تخم‌مرغ بر پهنه‌ای بی‌افق قدم نهادیم. گاهی با حرکاتی موزون که حرکت کاروان‌ها را تداعی می‌کرد به پیش می‌رویم. به صورت مداوم از باند تاول استفاده می‌کنیم. مذاب سیاه خرد شده به تغییرات دمای بالا دلالت می‌کند.

 

[ATENA_A]

مقاله‌های مرتبط:

• عجایب کشور کویری نامیبیا؛ داستان سفر

بنت و پِر (Bente and Per) زوج جهانگرد اهل نروژ هستند که در شهرفردریکستاد زندگی می‌کنند. این زوج به کشورهای مختلفی در قاره‌های آسیا،اروپا، اقیانوسیه و آفریقا سفر کرده‌اند و داستان سفرهایشان را در وب‌سایت خود منتشر می‌کنند. هدف آن‌ها از این کار، انتقال لـ*ـذت سفر به دیگران است. بنت و پر می‌خواهند با این کار، مردم را به سفرکردن تشویق کنند. ساعت ۲۲:۱۵ روزهای زوج می‌توانید داستان سفر این زوج جهانگرد را در کجاروبخوانید.

زیمبابوه بزرگ یک غافل‌گیری مثبت بود
نزدیک شهر کوچک ماسوینگو در زیمبابوه، خاستگاه اصلی زیمبابوه را در سال ۱۹۸۰ می‌ببینید. این نام در حدود سال ۱۹۶۰ توسط آفریقایی‌های ملی‌گرا استفاده می‌شد. آن‌ها روزی که به آزادی دست یافتند، این نام را بر روی کشور خود نهادند. این نام از زبان شونا (یکی از زبان‌های آفریقایی) می‌آید و به معنای ویرانه است. در سال ۱۹۸۶ این مکان شگفت‌انگیز به عنوان میراث جهانی یونسکو ثبت شد.

زیمباوه بزرگ، خارج از هیل کامپلکس، زیمبابوه
ما در بهار سال ۲۰۱۲ هنگامی که روی پروژه‌ای در روستای مادانگومبه کار می‌کردیم، اوقاتی را در زیمبابوه سپری کردیم. این روستا در چند مایلی جنوب زیمبابوه بزرگ قرار دارد. یک بعد از ظهر تصمیم گرفتیم تا از زیمبابوه بزرگ دیدن کنیم. باید اعتراف کنم که تا قبل از آن هرگز نام این منطقه را نشنیده بودم و هیچ تصوری از آن نداشتم. اما آن بازدید به یک تجربه عالی تبدیل شد. در واقع این‌ها زیباترین و تاثیرگزارترین ویرانه‌هایی هستند که تا به حال دیده‌ام. چندین سال پیش ویرانه‌های از این دست در نیوگرانگ در ایرلند دیده بودم.

نمایی از هیل کامپلکس از بالای دره و گریت اینکلوژر، زیمبابوه بزرگ
زیمبابوه بزرگ از ۳ منطقه اصلی از ویرانه‌ها تشکیل شده که در دره و روی تپه مشرف به دره قرار دارند. در دره بقایایی از خانه‌ها به علاوه‌ی گریت اینکلوژر وجود دارد. واقعا عالی است. راهنمای ما می‌گفت این‌جا قبلا اقامتگاه ملکه‌ها بوده است. این یعنی پادشاه همسران زیادی داشته است. بر روی تپه، با نمایی زیبا از دره، هیل کامپلکس را می‌بینید. این‌جا قلعه پادشاه بوده است. بر اساس گفته‌های راهنمای ما، پادشاه بر حاشیه صخره می‌نشسته و زنان خود را صدا می‌زده است. اگر خواستار مصاحبت می‌بود، یکی از زنان خود را صدا می‌زد تا از تپه بالا بیاید و او را همراهی کند.

