نقد و بررسی فیلم خارجی نقد و بررسی انیمیشن The Boss Baby (بچه رئیس)

[- کـیـمـیا -]

کارگردان : Tom McGrath

نویسندگان : Michael McCullers, Marla Frazee

بازیگران : Alec Baldwin, Steve Buscemi, Jimmy Kimmel

خلاصه داستان : داستان پسربچه ای به نام "تیم" را روایت میکند که والدین مهربان و معرکه ای دارد که هیچ چیزی در دنیا را به اندازه او دوست ندارند. ولی یک روز همه چیز تغییر میکند؛ چراکه مادر و پدر تیم یک نوزاد که کت و شلوار پوشیده و همچنین یک کیف دستی همراهش دارد را به خانه می آورند تا همبازی و برادر تیم باشد. از همان روز اول تیم به این نوزاد مشکوک میشود و رقابت این دو فرد با یکدیگر آشنا می‌شود.

​

آیا قنداق بچه در قد و اندازه‌ها‌ی یک فیل داریم؟! نه، پس مسلما «بچه رئیس» درباره‌ی دونالد ترامپ نیست. باید اذعان کرد که تفاوت‌هایی میان این دو وجود دارد. بچه رئیس با صداپیشگی بالدوین هیچ‌کدام از بچه‌های نژاد دیگر را دیپورت نمی‌کند و البته رهبری خودساخته است.

آیا قنداق بچه در قد و اندازه‌ها‌ی یک فیل داریم؟! نه، پس مسلما «بچه رئیس» درباره‌ی دونالد ترامپ نیست. نه «تام مک‌گراث» کارگردان، نه «مایکل مک‌کولرز» نویسنده، نه هیچ احدی از کمپانی فاکس یا دریم‌ورکز این ادعا را تایید نکرده. بهتر است بگوییم که این اقتباس از کتاب «مارلا فریزی» نوشته شده در سال 2010 و مناسب برای کودکان، خیلی قبل‌تر از سر کار آمدن دولت فعلی آمریکا تدارک دیده شده بود. اما نکته‌ای که ذهن مخاطبان را به سمت این نتیجه‌گیری سوق داده، صداپیشگی این شخصیت جبار و ستمگر کوچک توسط «الک بالدوین» است. بالدوینی که ید طولایی در تقلید و استهزای رئیس‌جمهور فعلی دارد؛ آن هم در انیمیشنی که نوزادی آراسته به کت و شلوار دارای چنین شخصیت عجیبی است! البته باید اذعان کرد که تفاوت‌هایی میان این دو وجود دارد. بچه رئیس بالدوین هیچ‌کدام از بچه‌های نژاد دیگر را دیپورت نمی‌کند و البته رهبری خودساخته است.

به هرحال، متاسفانه یا خوشبختانه، این انیمیشن در باب تمسخر ترامپ نیست. ممکن است تماشاگران در جستجوی اعتراضی نهفته به ترامپ در متن داستان و در پس شوخی‌های انیمیشن باشند، اما شاید نزدیک‌ترین نکته به هدف آن‌‌ها همان اظهار زیرمتنی در آهنگ بلک‌برد از گروه «بیتلز» باشد که به عنوان موسیقی متن اثر، در قالب یک لالایی استفاده شده. «بچه رئیس» را می‌توان آش شله قلمکار بی‌ضرری دانست که به کاراکتر ریزه‌ میزه‌ی خود که با آن بند جوراب و پیراهن آویزانش دائما در حال فریاد زدن است اتکا کرده. شاید آن‌هایی جذب این اثر شوند که انیمیشن‌های سینمایی را چیزی جز یک پرستار بچه‌ی تصویری نمی‌دانند تا برای مدتی هم شده کودکانشان را ساکت نگه دارد!


چه کسی را می‌خواهند فریب دهند؟ کاملا مشخص است این وسیله دستاویزی‌ست برای الک بالدوین تا بهترین تکه کلام‌های خود در سریال 30 راک را تکرار و سخنان زیرکانه‌ی یک مسئول را از دهان کودکان بازگو کند. شاید آن‌هایی جذب این اثر شوند که انیمیشن‌های سینمایی را چیزی جز یک پرستار بچه‌ی تصویری نمی‌دانند تا برای مدتی هم شده کودکانشان را ساکت نگه دارد!

پس با این تفاسیر در خوش‌بینانه‌ترین حالت، می‌توان بالدوین را در قامت یک هیولای خیالی تصور کرد که از جانب یک رئیس وال‌استریت مینیاتوری و کوچک سخن می‌گوید؛ بچه‌ای که به اقتضای فرآیند طبیعی خط مونتاژ بچه‌سازی، خصوصیاتی قدرت‌طلب و مدیرانه دارد. او به عنوان برادر تازه متولدشده‌ی تیم (مایلز بکشی) به زمین فرستاده شده؛ تیم پسری هفت ساله است که از کم‌توجهی والدینش به او به دلیل اضافه شدن این عضو جدید به خانواده ناراضی است. البته همه‌ی این‌ها دلیل دارد، مجموعه‌ای به نام « Puppycorp» در صدد به راه انداختن تجارتی بر مبنای بامزگی‌ست و تنها رئیس می‌تواند سلسله مراتب این بامزگی و جذابیت را دست‌نخورده باقی نگه دارد. اما چه کسی را می‌خواهند فریب دهند؟ کاملا مشخص است این وسیله دستاویزی‌ست برای آقای بازیگر تا بهترین تکه کلام‌های خود در سریال 30 راک را تکرار و سخنان زیرکانه‌ی یک مسئول را از دهان کودکان بازگو کند (در طول داستان، آرزو می‌کنید که بر حسب اتفاق میوه‌ای زرد رنگ از خانواده‌ی مرکبات به دست این بچه برسد و او فریاد بزند: «خدای من، لیمو!» ).


«بچه رئیس» تلاش دارد با صدای سلبیریتی‌‍‌های مشهور و با کلیشه‌های معمول مخاطب جذب کند. این انیمیشن برای گذراندن وقت هنگام مسافرت یا تفریح پیشنهاد خوبی‌ست، دقیقا همانند یک پستانک سینمایی برای سرگرم‌کردن تماشاگر!

و تنها همین شوخی برای سر پا نگه‌داشتن یک محصول سینمایی کافی نیست. نمی‌شود که هر چه به ذهنت می‌رسد در داستان بگنجانی به امید این که یکی از آن‌ها بر مخاطب تاثیر بگذارد. در نتیجه می‌توان گفت «بچه رئیس» آمیزه‌ای از عناصر متفاوت و ناهمگون است که هر دقیقه به سمت بیننده پرتاب می‌شوند. به عناون محصولی از دریم‌ورکز که غالبا نشان داده از انیمیشن‌های دیگر تاثیر می‌پذیرد، می‌توانید چندین صحنه‌ی فانتزی داستان اسباب‌بازی گونه، شباهت‌هایی به کارهای «گندی تارتاکوفسکی (سازنده‌ی هتل ترانسیلوانیا)» و تعدادی صحنه‌ی دیوانه‌وار در انیمیشن بیابید. ارجاعاتی هم به فرهنگ عامه در اثر دیده می‌شود که بعضا واضح و بعضا قدیمی و از مد افتاده هستند. مثل ارجاع به سریال دهه‌ی هفتاد S.W.A.T. و یکی از نکات کلیدی داستان، ارجاعی به هواداران «الویس پریسلی».


«بچه رئیس» تلاش دارد با صدای سلبیریتی‌‍‌های مشهور و با کلیشه‌های معمول مخاطب جذب کند؛ کلیشه‌هایی چون خانواده مهم است، تخیلات خوب است، اضطراب از جابه‌جاشدن امری طبیعی‌ست، والدینت همچنان تو را دوست دارند، کودکان با لباس رسمی بسیار ناز و زیبا هستند و فلان و بهمان... خلاصه «بچه رئیس» برای گذراندن وقت هنگام مسافرت یا تفریح پیشنهاد خوبی‌ست، دقیقا همانند یک پستانک سینمایی برای سرگرم‌کردن تماشاگر!
منبع: نقد فارسی

مترجم: بابک مؤیدزاده

دانلود رمان و کتاب های جدید