 

[ATENA_A]

داخل گریت اینکلوژر، زیمبابوه بزرگ
بالا رفتن از تپه و رفتن به سوی قلعه و خرابه‌های آن، به تمام سفر می‌ارزید. نمای واقعا شگفت‌انگیزی بود. از داخل دره هیچ‌گونه امکانی برای دین نشانه‌ای از استحکامات وجود نداشت. بنابراین پس از یک پیاده‌روی طولانی و بالا رفتن از تپه از راه‌ها و دالان‌های باریک، دیدن لایه لایه ویرانه‌های هیل کامپلکس و پیچ و خم‌های آن، یک غافل‌گیری بزرگ بود. آن دیوارهای مستحکم از قرار دادن سنگ‌ها روی هم ساخته شده‌ بودند. این دیوارها و ویرانه‌ها، جرقه‌ای بزرگ و شگفت‌آور برای تخیلات بودند. وقتی از یک پیچ عبور می‌کنید، سالن‌های بزرگ روبه‌روی شما ظاهر می‌شوند و گاهی برای رفتن به اتاق بعدی مجبور می‌شوید از راهروهای باریک بالا روید. خرگوش‌های دم پنبه‌ای کوهی بر روی صخره‌ها، در آفتاب لم داده بودند، اما اگر خیلی به آن‌ها نزدیک می‌شدیم فرار می‌کردند.

پر و راهنما و راننده ما، در راهی باریک به سوی هیل کامپلکس
زیمبابوه بزرگ در اواخر عصر آهن به عنوان پایتخت پادشاهی زیمبابوه محسوب می‌شده است. ساختن این بنا در سال ۱۱۰۰ آغاز شد و تا سال ۱۴۰۰ ادامه یافت. متخصصان تخمین زده‌اند که حدود ۱۸۰۰۰ نفر در این منطقه زندگی می‌کرده‌اند و پادشاهان مقر خود را بالای تپه قرار داده بودند. شما هنوز هم دیوارهای بلند و وسیع آن را تحسین می‌کنید. برخی از آن‌ها بیش از ۵ متر طول دارند. اما قلعه خالی از سکنه شده بود و دیوارها کم‌کم خراب شده و ریخته بودند و به ویرانه تبدیل شده بودند. میمون‌ها به آن‌جا راه پیدا کرده بودند و هنوز در دره رفت و آمد می‌کردند.

زیمبابوه بزرگ
زیمبابوه بزرگ بسیار بحث برانگیز است. زمانی که این کشور توسط سفیدپوستان حکمرانی می‌شد و نام رودِزیا بر آن بود، مقامات این حقیقت را که آفریقایی‌های سیاه پوست می‌توانند چنین بناهای پرابهتی را بسازند، انکار می‌کردند. بسیاری از معماران امروزی گمان می‌کنند که زیمبابوه بزرگ توسط مردم گوکومره، اجداد قوم شانای امروزی، ساخته شده است. زیمبابوه بزرگ در نوع خود قدیمی‌ترین بنای آفریقای جنوبی است. طی بررسی زیمبابوه بزرگ، اشیای منحصربه‌فردی پیدا شد. از مهم‌ترین این اشیا،‌ هشت پرنده زیمبابوه‌ای است که در سنگ صابون حکاکی شده‌اند. پرنده‌ها بر روی یک تک‌سنگ به بزرگی یک مرد بالغ قرار داده شده بودند. امروزه این پرنده‌ها به نمادهایی تبدیل شده‌اند و بخشی از پرچم زیمبابوه را تشکیل می‌دهند. بیشتر چنین به نظر می‌رسد که این پرنده‌ها نماد و نمایان‌گر عقاب دریایی آفریقایی هستند.

درباره دلیل خالی شدن این منطقه بسیار تفکر کرده‌اند. برخی بر این باورند که خشکسالی و کمبود آب در این ناحیه دلیل این رهایی است. برخی دیگر اعتقاد دارند که راه‌های بازرگانی جدید در شمال، قدرت و نفوذ سیـاس*ـی را از این منطقه گرفته است. به هر دلیلی که باشد، حتی این ویرانه‌های باقی‌مانده زیمبابوه بزرگ، دارای اهمیتی نمادین برای مردم زیمبابوه است و همچنین جاذبه‌ای گردشگری بزرگی برای گردشگران محسوب می‌شود. ما تقریبا تنها بودیم و حالا که به ارزش واقعی این مکان پی بـرده‌ایم، امیدواریم افراد و گردشگران بیشتری راه به این شاهکار نهان بیابند.

درون هیل کامپلکس، زیمبابوه بزرگ

غروب آفتاب در زیمبابوه بزرگ، دره کامپلکس، زیمبابوه بزرگ